Tíminn - 20.09.1973, Blaðsíða 31

if .(fí, mjjfibBifrtini’í 'viy'.ljtjlt) ______ .________________________■_____________________ _ ^JSí
Fimmtudagur 20. september 1973 TÍMINN 31
einstöku sinnum slæddust með
hnifapör og rekaviður. Allt þetta
rogaðist ég með upp i f járhús og
kom upp ágætis búi. Að visu var
enginn afrakstur af búinu, en úr
þvi var bætt með eggjatinslu úr
hænsnabúi afa og ömmu.
Þegar viðraöi var farið á fisk-
veiðar. Fiskveiðarnar föru fram
á gömlu sildarplani, og veiðar-
færin samanstóöu af spýtu,
nokkrum metrum af snæri, nælon
þræði og ryðguðum önglum,og
yfirleitt engri beitu. Þarna sat
maður timunum saman og
dorgaði og veiðin var aðallega
sandkoli, smá rauðspretta og
marsadonnar. Annars voru
marsadonnar illa þokkaðir. Þeir
bitu fast á önglana og svo átti
maður i erfiðleikum með að losa
þá af, þvi þeir stungu, en veiddi
maður kóngamarsadonna, þá átti
að losa þá af önglinum, skyrpa
upp i þá og kasta svo i sjóinn
aftur. Þetta átti að auka feng-
sældina. Þessu trúði ég, en það
versta var að ég þekkti ekki
kóngamarsadonna frá þeim
alþýðlega, svo ég skyrpti upp i
hvern þann marsadonna sem ég
veiddi og kastaði i sjóinn aftur.
Nú er ekkert sildarplan til
lengur. — Trúlegt þykir mér að
það hafi horfið sömu leið og
fjaran, fjósið, fjárhúsin og
hlaðan. Þrátt fyrir erfiða að-
stöðu eru enn til veiðimenn á
Hólmavik. Nú eru þeir komnir
með alvöruveiðstangir, gott ef
þeri hafa ekki flugu lika. Þeir
standaútiá gömlu bryggjunni og
plönunum, sem enn standa inni á
Tanga, eða vaða út i sjó, kasta
lon og don, en veiða ekki bröndu.
Hér áður var bakari á Hólma-
vik. Að öllu hans bakaða brauði
ólöstuðu, þá bakaði hann þær
beztu hunangskökur, sem ég hef
bragðað. Aðdáun min á
bakaranum var gifurleg, og
kannski beggja blands, þvi hvert
sumar er ég kom norður og kom i
fyrsta sinn i bakariið, það
sumarið, gaf hann mér súkku-
laði, súkkulaði með piparmintu-
kremi. Eiginlega fannst mér ég
ekki vera komin norður fyrr en ég
var búin að fá súkkulaðið. Einu
sinni þegar ég var nýkomin
norður, fórum við amma i bakar-
íið. bakarinn var ekki við og ég
fékk ekkert súkkulaðið. Allan
þann daginn hugsaði ég um
súkkulaðið, fannst ég vera illa
svikin , og þráspurði ömmu
hvort ég ætti nú ekki að skreppa i
bakariið. Næsta morgun fékk ég
að fara, ég hálfhljóp inn á Tanga
og kom lafmóð i bakariið. Þar
stóð bakarinn sjálfur ég horfði á
hann i von um súkkulaði og hef
sjálfsagt verið á svipinn eins og
soltinn úlfur, en ég fékk súkku-
laði með piparmintukremi og var
alsæl.
Eitt af þvi skemmtilegasta,
sem ég vissi.var að fara i stór-
innkaupaleiðangur með ömmu
inn á Tanga. Við lögðum af stað
og leiddumst. Amma með bast-
körfuna og i henni lá rauða
buddan hennar, sem ég var viss
um að alltaf væri full af pening-
um. Við byrjuðum i bakariinu,
þar keypti amma brauð og
hunangsköku. Þaðan héldum viö i
frystihúsið og amma fór i frysti-
klefann sinn og ég stóð við hlið
ömmu og horfði stórum augum á
lærissneiðar, kótelettur, hryggi,
læri, svið, slátur, fisk og hafði
aldrei séð eins mikið af matar-
birgðum i eigu nokkurs manns,
svo lokaði amma hólfinu en ég
andvarpaði sáran, og kyngdi
munnvatninu. Gamla frystihúsið
er farið sömu leið og fjaran,
fjósið, fjárhúsin og hlaðan. Þeir
eruaðbyggja nýtt og fullkomn-
ara frystihús. Kaupfélagið er þó á
sama stað, og þaðan fórum við
amma eftir heimsóknina i frysti-
húsið, en alltaf fannst mér
kaupfélagið litilfjörlegt i saman-
burði við frystihólf ömmu eða
krambúð Jakobinu. Krambúð
Jakobinu var eitt aflangt her-
bergi inni iibúðinni hennar. Þar
seldi hún matvörur, búsáhöld,
klæðnað, vefnaðarvöru, skó-
fatnað og sælgæti. Þarna var allt i
skiþulagðri óreiðu og lyktin af
söluvarningnum saman tvinnuð i
sérkennilegan þef. Þar var yfir-
leitt siðasti viðkomustaður okkar
ömmu i stór-innkaupa-
leiðöngrum. Krambúð Jakobinu
átti siðan samleið með gamla
frystihúsinu fjörunni, fjósinu,
fjárhúsinu og hlöðunni, þvi Hólm-
vikingar þörfnuðust hótels.
Einstaka sinnum fórum við
amma i heimsóknir. Þá sátum við
hvor á sinum stól. Amma talaði
meðan ég horfði á myndirnar á
veggjunum, veggina sjálfa, loft
og gólf. Mér fannst það alltaf
ókurteisi að horfa mikið á fólkiö,
sem ég var i heimsókn hjá, svo ég
notaði tækifærið, þegar gest-
gjafarnir voru uppteknir og gjóaði
á þau augunum. I þessum heim-
sóknum opnaði ég ekki munninn
nema til að borða veitingar.
Inni á Tanga var hús, sem i min
um augum var dularfullt og óút-
reiknanlegt. Þar gekk ég inn um
dyr á húsinu framanverðu, gekk
herbergi úr herbergi, upp stiga,
inn i fleiri herbergi, niður annan
stiga og út um aðrar dyr en þær,
sem ég hafði komið inn um. Fyrir
þessu húsi bar ég slika lotningu
að ég hefði tekið ofan -i hvert
skipti, sem ég sá það, hefði ég
haftvit tilþessá þeimárum.
Þetta hús stendur enn og fleiri
gömul hús, sem viðhalda þeirri
Hólmavik, sem ég man, en hvað
ætli verði langt þangað til að sú
Hólmavik hverfur fyrir fullt og
allt
$ Myndir og texti Valdís