Réttur - 01.10.1979, Síða 42

ég óttast að í öllum þeim átökum, sem
liann lenti í, þá hefði hann beðið bana.
En því fór fjarri. Liú sagði að nú væri
hann íþróttamálaráðherra auk annarra
starfa hans. Og þegar við vorum svo síð-
ar á flugstöðinni að kveðja félagana, —
Teng var sá, sem mest annaðist móttök-
ur okkar, - þá kemur Ho Lung gangandi
til okkar, svo unglegur og spengilegur að
ótrúlegt var um sextugan mann, er hafði
])olað og þraukað allt sem á hann var
lagt. Það er táknrænt fyrir fádæma kurt-
eisi Kínverjanna, að fá Ho Lung til þess
að koma þarna og heilsa upp á og kveðja
þessa Islenditnga, sem svo langt að komn-
ir höfðu samt fylgst með dáðum hans og
drenglund og því spurt eftir honum.
En það eru örlög þessarar hetju, eins
af bestu brautryðjendum kínversku al-
þýðubyltingarinnar, sem sífellt hafði hætt
lífi sínu í baráttu við féndurna, grimma
og sterka, að láta lífið sakir illverka eigin
félaga. Ho Lung varð fyrir hinum ægileg-
ustu ofsóknum ofstækismannanna, sem
kendir eru við ,,fjórmenningana“ og það
varð honum að bana 9. júní 1969.
Það eru grimm örlög, sem því miður
liafa orðið hlutskipti alltof margra ágætra
kommúnista.
Eftirtektarverðir lær-
dómar - og mörg víti
að varast
Þegar saga hins fjölmenna Kínaveldis,
— fjórðungs mannkyns, — síðustu hálfa
öld er athuguð, þá kemur það furðulega
242
í 1 jós að í því borgaralega Kína, sem leik-
ið er sem hálf-nýlenda af evrópskum
auðdrotnum, þá virðist það aðeins vera
einn einasti maður i borgarastétt, af þeim
sem nokkurs mega sín, er vill af heiðar-
leik og föðurlandsást reyna að sameina
rikið og frelsa þjóðina af erlendri. áþján:
Sun-Yet-Sen. Allir aðrir valdamenn hinna
ýmsu hluta Kínaveldis eru eigingjarnir
og þröngsýnir valdabraskarar.
Og Sun-Yat Sen snýr sér til Sovétríkj-
anna. og fœr góðan ráðgjafa, Borodin, til
sin frá þeim.
Þegar Sun-Yat-Sen er dáinn, verður eft-
irmaður hans, Chang-Kai-Shek, aðeins
tveim árum síðar einn af valdabröskurun-
um, verkfæri erlendu kúgaranna, fjand-
maður kínverskra bænda og verkamanna.
Raunverulega er þetta tvennt furðu-
legt fyrirbæri, en sýnir hve gerspillt kín-
versk borgarastétt var. Og þegar svo er
ástatt um fjölmennustu og eina elstu
menntaþjóð heims, hvað mega menn þá
hugsa um gildi einstaklingsins hjá borg-
arastéttum smærri þjóða?
Þegar borgarastéttin þannig bregst
þjóð sinni, þá spretta upp margir ein-
staklingar úr bænda- og verkamannastétt
— mest þó úr fyrrnefndri — og yfirtaka
það þjóS-frelsishlutverk, er borgarastétt-
in sveik. Þessir menn — Mao, Chou-En-
lai, Chu-Te3, Ho Lung, Liú-Sjao-Si o.fl.
eiga það allir sameiginlegt að það er
marxisminn, hugsjón sósíalismans, sem
veitir þeim þann stórhug, sjálfstæði,
framsýni, djörfung og traust á alþýðu,
sem þurfti til þess í senn að laga marx-
ismann að þörfum kínverskrar alþýðu:
bændabyltingar og þjóðfrelsisbyltingar.
Það kostaði dýrkeypta reynslu, því það
var byrjað fyrst að einbeita sér að verk-
lýðshreyfingunni í þessu bændalandi. Og