Morgunblaðið - 07.10.2005, Blaðsíða 42
42 FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jón Jakobssonfæddist á Lundi
í Þverárhlíð 3. apríl
1923. Hann andað-
ist á Landspítalan-
um í Fossvogi
þriðjudaginn 27.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jakob Jónsson
bóndi á Lundi, f.
13.3.1884, d. 17.10.
1965 og Guðrún
Guðmundsdóttir, f.
31.8.1898, d. 8.9.
1988. Jón var annar
í röð þriggja systkina. Hin eru
Haukur, f. 4.8. 1919, d. 27.4. 1993,
og Sigríður, f. 23.1. 1931.
Hinn 4. janúar 1953 kvæntist
Jón eftirlifandi eiginkonu sinni
Ástríði Elínu Björnsdóttur, f.
25.10. 1928. Þau eignuðust átta
börn. Þau eru: 1) Andrína Guð-
rún, f. 15.12. 1953, giftist Helga
Má Arthurssyni. Þau skildu. Þau
eiga tvær dætur, Rebekku, f. 23.1.
1981 og Söru, f. 14.4. 1983. 2)
1963, kvæntur Guðnýju Trausta-
dóttur, sonur hennar af fyrra
hjónabandi er Trausti Sæmunds-
son, f. 2.3. 1989. Synir þeirra Jóns
eru Gísli Hrafn, f. 18.1. 1996 og
Gauti Björn, f. 12.1.2002. 6)
Ragna Vigdís, f. 21.10. 1965, gift
Rafni V. Guðmundssyni. Þau eiga
þrjú börn, Jakob, f. 26.3. 1987,
Stefán Gauk, f. 29.4. 1989 og Vig-
dísi Erlu, f. 5.4. 1991. 7) Ástríður
Elín, f. 7.10. 1967, gift Agnari
Jóni Guðnasyni. Þau eiga þrjú
börn, Snædísi Björt, f. 15.12.
1988, Hrafnkötlu, f. 9.4. 1993 og
Egil Jón, f. 24.3. 2002. 8) Hildur,
f. 7.6. 1970, gift Ragnari Gests-
syni. Þau eiga fjögur börn,
Hrefnu Björg, f. 15.5. 1995, Símon
Gest, f. 18.9. 2001, Sindra Imm-
anúel, f. 9.9. 2003 og Agnesi Ástu,
f. 28.6. 2005.
Jón stundaði almenna vinnu í
Borgafirði og víðar. Hann hóf
nám í húsasmíði við Iðnskólann í
Reykjavík og útskrifaðist þaðan
vorið 1949. Meistararéttindi fékk
hann 1955. Hann vann óslitið við
húsasmíðar til sjötugsaldurs,
lengst af hjá Kristni Sveinssyni
húsasmíðameistara.
Útför Jóns verður gerð frá
Laugarneskirkju í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan 13.
Guðrún, f. 14.2.
1956, giftist Ásgeiri
Jóhannssyni. Þau
skildu. Dætur þeirra
eru Sigríður Ása, f.
15.7. 1974, börn
hennar Alexandra
Ósk og Andri Snær
og Ástríður Elín, f.
23.7. 1976, sonur
hennar Óli Gunnar.
Sambýlismaður Guð-
rúnar er Sigurður
Hávarðarson. 3) Jak-
obína, f. 7.12. 1958,
giftist Jóni Gils Óla-
syni. Þau skildu. Þau eiga tvö
börn, Rögnvald Óla, f. 19.11.
1976, dætur hans Hafdís Gígja, Ír-
is Hanna og Tinna Björk, og Ástu,
f. 13.6. 1979, synir hennar Eiríkur
og Hákon. Eiginmaður Jakobínu
er Árni Þorkelsson. 4) Birna, f.
12.12. 1960, gift Gauki Eyjólfs-
syni. Þau eiga þrjár dætur, Katr-
ínu Tinnu, f. 16.10. 1982, Stein-
unni Eyju, f. 28.4. 1991 og Þórdísi
Öllu, f. 29.8. 2000. 5) Jón, f. 15.6.
Ég kynntist þeim 1977.
Mér finnst ekki hægt að tala um
hann og hana, heldur þau.
Ég hafði verið svo heppinn að ein
af dætrum þeirra leit mig hýru
auga og við gerðumst kærustupar.
Ég var svo sem ekki fyrsti tilvon-
andi tengdasonurinn og ekki sá síð-
asti því dæturnar voru margar og
við vonbiðlarnir enn fleiri.
En ég var heppinn og er enn. Ég
kom inn á þetta heimili, feiminn
strákur, en var tekið sem fullorðn-
um manni. Ég var í iðnnámi sem
féll þeim hjónum vel auk þess sem
ég gat fleytt kerlingar um ættar-
tengsl mín við dóttur hans, áhuga-
mál sem allir geta gleymt sér í.
Svo gat ég líka gert við startara
og dínamóa í Trabant svo það var
ekkert annað en að rífa hlutinn úr,
skipta um kol eða fóðringar, og svo
aftur í með hlutinn. Bíllinn hrökk í
gang og virkaði öllum að óvörum,
en þó helst mér, og ekkert dugði
minna en pönnukökur, vöfflur eða
klattar eftir prufutúr.
Seinna komu miklu betri hand-
verksmenn en ég í tengdasonahóp-
inn og datt ég þá oft inn í slíkar
veislur.
Hann var líka svo mikið nátt-
úrubarn, veiðimaður fram í fing-
urgóma, bæði á fugl og fisk. Átti
byssur, riffla og veiðistangir.
Kannski eini munaðurinn sem hann
leyfði sér fyrir utan að eiga öll
þessi börn. Þegar ég kynntist þeim
var alltaf steik í sunnudagshádegis-
og miðdegiskaffi. Allir mættu í kaffi
og það var spjallað um daginn og
veginn.
Það mæta allir enn í sunnudags-
kaffi.
Mér fannst hann réttsýnn, en
kannski ekki til í að hnika til skoð-
unum sínum, og var til í að rökræða
eitt og annað. Alltaf var það sá sem
minna mátti sín sem átti hug hans.
Hann var einn af þessum gömlu
hugsjónamönnum sem ákváðu bíla-
tegund eftir framleiðslulandi en
ekki út frá þægindum.
Og eins var með útvarpstækið.
Enda kom á daginn þegar við
hjónin vorum búin að endurnýja
eldhúsútvarpið okkar aftur og aftur
þá kveiktu þau hjónin á sínu gamla.
Ég kveð tengdaföður minn, afa
barnanna minna og föður konunnar
minnar með miklum söknuði því
hann var einn af mínum elstu og
bestu vinum. Ekki bara sem
tengdafaðir, heldur sem hlýr og
góður vinur.
Einn af þessum vinum sem gat
klappað á öxlina á mér og sagt „Nú
skulum við leggja okkur.“ Svo lögð-
um við okkur með tá í tá í hornsófa
meðan dætur okkar og konur
prjónuðu og spjölluðu. Eflaust
fundu þær betri lausnir á lífinu og
tilverunni meðan við félagarnir
sváfum.
Ég kveð vin sem ég gat leitað til
ef ég var í vandræðum með glugga
eða spýtu. Líka ef mig vantaði svar
við einhverju öðru. Hann var minn-
ugur og reynsluríkur og var óspar
að miðla af reynslu sinni.
Ég kveð Jón Jakobsson og bið al-
góðan guð að styrkja fólkið hans.
Gaukur.
Minn kæri tengdafaðir er nú fall-
inn frá. Margar góðar minningar
leita á hugann þegar ég fletti
myndaalbúminu. Svo margar mynd-
ir af gamla afa með barn í fanginu,
oft hlæjandi eða brosandi eða með
Ástu sér við hlið, haldandi í hönd
hennar, svo ríkur að hafa eignast
öll þessi börn. En svona er lífið. Við
héldum að þú myndir vera lengur í
þessum heimi, svo seigur og dug-
legur, en kallið kom og þú hlýddir
því. Eflaust ertu með bróður þínum
að veiða stóra og feita laxa en Jón
var mikill náttúruunnandi og veiði-
maður og hafði mikið gaman af að
fara með tengdasonum og syni sín-
um að veiða. Hann kenndi þeim á
árnar og gat sagt til um hvar fiskur
lægi í leyni. Þó svo hann veidddi
ekki sjálfur hin síðustu ár naut
hann sín vel í veiðiferðunum og
hafði gaman af veiðisögum drengj-
anna.
Jón var mikill húmoristi og hafði
gaman af fleygum setningum
barnanna og hló mikið þegar gull-
kornin féllu af vörum þeirra. Hann
hafði gaman af öllum framkvæmd-
um og þegar Jón minn var eitthvað
að vinna í húsinu fylgdist hann vel
með öllu og kom reglulega að líta á
framkvæmdirnar enda húsasmiður
að mennt.
Skömmu fyrir aðgerðina hittum
við ykkur Ástu í Sporðagrunninu og
þar stóðu þið haldandi hvort utan
um annað eins og ástfangnir ung-
lingar svo sæl og sæt og sú mynd
leitar oft á hugann þessa dagana.
Að vera hamingjusamur og ná
háum aldri með elskunni sinni er
mikið ríkidæmi.
Það var svo notalegt að fá ykkur
Ástu alltaf í morgunkaffi á laug-
ardögum. Þú varst svo ánægður
með parketið, Esjuna og drengina
og dáðist að útsýninu og sagðir;
alltaf gaman að koma hérna, og ég
svaraði; alltaf gaman að fá þig Jón
minn, komdu sem oftast.
Takk fyrir að hafa alltaf verið svo
góður við mig og drengina.
Það verður tómlegt án gamla afa,
en gott að eiga góðar minningar um
góðan og tryggan tengdaföður,
blessuð sé minning hans. Þín
tengdadóttir,
Guðný.
Elsku afi, okkur varð mikið um
hinn 27. september, þegar sú frétt
barst okkur að þú værir látinn.
Þrátt fyrir að þú værir farinn að
veikjast varstu einhvern veginn
traustur hluti af okkar lífi. Eins og
þú ættir alltaf að vera heima, við
hlið ömmu.
Nú þegar þú ert farinn streyma
minningarnar fram. Eins og þegar
þú tókst þér lúr, á uppáhalds sóf-
anum eftir annasaman vinnudag, og
við systurnar biðum eftir að þú
færir á ról svo við gætum skoðað
gullnámuna, það sem hafði runnið
úr vösum þínum í sófann.
Heima hjá þér og ömmu var allt-
af annasamt, börn og barnabörn,
seinna líka barnabarnabörn, allir
saman komnir hjá ykkur. Stundum
urðu lætin of mikil, þá tókst þú lít-
inn „skrepp“, en komst fljótlega
aftur, iðulega með eitthvað góm-
sætt úr búðinni. Þú gast aldrei ver-
ið lengi frá fjölskyldu þinni.
Bestu stundirnar voru þó þegar
það var ró og friður í kotinu, þá
gátum við notið návistar hvert ann-
ars.
Við eigum eftir að sakna þín, afi.
Sigríður Ása og Ástríður
Elín Ásgeirsdætur.
Byrjun ... svo tíu síðum seinna.
Byrja aftur og svo föst. Byrja enn
aftur og svo loks er ég komin með
fimm mismunandi útgáfur og ekki
er það mikið skárra!
Og svona byrjuðu skriftirnar með
tárum, vegna missis manns sem
var. Þetta er maður sem ég þekkti
ekki. Maður sem mér finnst merkur
og mikill, vegna óþekktra afreka.
Hann virtist ávallt í þungum
þönkum út við glugga, með hendur
í vösum. En ég vissi að hann væri
nú bara eins og ég, og fyndi
ómælda ró og frið við það eitt að
stara út um gluggann.
Með fátt annað til umtals en lax-
inn í Elliðaánum, við eldhúsborðið
heima sat, ávallt svart kaffi í glasi,
tveir molar, sem voru síðan settir
upp í munn á allt annan hátt en all-
ir aðrir gerðu.
Með þá barnslegu hugsun að ég
hafi verið einstök og spes í huga
hans. Því ég fékk að vita leynd-
armál laxveiðimannsins um falda
fiska í ánni. Ég fékk að leggja kap-
al með spilunum hans, meira að
segja í hans herbergi, sem mér
finnst enn að enginn annar hafi
fengið leyfi til.
Með hann stöðugt í huga mér og
hjarta kveð ég manninn sem ég
þekkti ekki en hef og mun ávallt
elska ómælt.
Bekka-lund í útlandinu,
Rebekka.
Hann Jón Jakobsson var afi minn
og hann kom oft og heimsótti okk-
ur.
Þegar ég var lítill var ég alltaf í
læknisleik við afa þegar hann lá í
sófanum og einu sinni kom hann
heim til sín með læknadót inni á
sér.
Í sumar, þegar hann kom í af-
mælið hennar mömmu, lagðist hann
í hjónarúmið og ég var búinn að
borða yfir mig og lagðist hjá honum
og hélt í höndina á honum.
Síðast þegar ég sá hann var hann
í kaffiboði hjá okkur með ömmu.
Afi hefur verið mjög góður við
mig og ég grét og grét þegar hann
dó og hugsaði um hvað hann hafði
verið góður við mig.
Hér er bæn fyrir hann frá mér,
Gauta og Trausta, en ég er 9 ára og
heiti Gísli.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þinn afastrákur,
Gísli Hrafn.
Við fráfall Jóns Jakobssonar
byggingameistara rifjast glöggt
upp okkar fyrstu kynni 1946. Þá
hóf hann nám í húsasmíði hjá Karli
Th. Sæmundssyni en sjálfur hóf ég,
Kristinn, nám hjá honum í maí
1944. Kynni tókust strax með okkur
lærlingunum enda unnum við mikið
saman. Ég sá strax að þar fór
traustur og trúverðugur maður sem
hægt var að treysta í smáu sem
stóru. Að loknu námi mínu fór ég til
starfa úti á landi en Jón hélt áfram
í Reykjavík. Það æxlaðist svo að
þegar við hjónin komum aftur í bæ-
inn leigðu Jón og Ásta, hans ágæta
kona, okkur hluta af íbúð sinni
meðan við vorum að koma okkur
fyrir. Það var mikið drengskapar-
bragð og minnumst við þess jafnan
með miklu þakklæti.
Nokkru eftir að ég sneri aftur til
Reykjavíkur tók Jón að vinna hjá
mér og gerði það um 30 ára skeið.
Jón var afar traustur og vandvirkur
smiður og einkar samviskusamur í
öllum verkum. Hann var mikill
lánsmaður í einkalífi, kvæntur ein-
stakri úrvalskonu, Ástríði Elínu
Björnsdóttur, og eignaðist með
henni 7 dætur og einn son. Öll voru
þau indælisbörn og eru glæsileg í
sjón og raun.
Jón var mikill kraftamaður og
höfðum við oft gaman af að tuskast
á yngri árum. Jón var mikill lax-
veiðimaður og vandist því sem ung-
ur drengur í Borgarfirðinum. Þegar
Jón var með veiðistöngina var hann
svo liðugur að manni datt í hug
línudansari, þó hann væri annars
fremur þungur á sér, en köttur lið-
ugur í veiðinni. Eitt sinn vorum við
að veiða saman í Korpu, mikill galsi
í laxinum, sem stökk grimmt kring-
um Jón og einn laxinn lenti uppá
bakkanum við fætur Jóns, sem ýtti
laxinum mjúklega út í ána aftur og
gaf honum þannig líf. Þetta sýndi
hversu heill hann var gagnvart
veiðidýrunum. Hann mat það svo að
ógæfu laxins að lenda uppá landi
mætti hann ekki notfæra sér. Það
væri gott ef veiðimenn hugsuðu
þannig um bráð sína.
Við hjónin og börn okkar þökk-
um af alhug öll liðin ár. Við óskum
þér, kæri Jón, blessunar í landinu
fyrirheitna og vonum svo sannar-
lega að þú fáir að grípa þar í veiði-
stöngina. Ástu, börnum, barnabörn-
um og venslafólki vottum við
dýpstu samúð og biðjum þeim öll-
um blessunar og styrks Guðs um
ókomin ár.
Kristinn Sveinsson
frá Sveinsstöðum
og Margrét Jörundsdóttir.
JÓN
JAKOBSSON
✝ Soffía I.S. Sig-urðardóttir
fæddist á Norðfirði
4. október 1925.
Hún lést á dvalar-
heimili Hrafnistu í
Reykjavík 28. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurður Frið-
bjarnarson frá Vaði
í Skriðdal, bæjar-
verkstjóri í Nes-
kaupstað, og Hall-
bera Daníelsdóttir
frá Stórabóli í
Nesjahreppi. Systkini Soffíu voru
fjögur. Elstar voru tvíburarnir
Friðbjörg og Þóra, þá Guðmund-
og eiga þau einn son, Hafstein
Henry. 2) Hilmar, f. 1949, kvænt-
ur Hrefnu Jónsdóttur frá Vest-
mannaeyjum og eiga þau einn
son, Sigurð, f. 1980, og á hann
eina dóttur, Birgittu Ýri. Þá á
Hrefna einnig Kristínu, Arnar og
Hrafn. A) Kristín á Lísubet og Jón
Heiðar, B) Arnar, kvæntur Eddu
Magnúsdóttur og eiga þau Berg-
lindi og Hjördísi, C) Hrafn, kvænt-
ur Helgu Martinsdóttur og eiga
þau Jón Inga og Sigurlín Ósk. 3)
Sigurður Sófus, f. 1954, kvæntur
Helgu Harðardóttur frá Ísafirði
og eiga þau þrjú börn: Lindu
Björk f. 1981, Soffíu, f. 1985, og
Hörð, f. 1990.
Soffía vann til fjölda ára á háls-,
nef- og eyrnadeild Borgarspítal-
ans. Þá var hún virk í starfi
Blindrafélagsins.
Útför Soffíu verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
ur og Ragna yngst.
Ragna er ein á lífi af
systkinunum.
Hinn 6. desember
1946 giftist Soffía
Sigurði Valdimars-
syni frá Sóleyjar-
bakka í Hruna-
mannahreppi, f. 30.
maí 1914, d. 15. nóv-
ember 1994. Þau
eignuðust þrjú börn.
Þau eru: 1) Halla, f.
2. ágúst 1947, gift
Hafsteini Vilhjálms-
syni úr Reykjavík.
Halla býr á Ísafirði og á eina fóst-
urdóttur, Dagbjörtu, f. 1976, í
sambúð með Bjarna Henryssyni
Elsku amma, það er með miklum
söknuði sem ég kveð þig í dag. Þeg-
ar ég hugsa til baka þá koma upp í
hugann margar góðar minningar
um samverustundir okkar undan-
farin 24 ár. Þú varst alltaf svo
myndarleg að prjóna og föndra og
ég held að ég hafi sjaldan farið tóm-
hent heiman frá þér. Á árum áður
voru það ullarsokkar sem þú prjón-
aðir og seinna voru það ýmiss konar
prjónaðar dúkkur eða ofnir púðar
og körfur. Þegar þú varst hætt að
geta föndrað, þá var yfirleitt ekki
tekið annað í mál en ég tæki við
1000 krónum sem þú sagðir vera
upp í bensínkostnað fyrir að vera
svo góð að koma við hjá þér.
Það sama gilti með mat. Það var
alltaf nóg að borða hjá þér og afa,
og mátti ekki sjá að neinn væri
svangur. Eftir sunnudagskaffið, þá
vildirðu oft að við tækjum heim með
okkur restina af pönnukökunum svo
þær færu nú ekki til spillis. Seinasta
árið í þitt í Neðstaleitinu þá kom ég
stundum úr skólanum í hádegismat
til þín. Ef þú vissir að von væri á
mér þá beið stórsteik á borðinu þeg-
ar ég kom. Reyndi ég því frekar að
koma óvænt, þar sem heilsan hjá
þér var ekki jafn góð og viljinn til að
standa yfir pottum allan morguninn.
Ég var mjög mikið í pössun hjá
þér þegar ég var lítil og vorum við
alltaf góðar vinkonur. Þegar ég kom
í heimsókn til þín fyrir nokkrum
mánuðum þótti mér mjög gaman að
heyra þig segja þegar ég labbaði
inn: „Er hún vinkona mín komin að
heimsækja mig“.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Góða nótt amma, og guð blessi
þig. Þín vinkona og barnabarn,
Linda Björk.
SOFFÍA I.S.
SIGURÐARDÓTTIR