Réttur - 01.10.1979, Síða 49

lögbrot, þegar þau ná út fyrir flokks-
bundna menn — og löggjafinn hafði sér-
staklega haft í liuga að hindra allar svona
kjósendanjósnir eða opinbera yfirlýsingu
um hvern menn kjósi, með lagaákvæðinu
um að ekki mætti safna nema tiltekinni
tölu meðmælenda, t.d. aðeins 200 í
Reykjavík.
III.
Þá er spurningin um þá eflingu dreif-
býlis, til jafns við þéttbýlið á Stór-Reykja-
víkursvæðinu, sem oft er talað um.
Slikt myndi vinnast best með eflingu
allstórra bæja út um land, sem draga síð-
an til sín íbúa. Akureyri er þegar slíkur
staður og hefur mikla stækkunarmögu-
leika. Sauðárkrókur og Húsavík gætu líka
orðið slíkir stórbæir, ef iðnaðaruppbygg-
ingu landsins væri stjórnað af heilbrigðri
lieildarstjórn á atvinnulífinu, en ekki
með þeim handahófskenndu vinnubrögð-
um, sem oft hafa átt sér stað undanfarið.
— Þannig mætti lengi telja en skal ekki
nánar farið út í þá sálma hér.
Eitt skal þó sagt að lokum:
Það er í senn heimskulegt og illt verk
þegar reynt er að fá alþýðu dreifbýlisins
upp á móti íbúum Reykjavíkur.
Þorrinn af íbúum dreifbýlisins eru
vinnandi fólk: verkamenn, sjómenn
o.s.frv. — Yfirstéttin er þar fámenn.
Bestu bandamenn hins vinnandi fólks
í dreifbýlinu eru einmitt verkamenn
Reykjavíkur. Það er verkalýður Reykja-
víkur, sem lengstaf hefur rutt brautina í
hagsmuna- og réttindabaráttu alþýðu. Og
oft hefur jafnvel verkalýðurinn út um
land beinlínis fengið baráttulítið það,
sem verkalýður Reykjavíkur hefur knúið
fram með langri og fórnfrekri baráttu
við Reykjavíkurauðvaldið.
Að þessu þarf aljrýða dreifbýlisins vel
að hyggja, — svo sem áður hefur verið að
vikið hér í Rétti.2
Samfylking allrar alþýðu dreiibýlisins
og verkalýðshreyfingar Stór-Reykjavíkur-
svæðisins er skilyrðið fyrir pólitískum og
efnahagslegum sigri íslenskrar aljrýðu á
Reykjavíkurauðvaldinu.
SKÝRINGAR:
i Grein í „Rétti“ 1973: „Mannréttindaskrá alþýðu-
stjórnarskráin 1974", bls. 98—102, ræddi þessi
tnál ýtarlega.
~ ÞeLta var rætt vel i grein i „Rétti" 1977: „Stjórn-
list alþýðu á Reykjavíkursvæði og í dreifbýli",
bls. 201-203.
249