Morgunblaðið - 03.03.2006, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 3. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Halla MargrétÁsgeirsdóttir,
nemi 10. bekkjar
Garðaskóla í Garða-
bæ, fæddist í Reykja-
vík hinn 20. október
1990. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítala – há-
skólasjúkrahúss í
Fossvogi hinn 23.
febrúar af áverkum
sem hún hlaut er ek-
ið var á hana hinn
15. febrúar. Foreldr-
ar hennar eru Mar-
grét Elín Þórðardóttir fatahönn-
uður, f. 8. febrúar 1967, og Ásgeir
Þór Ingason bakari, f. 8. maí 1965.
Bróðir Höllu Margrétar er Unnar
Freyr, f. 19. janúar 1994. Foreldr-
ar Margrétar eru Halla Sigríður
Þorvaldsdóttir, f. 6. desember
1939, og Þórður Haraldsson, f. 8.
október 1939. Bræður Margrétar
eru Þorvaldur Þórðarson, f. 16.
febrúar 1958, kvæntur Carol Whit-
ney Þórðarson, f. 9. febrúar 1965,
og Þorbjörn Helgi Þórðarson, f.
11. desember 1961, kvæntur
Ágústu Steingrímsdóttur, f. 14.
september 1964.
Foreldrar Ásgeirs
eru Ingibjörg Skarp-
héðinsdóttir, f. 30.
október 1931, og
Ingi Sigurjón Guð-
mundsson, f. 15. jan-
úar 1933. Alsystkini
Ásgeirs eru Haukur
Skarphéðinn Inga-
son, f. 10. júlí 1960,
kvæntur Marinu
Ingason Carlén, f. 9.
október 1951, Guð-
mundur Birgir Inga-
son, f. 16. janúar
1962, kvæntur Ingunni Ólafsdótt-
ur, f. 10. júlí 1963, og Linda Björk
Ingadóttir, f. 26. maí 1967, gift
Ólafi Birni Björnssyni, f. 2. sept-
ember 1971. Systir Ásgeirs sam-
mæðra er Jóhanna Jóhannsdóttir,
f. 6. júlí 1951, gift Guðmundi Óla
Kristinssyn, f. 2. október 1952.
Bróðir Ásgeirs samfeðra er Hilm-
ar Ingason, f. 9. júlí 1954. Móður-
amma Ásgeirs er Jóhanna Norð-
fjörð, f. 10. júní 1911.
Útför Höllu Margrétar verður
gerð frá Vídalínskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Ástkær dótturdóttir okkar og
frænka, Halla Margrét Ásgeirsdótt-
ir, lést af slysförum hinn 23. febrúar
sl. Við erum harmi slegin nú þegar
hún hefur kvatt þetta líf svo skyndi-
lega.
Það er erfitt að skilja þegar svo
heilsteypt og falleg stúlka er hrifin
frá okkur í blóma lífsins og kemst
maður ekki hjá því að velta fyrir sér
tilganginum með þessu öllu. En þó
æviskeiðið hafi verið stutt þá varpaði
það ljósi á líf okkar allra sem bar
með sér lífsgleði og ást, já einstaka
umhyggju fyrir öllum og þá sérstak-
lega þeim sem minna máttu sín.
Það var alltaf kátt á hjalla hjá
krökkunum þegar Halla frænka kom
að passa enda varstu þeirra fyrir-
mynd og viðbrögð þeirra þegar þú
birtist eru greypt í huga okkar; þau
hreinlega stukku í fangið á þér og
föðmuðu þig.
Elsku Halla, þín fótspor fyllir eng-
inn og við munum sakna þín sárt.
Okkar huggun eru fagrar minningar
sem við berum með okkur í hug og
hjarta um ókomna tíð. Og nú þegar
við kveðjum þig, kæra dótturdóttir
og frænka, þá munum við að þitt lífs-
ins ljós er og verður okkar leiðarljós.
Elsku Margrét, Geiri og Unnar,
ykkar missir er mestur og við biðjum
guð að gefa ykkur styrk í ykkar
miklu sorg.
Sjáumst síðar, elsku frænka, við
elskum þig.
Halla amma og Þórður afi;
Þorvaldur, Whitney, Jón
Þórir, Gyða og Aníta Rán;
Helgi, Ágústa, Daníel, Björn
Breki og Sunna Líf.
Það er með trega og söknuði sem
ég sest niður til að minnast þín og
kveðja, elsku Halla Margrét.
Fyrir hugskotssjónum mínum
bregður fyrir mynd af hrokkinhærðu
kríli með ótrúlega fallegt rautt hár.
Alltaf svo blíð og svo góð.
Ég minnist þín nýfæddri á teppi á
gólfinu í bílskúrnum hjá Lindu.
Strax orðin fegurðardís.
Ég minnist dagsins sem þið Þor-
steinn festust í lyftunni í Bókhlöð-
unni sem krakkar. Hann háorgandi
og þú pollróleg eins og þinn var
vandi.
Ég minnist þín í brúðkaupi for-
eldra þinna, í kirkjunni þegar þú last
upp ljóðið. Svo örugg og falleg.
Ég minnist fermingardagsins þíns
sem ég var svo lánsöm að fá að taka
þátt í að gera sérstakan fyrir þig.
Fyrir það er ég þakklát í dag.
Ég minnist þín í búðinni hjá mér.
Með sléttað og strípað hárið að spá í
púður. Svo fullorðinsleg allt í einu.
Ég minnist þess hve dugleg þú
varst að hjálpa mömmu og pabba á
heimilinu. Alltaf til fyrirmyndar.
Kæra Halla Margrét, við fjöl-
skyldan í Blómvangi kveðjum þig
með söknuði, minningin um þig mun
vera geymd í hjarta okkar að eilífu.
Elsku hjartans Magga, Ásgeir,
Unnar, amma og afi Sunnuflöt og
amma og afi Giljalandi, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð. Guð gefi
ykkur styrk á þessari sorgarstundu.
Þórunn, Hörður, Stefanía og
Þorsteinn Haukur.
Fimmtudaginn 23. febrúar lést
ung frænka okkar, hún Halla Mar-
grét. Það er margt í þessum heimi
sem við ekki skiljum og fáum aldrei
að skilja, en það hlýtur einhver til-
gangur að búa að baki þegar ungt
fólk er tekið burt í blóma lífsins.
Elsku Halla Margrét, við sendum
þér þessa hinstu kveðju;
Fáir voru dagar mínir meðal ykkar og orð
mín enn færri. En hætti rödd mín að
hljóma í eyrum ykkar og fölni ást mín í
minningu ykkar, þá mun ég koma aftur
með auðugra hjarta og tungu, sem auð-
sveipari er andanum, og tala til ykkar.
Já, öldur mínar munu aftur falla að strönd-
inni og þó að dauðinn skilji okkur og ég sé
grafinn hinni miklu þögn mun ég samt
leita skilnings ykkar.
Vitið því, að ég mun koma aftur frá hinni
miklu þögn.
Morgunþokan, sem gufar upp við sólris og
skilur dögg eftir á grasinu, mun safnast
saman í ský og falla til jarðar sem regn.
Ég var morgunþokan.
Í næturkyrrðinni hef ég gengið um stræti
ykkar, og andi minn hefur svifið yfir hús-
um ykkar, og ég hef fundið hjartslátt ykk-
ar í brjósti mér og andardrátt ykkar á
vanga mér, og ég þekkti ykkur öll.
Já ég þekkti gleði ykkar og sársauka, og
þegar þið sváfuð, voru draumar ykkar
mínir draumar.
(Úr Spámanninum e. Kahlil Gibran. )
Elsku Ásgeir, Margrét og Unnar
Freyr, amma og afi, langamma,
Halla og Þórður, aðrir ættingjar og
aðrir sem sakna, við vottum ykkur
öllum okkar innstu samúð og send-
um hlýjar kveðjur á þessum erfiða
tíma er við biðjum Guð að geyma
hana Höllu Margréti.
Blessuð sé minning þín.
Frændsystkinin frá
Bolungarvík og fjölskyldur.
Elsku Halla mín.
Okkar lífsins leiðir fara stundum á
annan veg en við kærum okkur um,
og ekki vitum við hvers vegna guð
tók þig til sín svo snemma, en Drott-
inn fer sínar eigin leiðir sem okkur er
ekki kleift að skilja. Það er svo sterkt
í minningunni, þegar þú og Líney Sif
voruð átta ára gamlar, þá bjó ég í
kjallaranum í Sunnuflötinni. Þið litlu
vinkonurnar voruð að brasa með
dúkkurnar ykkar, það var svo
skemmtilegt að fylgjast með ykkur,
en þennan fallega dag var ég að fara í
gegnum barnaföt af honum Jóni
Davíð, og ykkur fannst svo spenn-
andi að fá að máta fötin á dúkkurnar
ykkar. Ég ákvað nú að láta ykkur
hafa útigalla og einhver föt á dúkk-
urnar og brosin á litlu andlitunum
eru mér minnisstæð. Því ekki hafði
ég gert lítil hjörtu svona hamingju-
söm áður, en þið voruð svo ofsalega
miklar vinkonur alveg í gegnum súrt
og sætt.
Þær eru margar minningarnar
elsku Halla mín sem við fjölskyldan
eigum um þig, þú varst ofsalega lífs-
glöð og falleg ung stúlka, litla rauð-
hærða stelpan með krullurnar. Mér
þykir alveg ofboðslega vænt um þig
Halla mín og þú átt stóran stað í
hjarta mínu. En nú ert þú komin á
góðan stað, ég bið alla guðs engla að
geyma þig.
Þín
Guðrún Katrín.
Ég man þá stund þegar Nonni
sonur minn sagði mér að hann ætti
kærustu. Það var fyrir um ári og
fljótlega eftir það fékk ég að kynnast
þér elsku Halla og núna, alltof fljótt,
ertu horfin okkur frá. Þú varst alltaf
svo róleg og yndisleg og ykkar sam-
band svo sérstakt. Mig langar að
þakka fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér og fyrir allar þær góðu stund-
ir sem við áttum. Ég mun aldrei
gleyma þér og veit að það verður
tómlegt fyrir Nonna að koma suður
og engin Halla til að hitta líka, en ég
veit að þú munt alltaf eiga stað í hans
hjarta.
Elsku Margrét, Ásgeir og Unnar
megi Guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg.
Guðdís.
Halla frænka var besta vinkona
mín á Íslandi. Pabbar okkar eru
bræður, en ég hef átt heima í Svíþjóð
frá því ég fæddist. Ég og Halla Mar-
grét höfum alltaf haft mjög náin
tengsl á milli okkar.
Hún hugsaði alltaf vel um mig í
þau fáu skipti sem við hittumst.
Halla var tveimur árum eldri og ég
leit alltaf mjög mikið upp til hennar.
Þegar við vorum minni og hún kom
til Svíþjóðar man ég alltaf eftir því að
við gátum leikið okkur saman án
þess að vera feimnar hvor við aðra.
Hún var alltaf mjög umhyggjusöm
og góð við mig. Þegar ég var á Ís-
landi gaf hún sér alltaf tíma til að
vera með litlu frænku sinni þrátt fyr-
ir að hún hafi haft í mörgu að snúast
með félögum sínum. Ég mun alltaf
vera henni þakklát fyrir það. Hún sá
alltaf til þess að ég yrði ekki einsöm-
ul með fólki sem ég þekkti ekki mjög
vel. Þetta sýnir bara hversu góð vin-
kona hún var. Hún var og verður
alltaf ein af mikilvægustu persónum
í lífi mínu. Ég á eftir að sakna hennar
mjög mikið. Ég bjó til lítinn minning-
arstað um hana heima hjá mér. Það
verður erfitt að koma til Íslands og
geta ekki hitt hana aftur. Ég kveð
hana með þessum fáu orðum.
Ég sendi Ásgeiri, Möggu og
Unnari mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Linda Rún frænka í Svíþjóð.
Nú er hún Halla Margrét okkar
farin, hún er farin frá okkur en hún
kemur alltaf til með að eiga stórt
pláss í hjarta okkar. Þegar við erum
að kljást við sorgina er svo gott að
eiga góðar og yndislegar minningar
um þessa stúlku sem vildi allt fyrir
alla gera.
Þegar hún var lítil var hún sú sem
allir tóku eftir, með sitt eldrauða
krullaða hár, svo róleg og með sinn
blíða svip. Hún var svo feimin og
henni fannst ekki þægilegt þegar
ókunnugt fólk kom til hennar bara til
að koma við hárið á henni. Sumir
stungu þá oft að henni nammi eða
smáhlutum þar sem hún vakti svo
mikla aðdáun þeirra. Hún var sko
ekki allra, það var vinna að ná henni
á sitt band. Hún var líka oft kenjótt
lítil skotta, stundum mátti ekki tala
við hana og aðra stundina hékk hún
um hálsinn á manni og maður mátti
ekki sleppa.
Núna í seinni tíð var hún sú sem
allir tóku eftir sem hin fallega og
glæsilega stúlka, róleg og feimin. Afa
Inga finnst hún eitt af sínum falleg-
ustu undraverkum en hún fór bara
hjá sér í þeirri athygli sem hann
sýndi henni og við hlógum. Hún var
ekki mikið fyrir athygli og mynda-
tökur voru eins og hver önnur kvöl
og pína. Annars má sjá á nýjustu
myndunum af henni hvað hún brosir
innilega sem segir manni hvað hún
var sátt með sig og lífið. „Hún er svo
aumingjagóð hún Halla mín“ segir
amma Inga alltaf. Það segir svo
margt um hana, hún vorkenndi þeim
sem áttu erfitt og stóðu til hlés og
tók þá að sér. Hún var líka svo kurt-
eis og hlý og knúsaði alltaf alla. Í
þessu sorgarferli er gott að faðma
fólk og gefa hvert öðru styrk. Í fjöl-
skyldum okkar gefum við núna hvert
öðru Höllu-knús.
Það var aldrei neitt mál að biðja
hana um að passa, hún gerði það allt-
af ef hún var ekki að fara eitthvað
annað. Það var aldrei afsökun að hún
þyrfti að vakna eldsnemma daginn
eftir í helgarvinnuna sína í bakarí-
inu. Hún fékk líka alltaf skarann á
móti sér, þegar hún kom, sem fagn-
aði henni ákaft því hún var svo ynd-
isleg við þau. Það er erfitt að útskýra
fyrir fjögurra og fimm ára börnum
að hún komi ekki aftur, þau eiga
mjög erfitt með að skilja það. Friðrik
Ingi segir: nei, hún Halla á ekki
heima í skýjunum, hún á heima í
húsi. Benedikta Ýr segir: ég vil ekki
að hún sé dáin, ég vil fá hana til mín,
ég vil sjá hana.
Henni Höllu gekk alltaf mjög vel í
skóla, enda samviskusöm með ein-
dæmum. Hún var í hraðferð í stærð-
fræði og stefndi að góðum árangri
núna í samræmdu prófunum svo hún
ætti möguleika á aðgangi í alla
menntaskóla. Síðustu daga var hún
búin að vera sárlasin. Við hittum
hana síðast á sunnudeginum fyrir
slysið, þar sem hún var í stutta stund
hér hjá okkur í afmæli krakkanna.
Hún var þá mjög slöpp en hafði farið
í vinnuna í bakaríinu þar sem hún
gat ekki hugsað sér að láta stelpuna
sem vann með henni vera eina. Þeg-
ar slysið var hafði hún legið heima,
ennþá lasin, en fór samt með fé-
lögum sínum að skoða Menntaskól-
ann við Hamrahlíð því hún mátti
ekki missa af því.
Þetta var örlagaríkur dagur, hún á
leið heim frá því að kanna framtíð-
armöguleika og ungur skólamaður í
bíl blindast af sól og vissi ekkert fyrr
en höggið dundi á. Tvö ungmenni í
blóma lífsins, hún er farin og við lif-
um í sorg en hann þarf að lifa með
þungan bagga allt sitt líf. Það er ekki
ásökun í hjarta í okkar fjölskyldum,
það hjálpar engum, heldur vonum
við að þegar á líður linist þjáning
hans eins og sorgin kemur til með að
gera hjá okkur.
Við viljum votta vinum Höllu Mar-
grétar samúð okkar því þau eiga erf-
itt og hafa misst mikið.
Elsku Magga, Ásgeir og Unnar,
við getum engan veginn sett okkur í
ykkar spor, þótt við sjáum hversu
sár þessi missir er fyrir ykkur. Það
segir einhvers staðar að þeir sem
gengið hafa í gegnum táradalinn
verði sterkari og vitrari á eftir. Þið
hafið verið einstök í þessum táradal
og varla hægt að sjá að nokkur verði
sterkari og vitrari en þið hafið verið,
komin svona stutt á leið.
Linda Björk, Ólafur Björn,
Ásbjörn, Benedikta Ýr, Friðrik
Ingi og Margrét Birna.
Það var mikil gleði í fjölskyldunni
þegar Halla Margrét fæddist, fyrsta
ömmu- og afastelpan í mörg ár. Lítil
og gullfalleg með eldrautt, krullað
hár. Henni fannst allir stóru frændur
sínir alveg hreint óborganlega
fyndnir og hló að öllu sem þeir sögðu
og gerðu. Þeir uppveðruðust allir og
tvíefldust í fíflalátunum og því var
oft glatt á hjalla hjá ömmu og afa í
Giljalandinu þegar við hittumst þar.
Halla Margrét var alltaf til fyrir-
myndar, stillt og prúð hvar sem hún
kom. Hún stóð sig vel í skóla og hafði
mikinn metnað varðandi framtíð
sína. Lífið blasti við henni, hún átti
stóra drauma og ætlaði í framhalds-
skóla í haust.
En við ráðum svo ósköp litlu. Nú
er Halla Margrét horfin á braut, svo
óvænt, svo snöggt og skilur eftir
stórt skarð í fjölskylduna. Yndisleg,
falleg og hlý ung stúlka, sem átti allt-
af til innilegt knús í kveðjuskyni. Við
biðjum góðan guð að styðja og
styrkja foreldra Höllu Margrétar,
Ásgeir og Margréti, og Unnar Frey
son þeirra og hjálpa þeim á þessum
erfiðu stundum sem framundan eru.
Hugsandi um engla ég hugsa til þín.
Með hárið þitt eldrautt og heilbrigða sýn.
Er lát þitt ég frétti brást lífstrúin mín.
Hugsandi um engla ég hugsa til þín.
Guð fylgi þér engill þá ferð sem þér ber.
Þótt farin þú sért, þá veistu sem er.
Að sorg okkar hjörtu nístir og sker.
Við sjáumst á ný þegar kemur að mér.
(KK – þýð. ÓGK)
Guðmundur, Ingunn,
Ólafur Ingi, Árni Birgir
og Guðrún Anna.
Við trúðum varla okkar eigin eyr-
um þegar við fréttum um slysið.
Þetta var bara of ótrúlegt til að vera
satt. Ekki hún Halla, það gat ekki
verið, af öllum manneskjum, af
hverju hún? Hún sem var svo mikið
englabarn og vildi öllum gott. En því
miður var þetta satt. Við trúðum því
að hún myndi hafa þetta af. Svo var
okkur sagt að hún væri farin. Þetta
voru hræðilegar fréttir. En við trú-
um því að núna sé hún á betri stað og
að henni líði vel.
Hún verður alltaf hjá okkur í
minningum okkar.
Halla var mjög góð vinkona okkar
allra. Við munum alltaf muna eftir
skemmtilega húmornum, krúttlega
hlátrinum, fallega brosinu sem lýsti
upp heiminn og öllum litlu, yndislegu
smáatriðunum. Hún gat setið og
hlegið með og að okkur í langan tíma.
Halla hafði mjög sterkan persónu-
leika, var einbeitt og hafði einlægan
ásetning í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur. Hún var kærleiksrík, elsku-
leg, óeigingjörn, gáfuð og henni var
treystandi fyrir öllu. Hún var mjög
samviskusöm og lagði sig mikið fram
í skólanum. Höllu fannst líka gaman
að syngja, byrjaði stundum að
syngja bara upp úr þurru.
Hún var mikill sælkeri. Til dæmis
laumaðist hún oft upp í nammiskáp-
inn hjá Kittý þegar hún var þar í
heimsókn og fékk sér nammi.
Reyndar gerði hún þetta eiginlega
bara hvar sem hún var í heimsókn.
Hún átti líka sín ,,ljóskumóment“ og
einkahúmor, gat verið í sínum eigin
heimi og fór stundum að hlæja bara
upp úr þurru. Halla var alveg ynd-
isleg manneskja, heimurinn er mun
fátækari núna. Við söknum hennar
óendanlega mikið þó að við vitum að
hún verði alltaf hjá okkur.
Við sendum fjölskyldu, ættingjum,
vinum og öllum sem þekktu hana
innilegar samúðarkveðjur.
Þú munt alltaf vera engillinn okk-
ar.
Þínar vinkonur,
Aldís, Amber, Andrea, Auð-
ur, Guðrún, Hafdís, Helena,
Helga, Hulda, Karen, Katrín,
Kristín Hulda, Margrét,
Margrét J., Nína, Sigríður
Kristín, Sóley og Sunna.
Elsku Halla mín.
Guð tók þig svona unga vegna þess
að hann þurfti á þér að halda. Þú ert
svo dýrmæt að hann valdi að fá þig til
sín. Mér finnst ég ótrúlega heppin að
hafa fengið að kynnast þér og allar
minningarnar um þann tíma sem
höfum þekkst fljúga um huga minn
núna þegar þú ert farin frá okkur.
Ég man svo vel eftir deginum þeg-
ar við kynntumst en þá vorum við
báðar 5 ára. Þetta var um haust á
fyrsta deginum sem ég bjó í Garða-
bæ. Eftir þennan fyrsta dag urðum
við bestu vinkonur og lékum okkur
saman á hverjum einasta degi. Upp í
hugann koma allar góðu stundirnar
sem við áttum saman, tombólurnar
og allt það skemmtilega sem við
brölluðum á þeim allt of stutta tíma
er þér var úthlutað í þessu lífi. Hjá
þér gisti ég til dæmis í fyrsta skipti
utan nánustu fjölskyldu enda gat ég
alltaf treyst þér og heima hjá þér leið
mér jafn vel og á mínu eigin heimili.
Mér fannst stundum eins og við vær-
um öll ein stór fjölskylda.
Þegar þú fluttir á Álftanesið þá
HALLA MARGRÉT
ÁSGEIRSDÓTTIR