Morgunblaðið - 06.04.2006, Blaðsíða 36

36 FIMMTUDAGUR 6. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Elísa KristbjörgRafnsdóttir
fæddist í Neskaup-
stað 17. ágúst 1944.
Hún lést eftir
hjartabilun á heim-
ili sínu 27. mars síð-
astliðinn.
Foreldrar hennar
voru Rafn Einars-
son skipstjóri, f. 6.
ágúst 1919, d. 11.
júní 1977 og Anna
Margrét Kristins-
dóttir, f. 7. mars
1927, d. 17. nóvem-
ber 1989. Systkini Elísu Krist-
bjargar eru: Svandís, f. 1949, Ein-
ar Þór, f. 1951, maki Ragnheiður
Thorsteinsson, Auður, f. 1956,
maki Geir Oldeide, Hörður, f.
1961, maki Karitas Jónsdóttir,
Þröstur, f. 1963, maki Hella Svav-
arsdóttir og hálfsystir þeirra
Berta Guðbjörg Rafnsdóttir, f.
dóttir Rafns og Júlíönnu Garðars-
dóttur er Sesselía Hlín, f. 1986.
Á uppvaxtarárum í Neskaup-
stað gekk Elísa Kristbjörg oftast
undir gælunafninu „Ponsa,“ en
Héraðsmenn sneru því í „Krillu“.
Hún sinnti bústörfum með manni
sínum, en starfaði einnig sem tal-
símavörður hjá Pósti og síma á
Egilsstöðum. Þar var hún mörg-
um Héraðsmönnum haukur í
horni, en eftir að hún og Gísli slitu
samvistum flutti „Krilla“ til
Reykjavíkur og starfaði þar um
árabil á ritsíma Pósts og síma við
Austurvöll. Síðar tóku við skrif-
stofustörf, þar til hún flutti til
Noregs, þar sem hún bjó um ára-
bil í nálægð við Auði systur sína.
Þar starfaði „Krilla“ við fisk-
vinnslu, en eftir Noregsdvölina
flutti hún aftur á Hérað og tók
upp þráðinn hjá Símanum á Egils-
stöðum. Fyrir um þrem árum
flutti hún síðan til Reykjavíkur og
bjó þar til dauðadags.
Útför Elísu Kristbjargar verður
gerð frá Bústaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Jarðsett verður í Gufunes-
kirkjugarði.
1944, maki Eggert
Bjarnason.
Elísa Kristbjörg
ólst upp á Norðfirði,
en eftir grunnskóla
þar fór hún í Hús-
mæðraskólann á
Hallormsstað. Þar
kynntist hún Gísla
Helgasyni, sem þá
var að taka við búi
foreldra sinna á
Helgafelli í Fellum.
Þar stofnuðu þau sitt
heimili, í gamla
Helgafellsbænum, en
foreldrar Gísla, Helgi Gíslason frá
Skógargerði og Gróa Björnsdóttir
frá Rangá, höfðu þá byggt sér
nýtt hús á jörðinni. Börn Elísu
Kristbjargar og Gísla eru: 1)
Helgi, f. 1962, dóttir hans og Önnu
Guðríðar Gunnarsdóttur er Tinna
Björk, f. 1987; og 2) Rafn Óttarr,
f. 1967, maki Fanney Barðdal,
Ég er sjö ára. Ég er hræddur,
blautur og kaldur, hafði dottið niður
um vök á Fljótinu. Ég hafði stolist
út á ísinn, sem var ótraustur og
hann brotnaði undan mér. Ég komst
við illan leik heim til mín. Fötin fros-
in utan á mér. Móðurfaðmurinn,
hlýr og góður, tók á móti mér.
Mamma fór með mig í baðkarið og
þíddi varlega utan af mér fötin með
volgu vatni. Talaði gætilega til mín.
Ég var svo hræddur um að hún
skammaði mig fyrir að hafa verið úti
á ísnum. Það gerði hún ekki, hún
hughreysti mig. Hún var glöð yfir að
ég skyldi sleppa lifandi úr kulda
Lagarfljótsins. Þaðan sluppu fæstir
og því var almennur ótti við Fljótið.
Hún færði mig úr blautum fötunum
og lét renna volgt vatn í baðkarið,
hún dýfði mér ofan í ylvolgt vatnið,
það var svo gott, mér hlýnaði smátt
og smátt. Hún hélt áfram að sefa
hræðslu mína með fallegum og hlýj-
um orðum til mín. Þegar mér var
orðið hlýtt tók hún mig upp úr
baðinu, þurrkaði mig með mikilli
nærgætni. Færði mig í náttföt og fór
með mig í rúmið sitt, breiddi yfir
mig sængina sína, faðmaði mig, tal-
aði áfram fallega til mín. Ég man
ekki lengur orðin, aðeins tóninn sem
endurspeglaði svo vel móðurástina.
Ég sofnaði, svo vært, dreymdi svo
vel. Mér var hlýtt á líkama og sál.
Nú ert þú sofnuð, mamma mín,
svefninum langa. Móðurástin vakir
áfram í mér. Dreymi þig vel.
Þinn sonur,
Helgi Gíslason.
Skömmu fyrir miðja síðustu öld
var sáð til rósar í Neskaupstað.
Þessi sáning tókst vel, rósin stækk-
aði og dafnaði vel. Hún fékk nafnið
Elísa Kristbjörg.
Það þótti ekki þjált, þannig að
fljótlega gekk hún undir nafninu
„Ponsa“ í sinni heimabyggð. Það
segir sitt um, hvernig hún kynnti sig
meðal sinna samborgara. Hún var
lífsglöð og vildi öllum vel.
En hún vildi skoða heiminn og
fyrsta skrefið var að fara „uppyfir“
og kanna þær unaðssemdir, sem
ekki var notið „í neðra“. Þá var rósin
í þann veginn að blómstra. Hýreyg
og heillandi fljóð, sem bræddi alla
með sínum hlýju brúnu augum og
léttri lund.
Þegar „uppyfir“ kom blasti við
hérað með meiri víðáttum en rósin
frá Neskaupstað átti að venjast.
Þar var lengra til fjalla, en þau
voru engu að síður tilkomumikil.
Sólin reis hátt, lífið blasti við. Heim-
urinn var að stækka og stækka.
Rósin var örlítið óörugg í þessari
víðáttu til að byrja með, en hún
braggaðist. Ungir sveinar á héraði
heilluðust af rósinni frá Neskaup-
stað.
Nafni minn og frændi á Helgafelli
var einn þeirra. Hann átti margar
ferðirnar í húsmæðraskólann á Hall-
ormsstað, til fundar við „Ponsu“.
Hún fór ekki onyfir aftur.
Hún varð húsfreyja á Helgafelli,
sem þá var eins og lítil umferðar-
miðstöð í miðri sveit.
Alvara lífsins blasti við. Nafni
minn var tekinn við góðu búi af for-
eldrum sínum og vildi gera stóra
hluti. Það var unnið myrkanna á
milli, en lítill tími til að rækta heima-
garðinn.
Þrátt fyrir það virtist rósin frá
Neskaupstað ætla að blómstra, þótt
ung væri og lítt hörðnuð til að
standa af sér þau hret, sem fæstir
komast hjá á lífsleiðinni. Rósir á
þessu þroskaskeiði þola illa skugga
annarra, jafnvel þótt skuggavöldun-
um gangi ekki annað til en veita
skjól. Hjálpa.
Rósin reyndi að læra á lífið. Hún
blómstraði þegar tápmikill drengur
kom í heiminn og annar fáum árum
síðar. Kraftmiklir strákar, sem hvor
um sig voru lifandi eftirmyndir for-
eldranna. Þar að auki varð rósin frá
Neskaupstað vinsæl meðal sveitung-
anna, sem kunnu að meta lífsgleði
hennar og væntumþykju.
Til þeirra hjóna var gott að koma
og gestrisni þeirra fékk ég að njóta
sumar eftir sumar. Nafni minn var
kátur og hlýr við rósina og drengina
sína, rétt eins og hann var oftar en
ekki við sitt samferðafólk. En vinnu-
dagurinn var langur og stundum
óþarflega langur, þegar hann rakst
á ölkúta, í sínum ranni eða hjá góð-
um granna, sem voru á ásættanlegu
þroskastigi.
Liðleskja hans við bindindishreyf-
ingu Fellamanna kom honum stund-
um í koll, líkt og á við um marga
aðra Skógargerðismenn! Það
skyggði líka stundum fyrir hjá rós-
inni.
Hún hafði sína þyrna úr föður-
garði, sem gerðu henni stundum erf-
itt að höndla hamingjuna.
Engu að síður reyndust nafni
minn og Krilla mér einstaklega vel.
Nafni hafði góða nærveru og stund-
um tók ég mér frí úr vegagerðinni
hjá Helga föður hans til að komast í
ELÍSA KRISTBJÖRG
RAFNSDÓTTIR
✝ Kristín SigríðurSigurðardóttir
fæddist á Skinnalóni
á Sléttu 16. mars
1917. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 31.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurður Ingi-
mundarson smiður
frá Brekku í Núpa-
sveit, f. 1. desember
1881, d. 11. janúar
1917, og Arnþrúður
Stefánsdóttir, f. á
Skinnalóni 25. apríl 1892, d. 28.
september 1967. Systkini Sigríðar,
börn Arnþrúðar og Sigurðar Árna-
sonar, f. á Sigurðarstöðum á Sléttu
24. maí 1890, d. 15. janúar 1979,
eru Valborg, f. 27. ágúst 1926, Jón,
f. 21. nóvember 1928, Hólmfríður,
f. 2. nóvember 1930 og Margrét
Anna, f. 5. júní 1933.
Sigríður giftist 3. september
1946 Guðmundi Þorsteinssyni
verkfræðingi, f. á Akureyri 31. júlí
1921, syni Þorsteins Jónssonar, f.
24. desember 1881, d. 25. apríl
1966, og Guðrúnar Guðmundsdótt-
ur, f. 17. júlí 1894, d. 2. maí 1977.
Vignir, f. 10. júlí 1976, sambýlis-
kona Kristín Blöndal, f. 10. janúar
1972, dóttir þeirra er Anna Lára, f.
30. ágúst 2004, b) Sigurður Þór, f.
12. febrúar 1980 og c) Elísa Guðrún
f. 12. janúar 1987. B) Hallgrímur, f.
24. febrúar 1959, maki Ingibjörg
Haraldsdóttir, f. 9. ágúst 1961. Syn-
ir þeirra eru Hrannar, f. 31. maí
1987 og Jón Þór, f. 29. apríl 1992.
Fyrir átti Ingibjörg Elsu Jóhanns-
dóttur Kiesel, f. 5. júní 1983. C) Sig-
urður Arnar, f. 4. janúar 1967,
maki Svala Kristín Hreinsdóttir, f.
15. júní 1969. Börn þeirra eru Árný
Lára, f. 12. janúar 1992, Arnar
Freyr, f. 10. nóvember 1995 og Sig-
rún Eva, f. 15. júlí 2002.
Sigríður ólst upp á Raufarhöfn,
fékk almenna menntun og vann sér
og sínum með ýmsum hætti. Að-
stoðaði móður sína við mötuneyt-
isrekstur, afgreiddi í Kaupfélag-
inu, starfaði á símstöðinni, hljóp í
síld og sinnti öðru því er til bjargar
mátti verða. Hún nam í tvo vetur,
1935 til 1937, við húsmæðraskól-
ann á Hallormsstað. Þau Sigríður
og Guðmundur bjuggu alla tíð í
Reykjavík. Fyrstu árin bar þau
víða í húsnæðishraki eftirstríðsár-
anna, en 1956 fluttu þau að Forn-
ahaga 15 þar sem heimili þeirra
stóð lengstum. Síðustu árin, frá
1998, bjuggu þau á Aflagranda 40.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Börn þeirra Sigríðar
og Guðmundar eru: 1)
Sigþrúður fram-
kvæmdastjóri, f. 10.
ágúst 1949, maki
Birgir Guðjónsson
lögfræðingur, f. 8.
maí 1948. 2) Kristján
læknir, f. 28. desem-
ber 1953, maki Auður
Andrésdóttir jarð-
fræðingur, f. 13. maí
1955. Börn þeirra
eru: A) Sigríður, f. 13.
desember 1981, sam-
býlismaður Sturlaug-
ur Jón Björnsson, f. 5. september
1981. B) Ólöf, f. 13. desember 1981,
sambýlismaður Jón Árni Helgason,
f. 8. október 1981. Sonur þeirra er
Kristján Dagur, f. 27. febrúar 2005.
C) Jón Birgir, f. 27. febrúar 1994.
Sonur Auðar er Högni Þór Gylfa-
son, f. 24. september 1975, sam-
býliskona Amy Lynn Tucker, f. 29.
október 1977. Sonur Sigríðar er
Sigurður Ingimundarson, f. 25. jan-
úar 1934, maki Guðrún Þórarins-
dóttir, f. 11. september 1935. Synir
þeirra eru; A) Elís Þór, f. 5. janúar
1956, maki Jónsína Ólafsdóttir, f.
16. janúar 1955. Börn þeirra eru; a)
Fjallið sem þögult fylgdi mér eftir hvert
skref
hvert fótmál sem ég steig, nú er það
horfið.
Á beru svæði leita augu mín athvarfs.
(Hannes Pétursson.)
Hún tók mér hlýlega og ég fann að
hjá henni væri hinn öruggi staður.
Kyrrlát umhyggjan var mér at-
hvarf og vinátta okkar var án fyr-
irvara. Síðar frétti ég að hún hefði
lagt mér óverðskuldað góð orð þá við
hittumst í æsku minni. Við sátum
stundum á hljóðskrafi og ég held
hún hafi sagt mér ýmislegt sem ekki
fór víðar. Ég ætla ekki að rjúfa þann
trúnað. Þó skal sagt að ég tel að í
henni hafi búið tvær sálir. Önnur
sem hefði við aðrar aðstæður lagt út
á veraldarsjóinn án hiks, en var af
nauðsyn fengin af þeirri sam-
viskusömu og trúföstu til að vinna
sér og sínum í túninu heima. Og
þetta gerðist án eftirsjár held ég.
Hún var orðvör og grandvör og
lagði alltaf gott eitt til málanna.
Tengdamóðir mín var samt ólíkinda-
leg. Það kölluðu sumir ættarfylgju
og kenndu við Skinnalón. Vel má það
vera, en ég tel að glannalegur nútím-
inn mætti temja sér slíkan hóglegan
aðgang að kenndum sínum og hugs-
unum.
Hún hafði einstakt lag á að gleðja
mig með gjöfum sem hittu í mark og
vissi ég þó sjaldnast hvernig hún
færi að því aldrei spurði hún neins.
Mest held ég upp á ljóðabækurnar.
Ég átaldi hana tíðum fyrir stöðugan
lestur dagblaða, er virtust jafnvel
gulnuð og velkt geta gefið henni eitt
og annað mér hulið. Sagði ég þá að
flestur annar texti væri bitastæðari.
Hún hélt auðvitað sínu striki, en
aldrei kom ég samt að tómum lestr-
arkofa hennar.
Hún var alltaf með á nótunum, en
hallaði sér einkum að mönnum eins
og Hannesi Péturssyni, Einari
Braga og öðrum þeim sem fóru var-
lega með orðin.
Tengamóðir mín var ekki heilsu-
hraust og ekki heldur kvartsár. Í
þau ár er við fetuðum saman voru á
hana lagðir sjúkdómar af ótrúlegu
hugmyndaflugi, en ég vissi að nú
færi nær endalokum þegar hún
sagðist skömmu fyrir andlátið vera
hundveik. Úr því svo stórt var sagt
var stundin komin. Þakka þér sam-
fylgdina, Sissa mín.
Birgir Guðjónsson.
Nú blundar fold í blíðri ró,
á brott er dagsins stríð,
og líður yfir land og sjó
hin ljúfa næturtíð.
Þá mæða sálar hverfur hver,
svo hvílst þú getur rótt,
og sjálfur Drottinn sendir þér,
er sefur, góða nótt.
(Jón Helgason.)
Við minnumst með gleði heim-
sóknanna í Fornhagann og síðar á
Aflagrandann.
Brosið þegar við komum, allt svo
hreint og fínt. Litla eldhúsið, eldhús-
stólarnir, kollurinn með öllum blöð-
unum sem þú áttir eftir að lesa.
Uppáhelltu kaffi í gömlu kaffikönn-
unni, rúsínunum, spjallinu, áhuga
þínum og góðri nærveru. Kveðjunni,
brosinu.
Og svo vaskaðir þú upp allt í þinni
réttu röð.
Bestu þakkir fyrir samveruna.
Árný Lára, Arnar Freyr
og Sigrún Eva.
Þar varst þú
Í andartaki bernskunnar
bastu mér blóm
leiftrandi ljós
auga mitt þáði snertingu
örlátra handa þinna
í vorsólinni
fákur spretti úr spori
í ærslafengnu fjöri
dag og nótt
í langri ferð
horfi ég til himins
sorg og söknuður
í dögun
bunar vatn í brunninn
von á vegarbrún
Blessuð sé minning Sissu, systur
minnar,
Hólmf́ríður.
Okkur langar að minnast Sissu
frænku okkar. Sissa var elsta systir
mömmu. Hún var mikilvæg mann-
eskja í lífi okkar systranna, sérstak-
lega eftir að við fluttum í vesturbæ-
inn 1970. Sissa og Gúi bjuggu á
Fornhaga 15 og þangað lá leiðin ansi
oft. Okkur var ávallt vel tekið og
mikill áhugi sýndur á því sem við
vorum að sýsla t.d. í skólanum. Sissa
hlustaði á okkur eins og fullorðnar
manneskjur með væntingar og áætl-
anir um framtíðina. Þetta gerði það
að verkum að okkur fannst við frek-
ar mikilvægar og hefðum sitt hvað
fram að færa. Hún ýtti sem sagt
undir að við tjáðum skoðanir okkar
og veltum hlutunum fyrir okkur.
SIGRÍÐUR
SIGURÐARDÓTTIR
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við fráfall föðursystur okkar og
mágkonu,
JÓNU I. HANSEN
dönskukennara,
Hraunbæ 90.
Þ. Magnús N. Hansen,
Sigurbjörg N. Hansen,
Guðbjörg N. Hansen,
Þórður G. Hansen,
Guðlaug Kristófersdóttir
og fjölskyldur.