Tíminn - 23.06.1974, Blaðsíða 33

TÍMIlvft ''
37
Sunnudagur 23. júni 1974
reyna að greiða úr flækjunni, og
til þess þurfti ég að fara út á rána.
Þá tók skútan allt i einu dýfu, og
ég rann til á tréskónum og fór að
hrapa...
Jóhannes: — Ég stóð niðri á
þilfarinu, beint fyrir neðan þig,
þar sem þú varst að vinna. Svo sá
ég hvernig þú steyptist niður, og
einhvern veginn bjargaðist það,
að þú lentir ekki á þilfarinu, af þvi
að seglið slóst i þig, og þeytti þér
út fyrir borðstokkinn. Þú féllst i
sjóinn aðeins i nokkurra metra
fjarlægð frá mér, og rassinn kom
fyrst niður. Þú komst svo hart
niður, að buxurnar rifnuðu, og
svo sökkst þú.
Ole: — Ég var allur i einum
hnút, þegar ég lenti i sjónum, svo
ég meiddi mig ekki mikið. Um
leið og ég sökk hugsaði ég að
þetta væru leiðinleg endalok á
langri siglingu. Mér skaut upp
aftur og þá sá ég Jóhannes
standa við borðstokkinn, og
heyrði að hann kallaði eitthvað til
min, en heyrði ekki orðaskil.
Hvað kallaðir þú, Jóhannes?
Johannes: — Ég kallaði, að ég
hefði kastað út björgunarhring.
Ég sá þig hverfa og hljóp aftur á
um leið og ég kallaði að maður
hefði fallið fyrir borð. Ég hljóp
þar að, sem pramminn var fest-
ur, og nú voru allir komnir upp á
þilfarið. Pramminn var settur út,
og hásetarnir Mikal Jensen og
Severin Henriksen stukku um
borð og réru lifróður i áttina til
þess staðar, þar sem Ole hafði
sézt áður.
Veifandi hönd
Fjarlægðin milli mannsins i sjón
um og Norwegia jókst stöðugt.
Mennirnir á þilfarinu sáu hönd,
sem veifaði frá bygijutoppunum.
Hversu lengi myndi hinn 17 ára
gamli unglingur geta barizt gegn
öldunum og nistandi kuldanum?
Ole: — Þegar ég naut ekki leng-
ur skjóls af skútunni, fékk ég að
kenna á krafti aldanna. Þær
koma venjulega þrjár, hver á
eftir annarri, og ég grófst undir
þeim. Ég sá Norwegia bregða
fyrir, en gat ekki gert mér grein
fyrir þvi, hvort skipinu hefði verið
snúið i átt til min. Það var að
minnsta kosti mjög langt i burtu
að þvi er mér fannst. Mér fannst
ég einu sinni sjá báti bregða
fyrir en ég átti alltaf erfiðara og
erfiðara með að halda mér á floti
Ég hafði ekki mikla von um, að
mér yrði bjargað, en reyndi samt
að láta meira bera á mér i sjón-
um með þvi að rétta handlegginn
upp.
Enginn veit með vissu, hversu
langur timi leið, þar til mannin-
um hafði verið bjargað. Annar
stýrimaður á Norwegia átti fullt i
fangi með að halda skútunni i
nánd við prammann, þar sem há-
setarnir tveir reyndu allt sem i
þeirra valdi stóð til þess að
bjarga félaga sinum.
Ole:—Hvaðég varaðhugsa?
Jú, fyrst hugsaði ég um það,
hversu litil vonin væri um
björgun. Svo fór ég að hugsa um
pabba og mömmu og systkini
min. Mér fannst ég þyrfti að flýta
mér heil reiðinnar ósköp, svo mér
tækist að leiða hugann eitt augna-
Þetta er Norwegia frá Lyngör, falleg skúta, en hún valt eins og tóm tunna.
blik að þvi, sem mér hafði þótt
dýrmætast i þessu lifi. Ég fór með
faðir vorið, og svo varð ég sljórri
og sljórri. Ég var alveg að missa
meðvitund. Ég var eiginlega til-
búinn að heyja dauðastriðið,
þegar ég heyrði áraglamur frá
bátnum, sem nálgaðist mig. Ég
raknaði þó ekki við mér fyrr en
Mikal nái taki á öxlinni á mér, og
spurði hvort ég væri lifandi.
Um borð i Norwegia urðu mikil
fagnaðarlæti, þegar báturinn
kom aftur — með þrjá innan-
borðs. Stiga var kastað fyrir borð,
og menn urðu heldur en ekki
hissa, þegar ungi hásetinn
klifraði hjálparlaust upp stigann,
eftir að hafa verið að velkjast i
sjónum i að minnsta kosti hálf-
tima.
Dálitill þverhaus
Johannes: — Ég man þegar þú
komst aftur um borð. Við lögðum
þig yfir fjöl, og það kom töluvert
vatn úr lungunum á þér. Þú varst
svo studdur niður i klefann þinn.
Þar helltum við vist i þig ein-
hverju af brennivini. Það nægði
ekki, þvi þér varð alltaf kaldara
og kaldara.
Ole: — Já, þetta var vist ekki
sem bezt lækningalyf. Ég kom
ekki upp orði, og tennurnar
glömruðu i mér fram eftir degi.
Mér leið þó ekki verr en það, að
ég mætti á minni vakt um kvöld-
ið.
Johannes: — Þú varst nú mesti
þverhaus. Ég sendi þig þó beint í
koju aftur. Og til Cardiff kom-
umst við allir heilu og höldnu.
Það var farið að rökkva. Ole
Siem og blaðamaðurinn eiga fyrir
sér að aka aftur um kvöldið frá
Sogne til Oslóar, og verða þvi að
kveðja Johannes.
Þeir eru komnir inn i bilinn
aftur. Blaðamaðurinn getur ekki
komizt hjá þvi að hugsa um,
hversu litt við mennirnir getum
ráðið örlögum okkar. Það var
mesta mildi, að þessi 92 ára gamli
maður, sem sat við hliðina á
blaðamanninum, skyldi ehn vera
á lifi, þvi hann hafði sannarlega
verið hætt kominn fyrir 75 árum.
Hann hafði þó lifað af óhappið, og
átt fyrir sér mörg ævintýraleg ár
Hann fór i sjómannaskóla og varð
skipstjóri, og meira að segja varð
hann yfirmaður á fyrsta kafbátn-
um, sem Norðmenn eignuðust i
fyrri heimsstyrjöldinni. Siðar
varð hann framkvæmdastjoVi
fyrir Vesterálske Dampskipssel-
skap frá 1934 til 1950. Hann vann
mikið starf i þágu Noregs i siðari
heimsstyrjöldinni, og fyrir það
launuðu Þjóðverjar honum með
langri dvöl i Grini-fangelsinu.
Þar varhann fangi nr. 121. Siðar
hlaut hann orðu Ólafs helga af
fyrsta stigi. Auk alls þessa var
hann miðdepillinn i stórri fjöl-
skyldu.
Um þetta hugsaði blaða-
maðurinn, þegar hann ók gamla
manninum aftur til óslóar.
f-Þýtt F.B)
Húsbyggjendur —
Einangrunarplast
Getum afgreitt einangrunnarplast á
Stór-Reykjavikursvæðið með mjög
stuttum fyrirvara.
Afhending á byggingarstað.
Hagkvæm verð. Greiðsluskilmálar.
BORGARPLAST HF
Borgarnesi — Simi 93-7370.
bremsuborðar
bremsuklossar
viftureimar
kúplingsdiskar
í flestar gerðir bifreiða
HAGSTÆTT VERÐ
Sendum gegn póstkröfu
Hér stóð ég, þegar þú féllst i sjóinn, segir hinn 93 ára gamli Johannes Christophersen (til vinstri) og Suðurlandsbraut 20 * SímÍ 8-66-33
bendir Ole Siem á það, hvar hann stóð fyrir 75 árum.