Morgunblaðið - 03.03.2006, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. MARS 2006 37
MINNINGAR
✝ Óli Viktorsson(Ole Willesen)
fæddist í Risskov í
Danmörku 20. Jan-
úar 1936. Hann lést
á líknardeild
Landakots 20. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Viktor
Arthur Emanuel
Willesen hrepp-
stjóri í Risskov
kommune og Dag-
mar Karoline (fædd
Rasmussen) Wille-
sen, bæði látin. Systkini Óla eru:
Bodil Sorensen, f. 1932, býr í
Kanada, Poul Willesen, f. 1934,
býr í Lisbjerg, Lissi Rhoades, f.
1938, býr í Ástralíu, Jens Wille-
sen, f. 1941, býr í Tranbjerg,
Niels Steen Willesen, f. 1946, býr
í Egå.
Hinn 1. júní 1963 kvæntist Óli
Guðríði Dóru Axelsdóttur, f. 22.
júlí 1944. Þau skildu. Foreldrar
hennar voru Axel Jónsson og Sig-
ríður Jóhanna Þorkelsdóttir.
Börn Óla og Sigríðar Dóru eru: 1)
Viktor, f. 7. júní 1964, kvæntur
Ingu Eiríksdóttur, f. 28. desem-
ber 1964. Þau eiga þrjú börn, Ey-
rúnu, f. 13. september 1990, Úlf-
ar, f. 23. ágúst 1996, Eirík f. 20.
nóvember 2002. 2) Sigurður Axel,
f. 3. maí 1968, kvæntur Charlottu
Tate Ólason, f. 11. janúar 1972.
Börn þeirra eru Anton Young, f.
25. ágúst 1995, og Bianca Hall-
veig, f. 22. ágúst 2002.
Óli kvæntist 2. nóvember 1974
Hrefnu Gunnlaugsdóttur, f. 17.
apríl 1948. Foreldrar hennar
voru: Regína Gunn-
arsdóttir og Gunn-
laugur Birgir Berg-
mann Daníelsson.
Börn Óla og Hrefnu
eru 3) Valbjörk Ösp,
f. 22. september
1975, gift Magnúsi
Gauta Haukssyni, f.
12. október 1971.
Börn þeirra eru tví-
burarnir Viktoría
Rós og Ísabella Rós,
f. 24. janúar 2006. 4)
Dagbjartur Eiður, f.
24. október 1979,
barnsmóðir hans er Erla Inga
Hilmarsdóttir, f. 28. desember
1983, barn þeirra er Brynja Rán,
f. 11. júlí 2004.
Óli ólst upp í Risskov í Dan-
mörku og fékk þar venjulega
skólagöngu. Hann útskrifaðist
sem garðyrkjumaður 1957 frá
garðyrkjuskólanum Söhus í Óð-
insvéum og vann í eitt ár í garð-
yrkjustöð í Nesbru í Noregi. Óli
kom til Íslands í janúar 1959 og
vann sem garðyrkjumaður á
Laugalandi í Stafholtstungum til
1972. Hann fékk íslenskan ríkis-
borgararétt í júní 1966 og breytti
þá nafni sínu samkvæmt þáver-
andi lögum.
Árið 1972 lenti hann í alvar-
legu umferðarslysi og var fatlað-
ur síðan.
Óli bjó í Reykjavík frá 1974 og
vann í Blómavali við Sigtún í 31
ár, fyrst í grænmetisdeild, síðan á
lager.
Útför Óla verður gerð frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Sorgin er tvíburasystir gleðinnar, þær
eiga sömu móður: kærleikann.
(D.G. Monrad.)
Ekkert er ofviða þeim sem elsk-
ar, það skiptir ekki máli hver fær
heiðurinn, svo lengi sem verkið er
unnið.
Það smáa er stórt í harmanna heim,
höpp og slys bera dularlíki,
og aldrei er sama sinnið hjá tveim,
þótt sama glysi þeir báðir flíki,
en mundu, þótt veröld sé hjartahörð,
þótt hrokinn sigri og rétturinn víki,
bölið, sem aldrei fékk uppreisn á jörð,
var auðlegð á vöxtum í guðanna ríki.
(Einar Ben.)
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Það er lítil hnáta, hún Brynja
Rán, sem skilur ekkert í hvað varð
um hann afa, en mikið varð hún
ánægð þegar hún sá mynd af þér
um daginn.
Mikið er lagt á lítið barn sem
týndi líka móðurömmu sinni fyrir
rúmum mánuði.
Drottinn blessi börnin og barna-
börnin.
Drottinn forði syni okkar frá öllu
illu.
Guð geymi þig.
Þín að eilífu,
Hrefna.
Hugrenningar við dánarbeð þinn,
yfir síðustu andartökum þínum í
þessu lífi.
„Ég er fæddur til að þjást,“ sagð-
ir þú við mig í sumar eftir að í ljós
kom að enn eitt áfallið á þinni lífs-
leið var orðið að staðreynd. Bílslys
á besta aldri skilur þig eftir sem
verulega fatlaðan mann. Á fimmtíu
og fimm ára afmælisdaginn hjarta-
áfall og í kjölfarið stór hjartaað-
gerð. Nokkrum árum síðar á ferð
hjá ættingjum í Danmörku er það
blóðtappi við lunga, þér vart hugað
líf.
Á öllu þessu má segja að þú hafir
sigrast og nú kom krabbinn, við
hann réðst þú ekki – þrátt fyrir
þekkta þrjóskuna. Ótrúlegt hvað
maður getur hugsað mikið á stutt-
um tíma við svona tímamót. Stund-
um er sagt að þegar fólk stendur
við dauðans dyr renni æviminning-
ar í gegnum hugann á örskots-
stund, ég er ekki frá því að það
hendi þá sem standa þeim dauð-
vona nærri einnig. Nokkrar minn-
ingar eru mér ofarlega í huga núna
en þó stendur ein upp úr. Þegar við
áttum saman veislukvöld um dag-
inn með bróður þínum og mágkonu
sem hingað voru komin frá Dan-
mörku til að kveðja þig. Hvað við
nutum matarins, veitinganna og
samverunnar. Varð þessi kvöld-
stund kannski til að undirstrika enn
frekar að við eigum að njóta líðandi
stundar?
Ég gæti skrifað hér upp langan
lista af minningum en ég ætla að
hafa þær fyrir mig og njóta þeirra.
Ég nefndi þekkta þrjósku þína
hérna að ofan, en ekki voru það þín-
ir einu persónutöfrar – ef töfra
skyldi kalla. Stoltið var þér líka eðl-
islægt, vildir sinna þinni vinnu eins
og ekkert væri þrátt fyrir fötlun
þína. Þar áttir þú hauka í horni í
bræðrunum í Blómavali. Já, þú
vildir gera hlutina sjálfur ef þess
var einhver kostur. Þá fundum við
sem tilheyrum fjölskyldunni hve
mikils virði þér fannst að eiga fjöl-
skyldu. Það mátti mikið ganga á, og
satt að segja get ég ekki munað að
þið Hrefna hafið verði forfölluð við
einhvern viðburð sem tengist fjöl-
skyldunni. Barnabörnin komu svo
hin síðari árin og fyrir mér var það
upplifun daginn áður en þú kvaddir,
þegar þú varst samvistum við þau
flest, þegar tvíburarnir hennar
Völu voru skírðir. Það að fylgjast
með þér deyjandi manninum bros-
andi við að horfa á ungviðið segir
svo margt.
Já, ég sagði að þú vildir gera
hlutina sjálfur og þarna mitt í
skírninni notaðir þú tækifærið til að
biðja prestinn að annast jarðarför-
ina, já, þú vildir klára þetta sjálfur
og lýsir það þér vel.
Þín lukka í lífinu var að kynnast
henni Hrefnu og eiga þess kost að
lifa eðlilegu fjölskyldulífi þrátt fyrir
afleiðingar umferðarslyssins. Hvað
hún er búin að vera vakin og sofin
yfir þinni velferð er alveg hreint
magnað.
Nú hef ég þessar hugrenningar
mínar ekki lengri og kveð þig. Ég
þarf vart að taka það fram að Inga,
Eyrún, Úlfar og Eiríkur biðja að
heilsa.
Viktor Ólason.
Kæri vinur, nú ert þú farinn til
himna eftir erfið veikindi og hleyp-
ur sjálfsagt um alla paradís, þú átt
það svo sannarlega skilið, kallinn
minn. Það var rigning úti er þú
fórst frá þessari jarðvist líkt og
himinninn væri grátandi yfir því.
Óli var svili minn og þegar ég kom
inn í þeirra líf, Hrefnu konu hans
og barna, var ég feimin og ófram-
færinn, og var mér sérstaklega vel
tekið af þeim hjónum. Þau áttu fal-
legt og blómlegt heimili, hjálpsemin
alltaf til staðar. Sérstaklega þakka
ég þann vinargreiða er ég og fjöl-
skylda mín fengum að búa inni á
þeim í marga mánuði meðan við
byggðum okkur hús árið 1995.
Það var gott að vinna ýmis smá-
verk fyrir þig, því manni var vel
launað á ýmsan hátt, óvænt. Við
fórum í margar sumarbústaðaferðir
og var brallað margt þá.
Ég á eingöngu góðar og fallegar
minningar um þig, þú áttir fáa þína
líka, vannst þína vinnu af eljusemi,
kvartaðir aldrei þrátt fyrir þína
fötlun eftir slysið. Þú varst virki-
lega flottur í jakkafötum með háls-
tau og brjóstmynd af nýfæddu tví-
burunum þeirra Völu og Magga,
beiðst með að yfirgefa okkur þar til
þær væru skírðar.
Þín er sárt saknað og mun ég æv-
inlega minnast þín með vináttu og
kærleik í huga. Hrefnu, Viktori,
Ingu, Sigga, Karlottu, Völu,
Magga, Eiði, Erlu og öðrum að-
standendum votta ég mína dýpstu
samúð. Takk fyrir allt, Óli minn, og
sæll að sinni.
Þinn svili og vinur
Ragnar Óli.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast vinar míns Óla Viktors,
Óla danska eins og hann var stund-
um kallaður, sérstaklega þegar
mönnum varð svarafátt við hans
ótrúlega „húmor“.
Við kynntumst fyrst þegar ég
vann stuttan tíma á Laugalandi í
Borgarfirði, en þar var Óli fyrir,
danskur garðyrkjumaður, sem þá
hafði búið hér í nokkur ár, það eru
nærri 40 ár síðan. Þessum stutta
tíma í starfsnámi gleymi ég ekki,
ekki síst fyrir að fá að kynnast og
starfa með Óla og kynnast hans
ótrúlega léttu lund. Hann sá
spaugilegar hliðar á flestu sem fyr-
ir bar og gerði góðlátlegt grín að
náunganum án þess að fara yfir
strikið. Þessir mánuðir voru svo
sannarlega ekki leiðinlegur tími.
Aðeins nokkrum árum eftir þetta
lenti Óli í mjög alvarlegu bílslysi,
sem í raun breytti á svipstundu öllu
í hans lífi, allt í einu varð hann ör-
yrki, sem nánast ekkert gat, varla
gengið óstuddur. Skyndilega var
þessi ungi fríski maður næstum al-
gerlega bundinn við hjólastól. Hann
náði þó ótrúlegum bata, þó það
tæki tímann, örugglega á Hrefna
konan hans sinn þátt í að þetta at-
vik varð honum ekki ofraun, og
hans létta lund hefur ekki síður
hjálpað.
Þegar Óli hafði náð nokkrum
bata eftir slysið, hóf hann störf hjá
okkur í Blómavali, fyrirtæki sem ég
hafði átt þátt í að reka um nokk-
urra ára skeið, en vegna okkar fyrri
kynna fannst mér upplagt að hann
fengi að spreyta sig á einhverri
léttri vinnu nokkra tíma á dag.
Ekki leist okkur á blikuna þegar
hann mætti fyrsta daginn, svo illa
var hann útleikinn eftir slysið að
hann sem ætlaði að ganga einn og
óstuddur að sínu vinnuborði fyrsta
daginn, þurfti svo sannarlega að
beita öllum þeim kröftum sem hann
hafði yfir að ráða, en það hafðist að
lokum. Við sáum aldrei eftir að gefa
Óla þetta tækifæri, hann vann alltaf
vel fyrir fyrirtækið, sinnti sínu
starfi sem best hann gat, fyrst einn
tíma á dag, síðar nærri fullan
vinnudag.
Í þau þrjátíu ár sem ég var við
rekstur Blómavals held ég að Óli,
að öllum öðrum ólöstuðum, hafi
verið tryggastur starfsmanna fyr-
irtækisins. Það var alltaf stutt í
létta húmorinn hjá Óla. Síðast þeg-
ar ég hitti hann viku fyrir andlátið
sagði hann að nú væri stutt í að
hann gengi „í félag þeirra sem eru
hættir að drekka kaffi“. Það var
grín sem við tveir mundum eftir frá
gamalli tíð.
Við Hildur vottum Hrefnu, börn-
unum þeirra og ættingjum dýpstu
samúð okkar. Minningin um góðan
dreng lifir áfram.
Bjarni Finnsson.
Góður vinur, Óli Viktorsson, er
látinn.
Langar okkur að minnast hans
nokkrum orðum. Hann var danskur
að uppruna, Ole Willesen að nafni. Í
Danmörku átti hann æsku sína og
uppvaxtarár, hjá foreldrum og
systkinum.
En sem ungur garðyrkjumaður
kom hann til Íslands og réðst til
vinnu í garðyrkjustöðinni á Lauga-
landi í Borgarfirði. Kynntumst við
honum afar vel, því á þeim tíma átt-
um við þar heimili okkar og var
hann heimilismaður og samstarfs-
maður um nokkurra ára bil. Tvö
elstu börnin okkar voru þá ung og
hændust mjög að honum. Spjölluðu
við hann og lærðu af honum dönsk-
una og hann lærði íslenskuna af
þeim og öðrum, því fljótur var hann
að samlagast okkur öllum og við
kynntumst vináttu hans og tryggð.
Hann stofnaði heimili sitt á Lauga-
landi með ágætri konu, þau eign-
uðust saman tvo syni. En síðan
skildu þeirra leiðir. Skömmu síðar
slasaðist hann illa í bílslysi. Náði
hann aldrei síðan fullri heilsu. Var
þó svo lánsamur að á sjúkrahúsinu
þar sem hann var eftir slysið, hitti
hann hjúkrunarkonu, hana Hrefnu,
sem varð hans eiginkona og lífs-
förunautur, stoð og stytta æ síðan.
Þau eiga saman dóttur og son.
Óli náði nokkuð góðri heilsu og
var í mörg ár starfsmaður í Blóma-
vali. Var þar mjög ánægður. Óli og
Hrefna áttu alla tíð sitt fallega
heimili í Reykjavík. Dugleg voru
þau að ferðast, og komu oft við hjá
okkur hér í Borgarnesi, og við feng-
um svo sannarlega að njóta gest-
risni þeirra, vináttu og trygglyndis,
sem við ævinlega munum þakka.
Seinast komu þau hér 11. desember
síðastliðinn. Óli var þá kominn með
ólæknandi mein og hafði ekki von
um bata, sagði okkur frá því í
hreinskilni. En hann fékk að upp-
lifa mikla hamingju þegar dóttir
þeirra eignaðist tvær stúlkur 24.
jan. síðastliðinn og fékk einnig að
lifa daginn þegar þær voru skírðar.
Við þökkum góðu minningarnar
og biðjum Hrefnu og öllum afkom-
endum Óla gæfu og Guðs bless-
unar.
Ólína og Kristófer.
Ole Willesen kom til vinnu hjá
okkur í garðyrkjustöðinni Lauga-
landi á árinu 1959. Nýútskrifaður
garðyrkjumaður á leið frá heima-
högunum í Danmörku á vit ævin-
týranna. Hann ætlaði að staldra við
í stuttan tíma og vinna sér inn pen-
inga fyrir Ameríkuferð en það fór á
annan veg, hann bjó hér á landi til
æviloka.
Hann var á Laugalandi í þrettán
ár. Hér kynntist hann Guðríði, fyrri
konu sinni, og synirnir Viktor og
Sigurður fæddust. Óli var góður
starfsmaður og næmur ræktunar-
maður. Hann var léttur í lundu og
hafði gott en stundum svolítið sér-
stakt skopskyn og því góður sam-
starfsmaður.
Hann hafði gaman af ferðalögum
og að kanna nýjar slóðir. Minnis-
stæðar eru fjallgöngurnar með
þeim Thor, norskum garðyrkju-
manni sem hér var um tíma.
Við fylgdumst með því hvað
Hrefna, seinni kona Óla, hugsaði
vel um hann eftir að þau kynntust
eftir alvarlegt slys sem hann varð
fyrir á árinu 1973 og í veikindum
hans nú. Þau áttu góð ár saman.
Þegar við heimsóttum hann fyrir
mánuði var vitað að hverju dró en
Óli bar sig vel og danski húmorinn
sveif enn yfir vötnum. Við fundum
hvað hann var þakklátur fyrir að
hafa getað haldið upp á sjötugs-
afmælið og að bróðir hans skyldi
hafa komið frá Danmörku. Einnig
að hafa lifað það að sjá nýfæddu
tvíburana hennar Valbjarkar.
Við sendum fjölskyldunni inni-
legar samúðarkveðjur.
Lea og Bjarni.
Þegar Óli greindist með krabba-
mein og jonum farið að hraka mikið
þá einhvern veginn trúði ég því
ekki, það var ekki fyrr en hann lést
sem ég fór að fatta þetta allt saman
en samt var það svo óraunverulegt.
Mig langar að rifja upp nokkur
atriði í „gamla daga“ t.d. þegar við
bjuggum hjá Hrefnu og Óla, þá var
ég ca 8 ára gömul, ég og Eiður vor-
um miklir vinir og brölluðum ým-
islegt saman sem var nú ekki alltaf
vel liðið af foreldrum. Vala hefur
líklegast ekki þolað okkur mikið á
þeim tíma, „litla gelgjan“. Oft á
kvöldin, rétt fyrir svefn, fengum við
cocoapuff eða cheerios í skál og
kakómalt í glas það var alveg topp-
urinn, alveg rosalega gott. Við Eið-
ur vorum dugleg að spila kleppara
og var Eiður alveg rosalega tapsár
og gat orðið mjög reiður og fúll ef
hann tapaði, það fannst mér rosa-
lega fyndið. Þegar ég var sex ára
fór ég alltaf heim til þeirra áður en
ég fór í skólann sem var kl. 13 og
fékk hádegismat, þá hafði Hrefna
smurt brauðsneiðar með hinum
ýmsu áleggjum og alltaf kakómalt í
stóra könnu, ég var víst mjög iðin
við að hella niður úr glasinu mínu
og vakti það nú ekki mikla lukku,
því þetta gerðist nánast á hverjum
degi. Þegar ég var nú orðin aðeins
eldri þá sat ég oft í eldhúsinu hjá
þeim þar sem Hrefna undirbjó há-
degismatinn og var Óli þá að spyrja
mig út úr margföldunartöflunni og
kenna mér ýmislegt tengt skólan-
um, það voru notalegar stundir í
eldhúsinu. Óli var alveg yndislegur
maður og ávallt tilbúinn að taka á
móti okkur, hvort sem við komum í
heimsókn eða bjuggum hjá þeim,
og langar mig til að þakka fyrir að
hafa fengið að kynnast honum og
fyrir allar hlýlegu og notalegu
stundirnar. Óli var mjög heppinn að
eiga svona góða eiginkonu sem
hreinlega hætti að vinna svo hún
gæti hugsað betur um hann, og
dóttur sem hjálpaði mikið til.
Elsku Hrefna, börn og barna-
börn, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð.
Elsku Óli, hvíl þú í friði og pass-
aðu vel upp á yndislegu fjölskyld-
una þína sem stækkar ört.
Kveðja,
Dóra Ragnars.
Óli var sannur Dani. Hann var
með húmorinn í lagi og alltaf ligeg-
lad og hress. Hann var sönn hetja
sem kvartaði aldrei þrátt fyrir
langvarandi veikindi sem ég dái
hann fyrir. Hann var góður og hlýr
maður, sem elskaði allt sem lifði.
Honum þótti jafn vænt um blómin
og trén, sem hann annaðist dag-
lega, og fólkið í kring um sig.
Ég á margar góðar minningar
frá þeim tímum er fjölskyldan mín
fékk að búa á heimili Hrefnu og
Óla. Mér er sérstaklega minnis-
stætt þegar ég kom nýklippt til
hans. Honum þótti hárið svo stutt,
að hann fór að kalla mig Erling. Ég
hlæ að þessu enn í dag.
Á hverju sumri fóru þau hjónin í
sumarbústað og eru þau ófá skiptin
sem ég fór með fjölskyldu minni
þangað. Þar áttum við góðar stund-
ir, sem ég mun seint gleyma.
Á aðfangadagskvöldi, frá því ég
man eftir mér, hefur fjölskyldan öll
hist heima hjá Hrefnu og Óla. Þar
voru í boði dýrindis kökur og kræs-
ingar, sem Hrefna hefur verið dug-
leg að baka. Þegar ég var yngri var
ég vön að sofna í leðursófanum, þar
sem fullorðna fólkið talaði langt
fram eftir kvöldi. Næsta aðfanga-
dagskvöld verður án efa tómlegt án
Óla.
Ég kveð þig nú, Óli minn, með
söknuði og tárum. Ég get huggað
mig við það að nú ertu kominn á
betri stað. Hvíl þú í friði, elsku Óli
minn.
Þín
Erla Bára.
ÓLI
VIKTORSSON