Morgunblaðið - 29.01.2006, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 29. JANÚAR 2006 57
MINNINGAR
Einlægar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegs eiginmanns míns,
föður okkar og afa,
PÉTURS GAUTA HERMANNSSONAR,
Holtsbúð 42,
Garðabæ.
Guðríður Sveinsdóttir,
Hildur Sólveig Pétursdóttir,
Erla Þuríður Pétursdóttir,
Pétur Geir Magnússon,
Ástrós Magnúsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, systur, ömmu og langömmu,
SVANLAUGAR PÉTURSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki á deild
2 B Hrafnistu fyrir hlýju og góða umönnun.
Sigurður Sigfússon, Ingibjörg Hafstað,
Stefanía Sigfúsdóttir, Snorri Jóhannsson,
Ingvi Þór Sigfússon, Arnrún Antonsdóttir,
Anna Þórðardóttir, Þórhallur Filippusson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ESTER LANDMARK,
Hafnargötu 10,
Siglufirði,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Siglufjarðar þriðju-
daginn 24. janúar, verður jarðsungin frá Siglu-
fjarðarkirkju þriðjudaginn 31. janúar kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Heilbrigðisstofnun Siglufjarðar.
Agnar Angantýsson, Kristín Jóna Stefánsdóttir,
Ómar Ingimundarson, Aase Gravos,
Svava Stefanía Ingimundardóttir, Tormod Engebretsen,
Hallur Páll Jónsson, Ágústa Bragadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjartans þakkir til allra þeirra sem auðsýndu
samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
bróður, afa og langafa,
JÓNS R. ÁRNASONAR
læknis,
Sörlaskjóli 19,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjúkrunarheimilinu Eir fyrir góða umönnun.
Marlies E. Árnason.
Árni E. Jónsson, Guðrún Hjörleifsdóttir,
Katrín H. Jónsdóttir, Jón Magnús Ívarsson,
Gunnar P. Jónsson, Erna Valgeirsdóttir,
Þórarinn A. Jónsson, Natalía Ginzhul,
Þórunn H. Jónsdóttir, Haraldur A. Gunnarsson,
Hólmfríður Árnadóttir, Oddur Benediktsson,
Þórunn Árnadóttir,
Svala Eyjólfsdóttir Hákon Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar móður minnar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
ÖLDU KRISTJÁNSDÓTTUR
frá Bárufelli 2,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til heimahjúkrunar og starfsfólks
á dvalarheimilinu Hlíð, Akureyri, fyrir góða um-
önnun. Guð blessi ykkur öll.
Indíana Jóhannsdóttir,
Bessi Jóhannsson,
ömmu- og langömmubörn.
Aðeins fátækleg
þakkarorð á kveðju-
stundu vinu; Jónu J.
Jónsdóttur, húsfreyju í Vogum 3 í
Mývatnssveit. Allt frá því er við
hittum hana fyrst geisluðu augu
hennar gleðinni yfir því lífsins láni,
er umvafði hana á ævinnar braut.
Hún átti æskuslóð í töfraheimi
þeirrar menningar er þjóð okkar er
stoltust af. Hún hlaut draumaprins-
inn sinn, varð drottning í húsi hans,
og saman réttu þau íslenzkri þjóð
fimm mannvænleg börn, sem þjálf-
uð voru til klifs í þroskans fjöll.
Húsið hennar við vatnsins vog er
ekki hátimbruð höll, en það rúmaði
samt stórfjölskylduna alla, afa og
ömmu, pabba og mömmu, og börnin
öll bæði af holdi og í tengdum, og
síðan þeirra afkomendur; allir gátu
og geta sagt: Þetta er húsið mitt!
Þar voru ævintýri sögð og rædd;
þar hljómaði tónsins mál; þar var
yfir sigrum fagnað og þar voru
þerruð tár.
Já, við urðum þeirrar gæfu að-
njótandi að teljast meðal vina Jónu
og Stefáns, nutum heillandi gáfna
þeirra og lífsins þroska. Var það til-
viljun, að lífið rétti okkur öllum
Langholtskirkju að metnaðarmáli?
Við höldum ekki! Og fyrir það skal
þakkað, – glaðzt. Stefán bóndi
kvaddi jarðsviðið 10. marz 1999,
Jóna húsfreyja 11. jan. 2006. Dag-
inn eftir, hinn 12., hefðu þau átt
sextugs-brúðkaups-afmæli! Við
sjáum Jónu halda með brúðarskóna
til fundar við bónda sinn, og þau
fagnandi stíga brúðarvalsinn, á ný, í
ljóma „himnanna hásals“. Kærleik-
ans guð blessi þau og alla sem
hjörtu þeirra slógu fyrir.
Kristín og Sig. Haukur.
Mig langar til að setja á blað örfá
kveðjuorð til minnar kæru ná-
grannakonu, Jónu í Vogum.
Við Jóna höfum verið nágrannar
á Vogatorfunni, sem við gjarnan
köllum svo, síðan 1958 eða hartnær
hálfa öld og minningarnar streyma
fram. Um langt árabil vorum við
Jóna saman í saumaklúbbi og störf-
uðum saman í slysavarnadeildinni
Hring hér í sveit. Það var alltaf svo
gott að vera í návist Jónu með sína
glaðværð, sitt jákvæða lífsviðhorf
og stórkostlegan húmor. Við Voga-
konur bárum gæfu til að hjálpast að
þegar einhvers konar erfiðleikar
steðjuðu að og var Jóna þar ekki
eftirbátur annarra. Mér er minn-
isstætt tímabil þar sem ég lá veik
um tíma árið 1969. Þá streymdi inn
á heimilið kaffibrauð og ýmislegt
góðgæti og höfðu börnin mín ekki
lifað aðra eins gósentíð. Þar kom
Jóna mín ekki síst við sögu.
Líka fékk ég tækifæri til að
hjálpa henni við akstur einhverju
sinni þegar hún datt og handleggs-
brotnaði skömmu fyrir jól. Við Jóna
hittumst í síðasta sinn um það leyti
sem hún veiktist í desember síðast-
liðnum og vorum þá einmitt að rifja
þetta upp. Ósjaldan hringdi hún ef
hún vissi af bágbornu heilsufari
okkar hjóna og spurði frétta og
sagðist búin að kveikja á kerti fyrir
okkur.
Jóna átti stóra og elskulega fjöl-
skyldu sem umvafði hana og er
þeirra missir og harmur mikill. Og
víst er að samfélagið hér í Vogum
verður ekki samt án hennar.
Vertu svo guði falin, elsku Jóna
mín, og þakka þér fyrir allt og megi
guð hugga og styrkja ástvini þína
alla.
Lilja.
JÓNA JAKOBÍNA
JÓNSDÓTTIR
✝ Jóna JakobínaJónsdóttir fædd-
ist á Litluströnd í
Mývatnssveit 31.
desember 1923. Hún
lést á heimili sínu á
Langholtsvegi 139
hinn 11. janúar síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Reykjahlíðarkirkju
20. janúar.
Heim í Voga.
Amma og afi, Jóna
og Stefán – nú eru
þau öll farin. Jóna
okkar er farin. Það
kom okkur öllum á
óvart, þrátt fyrir allt.
Elsku Hinrik, Nína,
Jón Árni, Valla, Erna
og mamma. Eina
ferðina enn breytist
kveðjan í Voga. Við
komum samt öll heim
í Voga og út í Hús-
nestá. Horfum vestur
á vatn, njótum feg-
urðarinnar, minnumst þeirra sem
við söknum. Jóna var fastur punkt-
ur okkar í gömlu Vogum afa og
ömmu. Hún var í eldhúsglugganum
sínum. Tók á móti okkur með sinni
hlýju og væntumþykju. Alltaf létt
og skemmtileg. Vildi öllum gott.
Gjarnan ystingur í pottinum. Hún
vissi hvað mér þótti best. Ég man
þegar ég kom fyrst ein að sumar-
lagi í Voga, ung með Guðmund
minn 6 mánaða gamlan, „Mumpur
minn“ kallaði hún hann í gælutón.
Við Pétur skrifuðumst á – sveita-
síminn var opinn. Jóna stríddi mér
inn um skráargatið. Hún var
skemmtilega stríðin. Hélt lífinu í
pabba sínum með sinni stríðni og
léttleika. „Æi Jóna mín,“ sagði
hann og gat ekki varist brosi. Jóna
var jákvæð og létt í lund og lagði
gott orð til allra. Ég man dásam-
legu silungssúpuna hennar. Lagt á
borð sunnan við hús í sólskininu,
börnin okkar skoppandi berfætt í
grasinu. Lífið var dásamlegt. Börn
okkar Péturs og barnabörn áttu at-
hvarf og fengu að njóta hlýju og
gestrisni Jónu, þegar þau komu
heim í Voga. Barnabörn hennar
áttu sitt annað heimili í Vogum, að
ógleymdum öllum sumardvalar-
börnum, sem nutu hennar umönn-
unar, alveg eins og við hjá ömmu og
afa í Vogum. Þeirra missir er mikill,
en þau munu koma eins og við og
minnast ömmu sinnar og afa í Vog-
um. Við minnumst yndislegra sól-
skinsstunda úti á hól, og úti á palli
hjá Jónu yfir kaffibolla og spjalli.
Nú setjumst við þar og yljum okkur
við minningar um góða konu, sem
öllum þótti vænt um. Jóna fékk frið-
sælt andlát heima á Langholtsvegi,
í sínu rúmi með varalitinn á nátt-
borðinu. Hún fór til Stefáns síns,
tímanlega til þess að vera með hon-
um á 60 ára brúðkaupsafmæli
þeirra, hinn 12. janúar.
Guð blessi minningu elsku Jónu
okkar og Stefáns, afa og ömmu, og
þeirra sem farnir eru.
Elsku Dísa mín, Jónsi, Kobbi, Óli
Þröstur og Solla Valla. Guð veri
með ykkur, börnum ykkar, barna-
börnum og fjölskyldunni allri.
Sólveig Ólöf Jónsdóttir.
Lífið er ferðalag þar sem enda-
stöðin er óráðin, og við ferðalangar
í þessari ferð berum ábyrgð á því að
njóta ferðarinnar. Jóna í Vogum
lifði svo sannarlega eftir því. Ekk-
ert er gefið í þessum heimin og að
við eigum að vera þakklát fyrir það
sem að okkur er rétt, reyna að gera
sem mest úr því og njóta þess voru
skilaboðin frá Jónu.
Ég kynnist Jónu þegar ég á ung-
lingsaldri fór að gera komur mínar í
Mývatnsveit. Við unga fólkið feng-
um leiðsögn Jónu og Stefáns og
skemmtilegar sögur til að draga
lærdóm af.
Jóna var jafnan hrókur alls fagn-
aðar á mannamótum í eldhúsinu
hennar og hún passaði uppá að fá
að fylgjast vel með. Mér er minn-
isstætt þegar við fórum í eggja-
tínslu út á vatnið eina sumarnótt-
ina. Um miðja nótt eftir góða ferð
og tíðindamikla þá beið okkar ljós-
týra í eldhúsglugganum í Vogum
III og Jóna gaf merki um að við
ættum öll að koma inn í kaffi og
meðlæti og segja sögur af ferðinni.
Svona var Jóna, það skipti engu þó
það væri mið nótt, fólk var á ferð-
inni kalt og hrakið og skyldi fá að
orna sér í eldhúsinu hennar og end-
urlifa ævintýrið með sögum og
hlátrasköllum. Margar svona minn-
ingar koma upp í hugann þegar
Jóna er komin á sína endastöð þar
sem Stefán tekur á móti henni glað-
ur að endurheimta Jónu sína aftur.
Með okkur Jónu þróaðist vinátta
sem var mér afar kær og í gegnum
hana hélt ég tengslum við börnin
hennar sem ég kynnist ung þeim
Sollu Völu, Óla Þresti og Kobba.
Seinna fékk ég svo tækifæri á að
kynnast Dísu og Jónsa og flestum
hennar barnabörnum og tengda-
fólki. Jóna var mér fyrirmynd sem
ég mun geyma með mér á mínu
ferðalagi.
Jónsi, Dísa, Kobbi, Óli Þröstur,
Solla Vala, tengdafólk og barna-
börn, ég sendi mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Þórdís Lóa Þórhallsdóttir.
Elsku amma, það er skrítið til
þess að hugsa að næst þegar við
komum í Voga verðir þú ekki í
glugganum að bíða eftir okkur. Við
vorum sumarbörnin þín og við
hlökkuðum til að koma allan vet-
urinn. Í sveitinni gerðust ævintýrin
og eftir viðburðarríkan dag, ber-
fætt í hrauninu, eða við bústörf
niðri við vatn var kærkomið að setj-
ast í eldhúsið og drekka kvöld-
mjólkina. Kannski ömmu Jónu
kleinur sem við dýfðum í mjólk. Í
minningunni var alltaf sól í sveitinni
og þú varst sveitin sjálf.
Það er svo ótrúlega sárt að fá
ekki að njóta félagsskapar þíns
lengur. En þrátt fyrir sársaukann
þá kalla minningarnar um þig ekki
fram annað en bros og hlátur.
Minningarnar um ömmu sem tók út
úr sér tennurnar fyrir okkur.
Ömmu sem lagði kapal og hjálpaði
honum bara aðeins að ganga upp.
Ömmu sem hafði alltaf tíma til að
spjalla og segja okkur sögur af
uppátækjunum sínum og hrekkjum.
Ömmu sem pissaði einu sinni niður
stromp. Ömmu forvitnu. Ömmu
sem fann upp ótal ný orðatiltæki.
Ömmu út í glugga að fylgjast með
mannaferðum. Ömmu sem hraut yf-
ir fréttunum og furðaði sig svo á því
hvað þær voru stuttar. Ömmu sem
sagði þrjár sögur í einu. Við munum
aldrei gleyma því þegar þú hugg-
aðir okkur þegar við höfðum meitt
okkur og róaðir okkur þegar við
lágum veik. Við munum ávallt
minnast ömmu okkar sem sat og
gat hlustað endalaust á bullið í
barnabörnum sínum og hlegið með.
Elsku amma. Við erum svo þakk-
lát fyrir allt sem þú hefur gefið okk-
ur í gegnum tíðina og að þú fékkst
að sjá Jökul og Ísak. Þegar þeir
vaxa úr grasi og fá að hlaupa um
berfættir í Vogum munum við segja
þeim sögurnar þínar.
Hrafnhildur, Hjalti og Daði.
Við systurnar erum að reyna að
skrifa nokkur orð um Jónu, þessa
hlýju og brosmildu konu. Minning-
arnar streyma, ef maður ætti að líta
upp til einhvers þá var það til Jónu.
Sama hve margir voru hjá þeim og
hvað hún var að gera, baka kleinur,
undirbúa matinn eða eitthvað ann-
að, alltaf fékk maður þetta fallega
bros sem gat þýtt svo margt fallegt
og gott fyrir tvær systur, sumar-
gesti frá Reykjavík. Við viljum
þakka ykkur, Jóna mín og Stefán,
fyrir öll árin með ykkur.
Elskulegu fjölskyldur megi góður
guð gefa ykkur styrk því mikill er
missir.
Marta R. og
Sigurveig Hjörleifsd.