Fréttablaðið - 31.05.2007, Side 62

Um daginn fagnaði ég
þeim áfanga að verða
þrítugur og átti frá-
bæran dag í faðmi
vina og vandamanna.
Það eina sem skyggði á
alla gleðina var hin sí-
endurtekna og fremur
þreytandi spurning:
„Hvernig er nú að vera
kominn á fertugsaldurinn?“
„Mér hefur bara sjaldan liðið eins
vel,“ var iðulega svarið, enda fann
ég engan sérstakan líkamlegan mun
á mér, þótt mér þætti óneitanlega
skrítin tilhugsunin að vera nefndur
í sömu andrá og „the big four- o.“
Það er nefnilega eitthvað bogið
við að vera ungur maður á þrítugs-
aldri einn daginn og virðulegur
karl á fertugsaldri þann næsta, og
engu líkara en maður hafi hlaupið
einhvern maraþonáratug á einum
sólarhring til að ná því marki.
Þessi hamagangur er svo sem
alveg dæmigerður fyrir Íslend-
inga, sem eru alltaf að flýta sér svo
mikið að þeir mega ekki vera að því
að staldra við og njóta örlítið líð-
andi stundar. Íslenska þjóðin hefur
engan tíma til að lifa lífinu til fulln-
ustu og er að mínu mati á harða-
spretti beinustu leið í gröfina.
Fljótræðið endurspeglast ein-
mitt í því hvernig við teljum tugi.
Við tölum um árin frá 1980-89 sem
níunda áratuginn, ólíkt til dæmis
Bretum og Bandaríkjamönnum
sem staldra við og tala um „the
eighties“. Svo ræða þeir ekki um
þrítugs- eða fertugsaldur, heldur
„twenties“ og „thirtes.“ Meira að
segja „early“ og „late twenties“ og
„thirtes“, eftir því hvoru megin við
fimmuna maður stendur.
Þótt ég sé sannur Íslendingur
verð ég að viðurkenna að mér
finnst að við ættum að taka út-
lendingana okkur til fyrirmyndar í
þessum efnum. Kunningi minn hjá
Íslenskri málstöð benti mér góð-
fúslega á að það mætti kannski
taka upp þá málvenju að ræða um
snemm- eða síðfertugsaldur um þá
sem eru skriðnir yfir þrítugt. Per-
sónulega finnst mér það ágætis
byrjun, enda ekki verra að endur-
heimta æskuna sem glataðist á
einum degi. Svo er bara alltaf hægt
að miða við aftari töluna.