Réttur - 01.01.1952, Page 107

RÉTTUR
107
„Já, en hvað þýðir að tala um þetta eins og nú er komið.
Nema þér batni fljótlega".
„Hver veit“, sagði maðurinn.
I sama bili flautaði bíll úti á götunni.
„Nú hann er bara kominn“.
Og maðurinn tók töskuna sína og lét frakkann á hand-
legginn.
„Ég ætla ekki að kveðja ykkur af því að ég hef smit.
Ég vil ekki hætta á neitt héðan af fyrr en ég er búinn að
tala við hælislækninn“.
1 dyragættinni snéri hann sér við.
„Verið þið blessaðar og sælar og líði ykkur vel.“
Fjögur bamsaugu horfðu á hann. Þessar yndislegu
telpur.
Konunni hafði vöknað um augu og hún var eitthvað að
tala um, að það væri leiðinlegt að geta ekki kvatt hann
og það væri betur að guð gæfi að honum batnaði fljótt.
En maðurinn tók ekki eftir því, vegna þess að hann var
að hugsa um, að þrátt fyrir allt þá gæti líka hún verið góð
eiginkona.
Svo lét hann hurðina aftur á eftir sér. Hann trúði því
sjálfur, að hann myndi aldrei framar koma inn í þetta hús.v