Réttur - 01.10.1976, Blaðsíða 18

lengur lán með sæmilegum kjörum til langs
tíma, heldur verður að sæta brasklánum með
háum vöxtum og skömmum afborgunartíma
á fallvöltum peningamarkaði Vestur-Evrópu.
Um leið og þeir sökkva landinu þannig
dýpra og dýpra, eygja þeir helst það úrræði
að selja auðæfi og orku lands og þjóðar um
langa framtíð í helgreipar erlendra auð-
hringa, en gerast sjálfir auðmjúkar en há-
launaðar undirtyllur hjá hirðstjórum erlendra
auðkónga, er dreymir um að leggja undir
sig Island og orku þess og arðræna kauplág-
an verkalýð, sem ríkisstjórnarflokkarnir von-
ast eftir að halda í skefjum með gengislækk-
unum og þrælalögum.
Það eru því síðustu forvöð að alþýða Is-
lands svipti þessa herra valdinu til að stjórna
þessu landi, auði þess, orku og atvinnutækj-
um.
Alþýða Islands myndi þannig frelsa land
sitt úr yfirvofandi hættu um leið og hún
varpaði af sjálfri sér kaupkúgunarokinu og
stöðvaði þá svikamyllu gengislækkana og
verðhækkana, sem braskarastéttin hefur beitt
í 30 ár til arðráns og blekkinga.
Vinnandi launastéttir landsins stæðu ekki
einar í þessari baráttu, þegar þær leggðu út
í hana sameinaðar. Meðal íslenskra iðnrek-
enda er stór hópur, sem vill eflingu íslensks
iðnaðar og vill ekki láta hann verða erlend-
um auðhringum að bráð, eins og braskararnir
undirbúa. Meðal íslenskra útgerðarmanna eru
margir, sem sjá að leið þeirra til öruggrar
framleiðslu og yfirráða Islendinga einna yfir
fiskimiðunum liggur um samstarfið við þann
róttæka verkalýð, sem knúði fram 12 og 50
mílurnar og setti lög um þær síðustu 200,
þegar landráðalýður afturhaldsins hinsvegar
sveik landhelgismálið endanlega 1961, gaf
Bretum og Haag sjálfdæmi um alla frekari
stækkun, en var síðan neyddur af alþýðu
með uppreisnarkosningunum 1971 til að vera
með í að rifta smánarsamningnum um sjálf-
dæmið, er hann sjálfur hafði gert. — Meðal
íslenskra bænda eru margir, sem fyrst og
fremst hugsa og lifa sem vinnandi menn,
en hafa ekki látið spillast af hugsunarhætti
jarðeignabraskara, sem auðhyggjan er að
sýkja sveitamenn landsins með.
Meðal allra þessara eru framtíðar banda-
menn verkalýðs og vinnandi stétta, þegar
þessir aðilar leggja til úrslitabaráttu fyrir
mannscemandi lífskjörum, — sem ekki eru
rýrð og eyðilögð að vörmu spori, — fyrir
eigin öruggn heimili, — sem braskararnir
ekki svipta af þeim í næstu kreppu, er þeir
leiða yfir landið, — fyrir skynsamlega skipu-
lögðu atvinnulífi, — en ekki glundroða
þeim, braski og svindli, sem einkennir nú-
verandi ástand, — fyrir stjórn á innflutn-
ingsverslun Islendinga, sem hagað sé með
hagsmuni alþýðu og nauðsynjar þjóðarinnar
fyrir augum, en ekki rekin til að skapa
burðarstólpum ríkisstjórnarinnar, bröskurun-
um, ótakmarkaða gróðamöguleika löglega og
ólöglega.
Ef alþýða Islands vill ekki una þeirri sí-
felldu og æ tilfinnanlegri lífskjaraskerðingu,
sem braskarar yfirstéttarinnar leiða yfir hana
með svikamyllu sinni eða þrælalögum, á hún
einskis annars úrkostar en sigra með aðstoð
bandamanna sinna: taka yfirstjórn íslensks
efnahagslífs í sínar hendur, framlcvæma
skipulagsbyltingu — líkt og lífskjarabylt-
inguna forðum — á öllum sviðum athafna-
lífsins, hverfa gersamlega frá þeirri ábyrgð-
arlausu braskstefnu, sem er að leiða land og
þjóð í tortímingu, hvað efnahagslegt sjálf-
stæði snertir, og hefur þegar leitt yfir mikinn
hluta verkalýðs og annars launafólks þau
aumu lífskjör, sem alþýðan ætlar sér ekki
að þola lengur og rís því gegn í öllu sínu
veldi.
218