Morgunblaðið - 07.05.2005, Blaðsíða 32

32 LAUGARDAGUR 7. MAÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Í dag er borin til hinstu hvílu
elskuleg móðursystir mín Kristín
Stefánsdóttir sem lést 30. apríl í
hárri elli. Á kveðjustund reikar
hugurinn og ótal minningar koma
fram.
Ég var í sveit á heimili Kristínar
á Hnappavöllum frá unga aldri til
unglingsára eins og algengt var á
árum áður. Það var farið strax er
skóla lauk á vorin og ekki komið
suður aftur fyrr en skóli hófst að
hausti. Þetta var því töluverður
tími á hverju ári sem dvalið var
fjarri foreldrafaðmi. Þarna var
mitt annað heimili öll æskuárin hjá
afa, systkinum mömmu og mág-
konu hennar. Það er vart hægt að
hugsa sér betra hlutskipti en að fá
að alast upp á tveimur heimilum
þar sem öryggi og hlýja réðu ríkj-
um. Kristín tók á móti mér á
hverju vori og var mér sem önnur
móðir öll sumrin á Hnappavöllum.
Hún var skapstór hún frænka mín
og það gustaði oft af henni enda
heimilið stórt þar sem hún stýrði
heimilisverkum ásamt Sigrúnu
mágkonu sinni. Hún lagði mér lífs-
reglurnar eins og góðum uppal-
KRISTÍN
STEFÁNSDÓTTIR
✝ Kristín Stefáns-dóttir fæddist á
Hnappavöllum í
Öræfum 3. septem-
ber 1911. Hún lést á
Hjúkrunarheimili
Skjólgarðs á Horna-
firði 30. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Stefán
Þorláksson, f. á
Hnappavöllum 1878,
d. 1969, og kona
hans Ljótunn Páls-
dóttir, f. í Svínafelli í
Öræfum 1882, d.
1955. Kristín var
þriðja elst í hópi ellefu systkina,
tvö dóu í frumbernsku. Auk henn-
ar eru nú látin Páll Arnljótur,
Guðrún, Þóra Ingibjörg, Helgi og
Þorlákur en eftir lifa Sigríður,
Páll Sigurður og Þórður.
Útför Kristínar verður gerð frá
Hofskirkju í Öræfum í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
anda sæmir og
kenndi mér að vanda
til allra verka sama
hve laun heimsins
yrðu að verki loknu.
Sumrin liðu við leik
og störf og Kristín
átti stóran þátt í
þeirri sólskinssögu.
Það var yndislegt að
skríða í mjúkan faðm-
inn hennar og fá að
stinga höndunum í
handarkrika til að
hlýja sér. Og standa
við skilvinduna eftir
mjaltir á kvöldin og
fá að snúa sveifinni með henni og
syngja hátt og snjallt „Stína var
lítil stúlka í sveit“. Kristín hafði
fallega söngrödd og söng mikið og
fannst mikilvægt að ungt fólk
skemmti sér á heilbrigðan hátt við
dans og söng.
Kristín var alin upp og mótuð í
skaftfellskri bændamenningu í
besta skilningi þar sem allir lögð-
ust á eitt við að láta búskapinn
ganga sem best. Lífsstarf hennar
voru húsmóðurstörf á Hnappavöll-
um en á yngri árum fór hún í
vinnumennsku og í vetrarvinnu til
Reykjavíkur. Henni var ekki gefin
góð sjón og hefti það hana sem
varð til þess að hún gat síður sinnt
útiverkum. Lítill tími var fyrir
áhugamál en hún var söngelsk og
ræktarsöm um málefni forfeðra
sinna og ættingja. Hún hafði
trúarlega sannfæringu um gæsku
Guðs og forsjá og söng í kirkjukór
Hofskirkju.
Síðustu árin dvaldi hún á hjúkr-
unarheimilinu Skjólgarði við góða
umönnun starfsfólksins. Það var
langt á milli okkar og við hittumst
of sjaldan hin síðari ár. Ég er
þakklát fyrir yndislega samveru-
stund sem við áttum um síðustu
páska. Þó hún væri hætt að þekkja
mig var höndin jafn hlý og faðm-
urinn jafn mjúkur. Hún sagðist
vera tilbúin að kveðja því hún væri
fyrir löngu hætt að gera nokkurn
skapaðan hlut og heilsan ekki
nógu góð. Ég kveð kæra móð-
ursystur mína með söknuði og
virðingu og þakka henni samfylgd-
ina. Blessuð sé minning hennar.
Unnur Stefanía Alfreðsdóttir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engill, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Þetta var eitt af mörgum vers-
um sem Kristín kenndi okkur í
barnæsku. Það var ekki stórt her-
bergið hennar á Míðbæ en þar var
endalaust pláss fyrir smáfólk og
nóg til af hjartagæsku hjá gest-
gjafanum. Og ótrúleg þolinmæði
gagnvart hvísli og pískri þegar
erfitt var að sofna um bjartar
sumarnætur. Kristín var oft
ströng við okkur (að okkur fannst
þá!) en bætti það svo upp með
hjartahlýju sinni og oft tók hún
þátt í glensinu hjá okkur líka. Og
oft var kveðist á fyrir svefninn en
þar var hún okkur margfalt fróð-
ari því hún kunni mikið af vísum.
Hún hafði fallega söngrödd og
söng með kirkjukór Hofskirkju í
tugi ára. Einnig tók hún mikinn
þátt í starfi Ungmennafélags
sveitarinnar á yngri árum.
Á Miðbæ var ætíð mannmargt
heimili sem Kristín hugsaði um
með miklum myndarbrag ásamt
systur sinni og mágkonu. Kristín
var alltaf tilbúin að hjálpa öðrum
hvort sem það voru manneskjur
eða dýr, hún mátti ekki neitt aumt
sjá, þá var hún fljót til hjálpar.
Var hún oft fenginn til nágrann-
anna ef veikindi voru. Við systk-
inin búum enn að því að hún
kenndi okkur að hjálpa kindunum
við sauðburð en það var hún lagin
við og kom mörgum kindum til
bjargar sem ekki gátu borið. Enda
höfðum við krakkarnir tröllatrú á
hjúkrunarhæfileikum hennar og
þær voru ófáar heimsóknir sem
hún fékk af smáfólki með væng-
brotna fugla og slitna orma, því
hún Kristín gat læknað allt!
Í dag kveðjum við kæra frænku
með þökk fyrir allt og vonum að
þú sért búin að hitta ástvinina
þína horfnu. Blessuð sé minning
þín.
Stefanía Ljótunn Þórðardóttir,
Guðmundur Bergur Þórðarson.
✝ Helga FriðrikaStígsdóttir
fæddist á Horni í
Hornvík 24. ágúst
1926. Hún lést á
heimili sínu Hlíf I á
Ísafirði laugardag-
inn 30. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Jóna
Eileifina Jóhannes-
dóttir, f. 1. sept.
1892, d. 15. mars
1984, og Stígur B.V.
Haraldsson, f. 13.
sept. 1892, d. 8.
sept. 1954. Helga
átti átta systkini. Þau eru: Har-
aldur, f. 1914, Bergmundur, f.
1915, d. 1994, Sigrún Kristjana,
f. 1919, d. 1995, Arnór Aðal-
steinn, f. 1922, Rebekka, f. 1923,
Anna, f. 1925, Guðný, f. 1928, d.
1964, maki Berglind Árnadóttir,
f. 3. febr. 1961, börn þeirra eru
Sandra Dís, f. 1982, Birkir Örn, f.
1994, og Elvar Ari, f. 1996. 4)
Jóna Ragnhildur, f. 6. maí 1969,
maki Ciwan Haco, f. 17. ágúst
1957, börn þeirra eru Árni, f.
1993, Lorin, f. 2000, og Rósa, f.
2002.
Helga ólst upp á Horni og bjó
þar til ársins 1946 er foreldrar
hennar brugðu búi og fluttu til
Ísafjarðar. Árið 1959 hóf Helga
búskap í Grunnavík ásamt manni
sínum. Bjuggu þau þar til ársins
1962 en þá lagðist byggð af í
Grunnavík. Fluttust þau síðan í
Brautarholt í Skutulsfirði og
bjuggu þar til ársins 1996 er þau
fóru í þjónustuíbúð aldraðra á
Hlíf á Ísafirði.
Helga starfaði við umönnun
aldraðra og við fiskvinnslu áður
en hún hóf búskap en seinustu
starfsárin vann hún á elliheimili
á Ísafirði.
Útför Helgu verður gerð frá
Ísafjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
1972, og Stígur, f.
1930.
Eiginmaður Helgu
var Ragúel Hagalíns-
son frá Grunnavík, f.
12. apríl 1921, d. 19.
nóv. 1999. Foreldrar
Ragúels voru Hagalín
Stefán Jakobsson og
B. Rannveig G. Guð-
mundsdóttir. Helga
og Ragúel eignuðust
fjögur börn. Þau eru:
1) Rannveig, f. 9. maí
1960, maki Amad
Hajo, f. 12. mars
1955, börn þeirra eru
Salar, f. 1981, Sípan, f. 1987, og
Fannar, f. 1990. 2) Hallfríður, f.
1. júlí 1962, börn hennar eru
Helga Björg, f. 1981, Andri Páll,
f. 1984, og Jakob Heiðar, f. 1989.
3) Stefán Hagalín, f. 16. júní
Síðustu dagar hafa verið erfiðir.
Hún amma á Ísó er farin frá okk-
ur. Það hafa fallið mörg tár. Ég vil
ekki trúa þessu, hugurinn fer á
fulla ferð og góðar og fallegar
minningar hrúgast upp. Það er bú-
ið að taka hana ömmu mína frá
mér og ég fæ engu um það ráðið.
Ég talaði við hana fyrir nokkrum
dögum og hún var að spyrja mig
hvenær ég ætlaði nú að fara að
kíkja til hennar vestur. Ég lofaði
henni því að ég kæmi í júní þegar
ég fengi sumarfrí og hún hlakkaði
svo til. Hún hringdi nú reglulega til
að athuga hvort ég ætlaði ekki að
fara að koma til hennar og af og til
spurði hún mömmu. En elsku
amma ég kem víst fyrr en áætlað
var og fæ að sofa heima hjá þér og
hafa það notalegt með öllu dótinu
þínu. Held að ég átti mig ekki á
þessu öllu fyrr en ég kemst vestur
og þar er engin amma. Hún var að
segja mér frá kaffinu sem hún fór í
hjá Grunnvíkingafélaginu og hvað
hún hitti margt fólk og hafði það
svo fínt. Alltaf nóg að gera hjá
henni. Hún var svo hress þegar ég
talaði við hana og svo glöð. Maður
brosir alltaf allan hringinn þegar
maður er að tala við hana. Alltaf
stutt í grín og glens, enda er óhætt
að segja að hún hafi verið mikill
prakkari. En svo var hún svo hjálp-
söm. Vaknaði snemma á morgnana
til að vitja margra á Hlíf. Hjálpaði
jafnvel einhverjum að komast á
fætur, skrapp í búðina og sótti
póstinn. Einfaldlega alltaf reiðubú-
in að aðstoða aðra. Þegar hún kom
suður til okkar byrjaði hún alltaf á
því að fara í búðina og keypti laga-
köku. Svo elskaði hún það þegar
við pöntuðum pizzu eða keyptum
hamborgara, nú eða fórum á rúnt-
inn.
Hún amma söng mikið og oft tók
hún nokkur dansspor með. Þeir eru
ófáir rakkarnir sem hún hefur spil-
að við okkur krakkana og oft sátu
þær systur hún og Rebekka á
kvöldin og spiluðu. Þegar ég var
lítil fannst mér svo æðislegt að
koma vestur og vera í Brautarholti
hjá ömmu og afa. Það var svo
margt hægt að gera þar, dunda sér
í kjallaranum með afa, búa til bú
fyrir neðan húsið, fara niður í fjöru
að vaða og leika sér í kringum hús-
ið. Mér fannst svo gaman að vera
heima með ömmu í hádeginu því þá
vorum við tvær eftir að afi fór í
vinnu og við fengum okkur plokk-
fisk. Svo röltum við stundum í
Ljónið, fórum í göngutúr inni í firði
og kíktum stundum í heimsóknir.
Stundum fórum við inn í bæ og
löbbuðum þar um. Man að við fór-
um á pósthúsið og fórum alltaf
framhjá bakaríinu. Uppáhaldið
mitt þar var koss og bað ég alltaf
um einn svoleiðis þegar við fórum
framhjá. Undantekningarlaust
stökk hún á mig og kyssti mig og
sagði að nú væri ég búin að fá
kossinn. En svo var nú farið inn í
bakarí og ég fékk alltaf kossinn
minn.
Nú er hún amma mín komin til
hans Ragúels afa. Hann að spila á
harmonikuna og hún að syngja
með. Það var nú ekki að ástæðu-
lausu sem hún var kölluð dansandi
og syngjandi amma mín. Alltaf
glöð, kát og hress. Syngjandi og
dansandi um alla íbúð. „Sigga litla í
lundinum græna, hæ fadderí fadde
rallala.“
Á föstudaginn fæ ég svo að sjá
þig, elsku amma mín, í síðasta
skipti og fæ að kyssa þig síðasta
kossinn. Sakna þín óendanlega
mikið, elsku besta amma mín.
Þín
Helga Björg.
Helga Stígs var ótrúleg kona og
ef til væru fleiri eintök eins og hún
væri heimurinn betri. Líf hennar
einkenndist allt af því að gefa frek-
ar en að þiggja. Hjúkra öðrum og
fóstra aðra frekar en að skara eld
að sinni köku. Alltaf var pláss hjá
henni og Ragúel fyrir gesti, á þeim
sannaðist að ef pláss er í hjartanu
fyrir fólk þá er pláss í húsinu.
Brautarholtið var ekki stórt í fer-
metrum talið en þar var alltaf pláss
fyrir þá sem þurftu á því að halda
og ég sem unglingur var ein af
þeim.
Það er erfitt að lýsa konu eins og
Helgu, hún var svo skemmtileg.
Það var ekkert vol eða væl í kring-
um hana, þó svo að lífið væri auð-
vitað ekki endilega alltaf eins og
hún vildi helst óska þess, þá var
hún ekkert að velta sér upp úr því.
Það er mikilsverður eiginleiki að
geta tekið lífið mátulega alvarlega
og ég vona að þegar ég verð orðin
gömul, geti ég orðið svona pínulítið
óþekk amma eins og hún var og
haft gaman af því að sprella í sam-
ferðamönnunum. Hennar verður
sárt saknað hér hjá okkur Henrý,
nú kemur enginn og pantar bjór og
brennivín, án þess að meina neitt
með því auðvitað, en spilar rakka
og fær kaffi, Baylies og smá lúr yf-
ir sjónvarpinu á eftir. Við erum
ekki mikið fyrir að tala um hvernig
okkur líður í þessari fjölskyldu en
nú þegar ég hugsa um að Helga
eigi ekki eftir að sitja hjá okkur í
Fjarðarstrætinu líður mér skringi-
lega og víst er að þegar ég heyri
sungið ,, Ég leit eina lilju í holti“
mun ég hugsa til hennar.
Við Helga grínuðumst stundum
með að fyrst hafi hún fengið mig í
arf, og svo ég hana, hún gerði mig
að sannarlega ríkari með viðhorfi
sínu til lífsins. Hvíldu í friði, elsku
frænka.
Jóna Ben.
Sumarið 1959 lágu leiðir okkar
Helgu Stígsdóttur fyrst saman. Þá
kom hún kaupakona að Sætúni í
Grunnavík í Jökulfjörðum til
Ragúels móðurbróður míns. Rag-
úel hafði þá tekið við búinu af for-
eldrum sínum þar sem faðir hans
lést veturinn áður. Hver sem
ásetningurinn hefur verið í upphafi
þá fór Helga ekki aftur heldur gift-
ust þau Ragúel og bjuggu saman
þar til Ragúel lést fyrir rúmum
fimm árum. Nú hafa þau sameinast
á ný.
Ragúel og Helga bjuggu í Sæ-
túni til haustins 1962, en fluttu þá
að Brautarholti í Skutulsfirði, eftir
að tekin hafði verið sameiginleg
ákvörðun íbúanna í Grunnavík að
yfirgefa byggðina.
Þar sem ég var í fóstri hjá afa
mínum og ömmu fylgdi ég ömmu
og var hjá Ragúel og Helgu á með-
an búið var í Grunnavík. Eftir að
þau fluttu til Ísafjarðar var heimili
þeirra mitt annað heimili. Raunar
var ég hjá þeim í öllum fríum og á
sumrin þar til ég fór að stunda sjó-
mennsku á sumrum jafnhliða
skólanáminu að vetrum.
Ég kynntist Helgu lítið fyrsta
sumarið, enda var mannmargt á
sumrin í Grunnavík. Brottfluttir
Grunnvíkingar komu til lengri eða
skemmri dvalar og börn voru send
í sveit. Á veturna voru aðstæður
heldur betur aðrar. Þá var fámennt
í sveitinni, en fólkið hafði mikið og
gott samband sín á milli. Fyrsta
veturinn kynntist ég Helgu vel og
hafa síðan fáar manneskjur staðið
mér nær.
Helga var alin upp norður á
Horni í Hornvík, en hafði búið á
Ísafirði í tæp 13 ár áður en hún
flutti til Grunnavíkur. Ég lifði mig
inn í sögur hennar af mönnum og
málefnum. Af bjargferðum og til-
svörum norður á Hornströndum og
lífinu á Ísafirði. Allt þetta var mér
framandi.
Helga reyndist mér einstaklega
vel og stóð alltaf með mér í hverju
sem ég tók mér fyrir hendur. Ekki
síst reyndi á það á unglingsárun-
um, en á þeim árum gengur oft
mikið á hjá okkur mönnunum þeg-
ar við myndbreytumst úr barni í
fullorðna manneskju. Það var
reyndar mjög áberandi hve vel
Helga kom að sér ungu fólki. Alla
tíð laðaðist unga fólkið að henni.
Stafaði það meðal annars af því
hve hún var ung í anda, fordóma-
laus og skilningsrík á mannlega
hegðun.
Helga var dugnaðarforkur til
allra verka. Hún var snör í snún-
ingum og kvik á fæti. Er hún mér
sérstaklega minnisstæð að hlaupa á
eftir kindum norður í Grunnavík og
að hamast við útiverkin. Oft rifj-
uðum við upp sögur úr smala-
mennskunni í Grunnavík, einkum
einar göngur á Staðarhlíðinni þeg-
ar okkur láðist að taka með okkur
nesti þannig að menn og skepnur
voru orðin orkulaus í Hlössunum.
Nú er komið að leiðarlokum.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég kveðja þig, Helga mín, og þakka
þér einstaka vináttu gegnum tíðina.
Hvíl í friði.
Smári Haraldsson.
Mig langar að minnast vinkonu
minnar Helgu Stígsdóttur og um
leið manns hennar Raguels Haga-
línssonar sem lést árið 1999. Þeim
hjónum kynntumst við dóttir mín
sumarið 1996 er við fluttumst til
Ísafjarðar. Það sumar hóf ég störf
á dvalarheimilinu Hlíf þar sem
Helga og Raguel bjuggu og með
okkur tókst strax góð vinátta. Á
þessum þremur árum sem við
bjuggum fyrir vestan áttum við
margar yndislegar og ólgleyman-
legar samverustundir. Þið voruð á
þessum tíma eins og klettur í haf-
inu fyrir mig á mjög erfiðum tím-
um. Elsku Helga mín, nú í seinni
tíð hefðum við mátt hittast miklu
oftar en við gerðum en takk fyrir
indælar samverustundir hjá þér
síðastliðið sumar fyrir vestan.
Óhætt er að segja að marga kunn-
ingja eignast maður yfir ævina en
fáa sanna vini, en það voruð þið í
raun, og okkur mæðgum leið ávallt
eins og við værum hluti af fjöl-
skyldunni, elsku Helga og Raguel.
En nú eruð þið saman á ný og haf-
ið þökk fyrir allt og allt.
Við viljum senda börnum þeirra,
barnabörnum svo og öðrum að-
standendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Guð blessi minn-
ingu ykkar.
María Jónsdóttir og Hall-
dóra E. Björgúlfsdóttir.
HELGA FRIÐRIKA
STÍGSDÓTTIR