Tíminn - 20.09.1973, Blaðsíða 21

Fimmtudagur 20. september 1973
TÍMINN
21
Þaö er litiö gaman aö standa i rétt i súld og þungviöri— sizt þegar dilkurinn fyllist smám saman af fé
svo að varia er hægt að snúa sér viö.
— Já, hvort það nú er.
— Heldurðu að það verði nokk-
uð gaman?
— Ég efast ekkert um það.
— Er ekki miklu meira gaman
að fara i göngur en á ball?
— Það er tvennt ólikt, og gott
hvað með öðru.
Þá er lokið heimsókn okkar i
Skeiðaréttir. Við stigum inn i bil-
inn og ókum til Reykjavikur i
þokusudda og fúlviðri. t hlustun-
um sat eftir ómur af hundgá og
kindajarmi. Það er betri niður en
bæjarbúar hafa að jafnaði i eyr-
um.
-VS.
— Myndir þú vilja halda þessu
áfram?
— Já, alveg eins.
Þá er það seinasti viðmæland-
inn hér i réttunum.
— Hvað heitir þú?
— Sigriður Harðardóttir.
— Hefur þú oft farið i göngur?
— Tvisvar.
— Var erfitt núna?
— Það gekk að minnsta kosti
illa.
— Ertu þá ekki þreytt?
— Ég læt það vera... ekki svo ég
komist ekki á ballið.
— Verður réttarball á eftir?
— Já, já.
— Og ætlar þú þangað?
Daginn eftir gekk allt ver. t
fyrstu var bjart veður, en þegar
búið var meira en að hálfsmala
afréttinn og komin mikil fjár-
þyngsli, skall á okkur blindþoka,
bókstaflega kolsvarta myrkur.
Klukkan fimm komum við fénu
loks i Seljadalinn, sem er gerði,
en áttum við að réttu lagi eftir að
koma þvi i Skaftholtsréttir. Nú
var orðiö áliðið, fólk og fé stein-
uppgefið af streði við þokuna og
alla þá erfiðleika, sem hún skap-
aði, svo að við ákváðum að skilja
féð eftir, en fara lausriðandi að
Fossnesi, en þar er gerði, sem af-
réttarfélagiö á. Þangað fórum við
með hestana, en það er um tlu
kílómetra leið. Þaðan fórum við á
dráttarvélarkerrunni og bil að
Arnesi, félagsheimili Gnúpverja,
en þar höfðum við jafnan fengið
að gista siðustu nóttina. Þar vor-
um við meirihluta nætur, en
klukkan fjögur lögðum við af stað
i náttmyrkri, þoku og rigningu,
inn að Fossnesi, tókum þar hest-
ana og riðum þessa tiu kilómetra
leið um hæl, sem við höfðum fariö
kvöldið áður, þar sem féö beið
okkar i gerðinu. Klukkan sex um
morguninn gátum viö lagt af stað
ekki handa skil.
meö féð frá gerðinu, í svo kol-
svartri þoku, aö það sáust bók-
staflega ekki handa skil'.
Það voru þarna tuttugu og tveir
fjallmenn, sem voru ákveðnir i
þvi að koma fénu til byggða.
Þetta var röskt fólk, það lagði sig
fram, enda tókst þetta.
Þess er rétt að geta, að á okkar
afrétti voru fjórar ungar stúlkur,
þrjár frá Reykjum og ein frá
Holti i Stokkseyrarhreppi. Þær
stóðu sig alveg sérstaklega vel i
leitunum.
— Ertu sæmilega ánægður með
þessa leit?
— Ég veit ekki hvort maður á
að vera sæmilega ánægður, að
öðru leyti en þvi, að fólkið komst
allt slysalaust og heilu og höldnu
heim, svo og hestar þess. En við
gerum alveg ráð fyrir þvi, að
margt fé hafi orðið eftir inni i
þokunni, að það er alltaf áhyggju-
efni, þegar margt fé hefur orðið
eftir I fyrstu leit.
— Hvað farið þið i margar
göngur á hausti?
— Við förum þrjár leitir. Þær
heita fjallsafn, eftirsafn og eftir-
leit.
— Ferð þú sjálfur i allar leitir?
— Nei, ég fer aðeins i fyrstu leit.
Annars hef ég fariö i eftirleitir á
Hreppamannaafrétt fimm sinn-
um I röð. Það er ákaflega gaman
að fara i eftirleitir.
Rætt við Árna
Magnússon
Hinn fjallkóngurinn, sem við
hittum i Skeiðaréttum,heitir Arni
Magnússon. Við fáum að skipta
örfáum orðum við hann:
— Hvar varst þú á fjalli núna,
Arni?
— I Vesturleit á Flóamannaaf-
rétti.
— Ertu búinn að vera þar lengi?
— Það eru tuttugu og fimm ár
siðan ég fór þetta fyrst.
— Hvernig gekk þessi leit núna
hjá ykkur?
— Hún gekk að mörgu leyti vel
— eftir aðstæðum. Þokan var svo
kolsvört, að mér finnst næstum að
ég hafi aldrei séð þoku fyrr en nú.
Þegar verst var, hefur skyggnið
verið þrir metrar — i mesta lagi.
— Hlýtur þá ekki að hafa smal-
azt illa?
— Það er ómöguiegt annað. Við
fengum þoku allan timann frá
byrjun, inn á Sultarfit og alla leið
framúr. Að visu komu smágöt
einstöku sinnum, og þau reyndum
við að sjálfsögðu að nýta til hins
ýtrasta, og var þá ekkert til spar-
að, hvorki menn, hundar né
hestar.
— Hvenær lögðuð þið af stað
ykkar leitir?
— Menn fóru að heiman ;
sunnudagsmorgni, eða laugar
dagskvöldi, eftir þvi sem á stóð
og komum hingað á fimmtudags
kvöld með safnið. Að þessu sinn
var komið myrkur, þegar vii
komumst hingað.
— Hvað eru margir menn í
þinu svæði?
— Ég er með tuttugu manns
— Hefur gangnamönnum ekk
fækkað á siðari árum?
— Ætli að þeir séu ekki orðni:
um það bil helmingi færri en
áður. Það var algengt, að átján
menn væru frammi á Sultarfit.
Þeir voru tiu núna.
— Vilja menn ekki lengur fara I
göngur — eða eru þeir engir til?
— Ég verð að segja að það var
ekki dæmalaust, að unglingar
sætu heima grátandi yfir þvi að
komast ekki i göngur núna.
— Hvers vegna nýtið þið ekki
krafta þessa fólks, fyrst alltaf
fækkar hjá ykkur i göngunum?
— Það er kostnaðarins vegna,
sem reynt er aö hafa sem allra
fæsta menn á fjalli.
— Er það svo?
— Já. Það er einmitt svo. Það
þykir ekki hátt kaup að fá átján
hundruð krónur á dag frá klukkan
sex á morgni til klukkan tiu að
kvöldi, fyrir sjálfan sig, hest sinn
og hund. Engu að siður er það
þessi kostnaður, sem verið er aö
reyna að halda eins lágum og
hægt er.
— Hvernig lizt þér á féð?
— Mjög vel. Ég hef séð mörg
lömb með tommu breiðum horna-
hlaupum, og það leynir sér ekki,
aö hornin hafa gildnað niður við
hársvörðinn. Það er alveg auð-
séð, að féð hefur átt mjög gott,
einkum seinnipartinn i sumar.
— Hverju þakkar þú það?
— Tvennu. Fyrst má nefna
áburðinn, sem afrétturinn fékk,
en i öðru lagi er hitt, að hann
spratt seint i vor var lengi undi’r
snjó, og er að spretta enn. Það er
þvi ekki að furða, þótt féð sé enn
að batna, enda er ekki nokkur
minnsti vafi á þvi.
— Hvað er farið i margar göng-
ur á þinu svæði?
— Það er nákvæmlega eins og
hjá honum Hermanni, sem þú
varst að tala við áðan.
— En hvað er langt á milli
leita?
— Núna er það hálfur rnánuður,
og eru satt að segja hálfgerð
vandræði, að það skuli vera svo
langur timi, einmitt núna, þegar
afrétturinn er svona ófallinn. Það
er hætt við, að féð renni til baka
inneftir.
— Þykir þér gaman að fara i
göngur?
— Já, ekki get ég neitað þvi.
Það er alltaf viss stemning, —
hugblær — sem fylgir þvi að fara I
göngur. Þá ánægju vil ég ekki
fara á mis við.
Hvað segir
kvenþjóðin?
Þá er búið að ræða við fjall-
kóngana tvo, eftir þvi sem tök eru
á i örstuttri heimsókn i réttir, og
er nú ekki annað eftir en að snúa
sér að yngstu smölunum. Það eru
tvær bráðungar dömur, virðast
jafngamlar, og þótt það hafi jafn-
an þótt hin mesta ósvinna að
spyrja konur um aldur sjálfra
þeirra, get ég ekki stillt mig um
að forvitnast um þá hluti hér. Þó
mun bezt að fara með löndum og
vera sakleysið uppmálað:
— Hvað heitir þú?
— Jóhanna Þorsteinsdóttir.
— Og hvað ertu gömul?
— Sautján ára.
— Hefurðu oft farið i göngur?
— Tvisvar áður.
— Likar þér þetta vei?
— Já, að sumu leyti.
— Ertu ekki þreytt?
— Það læt ég allt vera, — jú,
maður er dálitið syfjaður.
Tilkynning
Vér viljum hér með vekja athygli
heiðraðra viðskiptavina vorra á þvi að
vörur, sem liggja i vörugeymsluhúsum
vorum, eru ekki tryggðar af oss gegn
bruna, frosti eða öðrum skemmdum og
liggja þar á ábyrgð vörueigenda. — At-
hygli bifreiðainnflytjenda er vakin á þvi,
að hafa frostlög i kælivatni bifreiðanna.
HF. Eimskipafélag íslands.
Þokuluktir
fyrir J-perur
Verð 560,00

TOYOTA HtuTII
HLUTIR
Armúla 23 - Sími 3-12-26

§
AAIKIÐ URVAL
1 MÆLA g
f í bílc %
báta
og vinnuvélar
nnac é/Í/tiMÍw>ou It.f S
Viögeröarþjonusta
á eigin verkstæöi
Utbúum hraöamælisbarka
oa snurur i flesta bila
íjtuumi é/fomWtPn h.f. CJ
Suöurlandsbraut 16 y BwS
og

Söngskólinn
í Reykjavík
Skólastjóri Garðar Cortes
Kennsla hefst þann 10. október.— Innritun
nemenda verður i skólanum að Laufás-
vegi 8 eða i sima 21942 kl. 2-4 i dag,
fimmtudag, og á morgun, föstudag.
Skólastjóri.