Morgunblaðið - 18.10.2006, Blaðsíða 34

34 MIÐVIKUDAGUR 18. OKTÓBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristinn Jóhann-es Jónsson fædd-
ist á Arnarstapa í
Tálknafirði 19. febr-
úar 1917. Hann lést
á Hrafnistu í Hafn-
arfirði að kvöldi 6.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Ólína Guð-
mundsdóttir, f. 17.
október 1893, d. 3.
ágúst 1969, og Jón
Kr. Jóhannesson út-
vegsbóndi, f. 2. apríl
1884, d. 18. febrúar
1950. Systkini Kristins eru Gísli, f.
1912 (látinn), Fanney, f. 1922, og
Maggý Björg, f. 1935. Ólafur Jósúa,
samfeðra, f. 1906 (látinn).
Kristinn kvæntist 21. júlí 1944
Magndísi Magnúsdóttur frá Pat-
reksfirði, f. 12. júlí 1912, d. 30. des-
ember 2002. Foreldrar hennar voru
Þórdís Guðmundsdóttir, f. 22. maí
1877, d. 18. september 1950, og
Magnús Friðriksson, bóndi á Bakka
í Tálknafirði, f. 16. maí 1879, d. 27.
desember 1918. Dætur Kristins og
Magndísar eru: 1) Þórdís Bakk-
sonur er Hilmir Þór. Áður átti hann
soninn Francisco Snæ, barnsmóðir
Carmen Valencia. Börn Auðar og
Leiknis Jónssonar, f. 22. október
1943, er Bogi, f. 20. ágúst 1974,
kvæntur Lilju Sæmundsdóttur,
börn þeirra eru Telma Sól og Daní-
el Dagur. Auður Magndís félags–
og kynjafræðingur, f. 15. apríl
1982, sambýlismaður Jón Birgir
Einarsson háskólanemi.
Kristinn ólst upp á Arnarstapa í
Tálknafirði hjá foreldrum sínum.
Ungur fór hann til Akureyrar þar
sem hann dvaldi í þrjú ár og lauk
gagnfræðaprófi frá Mennta-
skólanum á Akureyri árið 1937.
Síðar öðlaðist hann skipstjóra– og
vélstjóraréttindi. Kristinn stundaði
sjómennsku og útgerð. Hann rak
fiskvinnslufyrirtækin Fiskiver hf.,
Skjöld hf. og Berg hf um ára bil og
var eigandi margra báta gegnum
tíðina. Ævistarfi sínu sinnti hann til
74 ára aldurs. Kristinn og Magndís
bjuggu á Patreksfirði alla sína
starfstíð. Er árin færðust yfir fluttu
þau til Hafnarfjarðar í nágrenni við
dætur sínar og fjölskyldur þeirra.
Síðustu æviárin bjuggu þau á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Kristins verður gerð frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
mann hjúkrunarfræð-
ingur, f. 6. desember
1944, maki Samson
Jóhannsson bifvél-
virkjameistari, f. 7.
júlí 1943. Þeirra synir
eru Kristinn Samson-
arson rafiðnfræð-
ingur, f. 1. júní 1965,
kvæntur Pálínu Sam-
úelsdóttur leikskóla-
kennara, dætur þeirra
eru Þórdís og Bjarn-
ey. Jóhann Samson-
arson véliðnfræðingu,
f. 8. apríl 1969, kvænt-
ur Þórunni Stefánsdóttur kennara,
börn þeirra eru Ingibjörg Ýr og
Samson. Magni Þór Samsonarson
viðskiptafræðingur, f. 23. júní 1970,
kvæntur Kristbjörgu Leifsdóttur
félagsráðgjafa, synir þeirra eru
Máni Þór og Logi Már. 2) Auður,
framkvæmdastjóri. f. 17. ágúst
1946. Sonur hennar og Hreiðars
Árnasonar, f. 10. október 1945, d.
10. janúar 1970, er Hugi Hreið-
arsson markaðsstjóri, f. 17. desem-
ber 1969, sambýliskona Lilja Harð-
ardóttir sjúkraþjálfari, þeirra
Tengdafaðir minn Kristinn Jónsson
hefur nú kvatt þetta líf eftir langa ævi.
Hann talaði oft um það er hann fann
að komið var að leiðarlokum hvað
hann hefði verið lánsamur í lífinu og
heilsuhraustur.
Kristinn ólst upp á Arnarstapa í
Tálknafirði, hjá foreldrum sínum sem
þar bjuggu. Faðir hans stundaði þar
útgerð á smábátum enda stutt á gjöful
fiskimið. Kristinn byrjaði því ungur að
hjálpa til við línubeitningu og fisk-
verkun og síðan sjóróðra. Kristinn
gerði sér snemma grein fyrir mikil-
vægi þess að afla sér meiri menntunar
en fólst í stuttu barnaskólanámi. Á
þessum tímum var það mjög fátítt að
ungt fólk í afskekktum sveitum lands-
ins hefði sig í slíkt en með áræði og
dugnaði tók hann sig upp og flutti til
Akureyrar, hann dvaldi þar í þrjú ár
og lauk gagnfræðaprófi frá Mennta-
skólanum á Akureyri árið 1937. Á
sumrin fór hann á síldveiðar til að afla
sér fjár til námsdvalarinnar.
Eftir Akureyrardvölina flutti hann
aftur vestur til Tálknafjarðar en þá
stóð hvalveiðiútgerð sem hæst frá
Suðureyri við Tálknafjörð. Hvalveiðar
frá Suðureyri lögðust síðar af í stríðs-
byrjun og á þessum tímamótum flutti
Kristinn til Patreksfjarðar.
Á stríðsárunum blómgaðist mjög
hagur togaraútgerðar á Vatneyri við
Patreksfjörð, íbúar þorpsins nutu
góðs af vaxandi velmegun. Straumur
fólks kom frá nálægum sveitum og
byggðarlögum, atvinna var næg fyrir
alla og íbúum fjölgaði ört.
Fljótlega réð hann sig á togarann
Gylfa sem gerður var út af frændum
hans Vatneyrarbræðrum. Siglt var
með aflann til Englands öll stríðsárin,
það má nærri geta hvílík hætta var á
ferðum þar sem fara þurfti varlega
vegna hættuástands, oft í válegum
veðrum auk þess sem ekki mátti hafa
ljós á skipinu vegna hættu á kafbátaá-
rásum.
Er þessu tímabili lauk fór Kristinn
að stunda smábátaútgerð með föður
sínum og fleirum, á þessum árum afl-
aði hann sér vélstjóra- og skipstjórn-
arréttinda.
Um 1950 eignaðist hann sinn fyrsta
bát. Hann hafði ríka athafnaþrá, það
var honum mikið kappsmál að vera
ekki upp á neinn kominn hvað varðaði
atvinnu, því hann vildi verða „sjálfs sín
herra“ eins og sagt er.
Kristinn hafði sérstakan áhuga á
sjávarútvegsmálum og lagði sig fram
um að leggja öðrum lið í þeim efnum.
Þeir voru ófáir sem hann hvatti til
dáða að eignast bát og var þá gjarnan
meðeigandi tímabundið. Um árabil
var Kristinn meðeigandi og þátttak-
andi í fiskverkunar- og útgerðarfyr-
irtækjum sem voru að stórum hluta
burðarásar í atvinnulífinu á Patreks-
firði á þeim tíma. Meðeigendur í þeim
fyrirtækjum voru þekktir aflamenn og
dugnaðarforkar.
Síðustu tvo áratugina sneri Kristinn
sér alfarið að sinni eigin útgerð. Hann
hafði eignast lítið fiskverkunarhús þar
sem hann gat unnið úr sínum afla.
Þetta hús var gjarnan kallað „Litlakó-
ið“. Þarna var bæði hægt að frysta og
salta fisk. Síðustu árin stundaði Krist-
inn grásleppuveiðar og verkaði hrogn-
in sjálfur.
Í hvalstöðinni á Suðureyri réðust
örlög um einkalíf Kristins en þar
kynntist hann konuefni sínu Magndísi
Magnúsdóttur sem þar starfaði við
matseld. Í hjónabandi þeirra ríkti ein-
stakt ástríki, virðing og samheldni.
Magga Magg eins og hún var ávallt
kölluð var einstök kona og stóð eins og
klettur við hlið Kristins í öllum hans
athöfnum. Kristinn var vinmargur og
stóð heimili þeirra ávallt opið og gesta-
gangur ætíð mikill.
Hann var næmur og hafði tilfinn-
ingu fyrir aðbúnaði og þörfum þeirra
sem bjuggu við erfiðar aðstæður .
Ósjaldan bauð hann heim sjómönnum
sem höfðu leitað vars í höfninni á Pat-
reksfirði vegna veðurs og þurftu að hí-
rast um borð í bátum sínum í lengri
eða skemmri tíma . Á Urðargötu 26
tók húsmóðirin á móti þeim, þar fengu
þeir að fara í bað, veitingar voru born-
ar fram og notalegt spjall yfir borðum,
en kjarni þeirra umræðna var „þátt-
urinn um fiskinn“. Oft sýndu þessir
sjómenn þakklæti sitt er fram liðu
stundir og héldu tryggð við þau hjón.
Heimili Kristins og Möggu var á
marga lund sérstakt, þar ríkti mikil
glaðværð og léttleiki, öll samskipti op-
inská og hreinskiptin. Ekki þótti ann-
að við hæfi en að taka einn snúning ef
gott lag kom í útvarpið og skipti ekki
máli hvernig á stóð, aldrei að sleppa
góðu tækifæri til að skemmta sér.
Kristinn var góður bridsspilari og
fór gjarnan heim úr keppni með 1.
verðlaun, hann var einnig liðtækur
skákmaður og tók virkan þátt í skák-
félaginu á Patreksfirði á sínum tíma.
Kristinn var tengdur fjölskyldu sinni
og systkinum sterkum böndum.
Eftir 40 ára samfylgd hlaðast upp
minningar sem skilja eftir ánægju og
þakklæti. Það var gæfa mín þegar ég
kynntist Þórdísi dóttur Kristins og
Möggu og sameinaðist fjölskyldu
þeirra. Frá fyrsta degi var mér tekið
sem syni þeirra og bar þar aldrei
skugga á. Vinátta og umhyggja ríkti
fyrir velferð okkar hjóna, sona okkar,
síðar tengdadætra og barnabarna. Ár-
um saman lá leið okkar vestur á
„Patró“ um jól og í sumarfríum. Þá
var ætíð glatt á hjalla, vakað fram eftir
nóttu, minnst liðinna atburða frá
þeirra kæru heimabyggð.
Kristinn hafði lag á að kenna ung-
lingum til verka, hann lét þá finna að
hann treysti þeim fullkomlega til að
leysa verkefnin vel af hendi og á sjálf-
stæðan hátt.
Það var stoltur og ánægður afi þeg-
ar dætrasynirnir höfðu aldur til að
hjálpa og taka þátt í að dytta að bát-
unum, vinna í fiskvinnslunni og síðar
til sjós.
Það var eftirminnilegt þegar Krist-
inn og Magga voru með alla strákana
sína í „Litlakóinu“ önnum kafin en þó
alltaf stutt í glensið og ærslaganginn.
Þegar leið á æviárin fluttust þau
hjón frá Patreksfirði til Hafnarfjarðar
þar sem þau nutu að vera í návist við
stórfjölskyldu sína.
Á Hrafnistu í Hafnarfirði fluttu þau
hjón þegar getu þeirra til athafna dag-
legs lífs fór hnignandi. Það hlýtur að
vera hverjum manni mikið áfall að
verða blindur en það varð hlutskipti
Kristins síðustu æviárin að lifa í al-
gjöru myrkri en hann tók því með fá-
dæma æðruleysi. Hann var sannfærð-
ur um að hans fötlun væri ekki það
versta sem gæti hent mann. Hann var
ákaflega þakklátur því góða fólki sem
annaðist hann. Starfsfólkinu á hjúkr-
unardeild 3B eru færðar bestu þakkir
fyrir frábæra hjúkrun. Það er mikil
lífsfylling fólgin í því að hafa fengið að
njóta vináttu og velvilja Kristins Jóns-
sonar. Fari hann í guðs friði.
Samson Jóhannsson.
Komið er að kveðjustund. Frá barn-
æsku var farið vestur á Patró að hitta
ömmu og afa sem var ávallt mikið til-
hlökkunarefni. Þar tókum við bræður
og frændur okkar fyrstu skref í at-
vinnulífinu, hjálpa afa við að dytta að
grásleppunetunum, salta hrogn og
fisk, spyrða skreið, bátarnir málaðir,
farið á grásleppu og síðan snurvoð og
rótfiskað.
Þegar voraði var viðkvæðið hjá
gamla manninum: „Strákar, þið þurfið
að koma vestur og ná ykkur í pening,
svo þið getið framfleytt ykkur yfir vet-
urinn meðan á námi stendur.“
Síðustu árin var hugurinn eins og
áður, alltaf við sjóinn, þó líkamleg geta
væri farin að gefa sig og sjónin orðin
döpur, áhuginn var alltaf til staðar.
Fyrir rúmum áratug fór ég ásamt
Kristni bróður vestur á Patró, þar sem
ætlunin var að feta í fótspor afa, og
farið af stað með fiskvinnslu. Fylgdi
afi okkur vestur fyrstu vikurnar og
ráðlagði okkur hvernig standa ætti að
málum. Þótti okkur ráðleggingarnar
oft úreltar og gamaldags, en höfðum
gaman af þeim. Þó kom á daginn oftar
en einu sinni að afi hafði rétt fyrir sér,
enda reynslumeiri en við bræður. Eitt
skiptið vorum við að hengja upp
nokkra steinbíta, þar sem ætlunin var
að verka harðfisk. Sagði sá gamli að
við yrðum að hengja net yfir og fyrir,
því krummi væri árrisull og yrði búinn
að kroppa í og éta fiskinn áður en við
færum á fætur. Ekki var tekið mark á
þessum ráðleggingum, en morguninn
eftir var ákveðið að kíkja á fiskinn til
vonar og vara, kom þá í ljós að allur
fiskurinn var horfinn, aðeins heyrðist
krunk í krumma úr fjarlægð.
Afi lagði oft fyrir mann lífsreglurn-
ar, sem hafa komið sér vel í gegnum
tíðina. Hann hafði sjálfur gengið til
mennta og lagði mikla áherslu á að ég
næði mér í góða menntun. Honum
varð tíðrætt um að hann hefði fengið
forskot á sína samtíðarmenn vegna
þeirrar menntunar sem hann aflaði
sér.
Frá unga aldri ól afi mig upp við það
að leggja til hliðar og eiga nóg fyrir
mig og mína.
Kristinn J. Jónsson
Ég vil með þessum
fátæklegu orðum
minnast stórbrotinnar konu,
tengdamóður minnar Þorbjargar
Friðrikku Jónsdóttur en henni
kynntist ég fyrst í gegnum góða
vinkonu á menntaskólaárunum, sem
seinna varð ástin í lífi mínu.
Þorbjörg var góð kona og tók
mér einkar vel frá fyrstu tíð og urð-
um við góðir vinir. Seint get ég
þakkað henni húsaskjólið sem hún
skaut yfir mig og mína þegar við
vorum að byggja. Alltaf var hún
boðin og búin að hjálpa þegar eitt-
hvað bjátaði á og gaf mikið af sér,
enda geislaði hún af lífsorku sem
lýsti upp allt umhverfi hennar.
Dætrum mínum var amma Þor-
björg bæði félagi og vinur. Mörg
eru þau ljóðin og lögin sem hún
kenndi þeim að syngja og hætti
ekki fyrr en öllu var til haga haldið.
Þorbjörg barðist áfram með stór-
an hóp barna, eins og margar ein-
stæðar mæður gerðu um miðbik og
seinni hluta síðustu aldar. Oft var á
brattann að sækja en aldrei hvarfl-
aði það að henni að víkja frá settum
markmiðum. Velferð afkomenda
hennar var alltaf í fyrirrúmi. Hún
uppskar og sem hún sáði og á sínu
bjarta ævikvöldi leit hún hamingju-
söm yfir farinn veg.
Fjölskyldan var Þorbjörgu allt.
Hún var miðdepillinn í mjög sam-
hentum hópi afkomenda sem notaði
hvert tækifæri til að koma saman.
Þar bar hæst fjölskylduhátíðir um
verslunarmannahelgar og aldrei
vantaði hana í þessar ferðir, en þær
hafa staðið í meira en þrjá áratugi.
Í þessum ferðum naut Þorbjörg sín
í faðmi stórfjölskyldunnar við leik
og söng.
Þorbjörg Friðrikka
Jónsdóttir
✝ Þorbjörg Frið-rikka Jónsdóttir
fæddist á Fagranesi
á Langanesi 13.
september 1921.
Hún lést á líkn-
ardeild LSH á
Landakoti 7. októ-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Fossvogs-
kirkju 16. október.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan get-
ur
(Úr Hávamálum)
Starfsfólki líknar-
deildarinnar á Landa-
koti færi ég mínar
bestu þakkir fyrir
stórkostlega og kær-
leiksríka umönnun
Þorbjargar tengdamóður minnar.
Guð blessi minningu þína.
Þinn elskandi tengdasonur,
Rúnar.
Elsku amma mín, þú varst alltaf
svo björt og jákvæð út í allt sem þú
gerðir eða hvað aðrir gerðu, allt var
frábært, alveg sama þó að það hefði
verið hræðilegt. Ég man svo vel eft-
ir því þegar ég var að byrja í 3.
bekk og átti í erfiðleikum með
margföldunartöfluna. Ég reyndi að
fara með töfluna fyrir þig en það
var algjör hörmung. En þú gafst
aldrei upp og nú í dag er hún ekk-
ert vandamál. Og svo var eitt sem
fékk mig alltaf til að flissa og það
var þegar þú áttir þennan gamla og
góða rauða bíl, alltaf flautaðir þú
með Abba alveg hástöfum þegar við
fórum í sund. Svo man ég og mun
alltaf muna þegar þú fórst með mig
einan í Bláa lónið og það var æð-
islega skemmtilegt. Svo var það eitt
sem greindi þig algjörlega frá
mörgu öðru fullorðnu fólki að þú
varst alltaf svo fyndin og hafðir
húmorinn alltaf í góðu lagi. Það var
alltaf svo þægilegt að vera í kring-
um þig, aldrei neitt stress, bara ró-
legheit, og þótti mér og þykir enn
best að vera bara í rólegheitum.
Ég mun alltaf sakna þín ótrúlega
mikið, en núna ertu komin á miklu
betri stað og mér líður betur með
það að þú þurfir ekki að þjást svona
mikið. Mér fannst þú mjög hug-
rökk. Minningin um þig verður allt-
af góð.
Þinn
Birkir Freyr.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð, vinsemd og hlýhug við andlát og útför
HAUKS D. ÞÓRÐARSONAR
fyrrum yfirlæknis
Reykjalundar.
Sérstakar þakkir færum við stjórn Reykjalundar,
stjórn SÍBS og Heimahlynningu LSH.
María Guðmundsdóttir,
Pétur Hauksson, Anne Grethe Hansen,
Þórður Hauksson, Kristjana Fenger,
Magnús Hauksson, Hrafnhildur Guðmundsdóttir,
Gerður Sif Hauksdóttir, Karl Benediktsson,
Dóra Guðrún Wild, Árni Árnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjartans þakklæti fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug í kjölfar andláts
BÁRU GUÐNADÓTTUR
föstudaginn 29. september sl.
Sérstakar þakkir fá Þórir B. Kolbeinsson, læknir,
Margrét Sigurgeirsdóttir, hjúkrunarfræðingur á
heilsugæslunni á Selfossi, sem og starfsfólk á
Sjúkrahúsi Suðurlands, Selfossi, fyrir einstaka
aðhlynningu á síðustu dögum Báru.
Sighvatur Sveinbjörnsson,
Kristinn Jón Arnarson, Sif Sumarliðadóttir,
Salka Kristinsdóttir,
Þórunn Sighvatsdóttir, Páll Sveinsson,
Guðni Sighvatsson, Drífa Gestsdóttir,
Hörður Sighvatsson.