Réttur - 01.07.1983, Qupperneq 16

/ grein sinni í 50 ára afmœlisblaði
Dagsbrúnar 26. janúar 1956 ritar
Eðvarð þessi orð að síðustu und-
ir kaflafyrirsögninni: „Kaup-
gjaldsbaráttan ekki einhlít.
Stjórnmálaleg eining alþýðunnar
nauðsynleg.“ Eftir að hafa
minnst á hlutverk Dagsbrúnar í
sameiningu vinstri arms Al-
þýðuflokksins og Kommúnista-
flokks í Sósíalistaflokknum — og
2. gr. í lögum Dagsbrúnar frá
1919, þar sem standi að félagið
skuli „stuðla að því að verkalýð-
urinn taki sjálfstœðan þátt í
stjórnmálum lands og bæjarfé-
lags“ segir hann:
„Það er rík ástæða til að minna á
þennan þátt baráttunnar einmitt
núna. Þegar litið er yfir kaupgjalds-
baráttu undanfarinna ára, kemur í
Ijós að hún er nær eingöngu háð til
þess að rétta hlut verkamanna
vegna árása á lífskjörin, sem ríkis-
valdið hefur haft forgöngu um. Til
þess að koma í veg fyrir þetta verð-
ur verkalýðshreyfingin að marg-
falda áhrif sín á löggjafarvaldið og í
ríkisstjórn. Hún þarf að öðlast sama
styrkleika í stjórnmálabaráttunni og
hún nú hefur á faglega sviðinu.
Þessi mál hafa Dagsbrúnarmenn
rætt mikið á fundum sínum undan-
farið og gert um þau ítrekaðar
ályktanir og þarf að fylgja þeim
eftir.
Kaupgjaldsbaráttan og önnur
dægurmál geta aldrei í eðli sínu orð-
ið neitt takmark verkalýðshrcyfing-
arinnar. Hið mikla takmark er
óskoruð völd alþýðunnar sjálfrar
yfir landi sínu öllu og auðæfum
þess. Það er hið mikla verkefni,
sem bíður óleyst er við hefjum starf-
ið á síðari helmingi fyrstu aldar
Verkamannafélagsins Dagsbrún-
ar.“
Þegar svo Dagsbrúnarfundur hófst í
Gamla bíó til að taka ákvarðanir, höfðu
félagarnir af verkfallsverðinum fjölmennt
þangað og einn forustumaður þeirra heit-
ið því að tala á móti tillögu Eðvarðs.
Fundurinn hófst með klukkutíma ræðu
Ebba. Rólega og rökfast lagði hann málið
allt fyrir félagana með sannfæringarkrafti
þess foringja, sem veit að á honum hvílir
ábyrgðin á sigri eða ósigri. Ef til vill hefur
meirihluti fundarmanna í upphafi verið
andvígur samningum. En að lokinni ræðu
Ebba, kvaddi enginn sér hljóðs til að and-
mæla. Þroski Dagsbrúnarmanna til for-
ustu í ábyrgðarmikilli baráttu alls verka-
lýðs og traust þeirra á þessum forvígis-
manni sínum sýndi sig til fulls: Samning-
urinn var gerður um 12% kauphækkun og
Dagsbrún rétti Alþingi lögin um atvinnu-
leysistryggingar, sem sósíalistar höfðu
barist þar fyrir árum saman og utan þess
í áratugi.
En þótt hér sé nefnt dæmið um hvernig
Eðvarð stjórnaði því að „hætta leik“ þá
hæst stóð, þá skorti hann heldur ekki
hæfileikann til að hvetja til baráttunnar,
þá þörf var á. Hann kunni bæði að brýna
og slá, — fylkja liði til baráttu og láta það
144