Morgunblaðið - 09.02.2006, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2006 43
MINNINGAR
stærra en í flestum öðrum, rúmaði
alla sem umgengust hann.
Njáll og Dóra reyndust mér
ómetanlega vel þegar þau tóku mig
inn á heimili sitt á námsárum mín-
um. Þau voru mér það næsta sem
hægt er að komast því að vera for-
eldrar númer tvö. Á þessum árum
kynntist ég Ómari mínum og hann
talaði alltaf um Njál sem „hinn
pabbann þinn“. Fyrir hlýju þeirra
og velvild fæ ég aldrei fullþakkað.
Samverustundirnar hafa því mið-
ur orðið færri síðari árin. Dagar og
ár fljúga áfram og það er eins og sí-
fellt sé að verða styttra milli jóla.
Ég hitti Njál síðast fyrir aðeins fá-
einum dögum. Hann var þá orðinn
mjög máttfarinn, en persónuleiki
hans var óbreyttur. Sama ljúfa við-
mótið einkennir nú afkomendur
hans, Jónu og börnin hennar.
Barnabörnin hafa notið nábýlis við
afa sinn og ömmu, hafa átt þar ann-
að heimili. Ekki slæmt veganesti út
í lífið það.
Elsku Dóra mín, Jóna, Einar og
börn. Ég sendi ykkur mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og þakkir
fyrir allt. Megi minningin um góðan
mann styrkja ykkur og styðja.
Sesselja Hauksdóttir.
Að eiga aukasett af afa og ömmu
er allsendis ekki ónýtt. Gæskan,
hlýjan og ósvikin væntumþykjan
sem ávallt beið í dyragættinni þeg-
ar maður kom upp stigann gerði
heimsóknina til Njalla afa og Dóru
ömmu að stund þar sem amstur og
áhyggjur hversdagsins gufuðu upp.
Sem lítill hnokki var ég svo lán-
samur að eiga Njál og Dóru að sem
nágranna sem gættu mín fyrstu tvö
árin á meðan foreldarnir stunduðu
nám og vinnu. Fyrstu minningarn-
ar tengjast flest allar Bogahlíðinni
þar sem Njáll lék við mig á stofu-
gólfinu, kenndi mér lönguvitleysu
og leyfði mér að leika með brot-
hætta fornbílinn. Í eldhúsinu hlóð
Dóra smákökum og mjólk í fernu-
haldara á rauða borðið með stama
dúknum. Pípan hans Njáls lá í sér-
smíðaða pípubakkanum og á veggn-
um hékk klukkan sem var trekkt
með sérstökum lykli. Oftar en ekki
fékk ég að setja upp hattinn hans
Njáls og var þá dagurinn fullkomn-
aður. Engin komu jólin án þess að
maður kæmi við hjá Njáli og Dóru
á Þorláksmessu þar sem allt var
klappað og klárt og hugtakið jóla-
stress ekki til í orðaforða heimilis-
fólksins.
Á heimaslóðum Njáls við Laug-
arvatn áttu þau Dóra lítinn bústað
sem varð þeirra annað heimili á
sumrum. Í barnshuganum urðu
hógvær birkitré við bústaðinn að
frumskógi og saklaus bæjarlækur-
inn varð að beljandi stórfljóti sem
gaf tækifæri til stórfenglegra
„flúðasiglinga“ á gúmmítuðru. Njáll
spilaði með og dró ekkert úr þegar
ég lýsti þessum ævintýraferðum
austur að Laugarvatni fjálglega
fyrir móður minni. Tuttugu og
fimm árum síðar fetaði ég einstigið
í gegnum skóginn upp að bústaðn-
um. Þegar glitti í veröndina sátu
þar heiðurshjónin Njáll og Dóra
hvíthærð, brosmild og með faðminn
útbreiddan rétt eins og tíminn hefði
staðið í stað öll þessi ár
Það er með þakklæti og söknuði
sem ég kveð Njalla afa í dag. Að
hafa átt slíkt fólk að er ómetanlegt
veganesti sem maður býr að alla
tíð. Ég bið Guð að styrkja Dóru
ömmu, Jónu og fjölskyldu.
Karl Guðmundsson.
Kjarri vaxnar hlíðar Laugardals-
ins; nýlegur Ferguson þrælar á
túninu og við stjórnvölinn grannur
maður, handstór, sterklegur, hallar
undir flatt og horfir á mig þar sem
ég mjakast upp heimreiðina með
risastóran sjópoka – níu ára peð,
komið í sveit í fyrsta sinn. Sjötti
áratugurinn, nokkru eftir rigninga-
sumarið mikla og rigningasumarið
meira enn ekki runnið upp.
Sól skein í heiði og Njáll bóndi í
Skógum bauð mig velkominn. Hann
var þrjátíu og níu ára; eldgamall
fannst mér en samt svo unglings-
lega glettinn á köflum, hlýr oftast,
varð fjarrænn til augnanna þegar
honum mislíkaði við mig – sem var
stundum. Ég var borgarpjakkur,
misskildi flest og leist ekki alltaf á
það sem ég skildi.
Skógar voru nýbýli út úr Snorra-
stöðum. Seinna rann býlið aftur inn
í Snorrastaði og er horfið. Ég ek
stundum austur í Laugardal og
skima eftir Skógum en sé ekkert,
en heyri raddir Njáls og Dóru og
kvakið í Jónu, agnarsmárri. Spen-
volg nýmjólk á borðinu á hverjum
morgni, níu mjólkandi kýr í fjósinu,
ógrynni fjár á fjalli, hestarnir allir –
Blesi, Rebbi, Logi og allir hinir –
rigningin sem lemur þakið mörg
kvöld þannig að maður hefur sig
ekki út í útreiðartúr heldur dundar
einn með bók úti í horni og hlustar
á uppbyggilegt skrafið í þeim full-
orðnu. Heimilishlýja. Slökun eftir
átök dagsins.
Ég hef þráð þessa stemningu alla
tíð. Ég stend álengdar og horfi á
gamla bæjarstæðið og sakna alls
sem var, sakna Njáls og Dóru. Ég
sit uppi með ósögð orð, óloknar
setningar, heyri Njál tvinna saman
kjarnyrðin eða syngja hátt með
umrenningi úr Þingvallasveit.
Hann reykir pípu sem er brotin um
legginn og tengir brotin saman með
mjaltavélarslöngu.
Stundum reyndi hann að leið-
rétta í mér misskilninginn, ala mig
upp. Það tókst því miður ekki.
Löngu seinna hittumst við á götu í
Reykjavík.
Hann hafði orð á því að honum
líkaði vel það sem hann heyrði mig
segja í útvarpinu.
Mér fannst hann vera að útskrifa
mig, fyrirgefa mér misskilning for-
tíðarinnar. Fyrir það er ég honum
þakklátur. Fyrir það og sumrin í
Skógum.
Þau fylgja mér ævina alla og eru
þýðingarmikill hluti míns vega-
nestis.
Gunnar Gunnarsson.
Hjartans þakkir fyrir alla hjálp, hlýhug og samúð
vegna andláts og útfarar elskulegs eiginmanns,
föður, tengdaföður og afa,
HJÁLMARS GUÐNASONAR
frá Hól.
Guð blessi ykkur öll.
Kristjana S. Svavarsdóttir,
Anna Kristín Hjálmarsdóttir, Jón Ben Ástþórsson,
Guðni Hjálmarsson, Guðbjörg Guðjónsdóttir,
Sigurbjörg R. Hjálmarsdóttir, Óskar Arason,
Ásta Hjálmarsdóttir, Magnús Kristinsson,
Margrét Hjálmarsdóttir, Björn G. Sigurðsson,
Ólafur Hjálmarsson, Brynja D. Ingadóttir
og barnabörn.
Fimmtudagskvöldið
26. janúar fór mig að
undra að ekki hefði ég
fengið símhringingu
frá þér, Þóra mín, eins
og ég var vön að fá á fimmtudögum
þegar við mæltum okkur mót,
svo ég hringdi til þín en enginn
svaraði.
Það setti að mér einkennilegan
ótta sem ég fékk svar við að morgni
föstudagsins er hringt var til mín og
ÞÓRA
STEFÁNSDÓTTIR
✝ Þóra Stefáns-dóttir fæddist í
Reykjavík 10. júlí
1924. Hún andaðist
á Landspítalanum í
Fossvogi 26. janúar
síðastliðinn og var
jarðsungin frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 7. febrúar.
mér tjáð að þú, ein af
mínum uppáhalds við-
skiptavinum, værir
dáin.
Ég áttaði mig ekki
alveg strax á því hvað
væri verið að segja
mér. Þið sem voruð að
undirbúa ykkur fyrir
ferðalag til Kanar-
íeyja og þú hlakkaðir
svo til að fara.
Það var erfitt að
mæta í vinnuna á hár-
greiðslustofuna þenn-
an föstudag, þú, Þóra
mín, ekki samferða mér eins og var
búið að vera fastur liður hjá okkur í
tvö ár. Oftast varst þú fyrst í stólinn
á föstudögum og þú vildir alltaf vera
svo fín og svolítið blá. Það var svo
ánægjulegt að þið þekktust allar
konurnar mínar sem voru hjá mér á
föstudögum, og það var mikið spjall-
að. Já, það er búið að spjalla mikið á
þessum nær þrjátíu árum sem við
höfum þekkst.
Það var ánægjulegt að hlusta á
þig segja frá ferðum ykkar Har-
aldar til útlanda og í sumarhúsið.
Og af barnabörnunum sem þú varst
svo stolt af, t.d. nöfnu þinni ball-
ettdansmærinni sem ég hef fengið
að fylgjast með frá því að hún fór í
fyrsta ballettímann. Við verðum
lengi að átta okkur á því að þú ert
ekki lengur á meðal okkar á föstu-
dögum.
Elsku Þóra, ég þakka fyrir að fá
að kynnast þér og Haraldi. Nú
hringir hann ekki oftar til að vita
hvort hún Þóra sín sé búin.
Ég vil þakka, Þóra mín, fyrir hvað
þið konurnar voruð góðar við mig í
veikindum Gústa míns og við fráfall
hans.
Nú er stund hánæturinnar upp-
runnin, verkfærin úr hendi fallin.
Elsku Haraldur og fjöskylda, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
Megi guð styrkja ykkur í sorginni.
Elín G. Magnúsdóttir.
Elsku Jónas frændi,
þegar ég frétti andlát
hans kom mér í hug-
málshátturinn, það á ekki að draga
það til morguns sem hægt er að gera
í dag. Ég var alltaf á leiðinni í heim-
sókn og ætlaði að þakka honum fyrir
samverustundirnar á liðnu ári og
ætlaði ég að sýna honum það sem ég
var búin að skrifa um það sem hann
sagði mér frá. Því síðastliðið sumar
var ég í tilefni ættarmóts fyrir niðja
afa míns og ömmu, Valdórs Bóasson-
ar og Herborgar Jónasdóttur, að
reyna að safna saman eins miklum
upplýsingum um Valdór og mér var
frekast unnt.
Jónas var þá sá eini eftirlifandi
sem mér datt í hug að leita til eftir
upplýsingum um þennan föðurafa
minn, Valdór Bóasson útvegsbónda á
Hrúteyri, sem dó aðeins rúmlega fer-
tugur. Kom ég ekki að tómum kof-
unum á þeim bæ og er mér gleðiefni
að hugsa til okkar samverustunda,
sérlega ferðarinnar út að Hrúteyri.
En enginn veit sína ævi fyrr en öll er
því mér gafst ekki tími til að leyfa
Jónasi að lesa það sem ég var búin að
safna saman og syrgi ég það mikið.
Jónas ólst upp í nágrenni við föð-
urafa og -ömmu mína, Valdór Bóas-
son og Herborgu Jónasdóttur þegar
þau bjuggu á Hrúteyri, en þá bjuggu
foreldrar hans, Benedikta og Jón á
Sléttu, sem er næsti bær við Hrút-
eyri og var sambandið ætíð mikið
milli fjölskyldnanna. Síðar flytja þau
foreldrar Jónasar út að Eyri og er þá
í för með þeim einn bróðir föður
míns, Jóhann Björgvin. Hann var
tekinn í fóstur kornabarn vegna veik-
inda Herborgar móður sinnar en var
upp frá því sem einn af börnum Ben-
diktu og Jóns. En þær voru systur
Herborg og Benedikta og þeir einnig
bræður Jón og Valdór. Mér eru mjög
minnisstæðir, frá barnæsku, fundir
þeirra systra á sumarsamkomum í
Atlavík eða Egilsstaðaskógi, hvað
það voru ánægjulegir fundir. Fannst
mér sem smástelpu stundum nóg um
allt kossaflensið í þeim systrum en
nú skil ég að þær voru bara svona
ánægðar að hittast. Jónas frændi var
frændi okkar systkinanna frá Þránd-
arstöðum í orðsins fyllstu merkingu
og á ótrúlega marga vegu. Jóhann
Valdórsson faðir minn var sonur Val-
dórs Bóassonar frá Stuðlum og faðir
Jónasar var Jón Brunsted Bóasson,
einnig frá Stuðlum.
JÓNAS PÉTUR
JÓNSSON
✝ Jónas PéturJónsson fæddist
á Sléttu í Reyðar-
firði 15. desember
1918. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 24. janúar síð-
astliðinn og fór
útför hans fram frá
Reyðarfjarðar-
kirkju 2. febrúar.
Þeir voru því
bræðrasynir en þar
með er frændsemin
ekki upptalin því að
þeir voru einnig
systrasynir, því Her-
borg Jónasdóttir föð-
uramma mín og Bene-
dikta Guðlaug
Jónasdóttir móðir Jón-
asar voru eins og fyrr
segir systur. En ekki
er enn lokið þessari
frændsemis-upptaln-
ingu því að Jónas Pét-
ur Bóasson frá Hlíðar-
enda í Breiðdal, faðir þeirra systra
og Bóas Bóasson bóndi á Stuðlum,
faðir þeirra Valdórs og Jóns, voru
bræður.
Fyrir sakir þessarar miklu frænd-
semi var Jónas aldrei kallaður annað
en Jónas frændi af okkur fjölskyld-
unni. Og slíkan frænda var gott að
eiga, annan eins gæðamann og Jónas
er ekki auðvelt að finna. Jónas var
hvers manns hugljúfi, alltaf glaður
og ánægður og mátti ekki vamm sitt
vita.
Þegar eitthvað stóð til í fjölskyld-
unni á Þrándarstöðum, s.s. skírn,
ferming eða eitthvað sem haldið var
upp á, voru Jónas og Fríða sjálfsögð.
Oft kom Fríða ein því að Jónas
þurfti að sinna sínu erilsama starfi
sem skipstjóri á hafi úti, fjarri fjöl-
skyldunni. Aldrei man ég eftir því að
hafa séð Jónas öðruvísi en brosandi
og er mér það ánægja að hafa á síð-
asta ári hitt hann óvenju oft.
Starf og æviferil Jónasar ætla ég
að láta aðra um að rekja en vil ein-
ungis þakka honum fyrir frændsem-
ina og þá miklu hlýju sem frá honum
stafaði.
Vil ég kveðja hann með ljóði eftir
föður minn, Jóhann Valdórsson frá
Þrándarstöðum. Þetta ljóð föður
míns prýðir legstein bróður míns
Þorleifs, sem lést af slysförum ungur
að árum og finnst mér þau hæfa sem
kveðjuorð til Jónasar.Veit ég að faðir
minn hefði verið sama sinnis.
Þú varst hvers manns hugljúfi
hægur, blíður, glaður.
Allt hið góða elskaðir,
alltaf sannur maður.
Elsku Fríða og afkomendur, megir
þú sækja styrk í minningar um góðan
mann. Að lokum vil ég biðja allar
góðar vættir að styrkja og vernda
ástvini Jónasar frænda frá Eyri.
Ólafía Herborg Jóhannsdóttir.
Mig langar til þess að minnast í fá-
einum orðum Jónasar Jónssonar,
sem var eiginmaður hennar Fríðu,
móðursystur minnar. Á mínum upp-
vaxtarárum var það altítt að börn
væru send í sveit á sumrin, og ég var
engin undantekning frá þessari
ágætu reglu. Leið mín lá austur á
firði til Eyrar við Reyðarfjörð. Jónas
og Fríða bjuggu á Sólvöllum, sem var
hús sem hafði risið við túnjaðarinn á
bænum Eyri. Hjá þessum ágætu
hjónum bjó ég í fjögur sumur og undi
hag mínum hið besta.
Þannig háttaði til að gert var út frá
bænum og Jónas reri á trillu sinni til
fiskjar á fengsæl miðin og þess vegna
var alltaf nýr fiskur á borðum á Sól-
völlum í stað saltfisks í öll mál eins og
sumir jafnaldrar mínir máttu þola í
sinni sveit. Síðar varð Jónas skip-
stjóri á aflaskipunum Snæfugli og
Gunnari frá Reyðarfirði, og ég minn-
ist þess vel hve vandlega við fylgd-
umst með öllum aflatölum, sérstak-
lega þegar síldin óð um allan sjó.
Jónas var um tíma kostgangari
heima hjá afa mínum og ömmu á
Flókagötunni í Reykjavík þegar
hann var að afla sér skipstjórnarrétt-
inda í Stýrimannaskólanum, og þar
sem ég var heimagangur á þeim bæ
bar fundum okkar iðulega þar sam-
an.
Jónas og Fríða komu auk þess
margoft í heimsókn til Reykjavíkur
og litu þá alltaf við hjá okkur í
Drápuhlíðinni. Jónas var alltaf jafn-
kátur og hress og aldrei heyrði ég
hann segja styggðaryrði um nokkra
manneskju. Hann ávarpaði mig
gjarnan með því ágæta orði gæsk-
urinn, sem mér fannst ósköp nota-
legt að heyra.
Ég fór alltof sjaldan í heimsókn
austur á síðari árum en í hvert sinn
þegar fundum okkar Jónasar bar
saman þá var eins og að ég hefði hitt
hann í gær.
Jónas var góður og hlýr maður,
hann hafði góða nærveru, og ég mun
ávallt minnast hans með þakklæti og
hlýju í huga.
Guð blessi minningu Jónasar Jóns-
sonar.
Stefán M. Halldórsson.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyr-
ir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki lengri en 2.000 slög (stafir með bilum -
mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að
senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem kvadd-
ur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur senda
inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um,
fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minn-
ingargreinunum.
Minningargreinar