Morgunblaðið - 03.08.2006, Blaðsíða 28

Ferðamaturinn þarf að hentaaðstæðum á staðnum,bæði til að matbúa og mat-ast. Það þarf að fara í
gegnum hve mikið pláss maturinn
má taka, kæliaðstöðu og smekk
þeirra sem eru að ferðast svo allir fái
eitthvað við sitt hæfi. Ef ekki er ætl-
unin að fara og kaupa inn á ferðalag-
inu er líka nauðsynlegt að skipu-
leggja máltíðir vel og sniðugt að gera
matseðil fyrir dagana og inn-
kaupalista út frá því . Mikið auðveld-
ara er að skipuleggja matarinnkaup
ef búið er við slíkan lúxus að hafa
kæliskáp á áfangastað en kælitöskur
eru líka ágætar í styttri ferðir.
Ef notuð er kælitaska er mik-
ilvægt að raða þannig að það sem
maður notar fyrst sé efst og einnig
að taka með frosinn mat eins mikið
og hægt er þar sem hann endist leng-
ur og heldur hinu köldu á meðan
hann þiðnar, ásamt kælikubbunum.
Góður undirbúningur
Ef eldunaraðstæður á áfangastað
eru frumstæðar eins og í tjaldúti-
legu, er góður undirbúningur og
skipulag lykillinn að árangrinum.
Forsoðnar kartöflur, tilbúnar kaldar
sósur, kryddlegið kjöt og álpakkað
grænmeti tilbúið á grillið geta
t.d.auðveldað málið þegar á hólminn
er komið.
Mikilvægt er síðan að muna að
hreinlæti skiptir miklu máli, þó mað-
ur sé úti í náttúrunni. Það er til dæm-
is alltaf mikilvægt að þvo hendur áð-
ur maður hefst handa við matargerð
og því gott að hafa til dæmis blaut-
servéttur með ef erfitt er að nálgast
vatn. Hrátt kjöt má aldrei snerta
önnur matvæli, né safi úr hráu kjöti.
Álegg í ferðalagið
Samlokur geymast illa nema yfir
daginn, betra er að taka með gott
gróft brauð og álegg sem þolir með-
ferðina og setja saman á staðnum.
Hér eru hugmyndir að áleggi;
 Niðursneitt kjötálegg er hand-
hægt en það er fljótt að skemm-
ast, biti af soðinni hangikjötsrúllu
endist betur. Skera má svo af rúll-
unni smám saman á ferðalaginu.
 Baunakæfa til dæmis hummus
 Soðin egg og kavíartúba, kál
 Niðursoðin kæfa, súrar gúrkur
 Soðin egg og túnfiskur, vorlaukur
og fersk krydd
 Fullelduð baunabuff með sinnepi,
kryddjurtum og salati
 Smurostur
Síðan er auðvitað hægt að gefa
hugmyndafluginu lausan tauminn og
sníða réttina eftir smekk hvers og
eins, ekki síður en ef framundan væri
veisla með fjölskyldunni, vinum eða
grillpartí með vinnufélögunum. Hér
koma nokkrar hugmyndir að afar
einföldu og góðu nesti, og ekki
gleyma harðfiskinum.
Nesti fyrir helgina
Að mörgu er að huga
þegar farið er í ferðalag
og þar fremst í flokki hjá
mörgum er maturinn.
Það er fátt leiðinlegra en
að vera matarlaus í
óbyggðum, segir Heiða
Björg Hilmisdóttir sem
var ekki lengi að útbúa
nesti í ferðalagið.
Heiða Björg komin út í guðsgræna náttúruna ásamt börnunum sínum Hilmi Jökli og Sólkötlu Þöll.
Pastasalat sem hægt er að krydda með jurtum úr náttúrunni.
28 FIMMTUDAGUR 3. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
DAGLEGT LÍF Í ÁGÚST
É
g er kominn með titil á
fyrstu skáldsöguna
mína. Þetta er býsna
góður titill; minnir
kannski svolítið á
heiti skáldsögu Vigdísar Gríms-
dóttur, Grandavegur 7, en það þarf
ekki að vera verra. Bókin skal
semsé heita eftir gamla húsinu
hennar ömmu minnar, en það
stendur á vísum stað í miðborg
Reykjavíkur.
Persónulega finnst mér titillinn
hafa ákveðna mystík yfir sér, mað-
ur sér fyrir sér hús í gamla mið-
bænum, liðna tíma og fólk sem velk-
ist um í lífsins ólgusjó.
Nú er bara að setjast niður og
skrifa þessi ósköp.
Ég hef að vísu ekki haldið að það
myndi liggja fyrir mér að skrifa
krimma. Efnið er þó einhvern veg-
inn þannig að mér finnst það blasa
við. Held það hljóti að vera hægt að
fabúlera út í hið óendanlega um
þetta gamla hús sem vettvang voða-
verka eða íverustað dularfullra
manna.
Verð ég ekki að útskýra hvers
vegna ég sé þetta hús fyrir mér í
forgrunni skáldsögunnar?
Það var fyrir rúmum tíu árum
sem fjölskylda mín tók þá ákvörðun
að selja umrædda húseign. Þær áttu
þetta í sameiningu, amma mín og
systir hennar, en eftir að amma dó
síðsumars 1992 var íbúðin sett í sölu.
Amma hafði ein og óstudd alið
upp fimm stúlkur á þessu heimili,
en afi minn fórst með Dettifossi á
vordögum 1945 – einn þeirra fjöl-
mörgu sem féllu í hildarleik heims-
styrjaldarinnar síðari.
Þetta getur ekki hafa verið auð-
velt líf fyrir ekkjuna ungu, með
tæpra fjögurra ára gamla dóttur
yngsta, þá elstu aðeins tólf ára. Á
neðri hæðinni fékkst þó góður
styrkur, en þar bjó ömmusystir mín
alla tíð með sínum manni og börn-
um tveim.
Get ég rétt ímyndað mér hvort
það hafi ekki fylgt því ákveðnar til-
finningar fyrir móður mína og syst-
ur hennar fjórar, að selja frá sér
bernskuheimilið svo skömmu eftir
að amma sjálf féll frá.
En þessi er víst gangur lífsins og
til lítils var að hanga á íbúðinni; þar
bjó enginn lengur og ráðlegast var
auðvitað að koma henni í verð.
Ég man sjálfur glöggt eftir
pönnukökuáti á sunnudagseftir-
miðdögum, áður en amma varð veik
og gat ekki búið ein lengur. Þar var
gjarnan glatt á hjalla, enda syst-
urnar fimm duglegar við að mæta
með sitt fólk.
Maðurinn sem keypti eignina
þótti traustur, ef mig misminnir
ekki, og ekki vantaði upp á að hann
stæði í skilum. Hann ku hafa sagt,
að meiningin væri að gera þetta
gamla húsnæði eitthvað upp – ég
held hann hafi síðan ætlað að leigja
þetta út sem tvær íbúðir.
Á haustdögum 1992 komu því
systurnar saman, ásamt liðtækum
burðarmönnum (það er eins og mig
minni að þær hafi trakterað þá okk-
ar sem mættu til aðstoðar með heil-
um bjórkassa – það þótti mér býsna
gott, tvítugum háskólanemanum)
og allt hafurtask systranna var bor-
ið á brott. Ekki reyndist það létt
verk, enda alkunna að gömlu húsin
í miðbænum eru ekki þægileg, þeg-
ar kemur að flutningum. Illa gekk
að koma píanóinu hennar ömmu
niður þröngan og snarbrattan stig-
ann af annarri hæð.
Það eina sem skilið var eftir var
blómapottur í einum glugga, og
gömul, hvít og rytjuleg gluggatjöld
– með vitund kaupandans, sem
fannst víst ágætt að hafa eitthvað
fyrir gluggunum, á meðan hann
réði ráðum sínum.
Svo líða árin. Endrum og eins er
minnst á gamla heimilið hennar
ömmu í fjölskyldusamkvæmum,
menn undrast það hversu seint
manninum sækist verkið. Svo
hætta flestir að velta því fyrir sér;
nema kannski ég, sjálfur farinn að
búa í nágrenninu.
Ég hef semsé labbað reglulega
framhjá húsinu og í hvert skipti
sem svo ber við vakna sömu spurn-
ingarnar í huga mér.
Húsið stendur altso á sínum stað
– en ekkert meira en það. Fólkið í
næsta stigagangi (og raunar allrar
húsalengjunnar) hefur reynt að
flikka upp á þessi gömlu hús, og ég
er ekki frá því að vel hafi tekist til.
Ekki langt síðan var málað, og allt
er þetta bara býsna fínt.
Nema gamla húsið hennar
ömmu.
Helst sýnist mér reyndar að það
hafi barasta enginn farið inn í þetta
hús síðan þennan dag, er við bárum
píanóið hennar ömmu út. Í glugg-
anum á annarri hæð má sjá blóma-
pottinn sem við skildum (líklega
fyrir mistök) eftir og rytjulegu
gluggatjöldin hanga enn fyrir öllum
gluggum. Málningin er tekin að
flagna af ansi víða og á nokkrum
stöðum, t.d. á þakskegginu, má sjá
að risastórir hnullungar hafa brotn-
að af og fallið til jarðar.
Mér skilst að ungt par með lítið
barn hafi búið við hliðina; þau voru
skiljanlega ekki ánægð með að
hætta sem þessi steðjaði að barni
þeirra í nánasta umhverfi þess. Ég
þykist vita að þar til bærum aðilum
hjá hinu opinbera hafi í gegnum tíð-
ina borist kvartanir undan öllu
saman.
Hver hefur efni á því að kaupa
íbúð en láta hana svo bara standa
(að því er virðist) tóma í á annan
áratug? Hvernig ætli sé um að lit-
ast inni við? Það er hörmulegt að
hugsa til þess; helst svífa fyrir aug-
um manns rottugangur og myglað
brauð, þar sem í eina tíð hlupu um
glaðvær börn.
Veslings nágrannarnir hljóta að
vera miður sín – þeir rembast við
að halda eignum sínum í standi,
m.a. til að geta tryggt endursölu (ef
því er að skipta), en efalaust
skemmir það verðmæti eignarinnar
sem heildar, þegar einum stiga-
gangi er leyft að grotna svo niður.
Er nema furða þó að ég sjái þessa
gömlu íbúð í miðbænum sem hent-
ugan vettvang nútíma glæpasögu?
Dapurleg
vanræksla
Maðurinn sem keypti eignina
þótti traustur, ef mig misminnir ekki,
og ekki vantaði upp á að hann stæði
í skilum. Hann ku hafa sagt, að
meiningin væri að gera þetta gamla
húsnæði eitthvað upp […]
BLOGG: davidlogi.blog.is
VIÐHORF
Davíð Logi Sigurðsson
david@mbl.is

MATUR
Höfundur er næringar-
rekstrarfræðingur.