Morgunblaðið - 06.04.2006, Síða 33

syngið með glöðum hug, lyftist sál
mín upp í mót til ljóssins. Verið glöð
og þakklát fyrir allt sem lífið gefur
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran.)
Guð blessi látinn vin og góðan
dreng, gefi hinum líkn sem lifa.
Jóhanna Guðnadóttir.
Margs er að minnast og margs er
að sakna eru þau orð sem fyrst komu
í huga minn þegar ég heyrði um frá-
fall elsku Guðjóns. Guðjón var giftur
systur mömmu minnar en hún lést
10. júní 1990. Það hefur alla tíð verið
mikill samgangur á milli fjölskyldn-
anna okkar. Guðjón var mér einkar
kær og reyndist mér vel og ég vissi
að til hans gæti ég alltaf leitað. Hann
var vinur vina sinna og mátti aldrei
neitt aumt sjá og var ávallt reiðubú-
inn að rétta hjálparhönd. Á mínum
fyrstu árum bjó ég hjá afa og ömmu
og voru þá Guðjón og Ingibjörg mik-
ið með mig og þá myndaðist sam-
band sem hefur haldist síðan. Guð-
jón var maður skoðana og gafst
aldrei upp. Ég stríddi honum stund-
um með hversu þrjóskur hann væri
og ekki væri hann Svenni sonur hans
skárri og þá glotti hann og var fljót-
ur að eyða því. Ein mynd sem er mér
kær er hvernig hann sagði alltaf
nafnið mitt. Hann sagði það alltaf
með mikilli væntumþykju og því
fylgdi fallegt bros sem hlýjaði manni
um hjartaræturnar. En það var þessi
þrautseigja og gleði sem hjálpaði
honum í gegnum allt sem hann mátti
þola í gegnum tíðina, bæði í einkalífi
og vinnu.
Ég á margar góðar minningar
tengdar Guðjóni og Ingibjörgu, sem
ég varðveiti í brjósti mínu og í þess-
um minningum er mikil birta, kær-
leikur og gleði sem einkenndi þau
bæði. Síðustu ár höfum við ekki hist
eins oft og við hefðum viljað en þær
stundir sem við áttum saman eru
mér mjög kærar.
Elsku Guðjón, nú ertu kominn til
Ingibjargar frænku og ég veit að
hún tekur á móti þér með sitt bjarta
og breiða bros með Kobba hoppandi
og skoppandi sér við hlið. Nú eruð
þið sameinuð á ný.
Elsku Svenni minn, guð veri með
þér og veri þér styrkur.
Auður Vala.
Nú kveð ég þig í síðasta sinn, elsku
frændi. Þær eru nú ófáar minning-
arnar um þig, þú ert sá sem maður
mun hugsa um með söknuði alla ævi.
Þú hefur alltaf hugsað svo vel um
mig og ég verð ævinlega þakklátur
fyrir það. Þú ert sá maður sem gast
ekki sagt nei, varðst að gera öllum
gott. Eins og það sem þú gerðir fyrir
mig með vinnuna, án þín veit ég ekki
hvar ég væri staddur í dag. Ég man
þegar ég átti afmæli á mínum yngri
árum fékk ég nánast alltaf símtal frá
þér þar sem þú bauðst mér til þín á
Egilsstaði þar sem við gerðum alltaf
eitthvað skemmtilegt. Ég verð þér
ævinlega þakklátur fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig. Það var sjokk fyrir
okkur öll þegar þú greindist með
krabbameinið og vonuðu allir að þú
myndir læknast. En að lokum varst
þú orðinn svo kvalinn að það var gott
að þú fékkst að fara. Ég vona að þú
sért kominn á betri stað og þér líði
mun betur núna heldur en þegar þú
lást á spítalanum.
Ég trúi því varla að stundin sé
runnin upp, sjálfur Gaui frændi bara
farinn. Ég man þegar mér var sagt
að þú værir farinn úr þessu lífi þá
hélt ég að þetta væri draumur, lífið
er eitthvað svo öðruvísi án þín. Ég
mun ævinlega sakna þín, kæri
frændi, en þú munt ávallt lifa með
mér.
Þinn frændi,
Aron Frank Leópoldsson.
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. APRÍL 2006 33
MINNINGAR
✝ Guðrún HjördísÓskarsdóttir
fæddist í Hrísey 1.
september 1937.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 3. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
Hjördísar voru
hjónin Óskar S.
Kristjánsson út-
gerðarmaður, f. 28.
febrúar 1911, d. 19.
janúar 1992, og Sal-
björg I. Jónatans-
dóttir húsmóðir, f.
10. ágúst 1914, d. 11. nóvember
1990. Systkini Hjördísar eru: 1)
Ósk N., f. 9. júní 1934, maki Pétur
Geir Helgason, 2) Sigríður T., f. 6.
apríl 1942, maki Jóhann I. Inga-
son, 3) Kristján J., f. 13. september
1944, maki Laufey M. Magnúsdótt-
ir, og 4) Vilhelmína N., f. 27. ágúst
1949, maki Stefán Þorleifsson.
Hjördís giftist 5. janúar 1962
Ólafi S. Össurarsyni útgerðar-
manni, f. 5. janúar 1932, d. 25.
febrúar 1980. Börn þeirra eru: a)
unga aldri stundaði hún ýmis störf
tengd útgerð föður síns, m.a. við
beitningu og formennsku. Hún
fluttist 17 ára gömul til Ísafjarðar
og hóf störf við Fjórðungssjúkra-
húsið þar og á leikskóla. Hún
kynntist Ólafi, sem síðar varð eig-
inmaður hennar, fljótlega eftir
komu sína til Ísafjarðar. Ólafur
starfaði sem sjómaður og rak út-
gerð ásamt Valdimar bróður sín-
um. Ólafur og Valdimar fórust
með Gullfaxa 25. febrúar 1980.
Rúmu ári eftir að Ólafur lést flutt-
ist hún til Reykjavíkur ásamt Mar-
gréti dóttur sinni. Hjördís bjó
lengst af í Álfheimum 26 í Reykja-
vík og starfaði á Landspítalanum
við Hringbraut og á Hrafnistu í
Reykjavík.
Árið 2001 fluttist Hjördís ásamt
Bjarna Sigurgrímssyni, f. 30.
ágúst 1941, sambýlismanni og vini
til margra ára til Grindavíkur.
Börn Bjarna eru: Ragnar Grímur,
Valgerður, Ólea, Bjarni, Aðalheið-
ur Lovísa og Bjarki Þór.
Hjördís starfaði á öldrunar-
heimilinu í Víðihlíð til ársins 2004
er hún lét af störfum þá 67 ára,
hún hafði þá unnið við aðhlynning-
arstörf í allt að 50 ár.
Hjördís verður jarðsungin frá
Grindavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Hafsteinn Ómar, f.
8.september 1956,
maki Lára Jónsdótt-
ir. Dóttir þeirra er
Guðrún Hjördís, f.
18. júlí 1995. Dóttir
Ómars úr fyrri sam-
búð er Birgitta, f. 27.
júlí 1977, sonur
hennar er Elvar
Víðir, f. 19. desem-
ber 2000. b) Valdi-
mar Þórarinn, f. 21.
maí 1963, d. 28. júlí
1967. c) Margrét, f.
16. ágúst 1968, maki
Sigurjón Sigmundsson. Börn
þeirra eru Sandra Sif, f. 14. júní
1989, og Ólöf Ýr, f. 18. maí 1993.
Fyrir átti Ólafur soninn Jón Rós-
mann, f. 11. desember 1953, maki
Magnea María Ívarsdóttir. Börn
þeirra eru Rúna Björk, f. 25. sept-
ember 1969, Ólafur Ívar, f. 25. apr-
íl 1975, Jóna María, f. 14. desem-
ber 1980 og Guðríður, f. 21.
nóvember 1987.
Hjördís ólst upp í Hrísey hjá for-
eldrum sínum og systkinum. Frá
Hjördís móðursystir mín var ein-
stök kona. Sterk, ljúf, skilningsrík og
ákveðin og hafði einstakan hæfileika
til að njóta lífsins á hverju sem
dundi. Ég man ekki eftir lífinu án
hennar. Strax á fyrstu árunum var
hún nálæg öllum stundum. Móðir
mín og systur hennar, sem bjuggu á
Ísafirði, hafa alla tíð verið nánar og
sem krakki gekk maður inn og út af
heimilum þeirra eins og manns eigin.
Hjördís var kona sem þoldi illa allt
vesen og var því mannasættir. Hún
hafði líka mikið innsæi inn í hugar-
heim annarra og líðan þeirra og átti
því auðvelt með að miðla málum.
Hún var líka mikill húmoristi og gat,
með því að draga upp léttari hliðar
tilverunnar, fengið mestu fýlupúka
til að skella upp úr.
Við Hjördís bundumst snemma
sterkum böndum sem að hluta til
áttu rætur að rekja til hörmulegs
slyss. Þegar ég var fimm ára sá ég
Valdimar, fjögurra ára son hennar,
frænda minn og leikfélaga verða fyr-
ir bíl og deyja. Þessi atburður var
einhvern veginn alltaf með okkur,
þótt við töluðum eiginlega aldrei um
hann fyrr en á síðari árum. En á milli
barns og fullorðinnar konu varð til
djúp vinátta sem aldrei brast og
aldrei bar skugga á.
Öll uppvaxtarárin vestur á Ísafirði
var ég með annan fótinn heima hjá
Hjördísi, Óla manni hennar og
frændsystkinum mínum Ómari og
Margréti. Fjölskyldur okkar um-
gengust mikið en ég sótti líka mikið á
heimili þeirra einn míns liðs. Og
seinna þegar foreldrar mínir voru
fluttir frá Ísafirði og ég var í mennta-
skólanum þar, sótti ég mikið til Hjör-
dísar. Það var á þeim tíma sem ann-
að stóra áfallið reið yfir. Í febrúar
1980 fórst Gullfaxinn og Óli hvarf í
Ísafjarðardjúpið með bróður sínum
og vini Valdimar.
Eins og við mátti búast tók Hjör-
dís þessum atburðum af æðruleysi.
Hún bar harm sinn í hljóði og hélt
áfram að stýra fjölskyldu og heimili.
En við sem þekktum hana vel vissum
að sorgin var þung og mikil. Hún
trúði hins vegar ekki á að bera sorgir
sínar á torg. Hjördís var þeirrar
gerðar að hún var sterka manneskj-
an, fyrir aðra og fyrir sjálfa sig.
Enda vann hún við umönnun ann-
arra allt frá því hún var unglings-
stúlka allt þar til hún fór á eftirlaun.
Á þeim fjölmörgu sjúkrastofnunum,
sem hún vann á um dagana, varð hún
vitni að erfileikum og veikindum
annarra, baráttu fólks fyrir heilsunni
og lífinu. Ég hef hitt svo marga sem
eru henni þakklátir fyrir þá einlægu
aðhlynningu sem hún veitti fólki og
aðstandendum þess. Og þótt hún
lærði aldrei til hjúkrunar, er ég viss
um að allir þeir sem kynntust henni
voru öruggari og leið betur undir
handleiðslu hennar en flestra ann-
arra.
Það var ekki til lífsglaðari og
skemmtilegri kona að skemmta sér
með en Hjördís frænka mín. Hún
hafði unun af því að vera í góðra vina
hópi, hlusta á ljúfa tónlist, segja og
hlusta á sögur, syngja og dansa. Í
einu skiptin sem ég sá Hjördísi
gráta, voru það gleðitár eða tár sem
féllu vegna fegurðar lífsins eða
sagna af hugprúðu fólki. Hún var
einlægur og traustur vinur vina
sinna og börnunum sínum, barna-
börnum og tengdafólki einstakur og
góður félagi. Enginn sem þekkti
hana getur nokkru sinni gleymt
henni.
Þegar við nú kveðjum þessa stóru
og góðu konu, sendi ég Ómari,
Möggu, börnum þeirra og Bjarna fé-
laga hennar mínar dýpstu samúðar-
kveðjur. Við Hjördísi segi ég eins og
í textanum í einu af hennar uppá-
halds lögum: This is just adios and
not good-bye, eða þetta er bara
adios, en ekki bless. Ég þakka al-
mættinu fyrir Hjördísi. Drottinn
blessi minningu hennar.
Heimir Már Pétursson.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku Hjördís frænka og vinur,
hafðu þökk fyrir allt. Við sendum öll-
um aðstandendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Guðmunda, Hinrik og börn.
Lífsgleði og þróttur var það sem
einkenndi Hjördísi alla tíð og við
nánast hvað eina sem hún tók sér
fyrir hendur, hvort það var við vinnu
eða skemmtan. Í vinahópi, sem var
stór, var hún miðdepillinn og það
geislaði af henni. Bros hennar og við-
mót allt var einstakt. Eilítið fött í
baki með útbreiddan arminn og sól-
skinsbros í andliti tók hún á móti eða
heilsaði fólki hvar og hvenær sem
var. Hjördís var ótrúlega sterk and-
lega þrátt fyrir að hafa mætt miklu
mótlæti í lífinu, fyrst þegar hún og
maður hennar Ólafur Össurarson
misstu son sinn, Valdimar, í bílslysi
og svo síðar þegar Ólafur maður
hennar ferst ásamt bróður hans.
Einnig síðast nú þegar hún fékk
þann dóm að hún væri með ólækn-
andi sjúkdóm. Hún var alltaf hress,
brosandi og vildi ekki láta vorkenna
sér en var ávallt tilbúin að veita öðr-
um aðstoð og hjálparhönd. Það er
ekki ofmælt að lífsgleðin var hennar
aðalsmerki og ekkert fannst henni
skemmtilegra en að dansa enda leið
varla sú helgi að hún færi ekki út á
dansgólfið og sveiflaði sér í takt við
tónlistina. Hjördís og sambýlismað-
ur hennar seinustu árin, Bjarni Sig-
urgrímsson, náðu sérstaklega vel
saman í dansinum enda Bjarni orð-
lagður góður dansherra. Hjördís var
fædd og uppalin í Hrísey. Móðir
hennar Salbjörg Jónatansdóttir fór
heim af dansleik í Sæborg í Hrísey
til að eiga hana og því er ekki að
undra að dansinn hafi verið hennar
líf og yndi ætíð síðan. Hjördís var
eins og áður segir vinsæl og vinmörg
og hún ræktaði vinaböndin af kost-
gæfni með hlýju og nærgætni og
ekki síst tryggð. Þrjár æskuvinkon-
ur úr Hrísey, Hjördís, Heba og
Gunnhildur, eru gott dæmi um rækt-
arsemi og tryggð. Þegar þær stálp-
uðust og fóru að taka þátt í húsverk-
unum heima fyrir gerðu þær þau
saman. Þær kölluðu sig ,,Trú, von og
kærleika“.
Með innilegri þökk fyrir okkar
kynni og vináttu, Hjördís.
Hjartanlegar samúðarkveðjur
sendum við Bjarna, börnum og fjöl-
skyldum þeirra, systkinum og vinum
Hjördísar.
Gunnhildur Anna Hannesdóttir
og Ingvar Ingvarsson.
Hjördís Óskarsdóttir, glaðlyndur,
kraftmikill dugnaðarforkur ólst upp
í Hrísey um miðbik síðustu aldar.
Fiskveiðar og vinnsla var undirstaða
lífsins í eyjunni og Hjördís byrjaði
kornung að vinna eins og títt var á
þeim árum. Þar lærði hún að leggja
sig alla fram, ekkert var gefið eftir
þegar bjarga þurfti verðmætu sjáv-
arfangi. Þetta veganesti hafði hún
enn í farteskinu þegar hún hóf störf
sem aðstoðarmaður sjúkraþjálfara á
endurhæfingardeild Landspítalans
árið 1983. Um svipað leyti hóf und-
irrituð störf á sömu deild, þá nýút-
skrifaður sjúkraþjálfari og unnum
við saman þar til hún hvarf til starfa
á Hrafnistu undir lok tíunda áratug-
arins. Fyrir ungan starfsmann var
mikill fengur í að kynnast þeim af-
bragðs konum sem störfuðu á end-
urhæfingardeildinni, ekki síst orku-
boltanum Hjördísi.
Hjördís var létt í lund og hafði lag
á að fá sjúklinga, sem hún vann með,
til að leggja sig alla fram. Hún hreif
þá með sér, með krafti sínum og
dugnaði. Það átti ekki við hana að
kvarta, henni leiddist væl og orð eins
og vandamál var ekki að finna í orða-
bók Hjördísar. Þetta viðhorf hennar
hafði góð áhrif á starfsmenn endur-
hæfingardeildarinnar rétt eins og
sjúklingana.
Hjördís bjó yfir óbilandi bjartsýni
og hæfileika til að njóta lífsins og
einkenndu þessir eiginleikar hana
öðrum fremur.
Henni var tíðrætt um hversu
heppin hún væri. Einnig hafði hún
óbilandi trú á að allar hennar óskir
rættust að lokum, hún þyrfti aðeins
að bíða róleg. Þó varð hún fyrir mikl-
um áföllum í lífinu. Son sinn missti
hún ungan í bílslysi og síðar eigin-
mann langt um aldur fram. En
ótrauð hélt hún áfram, þess fullviss
að lífið geymdi ný tækifæri, hennar
væri að nýta þau.
Nú eru tækifærin fullnýtt og
Hjördís horfin okkur langt um aldur
fram. En óskir hennar munu halda
áfram að rætast í börnum hennar,
barnabörnum og öðrum ástvinum.
Að leiðarlokum þakka ég sam-
fylgdina.
Bjarna, Ómari, Margréti og fjöl-
skyldum þeirra sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Guðrún Sigurjónsdóttir.
HJÖRDÍS
ÓSKARSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um
Guðjón Sveinsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Ingibjörg Thelma
Leópoldsdóttir, Guðrún Johansen,
Inga Freyja og Sandra Arn-
ardætur, Rósa og Irma Erlings-
dætur, Heimir Sveinsson, Guð-
mundur Sævar Hreiðarsson og
Freyja.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
GUNNLAUGUR SIGURÐSSON,
Sæbakka 8,
Neskaupstað,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu í Neskaupstað þriðju-
daginn 28. mars.
Jarðsungið verður frá Norðfjarðarkirkju föstudag-
inn 7. apríl kl. 14.
Margrét Björgvinsdóttir,
Björk Gunnlaugsdóttir, Borgþór Jónsson,
Sigrún Gunnlaugsdóttir, Bóas Bóasson,
Halldór Gunnlaugsson, Elsa Reynisdóttir,
Hjörleifur Gunnlaugsson, Hulda Eiðsdóttir,
Lilja Salný Gunnlaugsdóttir, Hafsteinn Þórðarson,
afabörn og langafabörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BRAGI MELAX
kennari,
Skúlagötu 40,
Reykjavík,
sem lést á líknardeild Landspítala Landakoti
sunnudaginn 2. apríl, verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju þriðjudaginn 11. apríl kl. 15.00.
Edda B. Melax, Günter Schmidt,
Róbert Melax, Áslaug Jónsdóttir,
Einar A. Melax,
Áslaug Melax, Grétar Jónasson,
Helena Melax, Jón Berg Jónasson.