Tíminn - 20.09.1973, Blaðsíða 32

32
TÍMINN
Fimmtudagur 20. september 1973
IflilMl
llffllrl i,,,,
Jlí
qhm
Frosni kettlingurinn
hennar Fríðu
ÞAÐ ER bezt að ég byrji
þessa sögu á þvi, að
segja ykkur að ég ætlast
ekki til að þið trúið
henni, — en hún er nú
samt sönn.
Sagan gerist uppi i
litlum fjallakofa hátt i
Sierrafjöllunum i Kali-
forniu veturinn 1961.
Það var mjög kalt
daginn, sem fimm litlir
kettlingar fæddust i
þessum kofa. Þetta var
ekki góður dagur fyrir
litla kettlinga til að fæð-
ast i þennan heim, en
það eina, sem kisu-
mamma gat gert til að
bæta úr þvi, var að
reyna að halda á þeim
hita.
Eigandi kofans hjálp-
aði henni til við það, með
þvi að útbúa trékassa
fyrir börnin hennar.
Kassinn var það hár, að
engin hætta var á, að
kettlingarnir féllu út úr
honum. Þegar kassinn
var tilbúinn, setti hann
notalega ábreiðu i botn
hans, og var þá kassinn
eins og rúm fyrir kett-
linga. Siðan lét hann
kassann i ganginn, bak-
dyramegin.
„Megum við eiga þá i
alvöru?” spurðu þær.
„Já, vissulega,” sagði
maðurinn.
Hvor þeirra valdi sér
nú kettling. Friða kall-
aði sinn „Snotru”, en
Anna kallaði sinn
„Brandalin”.
Það leið auðvitað ekki
á löngu þar til Fríða og
Anna, litlu stúlkurnar,
sem áttu heima i næsta
bjálkakofa ekki langt i
burtu, fréttu um nýju
kettlingana. Móðir
þeirra hafi sagt þeim, að
kisumamma ætti von á
kettlingum og þær létu
ekki stnda á sér að
heimsækja kettlingana,
þegar þeir voru loksins
komnir. Þær hlupu strax
þangað, og voru alsælar,
þegar eigandinn sagði,
að þær mættu hvor um
sig fá einn kettling til
eignar, þegar þeir væru
orðnir nógu stórir.
Á hverjum degi — já
oft á dag — fóru stúlk-
urnar til að sjá kettling-
ana sina, og þegar þess-
ir loðnu litlu hnoðrar
fóru að stækka, þá tóku
þær þá upp og gældu við
þá, en létu þá svo aftur
til kisumömmu.
Einu sinni komu þær
að morgni dags til
bjálkakofa nágrannans.
Þá var kalt i veðri og
snjóaði, og þá sáu þær
sorglega sjón. Einn af
litlu kettlingunum lá
fyrir utan kassann, is-
kaldur og hreyfingar-
laus. Hann hafði klifrað
upp yfir kassabrúnina
um nóttina og ekki
komizt upp i kassann
aftur, — og hafði nú
frosið i hel.
Þetta var Snotra
„Ó aumingja litla
kisan min!” sagði Friða
og fór að vola. Hún rétti
út höndina til þess að
snerta kettlinginn, en
dró hana strax að sér.
Snorta var stif og köld.
„Ó, hefðum við bara
komið svolitið fyrr, þá
hefði kannski verið hægt
að bjarga þér, Snotra
min”, sagði Friða grát-
andi.
„Við skulum fara og
segja mömmu frá
þessu”, sagði Anna,
Fríða og Snotra
„kannski veit hún, hvað
hægt er að gera”.
„Já og við skulum
taka aumingja Snotru
með okkur,” sagði Friða
um leið og hún tók upp
litla kettlinginn og vafði
hann i ullartrefilinn
sinn, og svo hlupu þær
heim til mömmu.
K
U
U
„Hvað i ósköpunum
eruð bið með þarna?”
kallaði mamma upp
fyrir sig, þegar þær
komu þjótandi inn i
húsið. „Farið þið strax
með þetta út!”
„En þetta er hún
Snotra min,” sagði
Friða. „Hún datt út úr
kassanum i nótt og
komst ekki upp i hann
aftur. En það var svo
kalt, að ég er hrædd um,
að hún hafi frosið til
bana”.
„Ekki get ég betur
séð”, sagði mamma.
„Getur þú ekki gert
eitthvað fyrir hana?”
spurði Friða.
„Það er ekkert, sem
við getum gert fyrir
hana nema að jarða
hana,” sagði mamma.
„Mér þykir þetta mjög
leiðinlegt. Ég skal gefa
þér annan kettling ein-
hvern tima. Ég ætla að
finna haka og skóflu og
gera gröf handa henni
nálægt stóra trénu
fallega hérna fyrir utan
húsið”.
Það var fáliðuð lik-
fylgd en sorgmædd sem
gekk yfir snævi þaktan
garðinn. Fyrst gekk
mamma með haka og
skólfu, þá Anna litla
með sorgarsvip á andlit-
inu og siðust Friða með
Snotru sina, innvaföa i
stóra trefilinn, og þrýsti
hún henni fast upp að
sér. Anna systir hennar
hélt á fallegum pappa-
kassa, sem átti að jarða
Snotru i.