Réttur - 01.10.1973, Page 20

sinni, virðast notaðir i annarra þágu. Börnin eru
í umsjá ömmunnar eða bara sjálfs sín, og eru
þá mæðurnar atyrtar fyrir að hugsa illa um þau1).
Á matmálstímum borða þau snarl eða bara sæl-
gæti eða konurnar fara heim til að gefa fjölskyld-
unni að borða. Hvernig er svo aðstaðan á vinnu-
stað? Þarna mega konurnar standa kyrrar á sama
stað í köldum pökkunarsölunum allan daginn og
ekki fá þær máltið í vinnunni.
Kaupgreiðslufyrirkomulag frystihúsanna hefur
mjög verið til umræðu að undanförnu og gnæfir
hið svonefnda bónuskerfi þar hæst. Það er ákvæð-
islaunakerfi í þeirri mynd, að launin hækka við
Sbr. eftirfarandi tilvitnun úr nýútkominni barna-
bók. Gamall maður segir við litla stúlku, sem
hefur sagt honum, að móðir hennar væri að
vinna: ,,Æi, já. Sumar konur elska fiskinn meira
en börnin sín. Þær elska bara börn með snuð.
aukin afköst, en ekki í réttu hlutfalli við afköstin,
tvöföld afköst miðað við staðalafköst, þýða ekki
tvöföld laun, heldur tiltekinn kaupauka (bónus).
Ávinningurinn af afkastaaukningunni skiptist í
ákveðnu hlutfalli milli verkamannsins og fyrirtæk-
isins. I frystihúsunum koma vinnugæðin einnig
inn í dæmið. Milli hrotanna safnar starfsliðið orku,
svo afköstin verða eins mikil og mögulegt er, þegar
til átakanna kemur, en slíkt kemur atvinnurekand-
anum að sjálfsögðu vel. Þetta fyrirkomulag hefur
í för með sér ákaflega mikið álag og streitu og
slítur fólki fyrir aldur fram og skapar oft á tíðum
óheppilegt andrúmsloft á vinnustað vegna sam-
Og þegar þau sleppa snuðinu, fara þau að bíta
gras eins og útigangshross og verða að bjarga
sér sjálf". Rúna Gisladóttir og Þórir S. Guð-
bergsson: Ásta litla og eldgosið í Eyjum. —
Reykjavík 1973. Bls. 5—6.
228