Réttur - 01.01.1952, Síða 105

RÉTTUR
105
„Ég hef alvarlegar fréttir að segja þér, Stína. Ég var
hjá lækninum í dag og það kom í ljós, að ég er berkla-
veikur — með smitandi berkla og verð að fara á hælið
strax í dag“.
„Guð almáttugur hjálpi okkur“, hljóðaði konan upp yfir
sig og fölnaði. „Er þetta satt?“
„Því miður, þetta er ekki til að spaugast með.
„Ertu þá ekki mikið veikur?“
„Ég finn ekki mikið til þess — aðeins slappur. En það
er skylda mín að fara strax á hælið sagði læknirinn. Og
ég vil auðvitað ekki sjálfur eiga á hættu að smita ykkur
eða aðra frekar en orðið kann að vera. En ég hafði bara
enga hugmynd um þetta fyrr.
„Drottinn minn, hvernig fer þetta eiginlega fyrir okkur“,
sagði konan og studdi sig við eldhúsbekkinn.
„Ég veit það ekki kona góð. Reyndu að ráðfæra þig við
Ófeig bróður þinn og Grétu“.
„Og þetta átti eftir að koma yfir okkur ofan á allt
annað“.
„Það er gangslaust að barma sér, við þetta verður ekki
ráðið,“ sagði maðurinn. Þvi þurfti hún að vera að segja
þetta „ofan á allt annað?
Telpurnar höfðu tekið sér stöðu hjá föður sínum og
önnur þeirra reyndi að klifra upp í kjöltu hans.
„Nei, Elsa mín, pabbi ætlar ekki að taka Elsu sína í
dag“. Svo sneri hann sér að konunni:
„Ég ætla að þvo mér og hafa fataskipti. Viltu taka til
fyrir mig nærföt til þess að hafa með mér“.
Þegar hann hafði lokið við að þvo sér, bað hann hana
að skreppa og hringja á bíl fyrir sig, af því að hann væri
víst með hita eftir því sem læknirinn sagði.
„Já, góði minn. Það má nærri geta, að þú sért með
hita. Þú hefur sjálfsagt verið með hita undanfarna daga“.
„Það held ég ekki“, skrökvaði maðurinn, og nú veitti
hann því athygh að þyrrkingssvipurinn var horfinn af