Morgunblaðið - 03.08.2006, Síða 36

36 FIMMTUDAGUR 3. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Valgerður Sig-urtryggvadóttir
fæddist á Litlu-Völl-
um í Bárðardal í S-
Þing. 7. ágúst 1922.
Hún lést á Landspít-
alanum – háskóla-
sjúkrahúsi í Foss-
vogi aðfaranótt 25.
júlí síðastliðinn 83
ára að aldri. For-
eldrar hennar voru
Friðlaugur Sigur-
tryggvi Tómasson,
f. 30. júlí 1863, d. 1.
mars 1935, og Sig-
ríður Daníelsdóttir, f. 16. janúar
1890, d. 3. mars 1979. Sigríður var
seinni kona Friðlaugs. Alsystkini
Valgerðar eru: Sigurður Eyvald, f.
1916 (látinn), Gísli, f. 1918 (látinn),
Tryggvi, f. 1919 (látinn), Rannveig
Elín, f. 1920, Daníel, f. 1924, Unnar
Sæmundur, f. 1927, Ingimar Rós-
sjómaður og síðar fiskkaupmaður.
Hann byggði og stofnaði m.a. fisk-
búðina Hafrúnu í Skipholti 70 í
Rvík. Börn Valgerðar og Jóhanns
eru: 1) Drengur, f. andvana 1944.
2) Sigríður Steinunn Jóhannsdótt-
ir, f. 6. ágúst 1945, búsett í Garða-
bæ. Eiginmaður hennar er Ólafur
Ólafsson, f. 10. maí 1945. Börn
þeirra eru: a) Ólafur, f. 6. október
1967. Sambýliskona hans er Sóley
Þorsteinsdóttur og barn þeirra er
Ísak Óli. b) Hilda, f. 9. nóvember
1973. Sambýlismaður hennar er
Grétar Agnarsson og börn þeirra
eru Atli Már og Dagur Óli. 3) Haf-
liði Sigurtryggvi Jóhannsson, f.
14. júlí 1948, búsettur í Svíþjóð.
Hann er ókvæntur og barnlaus. 4)
Birgir Straumfjörð Jóhannsson, f.
11. desember 1958, búsettur í
Reykjavík. Eiginkona hans er Sig-
rún Erla Valdimarsdóttir, f. 3. júní
1960. Börn þeirra eru: Jóhann
Bragi, f. 3. maí 1984, Edda María,
f. 20. október 1988, og Erla Val-
gerður, f. 31. ágúst 1994.
Útför Valgerðar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
ar, f. 1928 (látinn),
Baldvin, f. 1930 (lát-
inn) og stúlka fædd
andvana vorið 1935.
Hálfsystkini Valgerð-
ar, samfeðra, voru:
Margrét, f. 1890,
Tómas, f. 1891, Kjart-
an, f. 1892, Nanna, f.
1894, og Jón, f. 1897.
Þau eru öll látin.
Valgerður giftist
1944 Jóhanni
Straumfjörð Hafliða-
syni, frá Bergholt-
skoti í Staðarsveit á
Snæf., f. 28. desember 1914, d. 11.
janúar 1968. Foreldrar hans voru
Hafliði Þorsteinsson frá Grenjum í
Álftaneshreppi, f. 11. nóvember
1877, d. 21. nóvember 1969, og
Steinunn Kristjánsdóttir frá Ytra-
Lágafelli á Snæf., f. 12. október
1878, d. 17. mars 1924. Jóhann var
Tengdamóðir mín er fallin frá.
Hún hafði átt við veikindi að stríða
síðustu árin og svo kom að lokum að
hún andaðist hinn 25. júlí sl.
Ég kynntist Valgerði fyrir einum
43 árum þegar ég fór að bera víurn-
ar í dóttur hennar.
Tók hún mér afar vel frá fyrstu
kynnum og hefur síðan ávallt reynst
mér og mínum hin styrkasta stoð og
besti vinur og félagi.
Valgerður hefur lifað tímana
tvenna, það er ekki ofsagt. Hún
fæddist að Litlu-Völlum í Bárðardal
1922. Húsakynni voru þröng og
íburðarlítil á þeim tíma þar sem
skepnurnar voru hýstar ásamt
heimilisfólkinu. Uppeldisárin voru
erfið en hamingjusöm í stórum
systkinahópi. Staðurinn var af-
skekktur langt inn í dal og allur að-
dráttur til heimilisins langsóttur og
þrautinni þyngri. Reynt var að lifa
af landsins gæðum og var vatna-
fiskur og fuglakjöt algengt á borð-
um fjölskyldunnar í þá daga.
Það má segja um þessi ár í sögu
landsins að þá lifðu þeir af sem voru
hraustastir til líkama og sálar.
Valgerður fór snemma að heiman,
aðeins 14 ára, og fór þá í vinnu-
mennsku yfirleitt hjá góðu fólki. Á
19. árinu fór hún svo til Reykjavíkur
þar sem hún síðan hóf búskap með
eiginmanni sínum, Jóhanni Hafliða-
syni, fyrst á Njálsgötunni og að lok-
um fluttust þau í nýbyggða íbúð í
Bólstaðarhlíð þar sem hún átti
heimili sitt til æviloka. Valgerður
missti mann sinn langt um aldur
fram, hún var aðeins 45 ára þegar
hún varð ekkja.
Valgerður var viljasterk og sjálf-
stæð kona. Átti hún ekki langt að
sækja þessa eiginleika þar sem móð-
ir hennar, Sigríður Daníelsdóttir,
var mjög sterkur persónuleiki og
hafði afgerandi skoðanir á mönnum
og málefnum. Amma Sigríður dvaldi
oft langdvölum á heimili dóttur sinn-
ar og varð ég þeirra gæfu aðnjót-
andi að fá að kynnast henni. Það var
oft gaman að sjá gömlu konuna rölt-
andi á milli herbergja og slökkva
ljósin ef enginn var þar inni. Eðl-
islægur eiginleiki að sóa ekki fjár-
munum í óþarfa þar sem hún hafði
kynnst hinni hliðinni að hafa af
skornum skammti lítið til að bíta og
brenna.
Valgerður var félagslynd kona að
eðlisfari og hafði hún gaman af sam-
neyti við annað fólk. Var oft þröng á
þingi á heimilinu í Bólstaðarhlíð
þegar ættingjar og vinir fengu gist-
ingu hjá þeim hjónum um skemmri
eða lengri tíma.
Hún hafði líka gaman af spila-
mennsku og þá aðallega félagsvist,
sem hún gaf sig að hvenær sem
tækifæri gafst. Á efri árum sótti hún
félagsskap hjá öldruðum og fór oft
vítt um bæinn og oftar en ekki var
tekið í spil og þá var gaman að lifa.
Oft kom hún heim með vinning úr
spilamennskunni frá slíkum manna-
mótum.
Ég vil að lokum þakka fyrir þau
ár sem við þekktumst, fyrst sem
kærasti dóttur hennar og síðar
tengdasonur og svo sem faðir
ömmubarna hennar og afi lang-
ömmubarnanna.
Þessi ár hafa verið mér og mínum
þroskandi, gefandi og gleðirík. Megi
góður Guð fylgja henni á ókunnum
stigum í nýjum heimkynnum.
Blessuð sé minning hennar.
Ólafur Ólafsson.
Í dag er til moldar borin Valgerð-
ur Sigurtryggvadóttir. Valgerður
var gift móðurbróður mínum, Jó-
hanni Straumfjörð Hafliðasyni, en
hann féll frá rúmlega fimmtugur að
aldri, en þá höfðu þau aðeins verið
gift í 24 ár. Mikill harmur var að
dauða Jóhanns sem var svo athafna-
samur og áræðinn, góður og um-
hyggjusamur eiginmaður og faðir.
Eftir stóð Valgerður með börnin sín
þrjú og þar af það yngsta aðeins tíu
ára. Hún hélt fjölskyldunni saman
og voru þau ætíð samheldinn og
samhentur hópur. Jóhann byggði
fjölskyldu sinni fagurt heimili í Ból-
staðarhlíðinni og hélt Valgerður því
heimili meðan hún lifði. Alltaf var
þangað gott að koma og Jóhann
ræðinn mjög og með skoðanir á öll-
um og öllu, þar var sko engin logn-
mollan. Ég átti því láni að fagna að
geta oft heimsótt þau hjón og alltaf
var mér tekið með stakri gestrisni
og eins og þau ættu í mér hvert
bein. Fjölskylda mín bjó suður með
sjó og þá voru samgöngur ekki svo
greiðar til Reykjavíkur eins og nú
og því gott að eiga einhvern að og
hjá Jóa og Valgerði var manni ekki í
kot vísað. Valgerður var glæsileg
kona og einstaklega glaðvær og
hláturmild. Heimili hennar var alltaf
eins og strokið og vel við haldið svo
af bar. Það er alltaf harmur í huga
þegar maður sér hvern eldri ætt-
ingjann og fjölskylduvininn eftir
annan hverfa yfir móðuna miklu, en
fyrir hugskotssjónum líður jafn-
framt lífshlaup þessara manna og
kvenna sem skópu okkur það glæsta
umhverfi sem við í dag lifum í.
Kunnum við að þakka þessu fólki
nægilega og sýnum við það í verki?
Ég held að þar sé margt ógert og
mikið verk að vinna. Ég þakka Val-
gerði dýrmætar samverustundir í
gegnum tíðina og votta fjölskyldu
hennar mína dýpstu samúð.
Sólmundur Tr. Ein-
arsson og fjölskylda.
VALGERÐUR SIGUR-
TRYGGVADÓTTIR
Lífið hún sá í ljóma þeim,
ljósin af bláum augum tveim
Álfarnir sjá um allan heim.
Enginn er svona fríður.
Álfaþjóð, álfaþjóð
í brúðardansinn býður.
Því miður man ég ekki hvenær eða
hvar ég heyrði þessar ljóðlínur fyrst,
en ég man að ég fékk að fara á kóræf-
ingu hjá Karlakór Selfoss, með
pabba, og þeir voru að æfa þetta lag.
Ég bað pabba aftur og aftur að
syngja þetta fyrir mig og það var auð-
sótt mál.
Enn þá finnst mér enginn hafa haft
fallegri tenórrödd en hann hafði.
Þær eru margar minningarnar
sem komið hafa upp í hugann upp á
síðkastið. Sumar á Móbergi. Steikj-
andi hiti og sól. Pabbi að mála þakið á
KLEMENZ
ERLINGSSON
✝ Klemenz Erl-ingsson fæddist
í Reykjavík 30. maí
1937. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands á Sel-
fossi föstudaginn 7.
júlí síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá kapellu Heil-
brigðisstofnunar
Suðurlands á Sel-
fossi fimmtudaginn
13. júlí.
húsinu, klæddur í síð-
buxur en ber að ofan,
með axlabönd.
Dagsverkinu lokið,
sólin sest, pabbi ótrú-
lega sólbrenndur á
bakinu, með hvít för
eftir axlaböndin. Hleg-
ið að þessu það sem
eftir lifði sumars.
Enn sumar á Mó-
bergi. Fjölskyldan hef-
ur komið sér fyrir í
stofunni og hlustar á
ótrúlega spennandi
leikrit í útvarpinu. Ég,
bara cirka átta eða níu ára, búin að
hjúfra mig upp að pabba, svo spennt
var ég yfir leikritinu að ég þorði ekki
annað en láta hann passa mig þar til
þættinum var lokið. Og þannig var
það reyndar alltaf. Hann var alltaf að
passa okkur systkinin, líka þótt við
værum orðin fullorðin.
Pabbi minn var skemmtilegur
maður og átti líka skemmtileg áhuga-
mál. Tónlistina, ferðirnar um landið
og ættfræðina ber þar hæst.
Alltaf ef maður sagði honum frá því
að maður hefði kynnst nýju fólki var
spurt hverra manna hann eða hún
væru, og þar sem maður vissi það nú
sjaldnast, var hann ekki lengi að finna
út úr því, bara ef hann vissi nafnið.
Það var gott að biðja hann um hjálp
ef eitthvað var, hann var alltaf tilbú-
inn að aðstoða, og reyndar þurfti
sjaldnast að biðja, hann vissi bara
einhvern veginn, ef aðstoð vantaði, og
veitti hana óumbeðið.
Þegar hann veiktist fyrir um ári
síðan, kom berlega í ljós hvað hann
bar hag okkar fjölskyldunnar fyrir
brjósti, oftar en ekki fannst manni að
hann hugsaði meira um okkar líðan
en sína eigin. Hann tók veikindunum
af ótrúlegum hetjuskap, þó oft hafi
lyfjameðferðin verið erfið. Hann átti
sem betur fer líka nokkrar góðar
stundir, sem við munum minnast með
gleði.
Þær eru ótalmargar minningarnar,
en fleiri ætla ég ekki að festa á blað,
þær geymi ég.
Elsu mamma mín, styrkur þinn í
gegn um þetta allt hefur verið mér og
mínum mikil hjálp, ég vona að nú get-
um við veitt þér styrk.
Elsku pabbi minn, takk fyrir allt.
Ég ætla bara að kveðja þig að lokum
á sama hátt og ég gerði alltaf að lokn-
um símtölunum okkar.
Bless pabbi minn, við verðum í
sambandi.
Þín,
Hekla.
Elsku afi. Takk fyrir; að rugga mér
í vöggunni þó svo að mamma væri bú-
in að banna það, að gefa mér alltaf
morgunmat þegar ég var lítil og smá
kaffilögg á eftir, að leyfa mér að vera í
kuldastígvélum um hásumar af því að
ég valdi það sjálf, að gefa mér
Skepnu-nafnið en mér á alltaf eftir að
þykja mjög vænt um það, að fara með
mig í sund en við fórum alltaf í „bullu-
pottinn“ og athuguðum hvort ég væri
orðin nógu stór til þess að standa á
botninum, að leyfa mér alltaf að sofa í
„millunni“ hjá þér og ömmu þegar ég
var lítil, að keyra rútuna í nánast öll-
um kórferðum og handboltaferðum
þegar ég var krakki og unglingur en
mér þótti svo gott að vita af því að þú
værir með, að eiga alltaf til „afaís“ í
frystinum en okkur þótti hann báðum
svo góður, að skipuleggja allar ferð-
irnar okkar Unnars um landið en þú
vissir um alla helstu staðina sem
gaman væri að skoða og alla góðu
gististaðina enda fannst þér fátt
skemmtilegra en að ferðast um land-
ið.
Auðvitað er þetta bara brotabrot af
því sem ég er þér þakklát fyrir en ein-
hvers staðar verður maður að láta
staðar numið. Þetta kunna að virðast
ósköp hversdagslegir hlutir en eins
og svo oft hefur verið sagt þá eru það
litlu hlutirnir sem skipta máli og lifa í
minningunni. Það eru mikil forrétt-
indi að hafa átt afa eins og þig sem tók
virkan þátt í uppvexti manns og var
alltaf til staðar hvort sem vantaði ráð-
leggingar eða faðmlag. Þú munt alltaf
eiga stóran hluta í mér og við Unnar
munum vera dugleg við að tala um
þig við Stefán Mána og sýna honum
myndir af „langafa“.
Hvíldu í friði, elsku afi minn.
Þín
Valgerður Rún (Skepna).
Sumt er svo samofið tilverunni að
maður heldur að það sé óumbreytanlegt
og verði til staðar á meðan sólin kemur
upp á morgnana og sest á kvöldin. Frá
því að ég man fyrst eftir mér hefur
Klemmi verið fastur punktur í tilver-
unni og því leiddi maður aldrei hugann
að því að hann væri forgengilegur líkt
og við hin. Þegar ég hleypti heimdrag-
anum þá var fyrsti viðkomustaðurinn
Birkivellirnir eins og hjá svo mörgum
og þótt stansið þar ætti ekki að verða
langt, þá urðu árin þrjú, eftirminnileg
og lærdómsrík ár þar sem maður naut
þess að vera eins og einn af fjölskyld-
unni. Birkivellirnir hafa verið umferð-
armiðstöð þeirra sem eru á ferðinni að
heiman og heim og skiptir þá ekki máli
hvenær sólarhringsins er, það var alltaf
tekið vel á móti fólki. Fyrir nokkrum ár-
um gisti Klemmi hjá okkur hjónum á
æskuslóðunum við Hagamelinn. Það
var margt spjallað enda ekki ólík áhuga-
mál. Það var farið yfir allan flota lang-
ferðabifreiða, hvað sérleyfin hefðu
breyst, hvort Scania eða Benz væru
betri, hvort það hefði verið Deltaplan,
Joncheere eða íslensk yfirbygging á
þessum eða hinum bílnum og hver hefði
átt þennan eða hinn bílinn á undan þeim
sem átti hann nú. Þarna var Klemmi á
heimavelli og þekkti vel til!
Klemmi var afskaplega bóngóður
maður og taldi ekki eftir sér að snúast
jafnt fyrir vini sem og vandamenn,
hann útvegaði mér vinnu þegar ég
flutti til þeirra og var hann fleirum
innan handar með slíkt, enda þekkti
hann marga og var vel liðinn.
Klemmi var mikill barnakarl og er
mér það í fersku minni þegar hann
var að koma austur á gamlárskvöld,
alltaf gaf hann sér tíma til að koma
við á bæjunum til að gauka stjörnu-
ljósum að okkur krökkunum. Klemmi
var söngmaður góður. Hann söng
sálma í skírnarveislunum í Hólum,
ættjarðarlög þegar það átti við og var
jafnvígur á hvaða gerð tónlistar sem
var. Svona væri lengi hægt að telja og
rifja upp gamlar og nýjar minningar.
Ég þakka Klemma samfylgd.
Elskulega fjölskylda, ykkur sendi
ég mínar bestu kveðjur.
Martha Sverrisdóttir (Matti)
og fjölskylda.
Elsku Klemmi, þú varst okkur svo
kær. Okkur langar að þakka þér ein-
staka samvinnu, trúmennsku og
tryggð í okkar garð. Það er erfitt að
fylla skarðið þitt en við erum svo inni-
lega þakklát fyrir öll árin sem við höf-
um fengið að starfa með þér. Betri
starfsmann er ekki hægt að finna. Þú
varst alltaf reiðubúinn að hjálpa okkur
og þó að fyrirvarinn væri lítill eða eng-
inn þá var alltaf hægt að leita til þín.
Við gátum alltaf treyst því að þú leystir
málið. Það var erfitt hjá okkur öllum
þegar þú komst til okkar fyrir tæpu ári
síðan og tjáðir okkur að þú kæmist
ekki næstu ferð. Þú tókst svo nærri
þér að geta ekki keyrt fyrir okkur og
hafðir á orði að þú værir að svíkja okk-
ur og hvað yrði um alla hópana sem þú
værir sérpantaður í. Það var mjög sárt
fyrir þig. Þú áttir stóran hóp viðskipta-
vina sem vildu engan annan bílstjóra
en þig og það gaf þér mjög mikið og
það var ómetanlegt hvað þú lagðir á
þig til að gera sem mest fyrir alla. Þú
varst einstakur maður sem tókst þátt í
starfi okkar og fjölskyldulífi og varst
eins og einn af fjölskyldunni. Við sökn-
um þín sárt.
Elsku Erla, Hekla, Kata, Klemmi,
Krummi, Guðrún og fjölskyldur, við
vottum ykkur samúð okkar og biðjum
Guð að blessa ykkur öll.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd hjarta síns
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Guðmundur Tyrfingsson og
fjölskylda.
Okkar ástkæra,
INGIGERÐUR INGIBJÖRG HELGADÓTTIR
Frá Eskifirði,
áður Hæðargarði 38,
sem andaðist á hjúkrunarheimilinu Skjóli 31. júlí,
verður jarðsungin frá Bústaðarkirkju miðviku-
daginn 9. ágúst kl. 13.00.
Vilborg Jóhannsdóttir, Guðmundur Sigurðsson,
Þorgerður Jóhannsdóttir,
Herdís Jóhannsdóttir, Einar Nikulásson,
Gunnar Már Jóhannsson, Helga Steindórsdóttir
og fjölskyldur.