Morgunblaðið - 03.03.2006, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 3. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Arngrímur Vil-hjálmsson fæddist
á Grund á Dalatanga
í Suður-Múlasýslu
hinn 5. september
1918. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 22. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Vilhjálmur
Svanberg Helgason,
bóndi og vitavörður,
f. 26. september 1888,
d. 28. maí 1971, og
Jóhanna Sveinsdóttir, f. 24. jan-
úar 1897, d. 14. október 1971.
Systkini Arngríms eru Helga, f.
11. júní 1916, d. 1. október 1999,
Sveinn, f. 17. ágúst 1922, d. 10.
ágúst 1979, Helgi, f. 15. septem-
ber 1925, d. 7. apríl 2005, og Þor-
varður Ingi, f. 26. maí 1939.
Hinn 6. nóvember 1942 kvænt-
ist Arngrímur eftirlifandi konu
sinni Þorbjörgu Sigfúsdóttur, f.
16. maí 1916. Foreldrar hennar
voru hjónin Sigfús Einarsson, f.
16 apríl 1883, d. 7. ágúst 1944, og
Valgerður Jónsdóttir, f. 17. febr-
úar 1875, d. 13. júlí 1950. Börn
Arngríms og Þorbjargar eru: 1)
Guðfinna, f. 9 mars 1944, gift Sig-
urjóni Þórðarsyni, f. 5 júlí 1941.
Þeirra börn: a) Arnar Þór, f. 5 júlí
1961, kvæntur Bryndísi Björgu
Guðmundsdóttur. Þeirra börn
eru: Íris Ósk, Örn Brynþór og
ríði Halldórsdóttur, f. 31. maí
1950, þeirra börn: a) Erla Hrönn,
f. 12. september 1969, gift Sváfni
Sigurðarsyni, f. 1969. Þeirra börn:
Eva Lind, faðir: Albert Sigurðs-
son, Guðrún Helga, móðir: Þór-
hildur Olgeirsdóttir og Eyþór
Andri. b) Arngrímur, f. 25. desem-
ber 1979 sambýliskona Fjóla
Helgadóttir, f. 1981, þeirra börn:
Ásthildur Erla, móðir: Hrafnhild-
ur Jónsdóttir og Vilhjálmur Svan-
berg.
Eftir barnaskóla fór Arngrímur
í Héraðsskólann að Laugum og
lauk þaðan prófi.
Arngrímur og Þorbjörg bjuggu
um tíma á Neðri-Skálateigi í
Norðfirði, eða þar til þau fluttu til
Reykjavíkur og lauk hann þar
prófi frá Samvinnuskólanum í
Reykjavík.
Fluttu þau eftir það til Þórs-
hafnar og vann hann hjá Kaup-
félagi Langnesinga í sjö ár, eða
þar til þau fluttu sig um set til
Keflavíkur, þar sem hann vann
um tíma sem deildarstjóri hjá
Kaupfélagi Suðurnesja, ásamt
ýmsum öðrum störfum.
Arngrímur lærði húsasmíði hátt
á fimmtugsaldri og vann eftir það
hjá Íslenskum aðalverktökum og
undirverktökum þeirra, eða þar
til hann lét af störfum fyrir aldurs
sakir þá 74 ára gamall.
Arngrímur hafði yndi af söng
og var sjálfur söngmaður góður,
og söng hann með kirkjukórum,
bæði norður á Þórshöfn og einnig
um tíma með kirkjukór Ytri-
Njarðvíkurkirkju,
Útför Arngríms verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Logi Bergþór. b)
Adda Þorbjörg, f. 11.
október 1962, gift
Sævari Guðmund-
syni, f. 1962, þeirra
börn: Þórdís Katla,
sambýlismaður Ein-
ar Þorsteinsson,
þeirra börn eru: Þór
og Adda Þorbjörg,
Brynhildur Gugja,
sambýlismaður Ás-
mundur Steinþórs-
son. c) Ása Hrund, f.
26. júní 1968, gift
Viktori B. Kjartans-
syni, f. 1967, þeirra börn: Sigur-
jón Freyr, Alexía Rós, og Kamilla
Sól. d) Hlynur Þór, f. 6. desember
1976, d. 15. janúar 2000. 2) Jó-
hanna Valgerður, f. 6. mars 1945,
gift Árna Óskarssyni, f. 21. febr-
úar 1944. Þeirra börn: a) Björk, f.
27. desember 1961, gift Ólafi Guð-
bergssyni, f. 1960, þeirra börn:
Guðbergur, sonur hans er Arnór
Orri, móðir: Guðbjörg Sigríður
Hauksdóttir, og Jóhann Árni. b)
Hrafnhildur, f. 26. nóvember
1965, hennar börn: Katla Hrund,
faðir: Karl Jónsson, Árni Kári og
Kristinn Kári, faðir: Hafliði Krist-
jánsson. Þau slitu samvistum. c)
Árni Ómar, f. 7. nóvember 1967,
kvæntur Guðrúnu Björgu Alfreðs-
dóttur, f. 1968. Þeirra börn: Birta
Björk, Gunnhildur Jóa og Hekla
Margrét. 3) Vilhjálmur Svanberg,
f. 30. október 1947, kvæntur Guð-
Í gegnum hugann fara minninga-
brot margra ára þar sem lítil börn
trítla á eftir pabba sínum í fjósið til
að mjólka kúna og til að ná í egg frá
hænunum.
Eða þar sem ungur maður grenj-
aði sig gulan þar sem hann fékk ekki
að fara með pabba út á bát til að reka
á land grindhvalavöðu norður á Þórs-
höfn.
Eða þegar öll hersingin hélt inn á
tún til að heyja handa kúnni.
Stundum heimsóttum við pabba á
skrifstofuna hjá kaupfélaginu þar
sem hann vann og fengum pappír til
að skrifa á.
Eitt var það sérstaklega sem ein-
kenndi föður okkar, og var það dugn-
aður til verka, hálfkák kunni hann
ekki, og þótti hann víkingur til vinnu
hvar sem hann vann.
Man strákurinn eftir því þegar
pabbi og mamma komu í heimsókn
norður í Staðartungu í Hörgárdal
þar sem bróðir mömmu bjó og strák-
urinn var í sveit á sumrin, að frændi
okkar dálítið eldri, sagði það sko ekki
amalegt að fá svona rakstrarvél í
heimsókn, en þetta var á þeim tíma
sem rakstrarvélavæðingin var að
byrja, og rakaðar voru dreifar á tún-
um með hrífu.
Eftir að við fluttum til Keflavíkur
og pabbi fór að vinna sem deildar-
stjóri hjá Kaupfélagi Suðurnesja og
keypt var íbúð fyrir fjölskylduna,
þurfti að vinna meira til að endar
næðu saman og vann pabbi þá á dag-
inn hjá kaupfélaginu og á nóttum í
aðgerð, aldrei var kvartað, enda það
orð ekki til í hans orðasafni.
Innivinna átti aldrei við pabba,
þannig að hann tók sig til og lærði
húsasmíði kominn nálægt fimmtugs-
aldri, og voru feðgarnir saman í Iðn-
skólanum á tímabili.
Pabbi vann síðan að loknu námi í
mörg ár hjá Aðalverktökum og und-
irverktökum þeirra.
Einnig nutum við systkinin dugn-
aðar pabba þegar við vorum að
byggja okkur hús, og þurfti þá ekki
að biðja um hjálp, pabbi bara mætti
af sínum alkunna dugnaði, og hjálp-
aði til við hreiðurgerð unganna.
Annað einkenni föður okkar var
stundvísi, en óstundvísi fór ákaflega í
taugarnar á pabba. Einnig mátti
hann ekki skulda neinum neitt, hon-
um leið bókstaflega illa ef hann
skuldaði einhverjum, og varð þá að
gera upp skuldina ekki seinna en
strax.
Pabbi okkar var Austfirðingur í
húð og hár, fæddur og uppalinn á
Grund á Dalatanga þar sem þung
austanaldan skellur á landinu, oft
með tilkomumiklu brimi, og þokan
getur verið slík að vart sést fram fyr-
ir fætur manns, en á góðum dögum
er fegurð fjallanna og flóans í al-
gleymingi og voru málefni Austur-
lands því oft rædd á heimili foreldra
okkar, enda móðir okkar af Héraði.
Eflaust mótast skapgerð manna
að einhverju leyti af umhverfinu og
gæti það passað vel við föður okkar,
umburðarlyndur og blítt prúðmenni,
en fastur fyrir þegar á þurfti að
halda.
Sennilega er það foreldrum okkar
að þakka að við systkinin berum svo
hlýjan hug til Austurlands, þótt við
ættum einungis heima þar í stuttan
tíma, enda var rætt um Austurlandið
á heimili foreldra okkar með vænt-
umþykjublik í augum.
Pabbi minntist þess einu sinni þeg-
ar hann og mamma gengu inn í Mjóa-
fjörð á ball, dansað var til morguns
og síðan gengið út á tanga aftur.
Þetta hefur eflaust verið þriggja
tíma ganga og sagði pabbi að þau
hefðu heyrt tónlistina áfram í öllum
lækjum á leið sinni út eftir. Að sama
skapi mun minningin um góðan föð-
ur, afa og langafa óma í lækjarnið
komandi kynslóða.
Pabbi dvaldi á dagvist aldraðra við
Suðurgötu lengi vel og viljum við
systkinin þakka starfsstúlkum góða
umönnun og hlýhug í garð föður okk-
ar.
Sína síðustu daga dvaldi hann á
Heilsugæslustöð Suðurnesja og naut
þar umönnunar yndislegs starfsfólks
og viljum við þakka þá umhyggju
sem hann varð aðnjótandi.
Pabbi, það var lán að eignast þig
sem föður og viljum við þakka þér
fyrir allt og allt.
Við vitum að þú færð góðar mót-
tökur hinum megin.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð
(Þórunn Sig.)
Hafðu ekki áhyggjur af mömmu,
um hana verður vel hugsað.
Guð veri með þér.
Þín börn
Guðfinna, Jóhanna og
Vilhjálmur.
Það var erfitt að kveðja þig, elsku
afi minn, og erfitt að sætta sig við að
þú sért farinn frá okkur. En svona er
lífið og við megum vera þakklát fyrir
hvað við höfðum þig lengi hjá okkur,
þó svo að sá tími sé aldrei nógu lang-
ur.
Þegar ég hugsa til baka man ég
sérstaklega eftir því hvað var alltaf
gott að koma inn á heimili ykkar
ömmu. Þið tókuð alltaf svo vel á móti
mér og öllum sem til ykkar komu.
Það var alveg sama hversu oft ég
kom, alltaf var tekið á móti mér með
hjartahlýju og einstaklega fallegu
viðmóti. Í hvert skipti sem ég kom
fann ég fyrir hversu velkomin ég var.
Þú hafðir einlægan áhuga á velferð
fjölskyldunnar og fylgdist náið með
hverjum og einum. Þú varst stoltur
af þinni fjölskyldu og hafðir oft orð á
því að það væri ekki sjálfsagt að eiga
stóra fjölskyldu, þar sem allir væru
heilbrigðir, myndarlegir og dugnað-
ar einstaklingar. Það beri að þakka
fyrir slíkt lán. Ég er líka alveg viss
um að þú hefur svo sannarlega gert
það margoft. Þú varst stoltur af þinni
fjölskyldu.
Afi var fæddur og alinn upp á
Dalatanga í Mjóafirði. Faðir hans var
vitavörður þar til margra ára. Æsku-
stöðvarnar voru honum afar hug-
fólgnar. Ég mun aldrei gleyma ætt-
armótinu sem var haldið þar eitt
sumarið. Það var yndisleg helgi þar
sem meðlimir fjölskyldunnar áttu
saman skemmtilegar og fróðlegar
stundir. Veðrið lék við okkur og nátt-
úran skartaði sínu fegursta. Lands-
lagið, fjöllin, fjörðurinn, veðrið og
fólkið var dásamlegt. Sögustundin
sem við áttum öll saman úti á tanga
var einstök og ég mun aldrei gleyma
henni.
Afi var á undan sinni samtíð hvað
varðar áhuga á menntun. Hann fór í
Samvinnuskólann í Reykjavík og út-
skrifaðist þaðan. Hann kunni ekki vel
við sig á bak við skrifborð og fór í
Iðnskólann og útskrifaðist sem húsa-
smiður. Þar var hann á réttri braut.
Hann sagði mér að hann hefði alltaf
hlakkað til að fara í vinnuna og
fannst alltaf jafngaman að smíða.
Það gekk mikið á fyrir honum þegar
hann var að vinna. Það var ekki verið
að gaufa neitt við hlutina. Hann hafði
mikinn áhuga á tungumálum og hafði
sértaklega gaman af ferðinni til Evr-
ópu sem hann fór, með börnum sín-
um, tengdabörnum og ömmu. þegar
hann var sjötugur. Hann talaði oft
um þessa ferð, og ég vildi að hann
hefði haft fleiri tækifæri til þess að
ferðast.
Afi var afar traustur og einstak-
lega góð manneskja. Trygglyndið
hans við ömmu var einstakt. Hann
hugsaði sérstaklega vel um ömmu
þegar hún var orðin lasin og gat ekki
séð um sig án hjálpar. Hann gafst
ekki upp fyrr en hann var lagður fár-
veikur og gjörsamlega búinn á sál og
líkama inn á sjúkrahús. Hann gerði
sitt allra besta og miklu meira en það
til þess að koma í veg fyrir að hún
færi á hjúkrunarheimili.
Ég kveð þig, afi minn, með söknuði
og þakka þér fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum saman. Ég lít
á mig sem einstaklega gæfuríka
manneskju að hafa fengið að njóta
samvista við þig öll þessi ár. Megi
góður Guð vernda þig. Guð gefi okk-
ur öllum sem eftir erum styrk í sorg-
inni.
Nú ertu farinn, horfinn himna til,
horfinn burt frá lífsins sorg og þrautum.
Skýjum ofar bak við himins hlið
þú horfir okkur til frá ljóssins brautum.
(G. J.)
Björk Árnadóttir.
Ég man eftir afa sem afar dugleg-
um, vinnusömum manni. Hann var
hægur og rólegur með mikið jafnað-
argeð og lúmskan og skemmtilegan
húmor. Afi heilsaði manni alltaf og
kvaddi með kossi, ekki bara með ein-
um heldur alltaf tveimur kossum.
Þessi hugsun læddist að mér þegar
ég kvaddi hann eftir andlátið og auð-
vitað fékk afi tvo kossa í það skiptið
eins og alltaf.
Afi vann sem húsasmiður hjá Að-
alverktökum til 75 ára aldurs og gaf
sér mikið yngri mönnum ekkert eftir
í vinnu. Það sýndi sig best er hann
mætti áttræður að aldri með smíða-
beltið og verkfærin til að hjálpa okk-
ur Viktori að smíða kofa úti í garði.
Fengum við að njóta góðs af smíða-
kunnáttu afa og ekki fannst honum
verra að geta hjálpað til við að krakk-
arnir fengju þetta fína hús.
Þegar amma og afi bjuggu beint á
móti æskuheimili mínu var eins og
gefur að skilja mikill samgangur
milli heimilanna. Amma og afi hafa
oft talað um það þegar mamma var
skyndilega flutt á sjúkrahús. Þá kom
ég fimm ára labbandi yfir götuna
með sængina mína og koddann um
leið og sjúkrabíllinn renndi úr hlaði
og tilkynnti að ég ætlaði að vera hjá
þeim þar til mamma kæmi heim og
auðvitað var það alveg sjálfsagt. Við
vorum oft tvö eða þrjú barnabörnin
sem gistum hjá þeim í einu og var þá
oft mikið fjör. Afi tók því með mikilli
ró eins og hans var von og vísa en yf-
irleitt lét hann ömmu um að skakka
leikinn ef hávaðinn varð of mikill. Ég
man reyndar aldrei eftir því að afi
hafi skammað nokkurt okkar þótt
örugglega hafi einhvern tíma verið
þörf á því.
Þegar amma og afi fluttu á Blika-
brautina þegar ég var sjö eða átta
ára var ekki eins auðvelt að skreppa
til þeirra en alltaf sóttumst við
krakkarnir eftir því að gista í auka-
herberginu. Reyndar ákvað ég ásamt
vinkonu minni að þegar við yrðum
stórar ætluðum við að búa uppi hjá
ömmu og afa með apa sem gæludýr!
Eftir að amma fór að tapa heilsu
hugsaði afi um hana heima eins lengi
og hægt var og stóð hann sig vel í því.
Í lok árs 2004 fluttist amma á hjúkr-
unarheimilið Garðvang og bjó afi þá
einn en hafði oft orð á því að hann
kynni því ekki vel. Síðasta árið naut
hann þjónustu dagdvalarinnar í
Reykjanesbæ og líkaði mjög vel þar.
Hann kunni afar vel við starfsfólkið
sem þar vinnur og talaði fallega um
þessar vinkonur sínar.
Afi dvaldi á Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja þar sem ég starfa síðustu
tvo mánuði lífsins og naut þar góðrar
þjónustu. Hann kunni því vel að vera
á öruggum stað þar sem allir voru
boðnir og búnir að rétta honum
hjálparhönd.
Ég trúi því að afa líði nú vel og sé
loksins búinn að komast að því hvað
bíður okkar allra handan við móðuna
miklu. Hann tekur eflaust vel á móti
okkur öllum með tveimur kossum
þegar að því kemur.
Ása Hrund Sigurjónsdóttir
og fjölskylda.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig við
það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að
breyta því sem ég get breytt og vit til að
greina þar á milli.
(Æðruleysisbænin.)
Þessi bæn er í miklu uppáhaldi hjá
mér, enda fangar hún mikilvægan
kjarna þess að höndla tilveruna. Hún
kemur upp í hugann nú þegar elsku-
legur afi minn hefur kvatt þennan
heim. Hugur minn og skynsemi segja
mér að svona sé lífið nú einu sinni, við
fæðumst og deyjum og við þurfum
bara að sætta okkur við þá sáru stað-
reynd að við munum á endanum
þurfa að skilja við þá sem við elskum.
Hjarta mitt hins vegar á erfitt með
að sætta sig við hana. Ég bið Guð um
æðruleysi til þess að ná þeirri sátt.
Afi var hæglátur maður og ekki
mikið fyrir að trana sér fram. Hann
var kletturinn við hlið ömmu, alltaf
traustur. Ég sé hann fyrir mér taka á
móti okkur í dyrunum á Blikabraut-
inni, með bros á vör og tilbúinn með
faðmlag og tvo kossa. Alltaf tvo
kossa að minnsta kosti. Það var erfitt
en jafnframt gott að koma niður á
Blikabraut daginn sem afi dó. Mér
fannst þegar ég gekk inn eins og
hann yrði þar að taka á móti okkur –
og kannski gerði hann það. Ég trúi
því að minnsta kosti að við lifum
áfram í einhverri mynd þótt líkaminn
deyi. Ég veit það ekki, en ég trúi því
og sú trú felur í sér von um að við
sem eftir lifum munum einhvern
tíma sameinast þeim sem á undan
eru farnir. Þessi trú huggar og sefar,
er eins konar haldreipi í sorginni.
Það var alltaf mikið um manninn
heima hjá ömmu og afa, þar var mið-
stöð fjölskyldunnar. Við komum
þangað, ekki af skyldurækni, heldur
af því að þangað var gott og gaman
að koma. Ég á bara góðar og fallegar
minningar um heimili ömmu og afa,
ekki einn einasta skugga hefur borið
þar á. Ég fyllist þakklæti og hlýju
þegar ég rifja þetta upp. Ég man
þegar ég, Árni og Ása gistum stund-
um hjá þeim og rifumst um flottasta
glas í heimi, glerglas með haldi. Það
er ennþá til en við erum hætt að ríf-
ast um það. Ég man ótal sunnudags-
heimsóknir þar sem amma hafði bak-
að fjall af pönnsum og afi snerist í
kringum okkur með kaffið. Ég man
þegar við fórum á ættarmótið í Mjóa-
firði, amma treysti sér ekki en afi
kom með og naut sín vel á gömlu
heimaslóðunum. Það geislaði af hon-
um í þeirri ferð. Það var yndislegt að
fá að upplifa þennan stað sem svo
mikið hefur verið talað um í gegnum
tíðina, oftar en ekki með blik í aug-
um, með honum.
Afi sagði ekki mikið, en það sem
hann sagði meinti hann og hann
sagði það sem honum raunverulega
fannst, laus við tilgerð eða fals. Ein-
hverju sinni, þegar ég var íklædd
samkvæmt þess tíma tísku, áttatíu
og eitthvað, pokabuxum með hnésíðu
klofi, sagði afi stundarhátt: Þetta eru
ljótar buxur, Erla mín – og það var
hárrétt hjá honum, þótt tískuvitund
unglingsins hafi ekki borið skyn-
bragð á það þá. Ég hugsaði með mér
að hann bara fattaði ekki tískuna, en
sá síðar – mjög fljótlega reyndar – að
afi var smekkmaður. Eyþór Andri
komst ágætlega að orði í þessu sam-
bandi, þegar hann skoðaði tilkynn-
inguna um andlát afa í Morgun-
blaðinu. Hann sagði í sinni barnslegu
einlægni: Hann er langflottastur
þarna! Hann var það líka hann afi,
flottur karl og reffilegur, en umfram
allt var hann traustur og góður mað-
ur.
Elsku amma mín, pabbi, Gugja,
Jóa og aðrir ástvinir sem um sárt
eiga að binda. Guð gefi ykkur styrk
til þess að takast á við sorgina. Afi
sagði við mig um jólin að hann vonaði
að við yrðum dugleg að halda áfram
að hittast og rækta fjölskylduna og
ég vona að okkur muni bera gæfa til
þess.
Elsku afi minn, þín er sárt saknað
en minning þín lifir. Takk fyrir allt.
Erla.
ARNGRÍMUR
VILHJÁLMSSON