Réttur - 01.10.1976, Blaðsíða 24

Ólafur Jónsson.
af hólmi, láta undan síga eða gefast upp.
Þjóðviljinn stóðst allar þær raunir, af því
hann var ætíð, — þrátt fyrir öll mannleg
mistök, — málsvari lítilmagnans, rödd
hins vígreifa verkalýðs, boðberi þeirrar
hugsjónar sósíalismans, sem máttkvað
hefur íslenska alþýðu til að vinna þá
sigra, sem gerbreytt hafa lífi hennar á
þessari öld.
En ÞjóðviIjinn hefur líka risið undir því
nafni blaðs Skúla, er frú Theodóra Thor-
oddsen gaf flokknum 1937, nafni rót-
tækasta blaðs hinnar fornu íslensku sjálf-
stæðisbaráttu, — verið sá málsvari ís-
lenskrar þjóðar í frelsisbaráttu hennar á
mestu örlagastundunum, sem ætíð hefur
staðið á verði um þjóðfrelsi islendinga
og barist fyrir algerum yfirráðum þjóðar
vorrar yfir landi sínu, hvort sem hættan
stafaði frá þýskum fasisma eða árásin
var gerð af enskri yfirdrottnunarstefnu
— og þó lengst og harðast í meir en
þrjátíu ára stríði þjóðarinnar við ásælni
og yfirráðatilraunir amerísks auðvalds og
hervalds, — vopnlausri viðureign fá-
mennrar þjóðar við voldugasta herveldi
heims — því stríði sem enn sér ekki fyrir
endann á.
★
Megi íslensk alþýða, sem með harðri
og fórnfrekri baráttu sinni hefur haldið
Þjóðviljanum uppi í 40 ár, ætíð varðveita
hann áfram með slíkum stórhug sem nú.
Megi Þjóðviljinn ætíð er á reynir, vera
henni það volduga, beitta vopn í frelsis-
baráttu hennar sem hann hefur verið á
bestu stundum ævi sinnar-
Og því meiri sigrar sem vinnast, þvi
voldugri sem sú hreyfing verður, sem
ber hann uppi, — því nánari verði tengsl
hans við fólkið sjálft, svo hann megi ætíð
sjálfstæður og höfðing-djarfur vera rödd
þess, einnig eftir að úrslitavöldin í þjóð-
félaginu eru komin í hendur kjörinna full-
trúa hinna starfandi stétta þjóðfélagsins.
E O.
224