Morgunblaðið - 18.10.2006, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. OKTÓBER 2006 35
Rúmum tveimur vikum áður en afi
kvaddi sagði ég honum að fjölskyldan
væri að byggja. Spurði hann þá hvort
ég skuldaði nokkuð mikið, því það
væri ekki gott. Hann var alltaf samur
við sig þegar kom að peningamálum,
ekki taka of mikla áhættu þegar fjöl-
skyldan væri annars vegar. Takk fyrir
allt, afi minn.
Magni Þór Samsonarson.
Elsku afi minn hefur nú kvatt þenn-
an heim. Þegar ég hugsa til baka um
þau 12 sumur sem ég dvaldi hjá afa og
ömmu vestur á Patró átta ég mig á
þeirri gæfu sem það var að fá að dvelja
hjá þeim. Allt frá fyrsta sumri sam-
tvinnaðist leikur og vinna þar sem
aflatölur gærdagsins voru það fyrsta
sem rætt var að morgni og veðurspáin
kom þar á eftir. Minningar mínar um
afa tengjast þannig hvað sterkast
sjónum. Við fórum saman ófáar grá-
sleppuferðirnar þar sem glíman við
þessar furðuskepnur stóð frá snemma
morguns til seint að kveldi. Amma
beið svo heima með heitan mat og eftir
að hafa hlustað á kvöldspána tókum
við oft tafl eða spiluðum rússa. Ég
man sérstaklega eftir einni grásleppu-
ferð þar sem við höfðum daglangt
dregið upp trossurnar og lagt nýjar
þegar gríðarmikil þoka skall á og hafði
afi á orði að sjaldan hefði hann séð
hana svo þykka. Heimstímið á trill-
unni tók tæpa tvo tíma og höfðum við
ekkert annað en kompás og dýptar-
mæli til aðstoðar. Þarna í stýrishús-
inu, sem rétt rúmaði okkur báða,
störðum við út í tómið og skröfuðum
um heima og geima. Öðru hverju
rýndi afi í dýptartölur og mér fannst
óþægilega langur tími hafa liðið án
þess að við sæjum land. Mér fannst
allt eins að við gætum steytt á skeri þá
og þegar. Skyndilega birtist hafnar-
mynnið á Patró og mér fannst það
breiða út faðminn í átt til okkar. Ég
man hvað ömmu létti mikið að sjá okk-
ur en aldrei minnist ég þess að hún
hafi haft á orði að sleppa skyldi úr sjó-
ferð.
Þessi sumur vestur á Patró munu
ætíð búa sterkt í hjarta mér. Þessi
sumur eru í minningunni eins og
skemmtilegt ferðalag sem ekki verður
endurtekið. Það veganesti sem afi gaf
mér hefur markað djúp spor í lífsvið-
horf mitt og er ég þakklátur honum
fyrir það. Það er með söknuði sem ég
kveð þennan aldna vin sem með föð-
urumhyggju sinni átti svo stóran þátt í
mótun unglingsára minna.
Hugi Hreiðarsson.
Elsku afi, þá er komið að kveðju-
stundinni. Nú hefur þú fengið hvíldina
eftir langa og farsæla ævi. Ég er viss
um að amma hefur nú tekið á móti þér
með opnum örmum. Við bræðurnir og
Hugi frændi vorum svo heppnir að
hafa átt þess kost að geta farið á
hverju sumri vestur á Patró til ykkar
ömmu. Það var alltaf mikil eftirvænting
þegar líða tók að vori, vegna hugsana um
að geta farið til ykkar því við fengum allt-
af blíðar móttökur hjá ykkur. Það var
notalegt að vakna á Urðargötunni í þessu
stóra og tignarlega húsi ykkar og finna
ilminn af kleinubakstri á morgnana og
heyra vélahljóðið í bátunum sem lágu við
höfnina. Þar sem líf þitt snerist að
stórum hluta um sjóinn var yfirleitt
talað mikið um fiskirí og báta og um
allt sem því fylgir. Ég smitaðist
snemma af þessum áhuga á sjónum og
vildi fara sem fyrst með þér, en þá var
ég of ungur til að hægt væri að nota
mig við slík störf. Þú vildir að ég byrjaði
á því að vinna við að taka á móti hrogn-
unum þegar þú og eldri bróðir minn
komu í land á kvöldin og salta síðan grá-
sleppuhrognin daginn eftir, enda reynd-
ist þetta vera alveg nóg fyrir 12 ára
gutta. En það kom að því að við fórum að
róa saman og gerðum við það í nokkur
sumur, fyrst á Valnum síðan á Svan-
inum og Mummanum. Þær stundir
sem við áttum saman úti á Patreksfló-
anum eru mér mjög kærar og munu
ávallt lifa í minningunni.
Elsku afi, takk fyrir þær ómetan-
legu stundir sem við áttum saman.
Þinn dóttursonur,
Jóhann Samsonarson.
 Fleiri minningargreinar um Krist-
inn J. Jónsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga. Höfund-
ar eru: Kristinn Samsonarson; Auður
Magndís; Máni Þór og Logi Már.
✝ Ketill Eyjólfs-son fæddist í
Merkinesi í Hafna-
hreppi í Gull-
bringusýslu 20. apr-
íl 1911. Hann
andaðist á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
11. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Helga Gísladóttir, f.
7. sept. 1881, d. 29.
des. 1957, og Eyj-
ólfur Símonarson, f.
22. ágúst 1851, d.
22. ágúst 1931. Ketill var einn af
átta börnum þeirra hjóna. Hin
voru Páll, f. 1901, Helgi, f. 1903,
Guðmundur, f. 1905, Björg, f.
1907, og Símon, f. 1913, sem öll
eru látin. Eftirlifandi eru Sig-
urveig, f. 1915, og Guðlaugur, f.
1918.
Ketill hóf störf sín í Vest-
mannaeyjum ungur að árum hjá
uppeldisbróður sínum Jóni Gísla-
Eiginkona Ketils var Anna
Rósa Árnadóttir, f. 6.7. 1923, d.
20.2. 1996. Foreldrar hennar voru
hjónin Steinunn Sigríður Magn-
úsdóttir, f. 28. ágúst 1898, d. 7.
des. 1971, og Árni Steindór Þor-
kelsson, f. 24. júní 1888, d. 17. júlí
1932. Börn Ketils og Önnu eru:
Sigurður Steinar, f. 1948, kona
hans er Sólveig Baldursdóttir, f,
1951, þau eiga synina Baldur Óla,
f. 1975 og Ketil, f. 1977. 2) Helga
Eyberg, f. 1952, dóttir hennar og
Hauks Kristinssonar er Anna Ey-
berg, f. 1971. Sambýlismaður
Helgu er Torfi Kristinsson, f.
1949, synir þeirra Kristinn, f.
1984, og Ingvar, f. 1986.
Fyrir átti Ketill dótturina Guð-
rúnu Eyberg, f. 1939, sem alin
var upp hjá frænku Ketils, Jór-
unni Gísladóttur og manni hennar
Oddgeiri Þórarinssyni. Maður
Guðrúnar er Sæmundur Árnason,
f. 1938. Börn þeirra: Sigrún, f.
1962, Oddgeir Sæmundur, f. 1966,
og Fjölnir, f. 1970. Afabörnin eru
átta og langafabörnin tólf.
Útför Ketils verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
syni útgerðarmanni
að Ármóti. Árið 1940
flytur hann til
Reykjavíkur og
starfaði þar við akst-
ur og síðar lengi í
Sælgætisgerðinni
Víkingi. Hann flytur
ásamt fjölskyldu
sinni til Keflavíkur
árið 1952. Hann
vann um tíma á
Keflavíkurflugvelli
en stundaði síðar út-
gerð ásamt bróður
sínum og fleirum.
Árið 1965 keyptu hann og
Anna kona hans Efnalaug Hafn-
firðinga og fluttu þau til Hafn-
arfjarðar tveimur árum síðar. Við
efnalaugina störfuðu þau saman
til ársins 1978 en seldu þá fyr-
irtækið.
Starfsorkan var mikil og næstu
tíu árin vann Ketill hjá áhalda-
húsi Hafnarfjarðar eða framundir
áttræðisaldur.
Tengdafaðir minn, Ketill Eyjólfs-
son, lést þann 11. október sl. Hann
lauk jarðvist sinni eins og hann hafði
lifað, hress og óbugaður þrátt fyrir
háan aldur. Hann talaði gjarnan um
að hann vildi ekki verða öðrum til
byrði, honum varð að ósk sinni.
Hann lifði langan aldur og upplifði
þær mestu breytingar sem orðið
hafa í íslensku þjóðlífi og varð þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að geta fylgt
þessum breytingum og tekið þátt í
atvinnulífinu við góða heilsu. Ketill
fylgdist alla tíð vel með þjóðmálum
og var með öll svör á reiðum hönd-
um hvernig ætti að leysa málin og
þá vafðist ættfræðin heldur ekki
fyrir honum. Þegar hann hafði farið
yfir ættir og atburði sem höfðu jafn-
vel orðið fyrir mitt minni og ég
fylgdist kannski ekki alveg nógu vel
með, átti hann til að segja: Hvað er
þetta, manstu þetta ekki, drengur.
Það er að mörgu leyti erfitt fyrir
okkur nú á tímum að gera okkur
grein fyrir því hvernig var að alast
upp á kreppuárunum og því síður
hvernig lífsbaráttan var á þeim
tíma.
Við kveðjum nú mann sem hafði
lifað í 95 ár og eftir langa og farsæla
starfsævi átti hann góð ár á Hrafn-
istu í Hafnarfirði. Þar kynntist hann
mörgu fróðu og merku fólki og eign-
aðist góða vini. Hann lét einnig til
sín taka með því að vera í forsvari
fyrir þau er þar bjuggu og hafði
virkan áhuga á velferð þeirra og var
óþreytandi að benda á það sem bet-
ur mætti fara. Átti hann þar farsælt
samstarf við stjórnendur og starfs-
fólk stofnunarinnar. Hann spilaði
vist á virkum dögum og var meira að
segja kominn í golfið. Snyrtimenni
var Ketill með afbrigðum og ekki
hvarflaði annað að honum en að
skipta um föt fyrir mat og kaffi og að
mæta jakkalaus eða án bindis var
óhugsandi.
Ég vil minnast Ketils sem manns
með mikla þekkingu á þjóðmálum,
jafnvel pólitískur á stundum, manns
sem gaman var að rökræða við og
skapa smá ágreining en leysa síðan
þjóðmálin í sátt á farsælan og
öruggan hátt.
Að leiðarlokum vil ég og fjöl-
skylda mín þakka Katli tryggð og
góða samfylgd.
Sæmundur Árnason.
Hann Ketill afi okkar hefur nú
kvatt þennan heim. Afi fæddist í
Merkinesi í Höfnum á Reykjanesi
árið 1911. Þar ólst hann upp fyrstu
fjögur árin ásamt systkinum sínum.
Fjögurra ára að aldri var hann
sendur til dvalar til ættingja sinna í
Vestmannaeyjum og dvaldi hann
þar í hartnær þrjátíu ár. Afi leit allt-
af á sig sem Eyjamann enda voru
það Eyjarnar og líf hans þar sem
mótuðu hann. Afi flutti síðan til
Reykjavíkur árið 1940 og vann þar
ýmis störf. Árið 1947 giftist hann
ömmu Önnu og hófu þau búskap
saman. Árið 1952 fluttu afi og amma
til Keflavíkur og bjuggu þar en
fluttu til Hafnarfjarðar árið 1967.
Við bræðurnir þekktum bara heimili
þeirra ömmu og afa á Hringbraut-
inni í Hafnarfirði. Þar áttu þau
heima skammt frá æskuheimili okk-
ar og það var ekki nema nokkurra
mínútna gangur á milli. Það var
ávallt gott að koma heim til afa og
ömmu. Þegar við bræðurnir komum
í heimsókn gaf amma okkur alltaf
kandís og bakaði hún oft pönnukök-
ur eða vöfflur handa okkur sem við
átum með bestu lyst.
Það var alltaf gaman að tala við
afa og hafði hann ávallt sögur að
segja frá árunum í Eyjum. Hann
hafði sínar skoðanir á hinum ýmsu
málum og hafði gaman af að ræða
þær við aðra. Afi fylgdist líka vel
með þjóðmálum og lá ekki á skoð-
unum sínum um ástand mála í sam-
félaginu. Afi gerði mikið af því að
fara í gönguferðir um bæinn, eink-
um hin síðari ár. Stundum slógumst
við bræðurnir í för með honum og er
það okkur mjög minnisstætt. Í þess-
um gönguferðum var afi oft að
leggja okkur lífsreglurnar. Það var
lífsskoðun afa að allir þeir sem gætu
ættu að standa á eigin fótum og vera
ekki upp á aðra komnir. Sjálfstæði
og vinnusemi voru hans einkenni
enda hafði afi alla tíð verið mjög
drífandi og vinnusamur maður. Þeg-
ar afi hætti sjálfstæðri atvinnustarf-
semi við rekstur Efnalaugar Hafn-
firðinga, þá sjötugur að aldri, hóf
hann störf hjá áhaldahúsi Hafnar-
fjarðar og vann þar í tíu ár eftir það.
Þegar afi var um áttrætt, og enn við
vinnu, voru settar reglur um að
starfsmenn bæjarins ættu að hætta
sjötugir og ákvað afi þá að segja upp
störfum, kominn tíu ár fram yfir
þann tíma. Hann vildi hætta sjálfur
því að í öll þau ár sem hann hafði
verið við vinnu hafði honum aldrei
verið sagt upp störfum og því vildi
hann halda. Hann afi hafði unnið hin
ýmsu störf um ævina, hann hafði
verið bílstjóri, iðnverkamaður, verk-
stjóri, útgerðarmaður, rekið efna-
laug og ýmislegt fleira. Afi leit ekki
svo á að eitt starf væri öðrum merki-
legra. Hann gekk að öllum sínum
störfum með því hugarfari að maður
ætti að vanda sig og leysa öll störf af
hendi, eins vel og mögulegt væri.
Hann afi vildi miðla okkur því hug-
arfari að það skipti ekki öllu hvað
maður gerði heldur að maður leysti
það vel og samviskusamlega af
hendi sem maður tæki sér fyrir
hendur.
Við bræðurnir urðum þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast afa
Katli sem lagði okkur lífsreglurnar.
Afi var af þeirri kynslóð sem flutti
þjóðina úr húsum moldargólfsins til
allra nútíma þæginda. Hann afi
hafði skilað löngu og veigamiklu
ævistarfi og naut góðrar heilsu allt
til þess að hann taldi tíma til kominn
að kveðja okkur.
Vertu sæll, kæri afi, og hafðu
þökk fyrir allt það sem þú gerðir
fyrir okkur og ekki síst öll þau heil-
ræði og góðu lífsgildi sem þú tamdir
okkur. Ný störf á Guðs vegum munu
vafalaust bíða þín, kæri afi.
Kristinn og Ingvar.
Hann afi Ketill er dáinn. Þegar þú
sagðir við mig síðasta vetur, þegar
þú varst á spítalanum, að nú væri
ekki mikið eftir og þú myndir kveðja
þennan heim fljótlega tók ég þeim
orðum með fyrirvara, því þú hafðir
það mikið þrek ennþá og ég trúði því
ekki að nú væri tíminn komin og það
reyndist rétt, þú náðir heilsunni aft-
ur og fórst heim á Hrafnistu. En
samt var heilsan ekki alveg eins og
hún átti að vera, þú áttir þína góðu
daga og einnig þína slæmu, og nú í
byrjun október þegar nýjasta lang-
afabarnið fæddist varstu slappur,
en alltaf biðum við eftir því að þú
myndir hrista það af þér eins og þú
hafðir alltaf gert og koma í heim-
sókn, en aldrei varð af því. Það er
sárt að hugsa til þess að þú sást
aldrei yngsta afkomanda þinn, en
við munum segja henni frá þér,
hversu góður og hjartahlýr maður
þú varst.
Afi vissi greinilega að stundin
væri að koma, nokkrum dögum áður
en hann kvaddi og hélt á fund
ömmu, gekk hann frá skírnargjöf-
inni handa nýfædda langafabarninu,
þetta sýnir hversu vel afi hugsaði
um alla kringum sig.
Þegar hugsað er til baka hrannast
upp minningar um afa og ömmu,
hversu gott var að koma til þeirra á
Hringbrautina og hversu vel þau
tóku alltaf á móti okkur. Eftir að
amma féll frá flutti afi á Hrafnistu,
þar leið honum mjög vel og hafði
nóg fyrir stafni. Alltaf var gaman að
koma til afa og ræða um heima og
geima, hann hafði alltaf áhuga á því
sem við tókum okkur fyrir hendur
hvort sem það var nám, vinna eða
eitthvað annað, hann var alltaf tilbú-
inn að veita manni ráð ef leitað var til
hans.
Afi fylgdist alla tíð vel með frétt-
um og þjóðmálum og hafði ávallt
skoðanir á hlutunum en gat alltaf
hlustað á skoðanir annarra og virt
þær. Afi hafði alltaf lesið mikið,
nema undir það síðasta, hann var
fróður og vel minnugur og gaman að
hlusta á sögur sem hann sagði.
Viljum við þakka afa fyrir þær
yndislegu stundir sem við áttum með
honum í gegnum tíðina, allt sem
hann kenndi okkur og gaf okkur.
Minningin um afa mun lifa í hjarta
okkar um ókomna tíð.
Baldur Óli, Hildur, Daníel
Freyr, Óskírð Baldursdóttir og
Ketill.
Í dag kveðjum við hann afa hinstu
kveðju. Hann hafði skilað góðu og
löngu lífsstarfi og þó að margt fljúgi
í gegnum hugann og margs sé að
minnast er mér efst í huga þakklæti.
Þakklæti fyrir allt sem hann
kenndi og mér og fyrir allt sem hann
gerði fyrir mig. Bernskuminningar
mínar tengjast að stórum hluta
heimili ömmu og afa og hvað það var
gott að vera þar. Afi var stór hluti af
okkar lífi, mínu og minnar fjölskyldu
og fylgdist vel með því sem við vor-
um að gera. Hann kenndi okkur að
taka því sem að höndum ber með
jafnaðargeði og af heilindum. Það
var gott að leita til afa og fá ráð hjá
honum, hann var alltaf hreinskilinn
og sagði sína skoðun á hlutunum.
Hann var hafsjór af fróðleik og miðl-
aði til okkar sem yngri erum og af
honum fræddumst við um það hvern-
ig lífið í landinu var fyrr á árum.
Afi sagði oft við mig: „Við höfum
nú alltaf verið svo góðir vinir, Anna
mín.“ Það voru orð að sönnu og hann
á mikið í þeirri manneskju sem ég er
í dag. Hann brýndi fyrir okkur að
heiðarleiki er besta dyggðin og heið-
arlegur var hann alla tíð.
Börnin mín sakna nú þess afa sem
þau þekktu best og finnst skrýtið að
hugsa til komandi tíma án þess sem
svo stóran hlut átti í tilverunni.
Sáttur við Guð og menn kvaddi
hann okkur og vitandi það kveðjum
við hann í dag fullviss um að honum
verður vel tekið í Himnaríki og að
amma bíður þar eftir honum. Með
söknuð í hjarta fylgjum við honum
síðustu skrefin í dag en jafnframt er
ég stolt og glöð yfir þeirri hlutdeild
sem við afi áttum í lífi hvort annars.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama,
en orðstír deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
( Úr Hávamálum)
Anna Eyberg Hauksdóttir.
Ketill Eyjólfsson
Okkar ástkæra
VIGDÍS EINARSDÓTTIR
líffræðingur,
Básenda 5,
Reykjavík,
sem lést laugardaginn 7. október, var kvödd í
kyrrþey frá Fossvogskirkju föstudaginn 13. októ-
ber.
Þökkum hlýjar samúðarkveðjur og hugsanir af þessu tilefni.
Árni Vilhjálmsson,
Hulda Árnadóttir, Atli Björn Þorbjörnsson,
Sólveig Árnadóttir,
Hulda Marinósdóttir, Einar Helgason
og aðrir aðstandendur.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bilum
- mælt í Tools/Word Count). Ekki er
unnt að senda lengri grein. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar