Morgunblaðið - 03.08.2006, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. ÁGÚST 2006 31
MINNINGAR
✝ Eyjólfur GuðniSigurðsson
fæddist á Selfossi 2.
apríl 1942. Hann
andaðist á Landspít-
alanum 26. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigurður
Þ. Eyjólfsson, skóla-
stjóri á Selfossi og
síðar deildarstjóri á
Fræðslumálaskrif-
stofunni, f. 16. jan-
úar 1906 í Björgvin
á Stokkseyri, d. 9.
des. 1998, og Unnur
Þorgeirsdóttir, kennari, f. 15. maí
1915 á Hlemmiskeiði á Skeiðum.
Systkini Eyjólfs eru: 1) Þorgeir
Sigurðsson, byggingatæknifræð-
ingur og framhaldsskólakennari,
f. 14. apríl 1944, maki Þórunn J.
Gunnarsdóttir, leikskólaleiðbein-
andi, f. 21. nóv. 1941, börn: Gunn-
ar, f. 11. sept.1968, Unnur, f. 20.
sept. 1972, og Þóra, f. 5. apríl
1979. 2) Sigurður Ingi, f. 21. apríl
1948, heimilislæknir, maki Guð-
finna Thordarson, arkitekt, barn:
Erna Guðrún, f. 6. apríl 1989, fóst-
urdóttir (dóttir Guðfinnu): Hanna
Þóra Guðjónsdóttir, f. 4. apríl
1968. 3) Rósa Karlsdóttir Fenger,
f. 9. nóv. 1951, leikskólakennari,
búsett í Philadelphia í Bandaríkj-
unum, maki John Fenger, f.
26.maí 1950, fram-
kvæmdastjóri, börn:
Hilmar Bragi, f. 29.
sept. 1973, Ármann
Örn, f. 8. júní 1976,
Ingi Rafn, f. 6. maí
1980.
Eftir almenna
skólagöngu starfaði
Eyjólfur við ýmis
verslunarstörf og í
Landsbanka Íslands
og stundaði nám í
Englandi um
tveggja ára skeið.
Frá árinu 1968
starfaði hann samfellt við ferða-
mál, fyrst á Söluskrifstofu Flug-
félags Íslands og síðan hjá Ferða-
skrifstofunni Útsýn, síðar
Úrval-Útsýn, lengst af á sviði sér-
ferða og þjónustu fyrir fyrirtæki.
Hann hætti störfum þar vegna
veikinda 2004.
Eyjólfur sinnti ýmsum fé-
lagsstörfum, hann var í sóknar-
nefnd Fellasóknar, í stjórn Ljóss-
ins, endurhæfingarmiðstöðvar
krabbameinsgreindra og starfaði
í Oddfellowstúkunni Hallveigu frá
1976.
Eyjólfur var ókvæntur og barn-
laus.
Útför Eyjólfs verður gerð frá
Fella- og Hólakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Í dag kveðjum við Úlla frænda
okkar, sem hefur nú haldið á betri
stað.
Pabbi okkar og hann voru alla tíð
mjög nánir og töluðu saman á hverj-
um degi. Úlli var fróður og minn-
ugur á menn og atvik. Mundi hann
meðal annars margt úr æsku bræðr-
anna á Skeljafelli sem aðrir voru
búnir að gleyma. Sátum við systk-
inin oft og hlustuðum á hann og
pabba rifja upp þeirra æskuár, þar
mundi Úlli þó ávallt betur það sem
gerst hafði.
Úlla var ætíð mjög umhugað um
okkar hag og studdi okkur í öllum
þeim verkefnum sem við tókum
okkur fyrir hendur. Hann fylgdi
okkur í gegnum uppvaxtarárin okk-
ar, þoldi marga misgóða nemenda-
tónleika sem við lékum á og var allt-
af jafnstoltur af okkur í lok þeirra.
Alla okkar sigra gerði hann að sín-
um.
Hann var hrókur alls fagnaðar,
brosmildur, mannblendinn og vina-
margur. Hann fagnaði áramótum á
heimili foreldra okkar, horfði með
okkur á áramótaskaupið og
sprengdi upp flugelda allt fram til
seinasta dags. Það gladdi hann mik-
ið hin seinustu ár að fylgjast með
fyrsta barnabarni foreldra okkar og
sjá hann vaxa og dafna. Gaman var
að aðeins örfáum dögum áður en
hann lést hitti hann litla skottið sem
lék allar sínar lystir fyrir Úlla
frænda.
Úlli okkar, við kveðjum þig í dag
með þakklæti og söknuð í hjarta.
Verki þínu hér er lokið og við vitum
að þú vakir yfir okkur þar sem þú
ert núna.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Gunnar, Unnur, Þóra.
Þegar Eyjólfur er horfinn yfir
móðuna miklu er hugsað til baka og
er þá margs að minnast. Tveir litlir
drengir, um fimm og þriggja ára, og
sá eldri leiddi þann yngri um hvert
sem þeir fóru. Þessari óvenjulegu
umhyggju lítils barns hafði ég aldrei
orðið vitni að fyrr. Þetta voru fyrstu
kynni mín af Eyjólfi og lýsti honum
mjög vel, enda var þessi umhyggja
og hjálpsemi einkenni hans alla ævi.
Hann ólst upp á mjög góðu og fögru
heimili í friðsælum bæ og foreldr-
arnir voru einstakir uppalendur.
Hann var elstur í hópi fjögurra
barna og því eðlilegt að hann væri
foringinn, en hann stjórnaði þannig
að enginn varð þess var og öllum
var ljúft að fara að hans ráðum. Það
er eiginleiki, sem er sjaldfundin
gæfa, að leiða menn áfram veginn
án þess að þeir taki eftir því. Ég
kom mjög oft á heimili hans og naut
þar ómældrar gestrisni, hjálpsemi
og hlýju og fylgdist því með drengn-
um vaxa og verða að fullorðnum
manni, sem ætíð var sama góð-
mennið, fullur umhyggju og hjálp-
semi. Það var því eðlilegt að hann
veldi sér ferðaþjónustu að lífsstarfi.
Þannig gat hann hjálpað fólki að
finna réttu leiðina, leitt það áfram
líkt og hann gerði við bróður sinn í
bernsku. Þegar við hjónin hugðumst
ferðast utanlands leituðum við að
sjálfsögðu til Eyjólfs og hann leysti
öll okkar vandamál fljótt og vel og
leiddi okkur fimlega að bestu leið-
inni. Við Ásta þökkum honum kær-
lega fyrir samferðina og vottum
móður hans og öðrum aðstandend-
um innilega samúð okkar.
Karl Guðmundsson.
Í dag fylgjum við til grafar Eyj-
ólfi Sigurðssyni, Eyjó, góðum vini
og vinnufélaga til margra ára hjá
Útsýn síðar Ferðaskrifstofu Íslands
Úrval Útsýn.
Margs er að minnast eftir öll
þessi ár, t.d.haustferðanna til Costa
del Sol á árum áður, árshátíðaferða
til útlanda sem og óvissuferða inn-
anlands og var þá glatt á hjalla.
Eyjó vann á algjörum kvenna-
vinnustað og með árunum var hann
orðinn sérfræðingur í lífi kvenna og
barna. Enda var rætt um þessi mál
opinskátt í kaffitímum eins og hann
væri bara fluga á vegg, en hann lét
sér það nú yfirleitt í léttu rúmi
liggja og tók jafnvel virkan þátt í
umræðunni.
Eyjó tók veikindunum af miklu
æðruleysi og var ekkert að flækja
hlutina að óþörfu. Þegar hárið fór að
fara, lét hann bara snoða sig og
keypti sér svo flottan kúrekahatt.
Eftir að hann veiktist höfðum við
mikið samband. Þegar heilsan leyfði
kom hann stundum til okkar á laug-
ardagskvöldum í mat, við fengum
okkur einn kaldan og var kjöt í
karrý sérlega vinsælt. Oftar en ekki
voru einhverjir úr stórfjölskyldunni
líka, enda þekktu hann allir. Svo
trölluðum við öll saman með
Hemma Gunn og spjölluðum fram
eftir kvöldi.
Eyjó var einn af stofnendum
Ljóssins, gaf það honum mjög mikið
og var hann mjög stoltur af því
starfi sem þar fór fram. Einnig
starfaði hann við kirkjuna sína,
Fella- og Hólakirkju.
Elsku Eyjó, við þökkum þér fyrir
öll árin, vináttuna, kærleikann og
skemmtilegheitin.
Móður hans, bræðrum og fjöl-
skyldum vottum við okkar dýpstu
samúð.
Steina, Lauritz og fjölskylda.
Nú er Eyjólfur vinur minn geng-
inn sín hinstu spor eftir hetjulega
baráttu við erfiðan sjúkdóm. Ég hef
verið að velta því fyrir mér síðustu
daga hvenær við hittumst fyrst.
Mér er þó ómögulegt að muna það.
Hann er svo órjúfanlegur hluti af
fjölskyldu minni að upphafið er máð
út enda hef ég litið á hann sem minn
eigin bróður lengst af. Og sama á
við um börnin mín og systkini. Öll
hafa þau litið á hann sem einn af
fjölskyldunni. Með honum og Ernu
konunni minni, sem lést fyrir rúmu
ári, voru einnig miklir kærleikar.
Hann tók lát hennar ekki síður
nærri sér en ég og kom þá best í ljós
hve vináttan milli okkar var sterk
og mannkostir hans miklir.
Sennilega hef ég kynnst Eyjólfi
fyrst þegar við unnum saman sem
ungir menn hjá Landsbankanum.
Rúmlega tvítugir vorum við svo á
sama tíma í London. Ég var þar í
þrjá mánuði en hann töluvert leng-
ur. Það voru góðir tímar og oft rifj-
aðir upp.
Ég man helst eftir fundum okkar
í gegnum tíðina fyrir það hve mikið
var hlegið. Eyjólfur var mikill grín-
isti og sagði skemmtilega frá. Mest
þótti okkur gaman að horfa á kvik-
myndir gömlu grínmeistaranna.
Tónlistarsmekkur okkar var einnig
líkur og var mest hlustað á Kings-
ton trio, The Brothers Four og Val
Doonican.
Eyjólfur var trúaður og báðir
trúðum við á framhaldslíf. Það
hjálpar manni að sætta sig við dauð-
ann sem oft er ótímabær og sár.
Eyjólfur sáði svo mörgum góðum
fræjum í sínu lífi að ekki þarf að
efast um að vel verður tekið á móti
honum. Mig langar að nefna það
þrekvirki þegar hann, ásamt mörgu
öðru góðu fólki, stofnaði félagið
Ljósið á síðasta ári. Þetta félag gaf
honum mikið og hann gaf því sína
síðustu krafta. Margir skjólstæðing-
ar Ljóssins leituðu beint til Eyjólfs
enda var hann sérlega hjartahlýr
maður og viðræðugóður.
Fyrir hönd barna minna og systk-
ina og fjölskyldna þeirra og Hólm-
fríðar vinkonu minnar votta ég ást-
vinum Eyjólfs samúð við fráfall
þessa góða drengs. Guð blessi minn-
ingu hans.
Jón Ívarsson.
Það ríkir sorg og söknuður á
Ferðaskrifstofu Íslands. Í dag
kveðjum við hann Eyjólf okkar.
Hann var ekki bara vinnufélagi
heldur einnig góður vinur. Ljúfur og
samviskusamur í lífi og starfi. Við
áttum saman margar gleðistundir,
bæði í vinnunni og utan hennar.
Eyjólfur sýndi öllum einlægan
áhuga og fylgdist með okkur sam-
starfsfólkinu í gleði okkar og sorg-
um. Hann var „afi“ barnabarna okk-
ar og „frændi“ barnanna okkar. Við
vorum öll eins og ein stór fjölskylda
sem nú er höggvið stórt skarð í.
Eyjólfur vann að ferðamálum alla
sína starfsævi, fyrst hjá Flugfélagi
Íslands, síðan hjá Úrvali-Útsýn og
seinast í Viðskiptaferðum Ferða-
skrifstofu Íslands.
Hann var vandvirkur og sam-
viskusamur í starfi sínu, enda átti
hann marga trygga viðskiptavini
sem leituðu reglulega til hans.
Það var mikið áfall þegar hann
greindist með krabbamein fyrir
rúmum tveimur árum og hófst þá
erfið barátta hans. Hann sýndi mik-
ið baráttuþrek og var bjartsýnn á
bata að hluta, allt fram á síðasta
dag. Hann var einn af stofnendum
Ljóssins, sem eru endurhæfingar-
og stuðningssamtök krabbameins-
sjúkra og aðstandenda þeirra. Þar
fékk hann og aðrir dýrmætan stuðn-
ing í baráttunni við þennan illvíga
sjúkdóm og var hann þar öllum
stundum sem gáfust.
Eftir að Eyjólfur hætti að vinna
vegna veikindanna kom hann reglu-
lega í heimsókn og leyfði okkur að
fylgjast með framgangi mála og
kom þá berlega í ljós hve Ljósið gaf
honum mikinn styrk og ánægju.
Við kveðjum Eyjólf með söknuði
og eftirsjá og þökkum honum sam-
fylgdina.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Samstarfskonur í
Viðskiptaferðum
Ferðaskrifstofu Íslands.
Fallinn er frá langt um aldur
fram góður vinur okkar og sam-
starfsmaður til margra ára Eyjólfur
Sigurðsson. Eyjólfur hóf störf hjá
Ferðaskrifstofunni Útsýn 1978 og
starfaði hann þar óslitið frá þeim
tíma.
Eyjólfur var einstaklega um-
hyggjusamur, hlýr og einlægur, sem
og traustur vinur og hvers manns
hugljúfi. Var hann ávallt boðinn og
búinn til að aðstoða hvern þann sem
á þurfti að halda. Alltaf var líka
stutt í brosið hans og léttu kímnina.
Hann var þó hæglyndur að eðlisfari.
Hann hafði yndi af því að ferðast og
fræðast um landið sitt og var vel les-
inn. Margar skemmtilegar stundir
koma upp í hugann þegar við minn-
umst Eyjólfs bæði í starfi og leik.
Hann var fyrirtækinu sínu afar trúr
og okkur samstarfsfélögunum góður
vinur. Margar stundirnar þar sem
farið var í árshátíðaferðir til útlanda
eða í óvissuferðir um landið eru okk-
ur ofarlega í minni, þar var Eyjólfur
hrókur alls fagnaðar oft einn á með-
al kvenna. Við vitum að hann undi
sér vel meðal okkar, hann kallaði
okkur stelpurnar sínar og að hann
væri afar ríkur maður að eiga allar
þessar konur að vinum.
Eftir að hann veiktist sýndi hann
mikinn dugnað og bar sig alltaf með
reisn. Hann var trúaður maður og
hjálpaði það honum mikið í veik-
indum hans svo og vinna hans við
Ljósið stuðningsmiðstöð fyrir
krabbameinsgreinda og aðstand-
endur þeirra en hann var einn af
stofnendum þess félags.
Við samstarfsfólkið hans þökkum
honum áralöng farsæl samskipti og
vottum móður hans og fjölskyldu
allri innilega samúð við fráfall hans.
Minningin um góðan dreng mun
lifa í hjarta okkar.
Starfsfólk Ferðaskrifstofu
Íslands Úrvals Útsýnar.
Ég vil með nokkrum orðum minn-
ast félaga og vinar, Eyjólfs G. Sig-
urðssonar sem fallinn er frá langt
um aldur fram. Leiðir okkar lágu
saman fyrir nokkrum árum þegar
hann kom til liðs við Fellasókn og
starfið í Fella- og Hólakirkju. Þar
háttar svo til að tvær sóknarnefndir
eru við kirkjuna sem starfa náið
saman, í flestu sem ein liðsheild.
Eyjólfur var góður liðsmaður, at-
hugull og kom ávallt með málefna-
legar og góðar ábendingar sem
styrktu starfið. Hann var góður fé-
lagi og mætti ávallt með hlýju og
bros á vör, reiðubúinn að bregðast
við og taka til hendi þegar þörf var.
Eyjólfur tók virkan þátt í starfi
kirkjunnar. Hann hafði sjálfur á
orði að hann hefði verið leiddur til
þátttöku í kirkju sinni.
Þegar engan varir brestur heilsan
og Eyjólfur fór ekki varhluta af því.
Fyrir rúmum tveimur árum fékk
hann mikið verkefni að takast á við
og mætti því með kjarki og æðru-
leysi. Orrustur voru háðar við ill-
vígan sjúkdóm, um tíma samið um
vopnahlé – von um sigur, en síðan
ljóst hvert stefndi. Á þessum tíma
kynntist ég Eyjólfi á annan hátt og
með okkur tókst einlæg vinátta. Við
töluðum oft saman í síma, um lífið
og verkefnin sem það færir okkur,
baráttu, sigra og sorgir. Ég dáðist
að honum fyrir kjark og æðruleysi –
hvernig hægt er að lifa með reisn til
hinstu stundar og sigra þannig erf-
iðar aðstæður. Ljóst var að hverju
stefndi – enginn þekkir stundina en
vitað að ferjan beið.
Og ljós var tendrað, Ljósið varð
til, starf krabbameinssjúkra sem
hefur aðsetur í Neskirkju. Eyjólfur
sagði mér frá því frábæra starfi.
Hann var sterkur liðsmaður þar,
hafði mikið fram að færa sem gaf
jafnframt tilgang og gleði. Á
skömmum tíma hafa krabbameins-
sjúkir og aðstandendur þeirra skap-
að öflugan vettvang sem eykur lífs-
gæði og kemur samfélaginu öllu til
góða. Það er óskandi að ráðamenn
hlúi að þessu starfi og styrki svo það
verði til frambúðar – ég veit að það
var einlæg ósk Eyjólfs.
Við hittumst fyrir skömmu, það
var bjartur dagur og við áttum góða
stund. Ljóst var að þrekið var á
undanhaldi. Eyjólfur átti að hitta þá
góðu lækna sem önnuðust hann
„eftir helgina“. Við töluðum saman
tæplega viku seinna, hann sagðist
hafa farið í aðgerð og var vongóður
að hún skilaði árangri. Hann var
ekki af baki dottinn, var að skipu-
leggja ferð til Ameríku með haust-
inu – ætlaði að heimsækja systur
sína og hennar fólk. Það var hugur
og kjarkur sem fylgdu máli.
Eftir þessa aðgerð varð ljóst að
meira þyrfti til. En tíminn var út-
runninn, kallið komið og ferjumað-
urinn vildi leggja úr höfn. Ég veit að
Eyjólfi var ekkert að vanbúnaði í
þessa för – hann vissi að hverju
stefndi og var sáttur.
Fyrir hönd sóknarnefnda og
starfsfólks við Fella- og Hólakirkju
er Eyjólfi þakkað, gefandi samstarf
og góðar stundir. Aldraðri móður,
systkinum og öðrum aðstandendum
vottum við dýpstu samúð.
Kæri félagi og vinur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Harpa Njáls,
formaður Fellasóknar.
Þegar Þorgeir bróðir Eyjólfs
hringdi í mig og tilkynnti mér að
bróðir hans hefði látist fyrr þann
sama dag, var mér brugðið þrátt
fyrir að ég vissi að kallið gæti komið
hvenær sem væri Eyjólfur greindist
með krabbamein fyrir um það bil
tveim árum. Háði hann margar orr-
ustur við þann mikla vágest sem
lagði hann að lokum að velli. Kynni
okkar Eyjólfs hófust fyrir um sex
árum þegar ég kom inn í hóp vaskra
manna í HL-stöðinni. Þar vorum við
til þess að sinna heilsurækt í góðum
hópi undir stjórn frábærs starfs-
fólks. Eyjólfur var ákaflega dagfars-
prúður maður, allt að því feiminn.
Hafði góða kímnigáfu, en umfram
allt fjalltraustur og sannur vinur.
Þegar hann veiktist óskaði hann eft-
ir því að ég yrði tengiliður hans við
hópinn. Við vorum mikið í símasam-
bandi og fórum saman á kaffihús
eða út að borða. Þá var spjallað um
lífið og tilveruna. Eyjólfur var mjög
trúaður maður og starfaði fyrir
kirkju sína í Fella- og Hólahverfi.
Eftir að Eyjólfur veiktist tók hann
virkan þátt í að koma á stuðnings-
starfi fyrir þá sem heyja baráttu við
krabbameinið. Það starf gaf honum
mikla gleði og styrk. Það kom oft
fram hjá Eyjólfi að það létti honum
mjög baráttuna sá mikli stuðningur
sem fjölskylda hans sýndi honum
öllum stundum. Eyjólfur var mikill
heiðursmaður eins og öll hans fram-
koma bar með sér. Hann tók veik-
indum sínum af fádæma æðruleysi
og var tilbúinn til að taka því sem að
höndum bæri.
Um leið og ég og félagar mínir
viljum þakka öðlingnum Eyjólfi fyr-
ir góðar samverustundir viljum við
senda móður hans og systkinum
hugheilar samúðarkveðjur. Minn-
ingin um góðan dreng vermir um
ókomin ár.
F.h. D-hópsins í HL-stöðinni
Ragnar Austmar.
EYJÓLFUR GUÐNI
SIGURÐSSON
 Fleiri minningargreinar
um Eyjólf Sigurðsson bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Laufey Jó-
hannsdóttir, Margrét.