Morgunblaðið - 29.01.2006, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 29. JANÚAR 2006 55
MINNINGAR
Samferðamennirnir
reynast misjafnlega. Sumir fara hjá
garði eins og vindblærinn sem ekk-
ert skilur eftir, en aðrir með þeim
hætti að sífellt kallar fram góðar og
jákvæðar minningar. Einn af því
taginu var góðvinur minn Snorri
Skaptason, sem jarðsettur var í
Kópavogi hinn 6. janúar sl. og hefði
orðið 56 ára í dag hefði hann lifað.
Vil ég af því tilefni minnast hans
með nokkrum orðum.
Forlögin höguðu málum á þann
veg að ég náði að fylgjast með
Snorra alveg frá fæðingu hans, en
ég var viðstödd þegar Ólína amma
Snorra sagði Guðrúnu ömmu minni
að þau Sísa og Skapti hefðu eignast
sitt fyrsta barn sem þótti að sjálf-
sögðu merkisatburður. Kringum-
stæðurnar æxluðust síðan með þeim
hætti að ég fylgdist bæði óbeint og
beint með vexti Snorra og því hvern-
ig hann breyttist úr barni í ungling
og loks í fullorðinn mann sem í fyll-
ingu tímans var allt í senn lífskúnst-
ner og fagurkeri, maður með næmar
tilfinningar og stórt hjarta og varð
smám saman einn minn raunbesti
vinur. Líklega reyndi fyrst í alvöru á
viðmót Snorra þegar ég hélt til
Kaupmannahafnar í framhaldsnám
á árinu 1986.
Stödd í nýju landi með 13 ára son
mér við hlið flaug mér hvað fyrst í
hug að hringja í Snorra og leita að-
stoðar hans, þegar áður lofað hús-
næði brást, en Snorri hafði þá verið
búsettur í Danmörku um árabil. Og
það stóð ekki á viðbrögðum. Hann
kom út á flugvöll og tók á móti okkur
með opinn faðminn, bauð okkur
heim til sín margra daga dvöl og
góðgerðir eins og ekkert væri sjálf-
sagðara. Síðan var hann á nokkrum
dögum búinn að útvega okkur íbúð
til dvalar og síðar reyndist hann
okkur betri en enginn við að tryggja
okkur góða íbúð á stúdentagarði.
Gekk Snorri fram eins og berserkur
í því máli og hnýtti vandlega alla
lausa enda, því það var ekki hans að-
ferð að skila hlutunum hálfgerðum.
Þegar við mæðginin bjuggum hjá
Snorra mátti glöggt finna hversu
mikill fjölskyldumaður hann var að
upplagi þótt hann byggi einn. Sífellt
SNORRI
SKAPTASON
✝ Snorri Skapta-son fæddist í
Reykjavík 29. jan-
úar árið 1950. Hann
lést á heimili sínu í
Kaupmannahöfn 3.
desember síðastlið-
inn. Minningarat-
höfn um hann var í
Kaupmannahöfn 16.
desember en útför
Snorra fór fram frá
Kópavogskirkju 6.
janúar.
var hann vakinn og
sofinn að liðsinna okk-
ur jafnt í smáu sem
stóru, enda urðu
þarna til vináttubönd
sem aldrei brustu.
Snorri var líka hrókur
alls fagnaðar í sam-
ræðum um dag og veg
og kom manni sífellt á
óvart með yfirgrips-
mikilli þekkingu á
flestum málaflokkum.
Beggi sonur minn fór
ekki varhluta af góð-
vild Snorra enda urðu
þeir mestu mátar á stuttum tíma.
Síðar reyndi á það er margir vinir
Begga komu til Danmerkur ýmist að
vinna eða í skóla. Þá varð það ein-
hvern veginn sjálfsagður hlutur að
kynna þá alla fyrir Snorra frænda
og voru þeir síðan aufúsugestir á
heimili hans. Stundum reyndi á
þetta með afgerandi hætti t.d. þegar
vinahópur Begga átti 30 ára afmæli
á árinu 2003. Þá drifu þeir sig til
Kaupmannahafnar þar sem Snorri
frændi bauð öllum herskaranum í
„Snorrakássu“ en svo kallaðist há-
tíðarrétturinn á Snorrabæ sem vita-
skuld var allur samansettur af list
og prýði af Snorra sjálfum sem var
eins og sjá má af þessu með betri
kokkum. Af framanrituðu er ljóst,
að framan af bjó Snorri oftast einn
og hefur það sjálfsagt verið ein-
manalegt á köflum. En fyrir sem
næst 10 árum kynntist hann loks
konu við sitt hæfi, henni Lone. Þau
Lone og Snorri áttu einkar vel sam-
an. Ástin sat í öndvegi og gagnkvæm
virðing skein af öllum þeirra orð-
ræðum og mikill samhugur ríkti
milli þeirra. Til marks um það var sú
saga sögð, að einn daginn er Lone
var á leið heim úr vinnu kom hún
auga á gara-fíkusjurt í búðinni og
fannst að planta sú minnti rækilega
á margt það besta í sambandi þeirra
Snorra. Keypti hún því plöntuna og
bar með sér heim til þess að plantan
mætti undirstrika allar ljúfar tilfinn-
ingar. Þegar Snorri sá blómið hló
hann við og sagði Lone að ganga til
stofu og viti menn, þar trónir á
miðju stofuborði fallegur fíkus, nán-
ast eins og sá sem Lone var að færa í
búið og borinn heim af Snorra.
Mörgum þykir þessi saga mjög svo
táknræn fyrir samskipti þeirra
hjóna. Það er með miklum trega í
brjósti að allar þessar minningar
eru rifjaðar hér upp og gætu þær
verið miklu fleiri. Snorri er nú allur
en verk hans munu lifa í vitund
þeirra sem fengu að njóta elsku
hans og mannlegrar hlýju. Um leið
og Snorra er þökkuð samfylgdin
sendi ég Lone og ættmönnum
Snorra samúðarkveðjur.
Steinunn Jónsdóttir.
Kveðja til þín, pabbi.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Hvíldu í friði, þinn sonur
Tómas Ingi.
Kallið þitt er komið, Jón Ingi.
Alltaf er það sárt, og hugur manns
reikar.
Árið 1988 í haustmánuði kynntist
ég þér í góðum bata, þú fullur af
bjartsýni og ég líka. Árið 1990, 1.
ágúst, fæddist sonur okkar Tómas
Ingi, fallegur sólargeisli í lífi okkar.
En svo skildi leiðir okkar 1991.
Þú áttir við mjög erfiðan sjúkdóm
að stríða, sem heltók þig. Ég veit að
þú reyndir allt, en gast ekki unnið
baráttuna.
Son okkar varðveiti ég eins og ég
hef gert.
Votta ég samúð móður þinni Jó-
hönnu, öllum systkinum, Lilju dóttur
þinni og Einar Inga syni þínum.
Hvíldu í friði.
Jórunn A. Sigurðardóttir.
JÓN INGI
TÓMASSON
✝ Jón Ingi Tómasson fæddist íReykjavík 12. desember 1960.
Hann lést þar 25. desember síðast-
liðinn og var útför hans gerð í
kyrrþey 6. janúar.
Elsku Ella frænka
og mín æskuvinkona.
Mig langar að minn-
ast þín í örfáum orðum, þú sem fórst
alltof fljótt.
Undanfarna mánuði hef ég fylgst
með hetjulegri baráttu þinni við ill-
vígan sjúkdóm sem nú hefur því mið-
ur haft betur. Þegar þú varst komin
á Grensás hélt ég þér mundi batna
með tíð og tíma.
Þegar ég hugsa til baka rifjast upp
margar góðar minningar allt frá því
við vorum litlar stelpur, oft hjá
ömmu þinni og afa á Seljalandi með
allskonar brall. Síðan flutti ég norð-
ur en þú varst í sveit á sumrin rétt
hjá svo við gátum hist öðru hvoru og
rætt málin. Minnisstæðast er mér þó
þegar þú bjóst á Akureyri og við sát-
um saman og saumuðum út fram á
nætur meðan okkar menn voru að
vinna. Alltaf höfum við getað trúað
og treyst hvor annarri fyrir öllum
okkar leyndarmálum, haft samband í
síma og þú duglegri að koma við ef
þú varst á ferðinni. Mér þykir svo
vænt um símtalið frá þér 30. desem-
ber og þá lofaði ég þér að ég skyldi
koma suður í janúar og hitta þig sem
og ég gerði þótt við gætum ekki talað
saman þá vegna þess hve veik þú
varst orðin, en ég gat þó kvatt þig.
Okkur finnst lífið oft ósanngjarnt
og skiljum ekki tilganginn þegar við
missum einhvern sem er okkur kær.
Söknuðurinn er mikill. Megi Guð
styrkja börnin þín.
Votta ég öllum aðstandendum
samúð mína.
Þín vinkona
Sesselja Einarsdóttir (Silla).
„Einn sannur vinur er okkur meir
til gleði en þúsund fjandmenn okkur
til ama.“ (Marie Von Ebner-Eschen-
bach)
Kær frænka mín og vinkona er dá-
in, langt fyrir aldur fram.
Ég og Ella eins og hún var kölluð
vorum fæddar sama ár. Eftir sit ég
og spyr mig: Hver er tilgangurinn
með þessu jarðlífi? Af hverju hún?
Minningarnar koma upp í hugann.
Af okkur á Seljalandi hjá móðurafa
og ömmu. Við vorum alltaf saman,
Ellurnar þrjár, ég, Ella og Elinborg
systir og var alltaf gaman hjá okkur.
Við fengum að valsa um eins og við
vildum, gefa dýrunum með ömmu,
fara upp á loft til Bóa frænda eða í
kjallarann til Magga og fjölskyldu
eða hjálpa Bíbí að búa um dúkkurnar
sínar. Mesta fjörið var þegar við
fengum allar þrjár að vera í litla hólf-
inu aftast í Volkswagen-bjöllunni,
sem rúmaði ekki nema sæmilega
góða ferðatösku, svo ekki höfum við
verið háar í loftinu þá.
Minningabrot frá unglingsárun-
um. Ella var grönn, með ljóst hár og
brúna húð, svolítið lík Twiggy. Ég
vildi vera eins og hún. Hún var ári á
undan í skóla og umgekkst því eldri
krakka. Það var svolítið eins og
henni lægi lífið á.
Minningabrot frá læknaballi. Við
áttum það sameiginlegt að vera báð-
ar læknisfrúr og eiga fjögur börn.
Ég dáðist alltaf að henni og var hún
mín fyrirmynd að vissu leyti. Ég á
ekkert nema góðar minningar um
Ellu. Hún var svo björt og falleg með
góðan húmor. Hún vildi öllum vel og
það var gott að vera nálægt henni.
Fyrir nokkrum árum stóð Ella
frammi fyrir erfiðustu ákvörðun lífs
síns, að fylgja hjarta sínu eða ekki.
Hún valdi ástina og sá ekki eftir því.
ELINBORG
JÓHANNA
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Elinborg Jó-hanna Björns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 26. febr-
úar 1954. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi við
Hringbraut 11. jan-
úar síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Dómkirkj-
unni 18. janúar.
Kæra vina, ég sakna þín,
ég vildi að þú kæmist aftur til
mín.
En þú ert umvafin ljósi þar,
eins og þú varst reyndar
allstaðar.
Sárt er að horfa á eftir þér,
en ég veit að þú munt muna
eftir mér.
Því þitt hreina hjarta og
bjarta sál,
munu þerra okkar trega tár.
(Sigríður Vigdís Þórðardóttir.)
Megi góður Guð styrkja börnin
hennar, eiginmann, foreldra og
systkini í þeirra miklu sorg. Elsku
Ella mín, þakka þér fyrir allar góðar
stundir. Þín verður sárt saknað en
minningin um þig mun lifa í hjarta
mínu til eilífðar.
Þín
Elinóra Inga (Ellinga).
Það er erfitt að trúa því að elsku
Ella frænka mín sé farin frá okkur.
Ella frænka var alltaf svo falleg,
skemmtileg og frábær kona í alla
staði. Það var alltaf svo gott að tala
við Ellu frænku og leitaði ég oft til
hennar hvort sem það var í gegnum
síma, tölvupóst eða hitti hana í eigin
persónu. Hún skildi alltaf allt sem lá
mér og öðrum á hjarta.
Fyrstu minningar mínar af Ellu
okkar eru frá því að ég var pínulítil
rófa að koma í heimsókn til Ellu
frænku og Arnars í Selvogsgrunninu
að leika við Siggu frænku. Ella var
nú svo sniðug og kunni alveg að láta
okkur gera ýmislegt fyrir sig, ann-
aðhvort að passa strákana eða ann-
ast ýmisleg störf í kringum húsið. Ég
man alltaf eftir einu tilfelli þegar hún
bað okkur frænkurnar um að reyta
allan arfann í garðinum og þá ætlaði
hún að bjóða okkur í bíó. Mér og
Siggu fannst þetta nú alveg frábært
boð og reyttum allan arfann fyrir
Ellu frænku og fengum bíóferð í
staðinn. Ella hefur örugglega hlegið
mikið að því að við skyldum taka
þessu fína boði því enginn annar
hefði nennt að reyta allan arfann í
stóra garðinum við Selvogsgrunnið.
Svona var Ella okkar alltaf sniðug og
góð við börnin sín, vini þeirra,
frænkur og frændur.
Ég er þakklátust fyrir það að hafa
fengið að fara með Ellu og Siggu
frænku og pabba til Los Angeles að
heimsækja Björn Svein og Susan.
Við vorum í þrjár vikur öll saman og
þetta er ógleymanleg ferð. Ella og
pabbi voru svo þolinmóð við okkur
frekjudósirnar litlu og gerðu allt fyr-
ir okkur. Ég er svo heppin að hafa
getað eytt svona miklum tíma á mín-
um yngri árum með Ellu minni og ég
mun aldrei gleyma þessum yndis-
legu tímum.
Ég er samt þakklátust fyrir ára-
mótin 2004–2005 því þá vorum við öll
stóra fjölskyldan samankomin heima
hjá Ellu og Benna og skemmtum
okkur svo vel alla nóttina saman og
höfðum ekki hugmynd um hvað væri
í vændum. Svona góðir tímar með
Ellu okkar eru ógleymanlegir.
Ella frænka veiktist síðan af þess-
um andstyggilega sjúkdómi á síðasta
ári og barðist eins og hetja við
krabbameinið.
Því miður þurfti hún að kveðja
okkur öll, en við vitum að hún er í
góðum og öruggum höndum núna.
Ella mín, þú munt alltaf eiga stór-
an hluta af hjarta mínu og allra í fjöl-
skyldunni okkar. Við munum sakna
þín alltaf mjög sárt.
Þín frænka
Sigríður Sigurjónsdóttir.
Yndisleg „frænka“ er horfin frá
okkur. Elinborg Jóhanna Björns-
dóttir, eða „Ella frænka“ eins og við
kölluðum hana, er farin yfir móðuna
miklu. Mamma okkar er frænka
Arnars fv. manns hennar, og þekkt-
um við hana sem Ellu frænku frá
blautu barnsbeini. Hún var allaf jafn
kát og kímin og hafði sína sérstöku
rödd þegar hún var að grínast við
okkur. Heimili Arnars og Ellu á Sel-
vogsgrunni stóð alltaf opið og ríkti
þar alltaf gleði og kátína hjá öllum
börnum sem og fullorðnum. Því ef
maður fór í bíltúr á kvöldin, þá þótti
það sjálfsagt að kíkja eftir hvort það
væri ljós í glugganum hjá þeim á
hvaða tíma sem var, því það gaf von
um kaffi og meðlæti.
Eftir að við systkinin uxum úr
grasi og við búum erlendis, þótti
engin heimferð fullkomin nema
heimsækja Ellu og Arnar og var þá
yfirleitt alltaf veislumatur á boðstól-
um.
Elsku Ella frænka, við viljum
kveðja þig með þessum fátæklegu
orðum og þakka þér og Arnari fyrir
alla yndislegu gestrisnina og gleðina
sem við höfum alltaf notið hjá ykkur.
Og við komum til með að sakna þín
þegar við komum heim til Íslands.
Við vottum Arnari frænda og
frændsystkinum okkar innilegustu
samúð, einnig fjölskyldu Ellu
frænku.
Með samúðarkveðjum,
Ragnar Edward Hansson,
Per Anders Rafn Hansson,
Camilla Þuríður Hansson og
Arnar Örvar Blomsterberg,
Trelleborg, Svíþjóð.
 Fleiri minningargreinar um
Elinborgu Jóhönnu Björns-
dóttur bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga. Höfundar
eru: Vilhelmína; Margrét Guð-
mundsdóttir og Svava Eyjólfsdóttir;
Sigríður Hrönn Sveinsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Minningargreinar
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÚLLA SIGURÐARDÓTTIR,
Fjölnisvegi 18,
Reykjavík,
andaðist á Hrafnistu að kvöldi fimmtudagsins
26. janúar.
Kristín Harðardóttir,
Sigríður Harðardóttir,
Magnús Harðarson,
Halla Harðardóttir
og fjölskyldur
Ástkær eiginmaður minn og faðir,
HARRY E. BERNARD
lést á heimili sínu í Florida miðvikudaginn 25. janúar.
Guðlaug Bjarnadóttir Bernard,
George Bjarni Bernard.