Morgunblaðið - 03.03.2006, Blaðsíða 42

42 FÖSTUDAGUR 3. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gróa BjarneyHelgadóttir
fæddist í Forsæti í
Vestur-Landeyjum
11. maí 1926. Hún
andaðist á líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi 22. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin María
Jónsdóttir frá For-
sæti í V-Landeyjum,
f. 21. okt. 1895, d.
18. júní 1972, og
Helgi Bjarnason frá
Kálfsstöðum í V-Landeyjum, f.
12. júlí 1888, d. 30. apríl 1959.
Systkini Gróu Bjarneyjar eru sex,
Skarphéðinn, f. 1915, Guðjón, f.
1917, Guðrún, f. 1920, Kristín, f.
1921, og Bjarni, f. 1930, sem öll
eru látin, og Guðfinna, f. 1936,
ein eftirlifandi, gift Hermanni
Guðmundssyni, þau eru nú búsett
á Hvolsvelli.
Gróa Bjarney giftist 15. októ-
ber 1947 Þorláki S. Sigurjónssyni
frá Tindum í A-
Hún., f. 15. ágúst
1916, d. 17. apríl
1995. Börn þeirra
eru fjögur, þau eru:
1) Sigrún, f. 1945,
giftist Benedikt
Grétari Ragnars-
syni frá Vestmanna-
eyjum, f. 22. júlí
1942, d. 20. júní
1999. Hún býr í
Kópavogi og á fjög-
ur börn og ellefu
barnabörn. 2)
María, f. 1946, gift
Þór Jóhannssyni. Þau búa í Kópa-
vogi og eiga eitt barn og tvö
barnabörn. 3) Sigurjón f. 1948,
kvæntur Svanfríði Magnúsdóttur.
Þau búa í Kópavogi og eiga sex
börn og 10 barnabörn. 4) Gunnar,
f. 1955, kvæntur Kristínu Eyjólfs-
dóttur. Þau búa í Reykjavík og
eiga fjögur börn.
Útför Gróu Bjarneyjar verður
gerð frá Laugarneskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Þegar ungur ég var
og alls óhræddur við
hætturnar, sem lífið faldi mér
ég braust einn, gegnum her
sem að lagði að mér
ég var sár, þú komst og reistir mig
Ég fann leiðina á ný
og fékk styrk minn á því
er þú stóðst, við hliðina á mér
Nú stend ég á því
sem að þú lagðir í gjöfina,
sem að okkur færðir
mér og öllum sem á eftir
komu og lærðu það hjá þér
– nú sé ég dag á ný
Hvert sem ég fer – ertu hér
þú ert með mér þó að ég
sé einn á ferð
gegnum dimma dali fer
Hvar sem ég er – ertu mér
viti sem að merkir land í ólgusjó
þú stýrir mér í var
og ég finn þig aftur þar
Í bæn minni sæki ég
eldinn sem þarf
til að lýsa upp hjá mér nóttina
Í þann mund sem ég sé
að hún lokast ný leiðin þín
sem alltaf virtist greið
Kemur loginn frá þér
og hann kallar á mig
og nú sé ég veginn fram á við
Núna stend ég á því
sem að þú lagðir í gjöfina,
sem að okkur færðir
mér og öllum þeim á eftir
komu lærðu það hjá þér
– nú sé ég dag á ný
Hvert sem ég fer – ertu hér
þú ert með mér þó að ég
sé einn á ferð
gegnum dimma dali fer
Hvar sem ég er – ertu mér
viti sem að land í ólgusjó
þú stýrir mér í var
og ég finn þig aftur þar
Ég finn þig aftur þar
Ég finn þig aftur þar
(Einar Bárðarson.)
Þinn sonur
Gunnar.
Kæra tengdamamma.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kveðja
Kristín.
Merk og mikilhæf kona er látin.
Gróa Bjarney Helgadóttir var
glæsileg kona sem bar aldurinn vel.
Hvar sem hún kom eða hvar sem hún
fór, þá vakti hún svo sannarlega verð-
skuldaða athygli. Þegar ég kynntist
Gróu og fór að venja komur mínar á
Skúlagötuna var sjúkdómurinn sem
að lokum hafði sigur, farinn að minna
verulega á sig, en alltaf bar Gróa höf-
uðið hátt og við röbbuðum oft saman
um það sem framundan væri. Hún
kom mér ávallt fyrir sjónir sem afar
skörp og í alla staði yndisleg kona.
Hún var afar umhyggjusöm, og
stundum fannst mér nóg um þegar
hún, oft sárlasin, krafðist þess að fá
að stjana við mig og færa mér eitt-
hvert lostæti. Gróa bar svo sannar-
lega hag sinna nánustu fyrir brjósti
og það var alltaf gaman að ræða við
hana um það helsta sem var í fréttum
á hverjum tíma. Hún fylgdist óhemju
vel með og svo sannarlega lá ekki á
sínum skoðunum um menn eða mál-
efni. Ég er Guði þakklátur fyrir að
hafa fengið að kynnast Gróu Bjarn-
eyju Helgadóttur.
Baldur.
Nú kveðjum við þig, elsku amma,
með einni bæn af mörgum sem þú
kenndir mér, og við Halli syni okkar
Björgvini Þór. Bænirnar eru fjöl-
skyldunni mjög mikilvægar, og þegar
Gunnar Hugi hefur aldur til munum
við kenna honum þær.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þú munt lifa í hjarta okkar allra.
Guð geymi þig, elsku amma og
langamma
Þórdís, Halldór, Björgvin
Þór og Gunnar Hugi.
Amma mín Gróa Bjarney Helga-
dóttir er látin eftir hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm í um tvo áratugi.
Amma mín var glæsileg kona og
þrátt fyrir mikil veikindi bar hún
ávallt höfuðið hátt. Yfir rúmi ömmu
og afa hékk mynd af engli sem vísaði
tveimur börnum yfir brú. Þessi mynd
var í miklu uppáhaldi hjá mér og er
reyndar enn og ég þreyttist sjaldan á
útskýringu ömmu á myndinni það
sem hún sagði að engillinn væri að
vísa börnunum veginn. Það sem
stendur hins vegar upp úr minningu
minni af ömmu er þegar ég fór ásamt
henni, afa og foreldrum mínum til
Danmerkur í þrjár vikur fyrir um 20
árum. Þar sem ég var eina barnið í
hópi fjögurra fullorðinna hlaut ég
óskipta athygli en þar lærðum við
amma báðar í fyrsta sinn á tölvuspil.
Þar sem ég var ekki alin upp í ná-
grenni við ömmu og afa eru minning-
arnar framan af ekki margar. Ég
naut hins vegar góðs af þegar ég
byrjaði í menntaskóla að þau afi
bjuggu nálægt skólanum. Ég fór
nokkrum sinnum í viku til þeirra eftir
skóla og lét ömmu stjana við mig. Það
var alveg sama hvenær maður kom
alltaf galdraði amma fram dýrindis
kaffimeðlæti og einhvern veginn
fannst mér alltaf allt best hjá henni
þrátt fyrir að sömu veitingar væru
bornar á borð á öðrum heimilum. Á
þessum tíma spjölluðum við amma
mikið saman, hvort sem það voru Ís-
lendingasögurnar eða nýjustu fréttir,
alltaf var amma með málefnin á
hreinu. Síðustu ár hef ég búið erlend-
is og hafa samskipti okkar ömmu því
mest verið símleiðis en yfirleit stóðu
símtölin vel á aðra klukkustund. Það
var alveg sama þótt amma væri mjög
veik þá sló aldrei út í fyrir henni, hún
vissi nákvæmlega hvað ég og mitt
fólk væri að gera hverju sinni.
Amma var mikið veik síðustu mán-
uðina en það var mjög sérstakt hvað
henni leið vel yfir jólin og sótti hún öll
jólaboð í fyrsta sinn í mörg ár. Það
var erfitt til þess að hugsa þá að dag-
ar hennar yrðu brátt taldir og reyndi
ég að nýta hverja einustu stund með
henni til hins ýtrasta. Ég á eftir að
sakna þess að geta ekki komið til
ömmu minnar og verið boðið í koní-
aksstofuna eins og hún kallaði útsýn-
ishornið sitt á Skúlagötunni og rætt
þar hin ýmsu málefni.
Elsku amma, hvíl þú í friði. Þín
Iða Brá.
Mig langar til að minnast hennar
ömmu Gróu.
Um hana ömmu mína á ég svo
margar góðar minningar. Ég naut
þess í fjögur ár að vera eina barna-
barnið, og ég var mikið í pössun hjá
þeim ömmu og afa þar sem mamma
var að vinna. Á morgnana þegar ég
kom þá skreið ég upp í heitt rúmið
hennar ömmu minnar og hún strauk
mér um bakið þangað til ég sofnaði
aftur. Mörg voru ferðalögin sem ég
fór með þeim ömmu og afa, bæði um
Suður- og Norðurland og í einni ferð-
inni er mér minnisstætt að það rigndi
mikið og við amma sváfum í bílnum,
en afi og Gunnar bróðir mömmu
sváfu í tjaldinu. Um morguninn vökn-
uðum við amma þurrar og hlýjar en
þeir feðgarnir flutu út úr tjaldinu.
Amma hafði gaman af því að hafa mig
fína, hún bæði saumaði á mig og
GRÓA BJARNEY
HELGADÓTTIR
✝ Sigríður Hauks-dóttir fæddist á
Sauðárkróki 30. júní
1961. Hún lést á há-
skólasjúkrahúsinu
Ryhov í Jönköping í
Svíþjóð hinn 14.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Haukur Þor-
steinsson, f. 14. jan-
úar 1932, d. 21. sept-
ember 1993, og
Helga Sigríður
Hannesdóttir, f. 1.
febrúar 1934. Systk-
ini Sigríðar eru Sigurður, f. 16.
ágúst 1956, kvæntur Björk Helga-
dóttur, þeirra börn eru Arna Björk
og Magnús Haukur; Þorsteinn, f. 9.
Hinn 1. apríl 1991 giftist Sigríður
Þráni Ólafi Jenssyni, f. 24. ágúst
1958. Foreldrar hans eru Edda
Þráinsdóttir og Jens Helge Rasm-
ussen. Þráinn ólst upp hjá afa sín-
um og ömmu, Þráni Sigurðssyni og
Ólöfu Björgu Júlíusdóttur. Börn
Þráins af fyrra hjónabandi eru
Hilmar Bragi, f. 16. október 1978,
sambýliskona hans er Dagbjört
Rún Guðmundsdóttir, og Kristrún
Björg, f. 1. desember 1985.
Sigríður vann lengst af við versl-
unarstörf meðan hún bjó á Íslandi.
Hún og Þráinn fluttu ásamt börn-
um hennar til Svíþjóðar sumarið
1991 og settust að í bænum Hok.
Sigríður var fyrstu árin í Svíþjóð í
námi en 1994 keyptu þau hjónin
matvöruverslun í Barnap og ráku
til ársins 1998. Frá þeim tíma var
Sigríður ekki í vinnu sökum veik-
inda.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Svenarum í Svíþjóð í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
apríl 1959, í sambúð
með Birgittu Bjarg-
mundsdóttur; Hrafn-
hildur, f. 30. janúar
1966, gift Bolla R.
Valgarðssyni, þeirra
börn eru Eyja Eydal
(faðir Björn Eydal
Þórðarson) og Egill
Logi; og Vala, f. 16.
apríl 1967, börn henn-
ar og Aksel Jansen
eru Eymar og Eydís.
Sigríður var í sam-
búð með Jóni Inga
Guðmundssyni, f. 21.
febrúar 1957. Þau slitu samvistir.
Börn þeirra eru; Stefán Tjörvi, f. 9.
júní 1979, og Helga Sól, f. 22. febr-
úar 1984.
Harmið mig ekki með tárum,
þótt ég sé látinn.
Hugsið ekki um dauðann
með harmi eða ótta.
Ég er svo nærri, að hvert eitt tár
ykkar snertir mig og kvelur,
en þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug, lyftist sál mín
upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt
sem lífið gefur
og ég tek þátt í gleði ykkar.
(Kahlil Gibran.)
Komið er að kveðjustund, Sissa
mín. Ég á svo ótal margar fallegar og
góðar minningar um þig. Heimsókn-
ir mínar til ykkar pabba til Svíþjóðar
eru mér ógleymanlegar. Ferðir okk-
ar í Liseberg tívolíið, hjólreiðaferð-
irnar og allt hitt skemmtilega sem
við gerðum saman er ég svo lánsöm
að eiga myndir af, þökk sé þér, Sissa
mín, fyrir hugulsemina að safna
myndum í albúm fyrir mig. Í síðustu
ferð minni til ykkar varstu orðin
veik. Ég gleymi seint gleði þinni yfir
því að geta talað aftur.
Þakka þér, Sissa mín, fyrir
ánægjulega samfylgd.
Elsku pabbi, Stefán og Helga og
aðrir aðstandendur, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Kristrún Björg Þráinsdóttir.
Ég kynntist mágkonu minni, Sig-
ríði eða Sissu eins og hún var kölluð,
fljótlega eftir að við Hrafnhildur
rugluðum saman reytum síðsumars
1995. Kynntist Sissu fyrst gegnum
síma og oft ræddum við saman.
Hrafnhildur og Sissa voru nánar þótt
haf skildi að. Töluðu saman oft í viku.
Sissa flutti utan 1991 ásamt eigin-
manni sínum, Þráni og tveimur börn-
um hennar, til lítils þorps í Suður-
Svíþjóð, Hok, þar sem þau komu sér
fyrir í fallegu húsi. Í nálægum bæ,
Barnap, hófu þau fljótlega verslunar-
rekstur, sem þau ráku í mörg ár.
Sumarið 1996 fórum við Hrafn-
hildur utan til Sissu og Þráins ásamt
Eyju, þá fjögurra ára, í frí. Við höfð-
um ákveðið að nota tækifærið í fríinu
og gifta okkur. Báðum Sissu og Þrá-
in að finna litla sveitakirkju, þar sem
athöfnin gæti farið fram. Höfðum
ákveðið að biðja Jón Dalbú Hró-
bjartsson, þá prest Íslendinga í
Gautaborg, að gefa okkur saman. Að
öðru leyti átti athöfnin að vera lítils
háttar. Lára Gunnvör frænka og
hennar maður, Atli og börn, komu til
athafnarinnar, þar sem Atli var
svaramaður minn og Sissa svara-
maður systur sinnar. Það er
skemmst frá því að segja að Sissa og
Þráinn, af þeirra alkunnu röggsemi,
undirbjuggu mikla og eftirminnilega
athöfn og veislu. Bæði var kirkan í
Ödestugu sérlega vel valin. Falleg,
byggð löngu fyrir árás Dana í Sví-
þjóð á 14. öld. Giftingardagur okkar
Hrafnhildar líður okkur ekki úr
minni og þar á Sissa m.a. mikla þökk
fyrir vegna þess undirbúnings sem
hún lagði á sig fyrir systur sína. Hún
lagði allt í sölurnar til að svo yrði og
það tókst henni svo sannarlega.
Árið 1998 fór Sissa að kenna sér
meins vegna krabbameins. Við tóku
ár sem einkenndust af uppskurðum,
geisla- og lyfjameðferðum. Er mér
minnisstætt er við Hrafnhildur fór-
um utan árið 2000, ókum frá Kaup-
mannahöfn til sjúkrahússins í Lin-
köping, þar sem Sissa lá, hversu vel
hún bar sig. Það var einkennismerki
Sissu að hana skorti aldrei baráttu-
þrek – það hafði hún þar til yfir lauk.
Hún sigraðist á hverri raun á fætur
annarri og um tíma var sem hún
myndi vinna endanlegan sigur. Ósér-
hlífni Sissu, eljusemi og ótrúleg
vinnuharka eru ef til vill að einhverju
leyti ástæða veikleika hennar. Ef til
vill gafst henni ekki nægilegur tími
til að rækta sjálfa sig og líkamlega
velferð. Hver veit?
Ég man ekki til annars, allt frá
fyrstu kynnum okkar Hrafnhildar,
en að þær systur töluðu saman í síma
nokkrum sinnum í viku. Það var
greinilega kært með þeim systrum
og Hrafnhildur fór reglulega utan
eða notaði tækifærið þegar hún var
erlendis vegna vinnu sinnar, að koma
við hjá Sissu og Þráni. Það var Sissu
mikils virði enda saknaði hún fjöl-
skyldu sinnar þótt henni liði vel í Sví-
þjóð. Þar ætlaði hún að bera beinin.
Við fjölskyldan og móðir Hrafnhildar
eyddum jólum og áramótum hjá
þeim ytra fyrir ári síðan. Það var í
síðasta sinn sem ég hitti mágkonu
mína. Þessi tími var Sissu greinilega
mikils virði. Sissa var nánast rúmföst
heima, lá í sjúkrarúmi með alls kyns
tæki sér við hlið. Samveran með
henni var okkur fjölskyldunni ekki
síður mikils virði. Þetta var tækifæri
til að vera saman, gera Sissu kleift að
njóta stundarinnar, borða íslenskan
jólamat, rjúpur, laufabrauð og hangi-
kjöt, tala saman, skjóta upp rakett-
um og hlæja. Það er jafnframt eft-
irminnilegt frá þessari heimsókn hve
Þráinn annaðist eiginkonu sína af
mikilli alúð. Hann bar hana á hönd-
um sér, var vakinn og sofinn daga og
nætur yfir Sissu og gerði allt sem í
hans valdi stóð til að henni liði sem
best.
Sissa var lögð inn hinsta sinni,
fjörutíu og fjögurra ára, á Háskóla-
sjúkrahúsið Ryhov í Jönköping hinn
6. febrúar. Þar kvaddi hún aðfara-
nótt 14. febrúar, södd lífdaga eftir
erfið og langvarandi veikindi. Ég
kveð þig, Sigríður. Þú skapar stórt
rými í mínu hjarta fyrir það sem þú
varst; jákvæð, bjartsýn, hjartahlý og
elsk að systur þinni. Hafðu þökk fyr-
ir ánægjuleg og gefandi kynni. Þráni
og börnum votta ég innilega samúð á
þessari erfiðu stundu.
Bolli Valgarðsson.
Í dag er til moldar borin æskuvin-
kona mín, hún Sissa. Löngu sjúk-
dómsstríði er lokið.
Sissa var einstök stúlka. Af henni
geislaði bæði þokki og lífsgleði og
það er ekki ofsagt að við skólasystk-
ini hennar virtum hana og dáðum.
Ég var svo heppin að eiga hana að
borðfélaga svo til alla okkar skóla-
göngu. Þá áttum við saman margar
og ógleymanlegar stundir utan skól-
ans. Minningar streyma fram. Árið
er 1975, við sitjum saman og erum að
spá fram í tímann. Umræðuefni okk-
ar er næstu aldamót, árið tvöþúsund.
Hvar verðum við staddar eftir ald-
arfjórðung, hvernig verður þá um-
horfs á Sauðárkróki? Hvernig verður
lífið hjá okkur þegar þessi tímamót
renna upp? Verða það vélmenni sem
munu þá vinna öll störf fyrir okkur?
Við veltum þessu fyrir okkur fram og
til baka. Það er svo óralangt í þetta
ártal og við hlæjum að því, að þá
SIGRÍÐUR
HAUKSDÓTTIR