Réttur - 01.11.1962, Blaðsíða 23

R E T T U R
295
Allar hafa þessar meginreglur ótvírætt varðveitt þýðingu sína —
og við þær er þar að auki tengt vandamál sem þarf að stilla upp á
breiðari grundvelli en áður en það er þýðing lýðfrelsis fyrir árang-
ursríkt starf verkalýðshreyfingarinnar, það eru hin órjúfandi tengsl
milli lýðrœðisbaráltu verkalýðsins og baráttu hans fyrir sósíalisma.
Fasisminn staðfesti mjög rösklega þá staðreynd sem Lenin hafði
þegar bent á að kapítalisminn á hinu síðasta, imperíalistíska stigi
sínu afneitar og treður á lýðréttindum, beinir á öllum sviðum aftur-
haldssemi sinni gegn öllum réttindum sem þjóðirnar liafa öðlast
fyrir langa og harða baráttu. Georgi Dimitroff sýndi þeim mönnum
enga sáttfýsi sem voru hræddir við að setja upp „jákvæðar lýðræðis-
kröfur“. „Ótti við að setja fram jákvæðar lýðræðiskröfur ber að-
eins vitni um það hve félagar okkar eiga langt í land með að til-
einka sér starfsaðferðir í anda Marx og Lenins í hinum þýðingar-
mestu vandamálum baráttulistar okkar.“
Reynsla sú sem hefur fengizt í lýðræðisbaráttunni hefur staðfest
að sú pólitíska lína sem þá var sett fram og tók tillit til sérstakra
sögulegra aðstæðna hefur mikla þýðingu enn í dag.
Nú reynir einokunarauðvaldið að skerða lýðfrelsi og koma á
einhvers konar fasisma í nýrri mynd. Því beinir verkalýðshreyfingin
æ ákveðnar styrk sínum gegn einokunarhringunum sem aðalvirki
afturhalds og árásarsinna. Hin alþjóðlega, kommúnistíska hreyfing
hefur á ráðstefnum í Moskvu sett fram víðtæka stefnuyfirlýsingu um
sameiningu allra afla sem vilja steypa einokunarhringunum, um bar-
áttu fyrir lýðræði í efnahagslífi og opinberu lífi. Kommúnistar álíta
baráttu fyrir lýðræði óaðskiljanlegan hluta baráttunnar fyrir sósíal-
isma.
Þegar fasisminn sótti fram gat aðeins verkalýðurinn — fulltrúi
menningar framtíðarinnar — bjargað verðmætum menningarinnar.
Tími var kominn fyrir kommúnistaflokkana, sem frá upphafi höfðu
sett sér það markmið að verða pólitiskt afl á þjóðarmælikvarða að
sýna eiginleika sína bæði sem boðberar lýðræðis og hins sanna full-
trúa þjóðlegrar menningar. Þar með voru þær kröfur gerðar íil
kommúnistaflokkanna að þeir tækju alvarlega til greina sérstök
þjóðleg skilyrði í starfi sínu.
Georgi Dimitroff mælti ákveðið gegn vanmati sértrúarmanna á
sögulegri fortíð þjóða sinna. Þeir sem álíta, sagði hann, að slíkt
komi verkalýðnum ekkert við, hafa ekkert skilið í lenínisma og eru
vonlausir sem leiðtogar.