Morgunblaðið - 03.08.2006, Page 35

Við nutum oft gestrisni Bjarkar og
eru okkur minnisstæðar heimsóknir
í Hálsakot, þar sem hún dvaldi, eins
oft og hún gat, í návist himbrimans á
vatninu.
Skarð Bjarkar í okkar hópi verður
vandfyllt en eins og hún komst sjálf
svo iðulega að orði „Þetta er bara
svona“.
Við sendum okkar einlægustu
samúðarkveðjur til Adda, Frímanns,
Markúsar, Siggu, Dóró og Breka
litla.
Vinahópurinn á mánudögum.
Látin er langt um aldur fram ást-
kær vinkona okkar Björk.
Það var árið 1970 að fundum okk-
ar bar fyrst saman. Björk og Andrés
fluttust til Zürich í Sviss vegna sam-
starfs við svissneskt verkfræðifyrir-
tæki um undirbúning og hönnun Sig-
ölduvirkjunar. Sömu sögu er að
segja um fjölskyldu okkar og hófst
þar sú mikla vinátta sem ekki hefur
fallið skuggi á síðan.
Við minnumst Bjarkar sem góðrar
og ótrúlega skemmtilegrar konu.
Hún var ekki allra, en laðaði strax að
sér börn okkar og varð það til að
festa enn betur sambandið milli fjöl-
skyldnanna. Það vakti alltaf tilhlökk-
un að hitta þau Björk og Andrés og
ekki skyggði það á að göngufæri var
milli heimila okkar þannig að kon-
urnar gátu hist oft þegar vinnan kall-
aði á okkur Andrés. Það létti þeim
einveruna þarna í útlandinu. Þegar
synir þeirra Bjarkar og Andrésar og
yngsta dóttir okkar fæddust varð
það aðeins til að okkar sameiginlega
fjölskylda stækkaði. Það var ekki
minnst fyrir tilstilli Bjarkar að svo
varð og fyrir það munum við ævin-
lega þakka. Því þótti það vel við hæfi
að dóttir okkar hlyti nafn hennar.
Af óendanlega miklu er að taka af
skemmtilegum samskiptum fjöl-
skyldna okkar, í sambandi við starf
okkar Andrésar, samveru í sum-
arbústaðnum á Þingvöllum og árleg-
um jólabakstri hjá okkur með hlátra-
sköllum og kvöldmat á eftir þar sem
börn og fullorðnir tóku þátt. Hámark
samskiptanna var fyrir réttu ári þeg-
ar við fórum saman til Frakklands til
að vera við brúðkaup Markúsar og
Doro. Sú ferð líður okkur aldrei úr
minni og varð til að festa enn frekar
samband okkar.
Sorg og söknuður fyllir nú hug
okkar og verður tíminn einn að
lækna þau sár. Hinn stutti aðdrag-
andi að andláti Bjarkar er okkur
óskiljanlegur, svo stutt er síðan við
hittumst og lék þá allt í lyndi. Sér-
stök kveðja fylgir minningu þessari
frá Sigga og fjölskyldu í Bandaríkj-
unum og Ollu og fjölskyldu sem
stödd er erlendis. Elsku Addi, Frí-
mann, Sigga og Breki Þór, Markús
og Doro. Megi algóður Guð blessa
ykkur öll og minningu Bjarkar um
ókomna tíð.
Þórunn, Finnur og fjölskyldur.
Kær vinkona er fallin frá.
Það er ekki alltaf sjálfgefið að lífið
gangi sinn vanagang, eða að okkur
muni hlotnast góð heilsa eða langlífi.
Þess vegna skiptir miklu máli að
rækta góð sambönd, því samvera
ástvina og vina getur fyrr en varir
endað jafnskjótt og hún hófst.
Ótímabært andlát Bjarkar veldur
sársauka og sorg.
Kynni okkar Bjarkar hófust í
gegnum syni okkar, en þá bjuggum
við í Ljárskógum. Vinátta okkar óx
með árunum og áttum við margar
góðar stundir saman, sem ég minnist
nú með þakklæti og söknuði. Í minn-
ingunni munum við hana eins og hún
var, framkvæmdasöm, greiðvikin og
hæfileikarík, fíngerð og falleg, alltaf
eins og klippt úr tískublaði tók hún á
móti okkur brosandi á pallinum. Hún
var vel gefin, hafði sérstaklega
skemmtilega frásagnargáfu, uppfull
af logandi húmor. Sögurnar af Pekka
hinum finnska, enginn gat sagt betur
frá en hún. Samverustundir okkar í
sumarbústaðnum við Þingvallavatn
rista djúpt í minningunni. Þar ríkti
fegurðin, lognið og kyrrðin var svo
algjör, að við þorðum varla að draga
andann, og þá óskuðum við þess að
tíminn stæði kyrr. Björk átti því láni
að fagna að eiga sér einstakan lífs-
förunaut, hann Adda sinn, sem var
þungamiðjan í hennar lífi, hennar
stoð og stytta er stóð alltaf þétt við
hennar hlið, allt til hinsta dags.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku Addi, Frímann, Markús og
fjölskyldur, við sendum ykkur inni-
lega samúðarkveðu. Megi fagrar og
góðar minningar styrkja ykkur í
sorginni.
Kristín og Kolbeinn.
Engir dagar koma aftur
en fegurð þeirra lifir hjá þér
eins og ljós í rökkri
eins og blóm á fjalli.
(Þórarinn Guðmundsson)
Björk vinkona okkar er látin eftir
snarpa baráttu við krabbamein. Eft-
ir sitjum við og minnumst.
Við hittumst fyrst haustið 2001
þegar við hófum nám í djáknafræði
við Háskóla Íslands. Lítill hópur
náði fljótlega saman og fór að hittast
reglulega og með okkur tókst mikil
vinátta. Allar vorum við að takast á
við ný og erfið verkefni og sumar að
hefja skólagöngu aftur eftir margra
ára hlé.
Við fundum okkur vikulegan
samastað á veitingahúsinu Asíu þar
sem við fengum okkur alltaf sömu
súpuna. Síðast kom hópurinn þar
saman með Björk 23. júní sl. Á
staðnum var oft glatt á hjalla, allt
rætt milli himins og jarðar og maður
lifandi ef við reyndum ekki að leysa
lífsgátuna sjálfa.
Þegar leið að fyrstu prófum í
djáknanáminu fór um „gömlurnar“
en þá stofnaði Björk „Ljárskóg-
arakademíuna“ og þar lásum við
saman og töldum kjark hver í aðra.
Fljótlega kynntumst við frábærri
frásagnargáfu Bjarkar, orðheppni,
hreinskilni, skipulagsgáfu og skarpri
greind.
Að loknu námi kom aldrei annað
til greina en að hittast og höfum við
farið á mörg námskeið saman.
Hópurinn hafði lengi haft áhuga á
kyrrðardögum í Skálholti en öllum
óx í augum að þurfa að þegja heila
helgi. Við létum þó verða af því og
höfum verið þar saman þrisvar sinn-
um. Að vera í Skálholti með vinum
sínum og hlýða á hugvekjur dr. Sig-
urbjörns Einarssonar biskups er
upplifun sem orð fá ekki lýst.
Björk var iðin við að fara í leikhús
og á tónleika og hvatti okkur til þess
sama sem stundum gekk eftir. Hún
var með eindæmum smekkleg og
glæsileg kona og lagði alúð við öll
smáatriði.
Hún hafði næmt auga fyrir hlutum
og var mjög listræn. Iðulega gaf hún
okkur ýmsa smáhluti sem glöddu.
Við áttum margar og ógleyman-
legar samverustundir í sumarbú-
staðnum og paradísinni hennar,
Hálsakoti við Þingvallavatn.
Björk og Addi eiginmaður hennar
voru mjög samrýnd í öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur. Drengirnir
þeirra og seinna tengdadætur ásamt
nýjasta augasteininum, sonarsynin-
um Breka, voru henni ómetanlegir
fjársjóðir.
Við erum þakklátar fyrir að hafa
náð saman í námi okkar sem opnaði
marga nýja glugga í lífinu. Við upp-
lifðum þessa reynslu þannig að við
hefðum á einhvern yndislegan hátt
verið leiddar saman.
Í dag kveðjum við Björk vinkonu
okkar með þakklæti og rifjum upp
orð sem hún sagði eitt sinn við okk-
ur: „Hvert og eitt okkar er eins og
eitt spor í áklæði Guðs.“
Við vottum Andrési, Frímanni,
Markúsi og fjölskyldum þeirra okk-
ar innilegustu samúð og biðjum al-
góðan Guð að vaka yfir þeim.
Åse Gunn, Kristín, Margrét,
Sigríður.
Ég vil minnast Bjarkar fyrir hönd
vina Markúsar. Ég hef alltaf öfundað
Markús af því hvað hann er vel upp
alinn. Þegar jafnaldrar hans voru
varla búnir að læra að hita sér sam-
loku í örbylgjuofni kunni Markús að
matreiða flókna skrítna rétti, blanda
hanastél, sauma, smíða, gera við,
spila á píanó, mála, teikna, skrifa,
syngja og svo talaði hann auðvitað
óaðfinnanlega þýsku. Ég skildi fyrst
hvaðan allt þetta kom þegar ég hitti
foreldra hans, ljúfmennið Andrés og
hina gáskafullu, ógleymanlegu
Björk.
Við minnumst Bjarkar fyrst og
fremst fyrir takmarkalausan höfð-
ingsskap, ekki síst í sumarbústaðn-
um Hálsakoti við Þingvallavatn þar
sem við vinirnir höfum örugglega átt
flestar af okkar bestu stundum sam-
an. Á heimili Bjarkar var stöðug
veisla, þýskt-íslenskt sælkerahlað-
borð allan ársins hring. Á tímabili
stundaði hún líka umsvifamikla út-
lánastarfsemi á húsgögnum, en þau
hjónin lánuðu ófáa kjörgripi úr búi
sínu þegar við vinirnir fórum að yf-
irgefa eigin foreldrahús. Síðast en
ekki síst var hún Björk svo einstak-
lega örlát á sína frábæru og flug-
beittu kímnigáfu sem margir munu
eflaust minnast hennar fyrir.
Ég held að enginn sé ennþá búinn
að átta sig almennilega á þessum
mikla missi, svo brátt báru veikindi
hennar og andlát að. Björk var eng-
inn Pollýanna og ég er viss um að
það hefði verið henni lítt að skapi að
halda því fram að nokkuð af því sem
hún gekk í gegnum á síðustu mán-
uðum hafi verið eðlilegt eða sann-
gjarnt.
Elsku Markús og Dórothée, Andr-
és, Frímann, Sigríður og Breki litli.
Við vinirnir sendum ykkur hugheilar
samúðar- og baráttukveðjur um leið
og við þökkum Björk Timmerman
kærlega fyrir okkur.
Úlfur Eldjárn, Sara María
Skúladóttir, Þorlákur Ein-
arsson, Ragnheiður Kristín
Pálsdóttir, Ragnheiður Gests-
dóttir, Sigríður Nanna Heim-
isdóttir, Sighvatur Ómar Krist-
insson, Elsa Eiríksdóttir, Unnar
Auðarson, Sigrún Daníelsdóttir,
Birgir Þórarinsson, Haukur
Þórðarson, Tinna Ólafsdóttir,
Einar Örn Einarsson og Sig-
urður Magnús Finnsson.
Hún var stórglæsileg, gædd góð-
um gáfum, með mikla útgeislun og
sjaldnast var djúpt á glensið hjá
henni. Hún hefur nú sagt skilið við
þann heim sem við skynjum, allt of
fljótt, allt of ung eftir skamma sjúk-
dómslegu. Björk frænka fæddist í
Þýskalandi í miðri heimsstyrjöldinni
síðari. Ekki fregnaðist af litlu stúlk-
unni fyrr en jólakveðja barst í rík-
isútvarpinu frá móður og dóttur. Í
stríðslok kom hún fyrst til Íslands,
þá þriggja ára. Þá fyrst sáu afi og
amma á Höfn hana. Hjá þeim dvaldi
hún meira og minna fram að ferm-
ingu. En þar ólust þær frænkurnar
upp saman, Ingibjörg og Björk.
Björk var mikill heimsborgari, hafði
kynnst menningu og siðum annarra
landa. Því var ákveðinn frægðar-
ljómi í hugum yngri frændsystkina í
kringum þessa glæsilegu frænku.
Við minnumst hennar með miklum
söknuði og vonum að góður guð
varðveiti sálu hennar og veiti Andr-
ési, Frímanni, Markúsi og þeirra
fjölskyldum styrk á þessari erfiðu
stundu. Megi minning um góða og
skemmtilega frænku lifa í huga okk-
ar.
Bænin má aldrei bresta þig,
búin er freisting ýmislig.
Þá líf og sál er lúð og þjáð,
lykill er hún að Drottins náð.
(Hallgr. Pét.)
Friðrikka og börn.
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. ÁGÚST 2006 35
MINNINGAR
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda
efni til Morgunblaðsins – þá birtist
valkosturinn Minningargreinar
ásamt frekari upplýsingum.
Minningar-
greinar
Faðir okkar, fóstri, tengdafaðir og afi,
GUÐJÓN BJARNASON
frá Seljabrekku,
Mosfellssveit,
lést á Landspítalanum í Fossvogi þriðjudaginn
18. júlí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki deildar A7
fyrir frábæra umönnun.
Guðmundur Höður Guðjónsson,
Bjarnveig S. Guðjónsdóttir, Magnús Reynir Jónsson,
Una Birna Guðjónsdóttir, Björn Snorrason,
Björn Valdimar Guðjónsson, Edda Ýr Garðarsdóttir,
Svava Guðjónsdóttir,
Kristján Einarsson, Sigríður Bára Hermannsdóttir.
Fallin er frá merk-
iskonan Ásdís Lárus-
dóttir frá Austur-Með-
alholtum í Flóa. Ásdís
átti sér merka sögu,
sem ég læt öðrum eftir að tilgreina,
þar sem mér bregst bæði þekking og
þroski.
Ég kynntist Ásdísi er hún ásamt
Hannesi Jónssyni, móðurbróður og
fósturföður sínum, Ólafi og Hannesi,
sonum sínum, flutti í Drápuhlíðina í
Reykjavík. Hannes og ég sátum
meira og minna saman á skólabekk,
þar til Hannes stakk af og færði sig
yfir í menntaskóla en ég í myndlista-
skóla. Síðar lágu leiðir okkar Hann-
esar samhliða á braut lista, sem Ólaf-
ur hafði þá þegar rutt með mikilli
elju og magnaðri þrautseigju.
Í Drápuhlíðinni voru ástundaðar á
þessum tíma, andlegar og upplífg-
andi umræður menningar og lista.
En þess á milli spilaðar perlur klass-
íkur og léttra sönglaga á Dual fóninn
hennar Ásdísar. Eftir það var svo
stolist í harðfisk frammi í eldhúsi.
Meðan á öllu þessu stóð sat Bar-
ónessan í sínum stól, heklandi eða þá
prjónandi, jafnvel uppúr þeim
mynstrum er hún hafði gert okkur
að útpæla og hanna. Okkur, þessum
verðandi stórstjörnum heimspeki og
lista.
Ein af ástríðum Ásdísar var að
elda góðan mat og halda stórar og
miklar veislur. Ásdís kunni flest allar
matreiðslubækur, er gefnar höfðu
verið út, utanbókar. Það skipti ekki
sköpum hvort bókin væri á norsku,
frönsku, ítölsku eða frá Taílandi.
Alltaf varð til eitthvað stórkostlegt.
Það kallast að vera matgæðingur.
Nú hefur þessi eiginleiki flutt sig í
gegn um ætt- og skyldleikapípurnar,
í Ólaf og Hannes og svo áfram þar í
gegn í næstu ættliði. Ein af mínum
gæfum í þessu lífi er að hafa fengið
að sitja að gnægtaborðum Ásdísar
og fengið að taka þátt í veisluhöldum
hennar í Drápuhlíðinni. Alls konar
töfrabrögð og undursamlegir
galdrar matarlistarinnar spruttu
uppúr pottum og pönnum.
Undarleg ástríða Ásdísar var og
að gefa ungu fólki sérstök og sér-
stæð nöfn. Hér koma nokkur dæmi.
Spímó, Stúri, Kúlusnúður, Litla,
Pjángur og Angi, sem reyndar var
það nafn er hún gaf syni mínum, gefa
okkur sýn á endalausa elsku og
sköpunargáfu Ásdísar á þessum litlu
snúðum allt í kring um hana í Drápu-
hlíðinni.
Allt var þetta svo dásamlega ein-
falt. Hún gat kallað okkur listruglu-
dallana heim og gert okkur að mála
fjörugrjót, er hún síðar stillti upp úti
í garði. Við sungum og spiluðum á
rammfalskan gítar, er hún fann ein-
hvers staðar inni í geymslu. Hannes
glamraði á orgel eða píanó og allir
ÁSDÍS
LÁRUSDÓTTIR
✝ Ásdís Lárus-dóttir fæddist í
Austur-Meðalholt-
um í Gaulverjabæj-
arhreppi 4. júlí
1925. Hún lést laug-
ardaginn 8. júlí og
var jarðsungin frá
Fossvogskirkju 24.
júlí.
góluðu undir. Allt var
yfirstíganlegt.
Og að lokum eru það
bíltúrar og ökuferðir.
Það var yndi Ásdísar
að renna um götur
bæjarins og nærliggj-
andi sveitir, þá oftast
með steríógræjurnar í
botni, eins og ungu
ólátabelgirnir er vekja
okkur upp á nóttinni.
En hún hafði það
reyndar langt fram yf-
ir þá að jafn öruggan
bílstjóra var vart að
finna. Flestum var reyndar um og ó,
er þeir höfðu engar fréttir af henni
fengið þá er hún lagði upp frá
Drápuhlíðinni snemma á morgnana í
átt til fjalla, án þess að láta kóng né
prest vita. En fljótlega heyrðist og
sást til hennar. Signalið á hverjum
bæ, þreföld ellegar fjórföld bílflaut-
an er bergmálaði hina íslensku
sveitakyrrð. Ásdís var mætt!
Nú situr þessi engill í sínum gullna
eðalvagni, brunandi með flauturnar
hver annarri sterkari í átt þess eilífð-
ar fagnaðar er Ásdís og Almættið
býður okkur að lokum til.
Ólafur og Hannes, ykkar fjöl-
skyldur. Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur vegna fráfalls móður ykkar,
ömmu, langömmu og tengdamóður.
Blessuð sé minning Ásdísar Lárus-
dóttur.
Birgir Andrésson.
Mig langar að minnast stúlku sem
ég skrifaðist á við í fjöldamörg ár.
Hún hét Ásdís Lárusdóttir. Ég var
12 ára þegar við byrjuðum að skrif-
ast á. Árin liðu eitt af öðru, hún var
heima hjá sér í Meðalholti í Gaul-
verjabæjarhreppi og ég í Neskaup-
stað. Árið 1950 verða kaflaskipti í lífi
Ásdísar. Ég hafði ekki fengið bréf
frá henni nokkuð lengi. Þá kom loks
bréf sem hafði ekki góðar fréttir að
færa. Hún hafði fengið lömunarveiki
og lá á Farsótt. Læknisúrskurður
var meðal annars á þá leið að það
væri óvíst hvort hún gæti eignast
börn. Ég hafði eignast bók sem hét
Undralæknirinn Parish. Ég hafði
skrifað honum nokkrum sinnum fyr-
ir fólk sem var veikt og bar það oft
góðan árangur. Ég var ákveðinn að
skrifa honum vegna Ásdísar. Ég
skrifaði honum, án þess að láta hana
vita. Síðan frétti ég ekkert í næstum
þrjá mánuði. Þá fékk ég bréf, þar
stóð meðal annars: „Í dag gerði ég
allt vitlaust á Farsótt, ég henti frá
mér hækjunum og nú nota ég tvo
stafi.“
Síðar giftist hún svo og eignaðist
tvo drengi. Seinna, þegar synir
hennar fóru að safna frímerkjum,
leitaði hún ráða hjá mér varðandi
umgengni við þau. Ég votta sonum
hennar, þeim Hannesi og Ólafi, mína
dýpstu samúð.
P.S.
Ég geymi ennþá myndina af þér
sem þú sendir mér þegar þú varst 16
ára.
Guð geymi minningu Ásdísar Lár-
usdóttur.
Óskar Björnsson, Neskaupstað.