Tíminn - 29.08.1976, Blaðsíða 33

Sunnudagur 29. ágúst 1976
TÍMINN
33
og mosavaxin slétta, og
brauzt nú um af öllum
kröftum. En hver hreyf-
ing varð til þess, að hún
sökk enn dýpra. Hún var
komin upp undir hendur
ofan i fenið, en hún hafði
þó gát á þvi að kalla til
Karls: „1 guðs nafni
komdu ekki nær. Fenið
heldur þér ekki uppi. Þú
sekkur bara i það eins
og ég.”
Hér var úr vöndu að
ráða. Hitt fólkið var allt
langt i burtu, og Karl
hafði engin tæki til
björgunar. í flýti snar-
aði hann sér úr jakka og
ytri buxum og breiddi
fram undan sér á mos-
ann. Siðan lagðist hann
flatur á magann og
reyndi þannig að þoka
sér út á fenið. Hann varð
að fara mjög gætilega,
þvi að mosaskánin var
þunn og hélt honum
varla uppi, þótt hann
væri flatur. Að lokum
var hann korhinn svo
langt, að hann gat náð i
vinstri hönd Mary. En
þar sem hann lá þarna
marflatur og kviksyndið
hélt honum varla uppi,
var engin leið til þess, að
hann gæti dregið Mary
upp úr. Hann gerði að-
eins tilraun til þess, en
þá rifnaði mosaskánin
undir honum. En hann
gat aðeins þokað sér til
hliðar og lenti ekki ofan i
foræðið. Hann sleppti þó
ekki taki á Mary og þok-
aðist hún þvi dálitið nær,
og efri hluti likamans
hallaðist upp á mosa-
skánina, en fætur henn-
ar voru enn i kafi upp að
mitti.
Þetta leit ekki vel út
fyrir þeim, og liklega
hefði það endað með þvi,
að þau hefðu bæði farizt
þama i feninu, ef þeim
hefði ekki borizt hjálp.
En þau héldu stöðugt á-
fram að kalla á hjálp, og
að lokum var það Berit,
með sina skörpu heyrn,
sem heyrði óm af neyð-
arópum og gerði fólkinu
viðvart.
Og það mátti ekki
seinna koma. Mary var
alveg að gefast upp og
Karl gat varla halchð sér
uppi. Nú lögðust þeir
flatir á mosann, Árni og
ofurstinn, og toguðu af
alefli i fætur Karls, en
hann hélt heljartaki um
vinstri úlnlið Mary.
Hægt og hægt tókst þeim
þannig að þoka þeim
nær og nær, og að lokum
losnaði Mary alveg upp
úr feninu og þá var ekki
lengi verið að tosa þeim
á fastara land. En Mary
var mjög illa haldin.
Hræðslan og öll áreynsl-
an hafði orðið henni um
megn og hún var nær þvi
meðvitundarlaus.
Ofurstinn dreypti á hana
vini, og þá færðist ofur-
litill roði i kinnar hennar
og hún opnaði augun.
Hún náði sér svo fljót-
lega, en i hálfan mánuð
varð hún að bera hend-
ina i fatla, þvi að hand-
leggurinn hafði tognað i
átökunum. Karl hafði
ekki dregið af sér.
4.
Inni i þessum fenjum
á ,,sudd”-sléttunum býr
allmargt fólk. Það er á-
kaflega hlédrægt og
hrætt við aðkomumenn.
Á þessum árum hafði
það nær ekkert kynnzt
menningarþjóðum eða
háttum þeirra. Þetta
fólk tilheyrir sérstökum
ættstofni, sem nefnist
„dinkar”. Þeir eru
grammvaxnir og mjúkir
og léttir á sér og mjög
dökkir á hörund. Þeir
hafa mjög sérkennilega
kveðjusiði, og likist
kveðjan þvi, að þeir
spýti hver framan i ann-
an. Likleea hafa þeir
fljóttorðiðþess varir, að
ókunnugum geðjaðist
ekki þessi kveðja og
hafa þvi lagt hana niður,
að minnsta kosti gagn-
vart ókunnugum. Þeir
haga þvi kveðju sinni
þannig, að þeir rétta
hægri handlegginn fram
og upp með útréttri
hendi. Mun það eiga að
sýna, að þeir séu vin-
veittir komumönnum og
beri ekki vopn i hendi.
Það má næstum þvi
segja, að þessi þjóð-
flokkur lifi meira i vatni
en á landi. Þeir virtust
engin húsdýr hafa, en
stórar hjarðir af villi-
nautum sáust þó svamla
um þessi foræði. Á bak-
inu á nautunum sitja oft
margir hegrar og tina af
þeim alls konar skor-
kvikindi, sem sækja
mjög á villinautin. Einu
sinni taldi Árni niu
hegra á hryggnum á
einu nautinu. Það var
ekki að sjá, að villinaut-
ið kynni neitt illa við
fuglana. Það litur miklu
fremur svo út, sem þess-