Morgunblaðið - 30.05.2006, Síða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 30. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Berta BjörgFriðfinnsdóttir
fæddist á Húsavík 4.
apríl 1951. Hún lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 18.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Friðfinnur
Árnason, bæjar-
stjóri á Húsavík og
síðar fulltrúi á
skrifstofu Ríkis-
skattstjóra, f. 20.
maí 1909, d. 3. des-
ember 1976, og Sig-
urlaug Björg Albertsdóttir hús-
móðir, f. 4. apríl 1917. Systkini
Bertu eru Kristín Sigríður Frið-
finnsdóttir, f. 9. júní 1939, d. 16.
desember 2005, og Bjarni Jósef
Friðfinnsson, f. 9. maí 1943, d. 12.
júní 2002, maki Gréta Gunnars-
dóttir og börn þeirra eru: a)
Birna, maki Ingólfur Sigurðsson,
börn þeirra Laufey Sif og Bjarni
Grétar, b) Kristjana Sif, maki
Steingrímur Sæv-
arr Ólafsson, börn
þeirra Gunnhildur
Sif, Þórir og Stein-
unn Edda og c) Arn-
ar, maki Rakel Hall-
dórsdóttir, börn
þeirra eru Gréta og
Halldór Egill.
Berta giftist Ívari
Sæmundssyni en
þau slitu samvist-
um.
Berta fæddist á
Húsavík og bjó þar
fyrstu árin. Fjög-
urra ára flutti hún til Reykjavík-
ur. Hún var í Melaskóla og síðan í
Hagaskóla. Einnig var hún í Hús-
mæðraskólanum á Laugalandi í
Eyjafirði. Hún nam snyrtifræði
en lengst af vann hún á skrifstofu
Borgarbókasafns Reykjavíkur í
Þingholtunum.
Berta verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Berta Björg, eða bara Berta eins
og við kölluðum hana alltaf, var
svona frænka sem allir vildu og
þyrftu að eiga. Uppáhaldsfrænka.
Hún dekraði okkur með sælgæti, lék
sér við okkur, hlustaði á okkur, hló
með okkur og veitti okkur þá hlýju
og ótakmarkaðan kærleik sem að-
eins uppáhaldsfrænkur geta veitt.
Sá kærleikur framlengdist síðan
óskertur til barnanna okkar.
Það eru svo margar góðar minn-
ingar sem við eigum um Bertu. Mat-
arboðin voru eftirminnileg, ekki síst
þrettándagleðin sem haldin var í litlu
íbúðinni hennar í Vesturbænum á
hverju ári, og sá Berta alltaf til þess
að nóg væri til af öllu. Frystirinn
þaninn af frostpinnum, skálar fullar
af salthnetum og súkkulaðirúsínum
og matur og rauðvín fyrir amk.
helmingi fleiri en voru á staðnum.
Berta var ómissandi í sumarbústað-
arferðum þar sem hún var óþreyt-
andi að fara út að moka með krökk-
unum og róla auk þess sem hún kom
með fulla poka af gotteríi.
Það var alltaf gaman í kringum
Bertu, óþvingað og innilegt. Berta
keyrði sig í gegnum nokkra Skoda
og var ósérhlífin í að keyra ömmu og
Stínu um borg og sveitir. Þegar hún
þurfti ekki á bílnum að halda fengum
við hann lánaðan skilyrðislaust.
Berta var kona sem gaf frekar en
þáði og hefði viljað gefa ennþá meira
hefði verið þess kostur. Við söknum
Bertu en lifum glöð við þær góðu
minningar sem við eigum saman.
Birna Bjarnadóttir,
Kristjana Sif Bjarnadóttir,
Arnar Bjarnason.
Erfitt er að hugsa til þess að Berta
frænka sé horfin frá okkur. Þegar ég
sest hérna niður rifjast upp ótal
minningar um hana. Ég man eftir því
þegar ég vildi alltaf gista hjá henni
þegar ég var yngri. Hún hafði svo
mikið fyrir því að vera góð við okkur
krakkana.
Ekki var hún að að spara við okk-
ur bíóferðirnar eða allt nammið sem
okkur fannst svo gott. Ég man sér-
staklega eftir öllum jólaboðunum
sem voru haldin hjá henni árlega,
alltaf nóg af frábærum kræsingum
og ís í eftirrétt. Eftir að veikindin
bar að hélt hún áfram að taka vel á
móti öllum sem komu í heimsókn. Ég
hefði gjarnan viljað hafa verið dug-
legri að heimsækja hana þessa síð-
ustu daga sem hún lifði. Við vitum öll
að þú ert komin á betri stað núna.
Aldrei fellur á þig ryk
fyrir innri sjónum mínum.
Átt hef ég sælust augnablik
í örmunum sterku þínum.
(Þura í Garði.)
Elsku Berta mín, hvíldu nú í friði
Laufey Sif Ingólfsdóttir.
Elsku Berta mín, nú kveð ég þig
með söknuð í hjarta. Mér fannst við
alltaf eiga svo sérstakt samband því
ég var skírð í höfuðið á þér. Þegar ég
hugsa til baka um allar góðu stund-
irnar sem ég fékk að eiga með þér
eru sumarbústaðarferðirnar með
saumaklúbbnum ykkar mömmu sem
eru mér efst í huga. Þar var mikil
hlátur og gleði sem ríkti og þegar all-
ir fóru að syngja Óli fór til Bertu
bakarístertu og ég tók það alltaf svo
nærri mér, þá var alltaf sagt: við er-
um ekki að syngja um þig við erum
að syngja um stóru Bertu, og þú
brostir út að eyrum.
Einu sinni hringdir þú í mig og
baðst mig um að koma til þín, þetta
var stuttu eftir afmælisdaginn minn
og þegar ég kom beið mín afmæl-
isgjöf frá þér. Ég fékk töfradót frá
þér og var þetta í svo miklu uppá-
haldi hjá mér í langan tíma og sér-
staklega því þetta var frá þér.
Berta mín, ég þekkti þig alla mína
ævi og ég er svo þakklát fyrir það og
einnig er ég þakklát fyrir það að hafa
fengið að kveðja þig almennilega áð-
ur en þú fórst frá okkur. Ég mun
hugsa til þín um ókomin ár með
söknuð í hjarta, elsku Berta mín.
Nafna þín,
Berta Björg Sæmundsdóttir.
Í dag kveðjum við kæra vinkonu
okkar Bertu Björgu sem fallin er frá
eftir langvarandi veikindi. Þegar við
lítum til baka er margs að minnast
enda margra ára vinátta að baki.
Eftir að skólaskyldu lauk stofnuðum
við nokkrar vinkonur saumaklúbb,
sem hefur haldist æ síðan. Margt
hefur verið brallað, og ýmislegt gert
okkur til skemmtunar, eins og úti-
legur, grillveislur, sumarbústaða-
ferðir og utanlandsferðir. Alltaf
mætti Berta og var hrókur alls fagn-
aðar. Hún var alltaf með á hreinu í
hvaða röð saumaklúbbur skyldi
haldinn hverju sinni. Hún var einnig
mjög minnug á afmælisdaga, bæði
barna okkar og vinanna allra. Berta
var afar föst fyrir og ákveðin í skoð-
unum sínum og ekkert gat haggað
henni. Allaf var hún fyrirhyggjusöm,
smurði brauð fyrir allan hópinn í úti-
legum, mætti á gulum stígvélum á
kvöldin í dögginni meðan við hinar
vorum í rennblautum strigaskóm.
Berta var sérlega gestrisin og mikill
höfðingi heim að sækja. Hún var
mjög barngóð enda hændust öll
börnin okkar að henni og virtu hana
alltaf mjög mikils.
Í dag er okkur ofarlega í minni
Ameríkuferðin okkar fyrir 5 árum,
en þá var Berta orðin mjög veik. Það
breytti samt ekki staðföstum áhuga
hennar á því að aka langar leiðir nið-
ur til Key West til þess að geta skoð-
að slóðir Hemmingways, þar sem
skáldið lifði.
Eftir að heim kom fór heilsu henn-
ar hratt hrakandi og eftir að hafa
dvalið heima um hríð, fluttist hún í
Skógarbæ þar sem hún dvaldi síð-
ustu 3 árin við góða umönnun og eiga
allir þar góðar þakkir skilið fyrir frá-
bæra umönnun og hlýhug.
Elsku Lauga og fjölskylda, við
Sjöstjörnurnar og fjölskyldur, vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
(Valdimar Briem.)
Guð blessi minningu Bertu Bjarg-
ar Friðfinnsdóttur, vinkonu okkar.
Jóna M., Þuríður, Margrét,
Berglind, Eygló og Anna María.
Það var haust, þetta var árið 1968,
við allar táningar að fara að heiman
allflestar í fyrsta sinn, já þetta var
hópur af fallegum, ungum saklaus-
um stelpum í ævintýraleit á Hús-
mæðraskólann að Laugalandi í
Eyjafirði.
Við komum alls staðar af landinu,
margar úr henni Reykjavík, ein af
þeim var hún Berta Björg, alltaf
kölluð Berta í okkar hóp. Við höfðum
ákveðið að eyða næstu 9 mánuðum
saman á heimavist.
Við vorum allar á heimavistinni,
þannig var það í þá daga.
Þess vegna kynntumst við svo vel
hver annarri sem var ómetanleg lífs-
reynsla.
Vorum næstum eins og systur.
Alltaf var Berta hrókur alls fagnað-
ar, stutt í húmorinn og virkilegur
gleðigjafi. Við deildum bæði gleði og
sorg saman á þessum 9 máunuðum
og voru mörg uppátækin hjá okkur
eins og gefur að skilja, þar sem
meira en 30 stelpur voru saman.
Eftir að við útskrifuðumst frá
Laugalandi höfum við verið ótrúlega
duglegar að hittast, alltaf á hverju
ári, Berta átti alltaf frumkvæðið
fyrstu árin.
Þá var venjan að hittast heima hjá
hver annarri. Oft fórum við líka til
Akureyrar og áttum yndislega daga
saman þar, ásamt þeim skólasystr-
um sem búa fyrir norðan, en þær eru
margar þar. Síðast var Berta með
okkur þegar við fórum austur á Eg-
ilsstaði, þar vorum við í nokkrum
sumarbústöðum, því við vorum svo
margar.
Þetta var yndisleg ferð, en þá var
sjúkdómurinn farinn að segja til sín,
en hún Berta okkar ætlaði ekki að
gefast upp.
Þarna rifjuðum við upp heimavist-
ar-„fílinginn,“ grilluðum, lékum okk-
ur bæði innan dyra og utan, fórum í
gönguferðir, tíndum hrútaber, hlóg-
um og sungum.
Eftir að Húsmæðraskólanum lauk
fór Berta til Ameríku og varð þar af
leiðandi mikil heimskona eða það
þótti okkur á þeim árum. Hún dvaldi
þar í eitt ár og þreyttist aldrei á að
rifja upp þann tíma. Berta starfaði
lengst af við Borgarbókasafnið í
Reykjavík eða þar til fyrir um tíu ár-
um er hún lét af störfum sökum veik-
inda sinna. Hún dvaldi þó heima í
nokkur ár, því ekki vildi hún gefa eft-
ir sjálfstæði sitt, þar til fyrir þremur
árum er hún fluttist inn í Skógarbæ
þar sem hún naut góðrar umönnunar
og elsku allra sem þar störfuðu.
Berta eignaðist ekki börn, en ein
úr okkar hóp, góð vinkona hennar,
yngdi hana upp og skírði dóttur sína
hennar nafni, það segir okkur margt
um hvaða persónu hún hafði að
geyma.
Elsku Berta, hafðu þökk fyrir allt.
Við munum ávallt minnast þín.
Við vitum að það verður tekið vel á
móti þér.
Innilegar samúðarkveðjur til
mömmu þinnar, sem hefur nú kvatt
börnin sín þrjú á fjórum árum.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Björn. Jónsson.)
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Ásta Mark., Inga, Freyja og
Ásta Jóns, Laugalandsmeyjar.
Þá hefur Berta okkar kvatt eftir
erfiða baráttu, örugglega hvíldinni
fegin og komin á betri stað þar sem
pabbi hennar og systkini hafa tekið
vel á móti henni.
Leiðir okkar lágu fyrst saman fyr-
ir tæpum 38 árum, en á haustdögum
árið 1968 vorum við í hópi fjörugra
ungra kvenna er flögruðu um ganga
Húsmæðraskólans á Laugalandi við
Eyjafjörð. Hvað rak hana Bertu
Björgu til að ganga menntaveginn í
Eyjafirði veit ég ekki gjörla, en hef
þá trú að óslökkvandi ævintýraþrá
hafi verið ríkari en þráin eftir full-
komleika í matreiðslu og hannyrð-
um. Í skólanum fór ekki mikið fyrir
Bertu, málæði var ekki hennar stíll
eða að trana sér fram í tíma og
ótíma, en þó lá hún aldrei á æði
skondnum athugasemdum þegar til-
efni gafst og hún vissi hvað hún vildi
og stóð á sinni skoðun.
Berta var í gegnum árin aðaldrif-
fjöðrin í að hóa okkur skólasystrun-
um saman.
Í mörg ár hittust skólasysturnar á
suðvesturhorninu árlega og við sem
bjuggum úti á landi reyndum að
samræma borgarferðirnar við þess-
ar samkomur. Á fimm ára fresti var
blásið til afmælisfagnaðar og afmæl-
isfagnaðirnir stóðu svo sannarlega
undir nafni.
Nú er komið stórt skarð í hópinn,
en við höfum óteljandi minningar til
að ylja okkur við um ókomin ár.
Eftir dvölina á Laugalandi skildi
leiðir um tíma, Berta fór á vit æv-
intýranna til Bandaríkjanna í eitt ár
en fljótlega eftir heimkomuna voru
kynnin endurnýjuð og frá því á
seinnihluta áttunda áratugarins
höfðum við mikið samband og þegar
ég gisti höfuðstaðinn bjó ég hjá
Bertu, fyrst í litlu íbúðinni við Hátún
og síðar á Boðagrandanum. Þrátt
fyrir fáa fermetra var alltaf nóg
pláss hjá Bertu og alltaf veisla. Og
norður kom hún ekki sjaldnar en ár-
lega, allt þar til veikindi hennar
heftu ferðafrelsið. Þessar heimsókn-
ir voru alltaf skemmtilegar og til-
breytingaríkar, því það var aldrei
lognmolla í kringum Bertu og
grunnt á grallaranum. Hún lagði
einnig mikla rækt við fjölskyldu og
vini og þá ekki síður við börnin okkar
sem þakka henni hlýju og artarsemi.
Elsku Berta, þú áttir svo sannar-
lega erindi á þetta tilverustig okkar,
en stoppaðir alltof stutt. Þú hafðir af
svo miklu að miðla til að bæta heim-
inn og gera hann litríkari og
skemmtilegri. Hafðu þökk fyrir allt.
Þóra Hjaltadóttir.
BERTA BJÖRG
FRIÐFINNSDÓTTIR
Kynslóðir koma,
kynslóðir fara.
Og enn einu sinni
er komið að kveðju-
stund er ágæt félagskona sjúkra-
vinafélags RKÍ á Akranesi hefur
kvatt. Ólína Ása var einn af stofn-
félögum Sjúkravina. Og er bóka-
safni var komið á fót við Dval-
arheimilið Höfða var hún ásamt
Ragnheiði systur sinni ein þeirra
kvenna er sáu um það. Þar nutu
þær almennra vinsælda eins og í
öllu öðru er þær tóku sér fyrir
hendur. Síðustu árin dvaldi Ólína
svo á Dvalarheimilinu við gott at-
læti. Á kveðjustund þökkum við
Ólínu Ásu öll hennar störf í okkar
þágu.
Sjúkravinir RKÍ, Akranesi.
Oss héðan klukkur kalla
svo kallar Guð oss alla
til sín úr heimi hér.
(V. Briem.)
Látin er í hárri elli öndvegiskon-
an Ólína Ása Þórðardóttir. Mig
langar að minnast hennar í nokkr-
um orðum sem kvenfélagskonu. Um
ÓLÍNA ÁSA
ÞÓRÐARDÓTTIR
✝ Ólína Ása Þórð-ardóttir fæddist
á Grund á Akranesi
30. nóvember 1907.
Hún lést á Dvalar-
heimilinu Höfða
hinn 14. maí síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Akraneskirkju 19.
maí.
áratuga skeið var hún
einn af máttarstólpum
Kvenfélags Akraness
og þar hófust okkar
kynni.
Hennar vinátta hef-
ur fylgt mér ætíð síð-
an.
Fyrir um 50 árum
flutti fjölskylda mín
til Akraness. Þar
þekkti ég engan en
var mjög vel tekið.
Fljótlega var mér
boðið að ganga í
kvenfélagið, sem var
fjölmennt þá með um 80 félagskon-
ur, sem voru þekktar fyrir fram-
úrskarandi dugnað og komu mörg-
um málum sínum fram til heilla
fyrir bæinn okkar. Ég dáðist að
þessum konum, þær voru mælskar
– gátu staðið upp og flutt ávörp og
jafnvel ræður undirbúningslaust, að
mínum dómi hefðu þær sómt sér
vel í ræðustól á Alþingi. Á aðalfundi
félagsins 1974 var kosin nýr for-
maður leynilegri kosningu. Þegar
atkvæði höfðu verið talin hlaut ég
flest atkvæði. Mér brá svo mikið að
ég sat sem fastast.
Heyrði eins og úr fjarska að kon-
urnar stóðu upp og klöppuðu. Um
síðir gat ég staðið upp og þakkað
þeirra traust en stamaði út úr mér
að ég hefði hvorki þekkingu né
reynslu til að taka við þessu starfi –
kom þá Ólína til mín og taldi í mig
kjarkinn. Árin í formannssætinu
urðu sex. Um störf mín þar er ekki
mitt að dæma. Öllum þeim úrvals-
konum sem störfuðu með mér í
stjórninni á ég mikið að þakka, ég
stóð aldrei ein. Í svona stóru félagi
höfðu konur ýmsar skoðanir og
deildu um margs konar málefni en
ég man ekki eftir að hafa slitið
fundi fyrr en samkomulag náðist.
Eitt var það málefni sem aldrei
var rætt – stjórnmál. Pólitík var al-
veg tabú í félaginu.
Félagskonur unnu af dugnaði
fyrir mörgum framkvæmdum til
heilla fyrir bæinn. Um áratugaskeið
söfnuðu þær í sjóð til styrktar
byggingu sjúkrahúss. Sá draumur
varð að veruleika árið 1952. Þá af-
hentu þær digran sjóð til tækja-
kaupa og áfram var haldið að
styrkja sjúkrahúsið.
Annað áhugamál félagsins var að
hér yrði reistur leikskóli fyrir börn.
Með aðstoð margra félagasamtaka
gat leikskólinn tekið til starfa árið
1964 og sáu félagskonur um rekstur
hans um árabil. Áfram var haldið
og mörg voru áhugamálin, flest til
heilla fyrir bæinn okkar og ávallt
var Ólína hinn trausti hlekkur í
starfsemi kvenfélagsins sem aldrei
brást.
Fyrir nokkrum árum heimsótti
ég hana á Dvalarheimilinu Höfða,
þar leið henni vel. Hugurinn og
vakandi áhugi hennar fyrir velferð
bæjarins var hinn sami. Nokkrum
dögum áður höfðu bæjaryfirvöld
gert nýja áætlun að skipulagi á
byggingarmálum. Hún sagðist al-
veg vera á móti þessari tillögu og
færði rök fyrir máli sínu. Hún vildi
alltaf hag bæjarins sem bestan og
var ófeimin að tjá skoðanir sínar.
Nú er komið að kveðjustund.
Klukkurnar hafa kallað mína kæru
vinkonu til starfa í öðrum heimi. Ég
þakka henni samfylgdina og hennar
traustu vináttu.
Ástvinum hennar sendi ég ein-
lægar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hennar.
Anna Erlendsdóttir.