Morgunblaðið - 09.02.2006, Blaðsíða 42

42 FIMMTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Njáll Svein-björnsson fædd-
ist á Snorrastöðum
í Laugardal 20.
október 1917. Hann
lést á heimili sínu
28. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Sveinbjörn
Eyjólfsson bóndi á
Snorrastöðum, f. 1.
apríl 1880, d. 1933,
og Guðrún Eyjólfs-
dóttir húsmóðir, f.
1. maí 1886, d.
1943. Systkini Njáls
eru Sigríður, f. 12. júní 1908, d.
27. ágúst 2003, Eyjólfur, f. 12.
sept. 1909, d. 19. ágúst 1966, Jó-
hann, f. 13. apríl 1912, d. 19.
mars 1996, Ragnheiður, f. 17.
júlí 1916, Tryggvi, f. 4. sept.
1921, d. 15. feb.
1993, og Margrét,
f. 29. maí 1931.
Hinn 19. júní
1953 kvæntist Njáll
Dóru Guðbjörns-
dóttur, f. 7. maí
1925. Dóttir þeirra
er Jóna Njálsdóttir,
f. 16. feb. 1957, gift
Einari Ágústssyni,
f. 23. júlí 1957,
börn þeirra eru
Ágúst Valur, f. 13.
mars 1980, Dóra
Esther, f. 25. maí
1984, Erla Björk, f. 28. sept.
1989, og Njáll Örvar, f. 19. ágúst
1992.
Njáll verður jarðsunginn frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Elsku besti afi minn. Þú ert far-
inn, já, en þú ert ekki bara farinn í
þinn venjulega göngutúr, sem þú
fórst alltaf í, þú ert farinn og kemur
aldrei aftur til mín. Aðskilnaðurinn
er sár en ég veit að þú ert einhvers
staðar og fylgist með mér. Passar
mig. Missirinn er mikill en ég
þakka fyrir þessi 16 ár sem ég fékk
með þér. Þú varst mér svo mikið,
þú varst mér allt. Þú varst og ert
fyrirmyndin í lífi mínu. Ég hef allt-
af verið stolt af að þekkja þig. Þú
varst ljósið í lífi okkar allra og nú
þegar þú ert farinn eigum við í
miklum erfiðleikum með að kveikja
ljósið aftur. En það kemur með tím-
anum. Það er mjög tómt hérna án
þín.
Elsku afi, þú varst alltaf svo góð-
ur, traustur og bara í einu orði sagt
bestur. Heimurinn er ekki samur
án þín. Þú hafðir þessa óþrjótandi
þolinmæði. Þú gast alltaf dundað
þér með okkur, það var alveg sama
hvað það var, alltaf nenntirðu því.
Þú varst líka alltaf tilbúinn að tala
við mann. Það var svo gott að setj-
ast niður með þér og spila olsen ol-
sen eða fant og tala. Þá var oft mik-
ið hlegið. Þú varst einstaklega
glaðlyndur maður, afi minn, og þú
laðaðir alla að þér en fældir engan
burtu. Það voru alltaf allir vel-
komnir til þín og þú tókst öllum
sem jafningjum. Afi minn, þú varst
alltaf bestur og verður alltaf best-
ur. Enginn jafnast á við þig.
Elsku afi, ég er svo fegin að hafa
fengið augun þín og ekki má
gleyma þrjóskunni og ákveðninni,
hún lifir í mér núna. Gott dæmi um
þrjóskuna þína er þegar við vorum
eitt sumarið uppi í bústað og ég
hjólaði fram hjá þér og þér fannst
það svo sniðugt að þú náðir þér í
gamla ryðgaða hjólið hennar
mömmu og ákvaðst að fara að hjóla.
Þér tókst nú bara ótrúlega vel til
eftir nokkrar tilraunir, en hláturinn
þegar þú varst að reyna var mikill
hjá okkur sem horfðum á. Það eru
svona atvik sem ég mun aldrei
gleyma.
Elsku afi, sem ég elskaði svo
mikið, minning þín mun alltaf lifa
með mér og ég mun aldrei gleyma
þér. Hér með vil ég þakka þér inni-
lega fyrir að hafa alltaf verið svona
frábær.
Ástarkveðja,
Erla Björk Einarsdóttir.
Elsku besti afi minn, besti afi í
heimi, nú ertu hættur að kveljast
og hefur kvatt þennan heim. Það er
sárt að sjá á eftir þér en þér líður
eflaust miklu betur núna. Það er
sárt að þú sért farinn frá mér en ég
veit að þú fylgist með mér og pass-
ar mig.
Það var gott að geta haft þig um
jólin, það var okkur öllum mjög
dýrmætt. Það var líka gott að geta
haft þig heima í veikindunum og
geta knúsað þig á hverjum degi.
Við söknum þín sárt og ég hugsa til
þín daglega, elsku besti afi minn.
Það er erfitt að hugsa til þess að sjá
þig aldrei aftur í brúnu flauelsbux-
unum, grænu og hvítu renndu peys-
unni þinni og með bláu derhúfuna
að dunda þér uppi í sumarbústað
við að gróðursetja eða bara að
dunda sitt lítið af hverju. Þú flaut-
aðir líka alltaf þegar þú varst að
dunda þér og við krakkarnir feng-
um alltaf að vera með þér, alveg
sama á hvaða aldri við vorum, þú
hrintir engum frá þér, bauðst alla
velkomna og tókst alla sem jafn-
ingja. Elsku afi minn, þú varst svo
góður, þú varst alltaf í góðu skapi
og varst alltaf með svo mikið jafn-
aðargeð. Ég man að við systkinin
rifumst oft um að fá að hafa þig og
leika við þig uppi í sumarbústað, þú
gast alltaf gert alla sátta og allir
fengu að vera með. Þú fórst oft með
okkur niður í mýri að veiða, við
veiddum nú sjaldnast fisk. Það var
líka svo gaman að fara með þér í
búðina, maður fékk oft límmið-
atyggjó eða einn lítinn sleikjó, og
stundum þegar við vorum dugleg
og stillt og það var nammidagur, þá
fengum við íspinna.
Æ, elsku besti afi minn, ég sakna
svo að heyra þig segja „ elsku besta
stelpan mín, hvað segirðu gott í dag
elskan mín“ og þú kallaðir Erlu oft
fiðrildi. Afi var fyrirmynd margra,
hann var allavega fyrirmyndin mín.
Við systkinin vorum svo mikil afa-
börn og við söknum þín svo, afi
minn, ef þú bara vissir hversu mik-
ils virði þú varst okkur, held að
engin orð geti lýst því og held þú
hafir aldrei vitað hversu rosalega
okkur þykir vænt um þig, afi, við
elskum þig.
Þín afastelpa,
Dóra Esther Einarsdóttir.
Í dag kveðjum við góðan frænda
og vin, Njál Sveinbjörnsson.
Njáll fæddist á Snorrastöðum í
Laugardal og ólst þar upp. Ungur
stundaði hann sjóinn og aðra vinnu
er bauðst í þá daga. Njáll hóf svo
búskap á Snorrastöðum með konu
sinni Dóru Guðbjörnsdóttur og
bróður sínum Jóhanni og konu hans
Sigríði. Þau eru nú bæði látin. Á
Snorrastöðum fæddist þeim hjón-
um einkadóttir þeirra, Jóna. Njáll
fluttist síðar til Reykjavíkur með
fjölskyldu sína og fór að starfa hjá
Áburðarverksmiðju ríkisins og
vann þar uns hann lét af störfum
sökum aldurs.
Ég kynntist Njáli og fjölskyldu
hans fyrst er ég kom á Snorrastaði
fyrir 33 árum, þá voru þeir bræður
Tryggvi og Njáll búnir að byggja
sér bústað í túnjaðrinum á Snorra-
stöðum. Njáll kom oft í fríum sínum
í bústaðinn og seinni árin dvaldist
fjölskyldan þar stærstan hluta sum-
ars. Njáll var einstakur maður,
hlýr, kátur og skemmtilegur, og
aldrei heyrði ég hann segja styggð-
aryrði um nokkurn mann. Einnig
var hann með eindæmun barngóður
maður. Er maðurinn minn var að
alast upp á Snorrastöðum átti hann
því láni að fagna að Njáll, föður-
bróðir hans, bjó þar líka svo stutt
var að fara fyrir lítinn strák að létta
á hjarta sínu. Njáll var alltaf tilbú-
inn til að hlusta og spjalla enda
tókst með þeim vinátta sem aldrei
hefur borið skugga á.
Á vorin var Njáll oft snemma á
ferð í bústaðinn að athuga hvort
ekki væri hægt að fara að setja nið-
ur kartöflunar og hvort farið væri
að koma brum á trén. Ekki var
hann búinn að dvelja lengi er strák-
arnir okkar, Davíð Örn og Jóhann
Reynir, stukku af stað niður tún að
hitta hann og alltaf komu þeir sælir
til baka. Þannig endurtók sagan sig
á hverju vori.
Njáll leit oft við í garðinum hjá
mér síðustu árin, fékk sér kaffisopa
yfir spjalli og gladdist svo með mér
yfir litlum græðlingum sem voru að
skjóta rótum eða blómi sem var að
springa út. Jafnframt sem hann
gladdist með mér yfir nýjustu
myndunum af barnabörnunum okk-
ar Simba. Þetta voru góðar stundir
sem ég mun sakna.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar vil
ég senda Dóru, Jónu og Einari og
börnum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Njáls Svein-
björnssonar.
Guðfinna Sigurðardóttir,
Snorrastöðum.
Þegar ég rifja upp bernsku mína
geri ég mér grein fyrir þeim for-
réttindum sem ég naut að alast upp
með föðurbróður mínum Njáli
Sveinbjörnssyni. Hann, ásamt
Tryggva bróður sínum, var heim-
ilisfastur á Snorrastöðum þegar ég
man fyrst eftir mér. Samhliða
sveitastörfum stundaði hann sjó-
mennsku. Oft var siglt utan með
aflann og við krakkarnir biðum
ávallt með óþreyju eftir að hann
kæmi í land. Því auk þess að lífga
mjög upp á hversdagsleikann
leyndist oft eitthvað gott eða gagn-
legt í pokahorninu handa okkur
systkinunum.
Njáll var snaggaralegur, mikill
grallari og sögumaður með afbrigð-
um góður. Hann þreyttist aldrei á
að segja okkur sögur, sem oftar en
ekki voru spunnar jafnóðum. Vor-
um við systkinin þar oftast í aðal-
hlutverki og rötuðum með honum í
hin ólíklegustu ævintýri. Stakka-
skipti urðu í lífi Njáls þegar Dóra,
ung og glæsileg stúlka, kom sem
kaupakona að Snorrastöðum. Ég
man að okkur systkinum varð ekki
um sel þegar hann tók að sýna
henni áhuga. Sá ótti reyndist
ástæðulaus því hún átti eftir að
reynast okkur vel. Þau hófu svo bú-
skap í félagi við foreldra okkar og
aldrei bar skugga á samskipti
þeirra, enda vorum við sem ein stór
fjölskylda. Þegar við á unga aldri
urðum fyrir því áfalli að missa móð-
ur okkar sýndi Njáll hvaða mann
hann hafði að geyma, hann reyndist
okkur stoð og stytta. Eftir á að
hyggja veit ég ekki hvernig við
hefðum komist af án hans á þessum
erfiðu tímum. Árið 1957 eignuðust
Njáll og Dóra einkadóttur sína
Jónu Oddnýu. Vorið 1965 brugðu
þau búi og fluttu til Reykjavíkur
þar sem þau bjuggu síðan. Þar var
æ síðan fastur viðkomustaður þeg-
ar farið var til borgarinnar. Njáll
og Dóra bjuggu síðustu árin í ná-
býli við Jónu og fjölskyldu hennar.
Aðdáunarvert er hversu samband
þeirra var traust og náið. Á Snorra-
stöðum héldu þau eftir landspildu
og reistu þar sumarbústað sem var
þeirra sælureitur og dvöldu þau þar
öllum stundum.
Nú sefur jörðin sumargræn.
Nú sér hún rætast hverja bæn
og dregur andann djúpt og rótt
um draumabláa júlínótt.
Á túni sefur bóndabær,
og bjarma á þil og glugga slær.
Við móðurbrjóstin börnin fá
þá bestu gjöf, sem lífið á.
Nú dreymir allt um dýrð og frið
við dagsins þögla sálarhlið,
og allt er kyrrt um fjöll og fjörð
og friður drottins yfir jörð.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Elsku frændi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Fyrir hönd okkar systkinanna
frá Snorrastöðum vil ég þakka þér
ómetanlegar stundir og votta Dóru,
Jónu og fjölskyldu innilegustu sam-
úð.
Guðrún Jóhannsdóttir.
Elsku frændi okkar er fallinn frá
eftir stutta en harða baráttu við
krabbamein. Enginn spyr að leiks-
lokum þegar ólæknandi sjúkdómur
er annars vegar.
Alla tíð var Lúlli ótrúlega hress
og í góðu formi og gekk hann borg-
ina þvera og endilanga, þó hann
væri kominn á níræðisaldurinn.
Marga morgna hittumst við í morg-
unkaffi í Búðagerði hjá mömmu og
pabba og spjölluðum um heima og
geima. Það var alltaf stutt í grínið
hjá Lúlla og sagði hann skemmti-
lega frá hinu og þessu með stríðn-
isglampa í augum. Hann var líka
einstaklega barngóður og hændust
mörg börnin að honum. Hann sýndi
mikinn áhuga á öllum sem honum
voru kærir og spurði ávallt frétta af
börnunum og því sem við tókum
okkur fyrir hendur hverju sinni.
Lúlli var fæddur á Snorrastöðum
í Laugardal og ólst þar upp í
stórum hópi systkina. Sveitin átti
ætíð stað í hjarta hans. Seinna
byggðu þau hjón sér sumarbústað
ásamt Tryggva bróður hans í
Snorrastaðalandi við hlið yngstu
systur þeirra, mömmu okkar. Alla
tíð voru þau systkini afar náin og
var kært á milli þeirra.Við eigum
margar góðar minningar úr sveit-
inni og eru ófáar þeirra bundnar
við Lúlla frænda. Við minnumst
þess er hann sendi okkur systur
upp í tún að reka rollurnar eða nið-
ur í bústað eftir pípunni hans.
Gerðum við þetta alltaf með glöðu
geði og fengum að launum gott
spjall og klapp á kinn. Hjá honum
voru allir jafnir, stórir sem smáir,
og gleymum við því aldrei þegar
hann bauð okkur upp á kaffi í
fyrsta sinn. Við vorum þá rétt um 8
og 9 ára gamlar og þótti okkur
þetta stórmerkilegt þó kaffið væri
ekki gott. Alvöru kaffibolli með
undirskál, teskeið og það sem best
var – ómælt magn af mola! Svona
var Lúlli! Eflaust verður tómlegt að
koma í sveitina og sjá ekki Lúlla á
vappi í bláa stakknum með derhúf-
una upp með Stekkánni, eitthvað að
sýsla.
Það var alltaf gaman að koma og
heilsa upp á hann og var hann ætíð
glaður að sjá okkur. Þau hjónin,
sem oftast eru nefnd í sama orðinu,
tóku ævinlega vel á móti okkur með
kaffi og kökum.
Hann hafði ákveðnar skoðanir á
lífsins gildum og gæðum og hafði
alltaf eitthvað til málanna að
leggja, sama hvert málefnið var.
Ekki vorum við alltaf sammála og
urðu samræðurnar því ansi fjörug-
ar á köflum. Oft átti Lúlli síðasta
orðið með setningum eins og: Hvað
heldurðu manneskja? eða: Hvurs-
lags er þetta eiginlega?
Elsku Dóra, Jóna, Einar og börn,
við sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Við biðjum
Guð að geyma góðan frænda og
þökkum honum fyrir allar þær
stundir sem við áttum saman. Hvíl í
friði.
Þín minning mun lifa með okkur,
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þínar frænkur
Rakel, Ragnheiður og Drífa.
Í dag er til moldar borinn Njáll
Sveinbjörnsson frá Snorrastöðum í
Laugardal, kær vinur og frændi.
Njáll ólst upp á Snorrastöðum í
stórum systkinahópi og þar hefur
örugglega oft verið glatt á hjalla
því að Snorrastaðasystkinin voru
öll frísk og tápmikil. Strax og aldur
og geta leyfðu fór Njáll að taka til
hendinni við búskapinn og þá sér-
staklega heyskapinn, sem oft gat
verið erfiður á þeim tíma er hann
var að alast upp, og þá kom sér vel
að hafa margar hendur til hjálpar
þótt smáar væru. Þar kom að hon-
um fannst hann betur geta hlúð að
heimilinu með því að leita nýrra
fanga utan heimilisins. Því var það
að hann réð sig í skipsrúm hér suð-
ur í Garði, þá tvítugur að aldri og
reri þaðan í nokkrar vertíðir eða
þangað til hann réð sig á togara ár-
ið 1941 og mun það hafa verið Jón
forseti, frægt aflafley. Var hann þar
með kominn í hina vösku sveit ís-
lenskra sjómanna, er sóttu björg í
bú hin örlagaríku stríðsár. Oft var
líka mikil spenna á heimili foreldra
minna þegar Njáll var í siglingum
til Bretlands með fenginn afla þar-
lendum til hjálpar og bjargar en á
heimili foreldra minna var hann tíð-
ur gestur þessi ár. Það var líka ým-
islegt góðgæti, sem kom upp úr sjó-
pokanum eftir siglingartúra og má
þar nefna appelsínur og epli og
fleira slíkt góðgæti, sem á þessum
styrjaldarárum var illfáanlegt hér-
lendis. Þetta var þá stundum geymt
til jóla og í jólaboðum kom þetta
síðan skemmtilega á óvart.
Árið 1953 gekk Njáll í hjónaband
með efnisstúlku, Dóru Guðbjörns-
dóttur, og fljótlega eftir það hætti
Njáll á sjónum og fluttu ungu hjón-
in þá á æskuslóðir Njáls að Snorra-
stöðum og hófu þar búskap í tvíbýli
með Jóhannesi, eldri bróður Njáls.
Þar bjuggu þau til ársins 1965 er
þau fluttu til Reykjavíkur en þau
eignuðust eina dóttur, Jónu Njáls-
dóttur, í Reykjavík hóf Njáll störf
hjá Áburðarverksmiðjunni og starf-
aði hann þar í rúm tuttugu ár eða
þar til að hann hætti störfum sök-
um aldurs.
Sumarhús reisti Njáll í landi
Snorrastaða ásamt Tryggva bróður
sínum og þar voru fjölskyldur
þeirra saman allt þar til þær
stækkuðu og Tryggvi byggði annan
bústað í sama landi. Í þennan
frændgarð var gott að koma, það
var líka þannig tekið á móti að allir
nutu þess. Njáll var í eðli sínu mik-
ill húmoristi og hann var líka fljótur
að sjá skoplegu hliðarnar á mál-
unum enda var oftast létt yfír kaffi-
borðinu hjá þeim Dóru og Njáli. En
það var fleira sem prýddi Njál, það
var hin eðlislæga hlýja og fögur út-
geislun. Heilsteyptur maður og
traustur vinur. Allt frá því að Njáll
hætti störfum fluttu þau í bústað-
inn snemma vors og voru þar fram
á haust, þar leið þeim vel, umvafin
dalnum fagra.
Á síðastliðnum haustdögum fór
það ekki fram hjá neinum er þekkti
Njál að nú gekk hann ekki heill til
skógar, framundan var barátta við
illkynja sjúkdóm, sem fáum þyrmir
er hann fá. Eins og við mátti búast
tók Njáll þessum örlögum sínum af
stakri karlmennsku og æðruleysi.
Elsku Dóra, nú stendur þú uppi
sem sigurvegari fyrir að láta hann
ekki frá þér fara í þessari hörðu
baráttu, það ber vott um mikinn
kærleik og sanna ást sem allir
virða.
Megi þú og þínir ylja ykkur við
minningarnar um elskulegan eig-
inmann, föður, tengdaföður og afa
um ókomin ár.
Árni I. Magnússon.
Þá hefur hann Njáll okkar kvatt
þetta líf. Engan þekki ég sem hug-
takið „hvers manns hugljúfi“ á bet-
ur við, en hann. Það eru forréttindi
að fá að kynnast slíkum mönnum.
Hann var dagfarsprúður, skapgóð-
ur svo af bar, stríðinn, hlýr, glað-
lyndur, glettinn og elskulegur.
Aldrei talaði hann öðruvísi en vel
um nokkurn mann. Ég held reynd-
ar að fólk hafi orðið betri mann-
eskjur í umgengni við hann Njál.
Að hitta hann og Dóru var einhvern
veginn svo heilandi, róandi. Það var
eins og tíminn stæði í stað, streita
og hraði einhvern veginn gufa upp
Hann Njáll var ekki stór maður
að hæð eða ummáli, en hjartað var
NJÁLL
SVEINBJÖRNSSON