Réttur - 01.10.1979, Qupperneq 5

bandaríska hervaldinu sýnist ætla að
verða stjórnleysi í sinni mikilvægu her-
stöð, þá er ekki óhugsandi að þessi öfl
leggist á eitt um að knýja fram „þæga“
stjórn - og þessi öfl eiga óhugnanlega
greiðan aðgang að vissum mönnum í her-
námsflokkunum þremur. Ef til vill vak-
ir það fyrir sumum Alþýðuflokksráð-
herrunumaðfá að gegna hlutverki slíkrar
leppstjómar, sem minnihlutastjórn, en
ekki er líklegt að það gerðist átakalaust.
L.ýðræði og sjálfstæði landsins væri
því beinlínis hætta búin, ef þingmenn
reynast ekki færir um að mynda meiri-
hlutastjórn af sjálfsdáðum. Og það eru
raunverulega aðeins til tveir hugsanlegir
möguleikar, ef ekki er reiknað með end-
urreisn vinstri stjórnar.
Annar möguleikinn er að íhaldið og
Framsókn skriðu saman í afturhalds-
stjórn, lofuðu máske Alþýðullokknum að
vera með, því báðum myndi finnast rnarg-
ir meinbugir á sambúð aðeins þeirra
tveggja. — Steingrímur hafði jú lýst Fram-
sókn sem höfuðandstæðingi íhaldsins fyr-
ir kosningar! - Alþýðuflokkurinn gæti
því máske hjálpað sem fíkjublað á
hneykslanlega sambúð!
Alþýðuflokkurinn myndi þá leggja til
ofstækið í stjórnina: Hann er strax farinn
að liugsa til að tugthúsa rithöfunda. —
Framsóknarflokkurinn myndi þá leggja
til hræsnina: líklega myndi hann skíra
óskapnaðinn „stjórn lýðræðisflokkanna".
— En ílialdið myndi leggja til stefnuna:
útvatnaða útgáfu af „leiftursókninni“:
tilraun til árása á lífskjör alþýðu, sem þó
að öllum líkindum yrði framkvæmd af
svo hræddum, sundurleitum og sam-
viskubitnum öflum, að ef alþýða íslands
nrætti þeim árásum í algerri einingu og
af fullri hörku, þá myndi slík stjórn
sundrast. En ef alþýðan ekki snýst nógu
ákveðin og sameinuð gegn slíkri stjórn-
arómynd, þá gæti hún — með amerískri
aðstoð og eftirrekstri —■ þróast yfir í harð-
stjórn lítilla karla, sem yrði þá því hættu-
legri j)VÍ minni menn sem jreir væru og
þarafleiðandi þægari útlenda yfirboðar-
anum.
Hinn möguleikinn og sá erfiðari, —
myndi kosta langa og harða baráttu, sem
líklega sprengdi báða borgaraflokkana, —
er sá að lækna „efnahagsvandann"1 á
kostnað jreirra stórlaxa og braskara, er
grætt hafa á verðbólgunni, — og með
skynsamlegri umskipulagningu á öllu
því bákni, sem á að heita jrjónusta
við almenning, en er orðið ójrolandi
byrði, sem sligar jrjóðina og atvinnulífið.
Gildir Jrað jafnt um alla innflutnings-
verslunina, — þar sem gerspillt gróðasjón-
armið hafa útrýrnt allri hugsun nm Jrjóð-
arhag, — alveg sérstaklega Jryrfti að jrjóð-
nýta olíuverslunina, — svo og trygginga-
félögin (mættu vera 3 í stað 15—16), sam-
eina banka og jrannig mætti lengi telja.
Þessi möguleiki væri því aðeins fram-
kvæmanlegur að öll verkalýðs- og starfs-
mannasamtökin (ASÍ — BSRB — FFSÍ
o. s. frv.) stæðu sem einn maður að baki
Alþýðubandalagsins og segðu: Engar til-
slakanir og „fórnir" af hálfu hins vinn-
andi lýðs, fyrr en búið er að láta auðuga
yfirstéttina borga fyrst og gerbreyta því
brjálaða bákni, sem hlaðið hel'ur verið á
herðar almennings. Óforsjálni, heimska
og skipulagsleysi í því fjármálakerfi, sem
hlaðið hefur verið upp og meira eða
minna misnotað jrar að auki, verður að
víkja svo sem „Framkvæmdastofnun rík-
isins“, Byggðasjóður, Framkvæmdasjóð-
ur, Þjóðhagsstofnun o. s. frv. — Eitt áœtl-
unarráð, sem hafi að verkefni heildar-
205