Réttur - 01.01.1976, Blaðsíða 36

muni okkar. Og eftir því hvernig til tekst
um það verður að dæma okkur.
Við höfum lagt höfuðáherslu á það að
þessi verðbólguhraði sem hér hefur verið
hljóti að leiða til kjaraskerðingar. Ef verð-
bólgan heldur svona áfram þá er engin verka-
lýðshreyfing til, hversu sterk sem hún er, sem
getur hlaupið eins hratt við að hækka kaup-
ið, eins og ef td. væri 70% verðbólga. Ein-
mitt þess vegna höfum við lagt áherslu á í
sambandi við stöðuna nú að það séu gerðar
ráðstafanir til að hægja á verðbólgunni mjög
verulega, og við þykjumst hafa sett fram pró-
gramm, sem gæti verið býsna líklegt til að
verka í þa áttina. Eg er ekki að segja að það
sé alveg fullkomið en áreiðanlega sýnir það
vilja okkar til þess að taka svona á málun-
um. Auðvitað væri okkar staða til að bæta
kjhrin miklu raunhæfari ef við hefðum ekki
nema 10—15% verðbólgu og er ég þó að
nefna tölur sem eru helmingi hærri en með-
altalsverðbólgan í heiminum á síðasta ári;
þá um 8%.
Réttur: En hlýtur ekki verkalýðshreyfingin
við þessi skilyrði einmitt sem eru nú í þjóð-
félaginu að gera afdráttarlausar kröfur um
breytingar á þjóðfélaginu, pólitískari kröfur?
Björn: Jú, við teljum náttúrlega að við
höfum verið að gera það. Hitt er svo annað
mál að við getum eklti bara afgreitt málin
með því, að við höfum lagt fram kröfur sem
gætu hægt á verðbólgunni og þannig orðið
til þess að draga úr kjaraskerðingunni. Við
höfum líka sagt að ef þessu verður ekki sinnt
þá neyðumst við til þess að fara hina leiðina,
því að við verðum að láta eitthvað við liggja
til þess að hafa einhverja stöðu; annars töp-
um við stöðunni til þess að geta barist. En
ég held að það sé mjög almennt viðhorf í
verkalýðshreyfingunni, viðhorf sem eigi
meirihlutafylgi, að það væri æskilegast núna
að við gætum náð árangri í aðgerðum til
þess að stöðva þennan ógnarhraða verðbólg-
unnar sem kaffærir lífskjör okkar umbjóð-
enda gjörsamlega.
Aðalheiður: Eru líkur til þess að þið stand-
ið í margra vikna samningaþófi? Verður ekki
gripið tii einhverra ráðstafana fyrr?
Björn: Eg held að það komi ekki til greina
að við stöndum í margra mánaða þófi. Við
erum búnir að vera meira en mánuð í samn-
ingum og þetta hefur semsagt ekkert gengið.
Við höfum ekki fengið nein tilboð af neinu
tagi hvorki um stjórnmálalegar aðgerðir eða
annað. Að vísu er sumt af því sem við höfum
lagt til í athugun að sagt er og sjálfsagt þarf
margt af því að fá einhvern tíma, en við höf-
um heldur ekkert frá atvinnurekendum.
Þannig stöndum við í raun í sömu sporum
og í upphafi og svo má ekki lengur ganga.
Það er vitað mál.
En þetta veltur auðvitað ekki allt á þessari
svokölluðu verkalýðsforustu, þarna veltur
mikið á félögunum sjálfum. Fyrir hálfum
mánuði varð það niðurstaðan, að við beind-
um því til verkalýðsfélaganna að þau öfluðu
sér verkfallsheimildar, og því miður verður
að segja það að það hefur gengið afskaplega
hægt. Eg er ekki að efast um að þetta kemur;
en það er nú svo að þeir, sem eru kannski
óþolinmóðir og segja að við séum seinvirkir
í samningum eru kannski ekki jafnskjótir
þegar skákin stendur á þá að þrýsta á. Mér
sýnist að þetta stefni í þá áttina að ekkert
gerist í samningum nú fremur en áður fyrr
en verkfall er á næsta leiti, og ég hef ekki
trú á að þetta fari af stað fyrr þó félögin
afli sér verkfallsheimildar, heldur gerist ekk-
ert fyrr en boðað hefur verið allsherjarverk-
fall.
Sigurður: Þetta er geysistórt mál sem við
erum að ræða núna. Mér finnst oft of mikið
um það að verkalýðshreyfingin taki tillit til
áróðurs stjórnvalda og atvinnurekenda um