Tíminn - 20.09.1973, Blaðsíða 30

30
TÍMINN
Fimmtudagur 20. september 1973
kintjur. A morgnana kom kúa-
samlinn, hann tók kúna og
kvigurra með i kúafylkinguna,
siðan hélt öll hersingin af stað út
fyrir þorpið.og á kvöldin skilaði
kúasmalinn kúnni og kvigunni.
Eitt sumar varö ég skotin i kúa-
smalanum, en þar sem ég var
feiminmeðafbrigðum, tók ég það
til bragðs að opna hliðið fyrir
kúnni og kvigunni nokkru áður en
kúahersingin kom, siðan hljóp ég
niður i kjallara og faldi mig.
Þegar kúasamalinn var kominn i
jfarlægð kom ég út úr kjallaran-
um, lokaði hliðinu og rak kýrnar
inn i fjósið.
Amma átti lika hænur, stór-
kostlegar hænur og allavega litar.
Ég annaðist hænur ömmu með
stakri umhyggju, en eina tók ég
fram yfir allar hinar, hún var
brún og geysilega spök. Þar sem
hænan var i miklu uppáhaldi hjá
mér, þá reyndi ég eftir mætti að
hygla he.nni með ýmsum góðgerð-
um umfram þær sem hún fékk úr
sama trogi og hinar hænurnar.
Um það leyti, sem ég tók ástfóstri
við brúnu hænuna, unnu afi og
amma i frystihúsinu, svo ég var
sjálfráð megnið af deginúm. I
matarbúrinu, sem var inni i
húsinu, var fullur sekkur af
hænsnamais. Einn daginn
hugsaði ég mér að gera virkilega
vel við brúnu hænuna, svo ég
gekk út til hænsnanna, bauð þeim
góðan daginn og gaf þeim i' trogið
uppbleytt rúgbrauð, eggjaskurn,
hafragraut og örlitinn mais til
hátiðabrigða. Þegar hænurnar
voru orðnar niðursokknar i
matinn, læddist ég að þeirri
brúnu þar sem hún sinnti ekki
kalli minu, greip hana i fangið og
arkaði með hana inn i búr. Þar
hlassaði ég henni niður á fullan
maispokann og sagði hænunni að
éta fylli sina. En hænan var ein-
staklega vanþakklátt kvikindi,
hún leit ekki við maisnum, en
hafðiþeim mun meiri áhuga á að
prila upp á borð og hillur i
búrinu. Það leizt mér ekki á, svo
ég tók hænuna og við fórum inn i
eldhús, ég fékk mér mjólk og
brauð meðan hænan vappaði um
húsið. Amma komst að þessu
uppátæki minu og bannaði mér að
koma með hænurnar inn. Eftir
það lokaði ég vandlega gang-
hurðinni að ibúðinni þegai* ég fór
með brúnu hænuna inn i búrið.
Núna fjórtán árum seinna eru
engar hænur i hænskakofanum
bak við hús, það er heldur
ekkert f jós,engin hlaða og ekkert
fjárhús. Það vék fyrir menning-
unni. Fjaran varð lika fyrir barð-
inu á menningunni, hún var fyllt
af grjóti og mold, það þurfti
breiðari veg. Hér áður var fjaran
hreinasti fjársjóður. Þangað fór
ég i skoðunarferðir og tróð alla
vasa fulla af skeljum, steinum,
brotnum bollum og diskum og
HÓLMAVÍ K er víst eitt af
þessum sjávarþorpum, sem
kallast að vera i uppgangi.
Eftir því sém mér skilst, er
þessi uppgangur fólginn í
byggingu þreytandi, óper-
sónulegra steinkassa fyrir
húSy sem stinga i stúf við
umhverfi og önnur hús
þorpsins. Vegafram-
kvæmdir eru í fullum
gangi, þarsem bílaf jöldinn
eykst ár frá ári og vegir
tæplega i vegatölu, ef ekki
er hægt að mætast, án þess
að hægja ferðina og vikja
vel til hægri. Sjónvarp og
útvarp er þar daglegt
brauð, unglingarnir ganga
um í denim-gallabuxum,
en félagsstarfsemi virðist
vera í algjöru lágmarki.
Kúasamlar sjást ekki leng-
ur i þorpinu, þeir tilheyra
horfinni tíð,og landbúnað-
urinn hefur látið undan
síga fyrir sjávarútvegin-
um. Vettvangur atvinnu-
lífsins á Hólmavík er í
frystihúsinu.
Löngu áður en þessi hama-
gangur hófst á Hólmavik, var ég
sumarlangt i sex ár hjá ömmu og
afa. Þau voru ein af þeim, sem
voru með búskap inni á Hólma-
vik, höfu eina kú og kvigu, og
HOLMA-
VÍK