Réttur - 01.01.1976, Blaðsíða 9

þessum síðustu tímum, þegar hagvöxturinn,
tiltölulega hraður hagvöxtur á öllu þessu
svæði, er ekki jafn sjálfsagt mál og hann
hefur verið talinn, m.a. vegna vist- og orku-
kreppunnar. Hvernig er verkalýðshreyfingin
í stakkinn búin til að takast á við þetta? Það
hefur ekki komið til meiriháttar átaka í þjóð-
félaginu, þó að hlutur launafólks hafi ekki
vaxið, vegna þess að hagvöxturinn hefur ver-
ið þetta mikill og allir fengið einhvern hluta
af honum. Ef hann nú stöðvaðist, í hverju
verður kjarabaráttan þá fólgin?
Yið getum í sjálfu sér sagt, að það sé
hægt að skerða hlut atvinnurekenda, skerða
hlut kapítalista o.s.frv. Það er hægt að spyrja
hvernig ríkisvaldið kemur inn í dæmið? Eða
hvernig fer með launastigann sem komið hef-
ur verið á milli ýmissa hópa í samtökum
launafólks. Við komum þannig að mjög við-
kvæmum hlut. Hvernig er verkalýðshreyf-
ingin í stakkinn búin til að stuðla að meiri
launajöfnuði?
Andstæðingar verkalýðshreyfingarinnar og
sósíalista reyna að koma því þannig fyrir, að
kjarabaráttan í dag, það sé bara slagurinn um
þessa frægu köku og að hann sé alveg eins
fólginn í átökum milli einstakra hópa innan
samtaka launafólks, eins og milli verkalýðs-
hreyfingarinnar í heild og atvinnurekenda.
Hverjir eru möguleikarnir á því, að verka-
lýðshreyfingin sjálf taki þátt í því að jafna
launin?
Björn: Við höfum hjá ASI nú á síðustu
árum fylgt svonefndri láglaunastefnu. Þetta
hefur kannski tekist misjafnlega. Það er nátt-
úrlega að einhverju marki rétt að tala um að
verið sé að skipta einhverri köku. Atvinnu-
reksturinn, fjárfestingin og endurnýjun fram-
leiðslutækjanna og annað því um líkt tekur
auðvitað sinn hluta. Stundum er talað um að
fjármagnið taki 30% og 70% séu laun. Það
geíur auðvitað auga leið, að það skiptir ekki
9