Réttur - 01.08.1964, Side 48

EINAR OLGEIRSSON:
Draupnir Ragnars og aflvaki
íslendingasagna
Hin höfðinglega gjöf Ragnars Jónssonar til Alþýðusambands
íslands á að vera sem Draupnir hinn forni. Af henni skulu drjúpa
gjafir jafngöfgar, er verkalýðurinn gefur sjálfum sér eða fær. Þegar
hefur dropið af Draupni þessum listasaga Björns Th. Og listasafn
alþýðu er að drjúpa af hvortveggja, — ef íslenzk alþýða skilur hlut-
a erk sitt.
Málverkagjöfin er áskorun til íslenzkrar alþýðu: Það er þitt að
varðveita og efla alla íslenzka menningu og gera hana að sameign
allrar þjóðarinnar, — eins og þú áður varðveittir íslenzka tungu
og íslenzka þjóðarerfð.
Hver eru skilyrðin til þess að íslenzk alþýða geri þetta, verði við
þessari áskorun, láti Draupnir njóta eðlis síns?
Skilyrðið er stolt íslenzkrar alþýðu, sterk og skýr meðvitund
hennar um manngildi sitt og sögulegt hlutverk í þjóðfélaginu. Karl
Marx sagði eitt sinn: Verkalýðurinn þarf á slolti sínu að halda jafn
hrýnt og blessuðu hrauðinu, og var verkalýðurinn þó svo fátækur
þá, að brauðið skorti oftar en það var til, livað þá um önnur
„Iífskjör“.
Til þess að kenna sig ábyrgan fyrir þróun menningar, — mennta
og lista —, þarf verkalýður heila og handa að líta á sjálfan sig
sem forustulið þjóðarinnar, er hafi það helga hlutverk á liöndum
að leiða hana — eigi aðeins fram til meiri hagsældar og frelsis, —
heldur og til æðri fullkomnunar í listum og vísindum og hvers
konar menningu. Og slíka hugmynd um sjálfan sig fær verkalýður-
inn aðeins með því að hugsjón sósíalismans gagntaki hann, — að
hann líli á sig sem þann aðila, sem eigi að skapa hið nýja þjóðfélag
aameignar og jafnaðar, þar sem listin sé ekki lengur þerna auðs og