Tíminn - 23.06.1974, Blaðsíða 17

Sunnudagur 23. júni 1974
TÍMINN
17
.............................—s
— jjwmm —•>
Útgefandi Framsóknarflukkurinn
Framkvæmdastjóri: Kristinn Finnbogason. Ritstjórar:
Þórarinn Þórarinsson (ábm.), Jón Helgason, Tómas
Karlsson, Auglýsingastjóri: Steingrimur Gislason. Rit-
stjórnarskrifstofur i Edduhúsinu við Lindargötu, simar
18300-18306. Skrifstofur i Aðaistræti 7, simi 26500 — af-
greiðslusimi 12323 — auglýsingasimi 19523.
Blaðaprenth.f.
Hvað vilja þeir gera?
Ef málflutningur Sjálfstæðisflokksins i
kosningabaráttunni er brotinn til mergjar kemur
þetta i ljós:
1. Sjálfstæðisflokkurinntelur þensluna i efnahags-
og atvinnulifinu allt of mikla og verði að gera
ráðstafanir til að draga úr henni. Hann deilir
fast á rikisstjórnina fyrir að hafa ekki komið i
veg fyrir þensluna, en vill ekki benda á nein úr-
ræði, né skilgreina hvað felst i þeim úrræðum
gegn ofþenslu i efnahagslifi, sem nú er helzt
beitt i þeim löndum, sem hann telur til mestrar
fyrirmyndar.
2. Sjálfstæðisflokkurinn segist vilja skera rikisút-
gjöldin stórkostlega niður. Þegar á hann er
gengið vill hann hins vegar ekki benda á neinn
málaflokk eða framkvæmdir sem skerða eigi
fjárframlög til. En þessi ádeila þeirra á aukn-
ingu rikisútgjalda i tið núverandi rikisstjórnar
og tal þeirra um áform sjálfstæðismanna um
niðurskurð rikisútgjalda leiðir til ákveðinnar
niðurstöðu.
3. Niðurstaðan getur ekki orðið önnur en sú, að i
þessum málflutningi felist fyrst og fremst gagn-
rýni á þau rikisútgjöld til einstakra málaflokka,
sem mest hafa aukizt i tið núverandi rikisstjórn-
ar.
En hvar hefur aukning rikisútgjalda orðið og
til hvaða málaflokka og framkvæmda hafa þau
farið? Lang-stærsti liðurinn er aukin framlög til
tryggingamála, þ.e. til þess að bæta kjör þeirra,
sem verst eru settir i þjóðfélaginu. Tekjutrygg-
ing öryrkja og ellilifeyrisþega hefur verið hækk-
uð um tæplega 300% i tið núverandi rikisstjórnar
svo dæmi sé tekið. Vill Sjálfstæðisflokkurinn
skera þessi framlög niður. Aðspurður nú segir
hann nei.
4. Aðrir útgjaldaliðir fjárlaga. sem hafa hækkað
mjög mikið hafa farið til félagslegra umbóta: til
menntamála, heilbrigðismála, til jöfnunar
námsaðstöðu og námslána og síðast en ekki sizt
til framkvæmdar á öflugri byggða- og upp-
byggingarstefnu. Vill Sjálfstæðisflokkurinn
skera þessi útgjöld niður? Nei, ekki aldeilis
segja frambjóðendur hans nú. Þeir segja þvert á
móti, að þessi framlög séu of lág.
5. En ef það er ekkert af þessum útgjöldum þá eru
það laun opinberra starfsmanna sem eru ein eft-
ir. Ætlar Sjálfstæðisflokkurinn þá að lækka laun
þeirra stórkostlega eftir kosningar til að draga
úr rikisútgjöldunum?
6. Það er rétt, að það er þensla i efnahags- og at-
vinnulifi. Þessi þensla á að nokkru rót að rekja
til þeirrar stórkostlegu uppbyggingar byggða-
stefnunnar, sem núverandi rikisstjórn hefur
staðið fyrir. Þessi uppbygging hefur haft það i
för með sér, að þar, sem áður var doði,
vonleysi, stórfellt atvinnuleysi og landflótti er
komin rifandi atvinna og viða mannekla og
mikil eftirspurn eftir auknu vinnuafli. Það þýðir
vissulega, að farið hefur verið eins hratt i
framkvæmd byggðastefnunnar og framast hef-
ur verið unnt. Samt segjast sjálfstæðismenn,
sem hafa stærstu orðin um að þenslan sanni
óstjórn Ólafs Jóhannessonar, ætla að gera betur
i byggða- og uppbyggingarmálum. Trúi þvi hver
sem vill.
Þegar mótsagnirnar, firrurnar og þverstæðurn-
ar og annað hismi i málflutningi Sjálfstæðis-
flokksins, sem hér hefur verið drepið á, hefur
verið skilið frá kjarnanum stendur þetta eftir:
Sjálfstæðisflokkurinn boðar stórfelldan sam-
drátt i framkvæmdum og byggðamálum og
verulega kjaraskerðingu almennings, þ.e.
gömlu „viðreisnarmeðulin”. — TK.
Forustugrein úr The Times, London:
Púlestínu-Arabar eru
ósammála um stefnuna
Arafat er samningsfúsari en Habash
Habash
ÁLYKTUNIN, sem Þjóðar-
ráð Palestínu-Araba sam-
þykkti í Kairó um daginn, er
að margra áliti nokkur aftur-
kippur. Ráðið fer með æðstu
völd f Frelsissamtökum
Palestfnu-Araba. Fundur þess
hafði verið auglýstur hvað eft-
ir annað siðan leiðtogafundur
Arabaríkja var haldinn i Alsir
i nóvember i vetur, en ávallt
frestað.
Hinir hófsamari leiðtogar
Palestinu-Araba sögðu það
megintilganginn með fundi
Þjóðarráðsins, að veita
Frelsissamtökum Palestinu-
Araba umboð til þess að taka
þátt I friðarsamningunum i
Genf og krefjast yfirráða yfir
vesturbakka Jordan og Gaza-
svæöinu. Nánustu samherjar
Yassers Arafats, formanns
framkvæmdanefndar Þjóðar-
ráösins, höfðu sig mest i
frammi. Arabar eru yfirleitt
sammála um, að Israelsmenn
verði að láta þessi svæði af
hendi ef takast eigi að semja
um frið I samræmi við 242.
ályktun Sameinuðu þjóðanna.
ÞVf var hvað eftir annað
spáð I vetur, að Þjóðarráðið
myndi fylgja þessum kröfum
sinum fram með þvi að mynda
útlagastjórn, ef til vill undir
forustu einhvers hægfara
manns á vesturbakka Jórdan,
manns, sem Israelsmenn gætu
ekki með nokkru móti and-
mælt sem „hermdarverka-
manni”. Jafnframt var gefið i
skyn, að þessi útlagastjórn
hiyti þegar i stað viðurkenn-
ingu um það bil 80 aðildarríkja
Sameinuðu þjóðanna.
Vel má vera, að Yasser Ara-
fat hafi gert sér vonir um að fá
Þjóðarráðið til að samþykkja
þessa eða þvilika ráðstöfun.
En þegar til kastanna kom
reyndist honum ekki unnt að
fá neinu svo áhrifamiklu
framgengt, að minnsta kosti
ekki að sinni. Tillögur hans
sættu frá upphafi afar harðri
gagnrýni dr. George Habash
og Alþýðufylkingar hans, og
jafnframt aiar margra félaga i
öllum hópum andspyrnu-
hreyfingarinnar og alls þorra
flóttamanna, og hefir það
sennilega orðið þyngst á met-
um.
ARAFAT og samherjar
hans fullyrtu, að hugmynd
þeirra fæli alls ekki i sér, að
hverfa þyrfti eða ætti frá loka-
takmarkinu, eða sameinuðu
„lýöræðisriki i allri Pales-
tinu”. Flestum sýndist þó
liggja I augum uppi, að yfirráð
yfir vesturbakka Jordan og
Gaza-svæðinu fengjust aldrei
samþykkt nema jafnframt
væru viðurkennd i reynd yfir-
ráð Israelsmanna yfir öðrum
hlutum Palestinu, og því þá
lýst yfir um leið, að horfið yrði
frá þvi að beita vopnum til
þess að ná lokamarkinu.
Enn hafa mjög fáir Araba-
leiðtogar haft kjark til þess að
halda þvi fram, að friðsamleg
sambúð ísraels og litils Pales-
tinurikis væri heppilegur
áfangi, sem liklegur væri til
þess að leiða til friðsamlegrar
sambúðar þjóðanna tveggja
innan eins rikis þegar fram
liða stundir.
AÐALROKSEMDIN, sem
beitt var i baráttunni fyrir
litlu Palestinuriki á vestur-
bakka Jordan og Gaza-svæð-
inu, var i raun og veru nei-
kvæð. Þvi var sem sé haldið
fram, að þessi aðferð kæmi i
veg fyrir, að umrætt svæði
lenti undir áhrifavaldi Huss-
eins konungs. Forvigismenn
hugmyndarinnar leiddu hins
vegar alveg: hjá sér að leiða
getum að þvi, hvaða skilyrð-
um þyrftiaðfullnægja til þess,
að Israelsmenn féllust á hana.
Yasser Arafat náði heldur
litlum árangri með hinni nei-
kvæðu röksemd. Stjórnmála-
yfirlýsingin, sem leiðtogar
hinna ýmsu andstöðuhópa
ræddu sin á milli, deildu afar
hart um en samþykktu að lok-
um, lýsir þeirri ætlan, að
„stofna herská, óháð og þjóð-
leg yfirráð á þeim svæðum
Palestinu, sem auðnast kann
að frelsa”.
Yfirlýsingin skuldbindur
Þjóöarráðið einnig tii að
„berjast gegn hverjum þeim
ráöstöfunum, sem yrðu að
kosta viðurkenningu á yfir-
ráðum óvinanna, friðarsamn-
inga við þá og fráfall frá sögu-
legum rétti þjóðar okkar til
þess að hverfa heim að nýju og
ákveða sjálf örlög sin”.
Þjóðarráöið er ennfremur
skuldbundið til að frelsa
Palestinu með hverjum þeim
hætti, sem völ er á, þar á
meðal beitingu vopna.
YFIRLÝSINGÍN veitir ekk-
ert ákveðið umboð til þátttöku
I friðarviðræðunum i Genf.
Þar er þó bent á, að þátttak-
endum i friðarviðræðunum
beri að taka tillit til andstöðu
Þjóðarráðsins gegn 242.
ályktun Sameinuðu þjóðanna,
sem sniðgangi þjóðlegan rétt
Palestinumanna og „fjallar
um málefni þjóðar okkar eins
og þar sé einungis um flótta-
mannavandamál að ræða”.
Með þessum oröum er
óneitanlega gefið i skyn, að
Þjóöarráðið sé tilleiðanlegt til
þátttöku i friðarsamningun-
um, svo fremi að vissum skil-
yrðum sé fullnægt.
Raunar má heita, að þess-
um skilyrðum sé óbeint full-
nægt með þvi að bjóða Þjóðar-
ráðinu þátttöku i friðarvið-
ræðunum. En þar stendur
hnifurinn einmitt i kúnni.
RABIN hinn nýji forsætis-
ráðherra i Israel tók skýrt
fram i ræðu fyrir stuttu, að
Israelsmenn væru eindregið
andvigir þvi, að „öðrum öfl-
um” en Egyptum, Sýrlending-
um, Jordaniumönnum og
Libanonmönnum yrði heimii-
uð þátttaka i friðarviðræðun-
um. Hann itrekaði einnig
gömul og kunn andmæli
ísraelsmanna gegn stofnun
„nýs, sérstaks Arabaríkis
vestan Jordan.”
Þessi afstaða getur tæpast
talizt Þjóðarráðinu hvatning
til að afneita hinu endanlega
markmiði sinu að sinni, en af-
staða þess gefur Rabin raunar
litla ástæðu til að láta af and-
mælum gegn stofnun sjálf-
stæðs rikis. Þarna er um að
ræða baklás, sem ætla má að
þeim dr. Kissinger, Sadat for-
seta og Brézjnéf veitist erfitt
að opna, jafnvel þó að þeir
leggist á eitt um að þrýsta á.