Morgunblaðið - 12.11.2006, Síða 62

62 SUNNUDAGUR 12. NÓVEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Komið er að kveðju-
stund. Við höfum haft
nokkurn tíma til að
kveðjast og höfum
nýtt hann vel. Auður mín, nú ert þú
laus við þrautirnar og okkar er að
takast á við sorgina. Í sorginni er
gott að hugsa til þeirra mörgu gleði-
stunda sem við höfum átt í gegnum
árin, allt frá því að við vorum smá-
stelpur í Kvennó, í gegnum MR og
síðar með fjölskyldum okkar.
Fljótlega kom í ljós áhugi Auðar á
öllu sem við kom náttúrunni og stóð
hún jafnan fremst í líffræðitímum
þegar kennarinn kom með dýr til að
kryfja eða plöntur til að sýna okkur á
sama tíma sem ég fékk leyfi til að yf-
irgefa stofuna. Þá eru eftirminnileg-
ar stundir á Íþöku þar sem Auður
kenndi ýmsum bridge. Þótti henni
ekki annað tækt en að ég lærði al-
mennilega bridge til að við gætum
spilað saman. Við vorum einar af
fáum stelpum sem spiluðu bridge á
Íþöku meðan við vorum í MR. Þessi
bridgeáhugi okkar hefur fylgt okkur
alla tíð og eru ekki fá kvöldin sem við
höfum malað Gunna og Andrés í
brigde þótt okkur hafi þótt einkenni-
legt hvað þeim gekk stundum ótrú-
lega vel á móti okkur miðað við
þeirra heimagerða Johnsen/Sigurðs-
Auður Kristín
Antonsdóttir
✝ Auður KristínAntonsdóttir,
fæddist á Hofsósi
24. febrúar 1950.
Hún lést á líkn-
ardeild LHS í Kópa-
vogi 1. nóvember
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Hallgrímskirkju
8. nóvember.
sonarkerfið, tauga-
kerfið.
Auði þótti gaman að
ferðast og því verra
sem veðrið var því
skemmtilegra. Reynd-
ar var hún mjög loft-
hrædd og þegar við
fórum á Vestfirði á
sínum tíma og núna í
vor á Strandirnar stóð
henni ekki alveg á
sama á einstaka stað
en það var ekki hennar
að hætta við eða gefast
upp. Eftir að þær syst-
ur byggðu bústað á ættaróðalinu í
Skagafirði fórum við Gunni ófáar
ferðirnar norður með Auði. Alltaf
vorum við velkomin með henni. Hún
taldi nauðsynlegt fyrir mig að hvíla
mig við og við frá amstri hversdags-
ins og enginn staður væri betri til
þess en Miðhóll. Hún og Gunni
sýsluðu að ýmsu innan dyra sem ut-
an og sérstaklega sáu þau um vatns-
veituna á staðnum. Þær systur hafa
unnið þrekvirki við trjárækt þarna
fyrir norðan hið byggilega land og
var þetta hennar unaðsreitur. Hún
og Silla systir hennar hafa unnið við
trjáræktina af mikilli eljusemi og
Sigga hefur stutt þær í þessu.
Auður tók á veikindum sínum eins
og öðru í lífinu af festu og skynsemi.
Hennar var ekki að gefast upp og
átti hún góðan tíma í tæplega tvö ár
eftir að veikindin komu upp. Hún
naut hans með fjölskyldu og vinum
og erum við afar þakklát fyrir þann
tíma.
Við Gunnar, börn okkar og barna-
börn vottum Andrési, Línu, Sighvati
og augasteininum hennar ömmu
sinnar, honum Ómari Andrési, okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Við
þökkum Auði fyrir ánægjulegar
stundir í gegnum árin.
Bergþóra.
Það voru frekar feimnar og ófram-
færnar stúlkur sem settust í 1. bekk í
Kvennaskólanum í Reykjavík haust-
ið 1963. Þetta á a.m.k. við um und-
irritaða sem var komin til höfuð-
borgarinnar norðan úr landi. Það var
þó mikill styrkur af því að jafnaldra
mín og vinkona úr Grenivíkurskóla,
Gunna Þorbjarnar, var í hópnum.
Við Gunna settumst í C-bekkinn
og tókum okkur sæti í gluggaröðinni
að vestan. Það var þétt setinn bekk-
urinn, þar sem það var eftirsótt að
stunda nám í Kvennó.
Stelpan sem sat aftan við mig
hafði sterka nærveru og var þar að
auki hress og skemmtileg. Hún var
ljós yfirlitum og átti létt með nám.
Ég hafði þó tilfinningu fyrir því að
hún lægi ekki mikið yfir bókunum.
Myndin af Auði stendur mér skýr
fyrir hugskotssjónum og sú mynd
hélst óbreytt alla tíð.
Það er sorglegt að hugsa til þess
að Auður skuli nú hafa kvatt þennan
heim eftir hetjulega baráttu við erf-
iðan sjúkdóm. Hún er sú þriðja í
gluggaröðinni að vestan sem kveður
langt um aldur fram. Hinar tvær
voru Víóla Pálsdóttir frá Siglufirði
og Inga Ólöf Ingimundardóttir úr
Kópavogi.
Fyrsti veturinn þróaðist þannig að
við Gunna, Auður, Kristín og Berg-
þóra, sem líka sátu í gluggaröðinni,
stofnuðum saumaklúbb og hittumst
reglulega með handavinnuna. Eitt-
hvað fór á milli mála hver afköstin
voru með nálarnar en félagsskapur-
inn var góður. Það er margs að
minnast frá þessum árum og sá vin-
skapur sem myndast þegar einstak-
lingurinn er ennþá að mótast varir
alla tíð.
Það var því eðlilegt og mikilvægt
að þessi hópur endurnýjaði vinskap-
inn þegar í ljós kom að Auður okkar
var orðin alvarlega veik. Bergþóra
hafði forystu í þeim efnum og á þakk-
ir skildar fyrir. Þessar samveru-
stundir voru okkur öllum mikilvægar
og skemmtilegar. Á haustdögum fór-
um við t.d. til Þingvalla og eyddum
deginum þar saman. Þá var Auður
orðin mjög veik en engu að síður var
stutt í glens og gaman hjá henni.
Mér þykir leitt að geta ekki fylgt
Auði síðasta spölinn. Ég vil af heilum
hug þakka fyrir góða viðkynningu
um leið og ég votta eftirlifandi eig-
inmanni og fjölskyldunni allri dýpstu
samúð.
Valgerður Sverrisdóttir.
Í annað sinn á stuttum tíma hefur
skarð verið höggvið í hóp 19 bekkj-
arsystra sem brottskráðust frá MR
árið 1970. Eftir sitjum við hinar og
hugsum um dauðans óvissa tíma og
það að enginn sjái fyrir hvenær kall-
ið kemur. Í tvö ár erum við búnar að
fylgjast með hetjulegri baráttu Auð-
ar við krabbamein. Það hafði að lok-
um betur í glímunni og við erum
hnípnari og svolítið eldri fyrir vikið.
Við kynntumst í 4. bekk í MR, vor-
um þá búnar að velja okkur stærð-
fræðideild skólans. Sumar þekktust
áður og nokkrar höfðu verið sam-
ferða Auði frá Kvennaskólanum í
Reykjavík. Kynnin eru því orðin um
og yfir 40 ár. Auður sat á aftasta
borði hjá Bergþóru vinkonu sinni og
sálufélaga; þær létu oftast lítið fyrir
sér fara. Auður var hörku námsmað-
ur, hún hafði mikinn áhuga á stærð-
fræði og líffræði, enda lagði hún líf-
fræði fyrir sig sem ævistarf.
Kynnin frá þessum árum hafa
styrkst í áranna rás. Hópurinn hefur
haldið úti saumaklúbbnum Svarta
afturstingnum um árabil, en þar er
aldrei saumað. Við höfum farið í
ferðalög saman, bæði innan lands og
utan og síðast en ekki síst höfum við
lengi spilað saman bridge, en stór
hópur bekkjarsystranna hefur spilað
um árabil í Bridgeklúbbi Veðurstofu
Íslands. Auður var einn besti spil-
arinn í hópnum, en á MR árunum
sátu hún og Bergþóra oft á Íþöku-
lofti og spiluðu, þegar okkur hinum
datt það fráleitt til hugar. Við urðum
smátt og smátt fullorðnar, eignuð-
umst börn og buru, en á einhvern
dularfullan hátt kemur alltaf upp
gamli bekkjarbragurinn úr MR þeg-
ar hópurinn hittist, ráðsettar og vel
miðaldra verðum við aftur að stelp-
um, við hlæjum hátt og gjömmum
mikið og höldum að við séum tvítug-
ar. Auður hafði hárfína og góða
kímnigáfu, hvellur hlátur hennar gaf
til kynna að hún hefði séð einhvern
annan flöt á því málefni sem var uppi
á teningnum í hvert sinn er við hitt-
umst. Við vissum alltaf að Auður var
áreiðanleg og pottþétt í öllu sem hún
tók sér fyrir hendur, við fylgdumst
með henni sem líffræðingi og sóma
sinnar stéttar – formaður FÍN og
framkvæmdastjóri þess um skeið.
Hún kom okkur mjög á óvart þegar
hún bauð okkur til sín að Sléttuhlíð-
arvatni fyrir nokkrum árum, en þar
sagðist hún eiga lítinn sumarbústað.
Þetta reyndist í raun stórt, velbúið
hús sem hún og systur hennar höfðu
reist af myndarskap. Þarna í nepj-
unni og garranum hafði Auði tekist
að koma upp dálaglegu safni trjáa,
sem harðgerð og þolin stóðu af sér
veður og vind. Auður sjálf var líka
harðgerð og þolin og stóð af sér
storma lífsins og farnaðist vel. Allt
sem hún kom nálægt varð betra fyrir
hennar tilstilli, hún var mannasættir
og það var engum vandkvæðum
bundið að lynda vel við hana.
Við sendum Andrési, Línu, Sig-
hvati og litla Ómari Andrési okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Minn-
ing Auðar lifir lengi og við eigum eft-
ir að sakna vinar í stað.
Bekkjarsystur úr 6-X MR 1970
Auður Antonsdóttir kom til starfa,
þegar Rannsóknarstofa í veirufræði
var að hefja göngu sína árið 1974 og
starfaði þar nær óslitið eftir það.
Auður hafði þá nýlokið námi í líf-
fræði við Háskóla Íslands. Stuttu
eftir að hún hóf störf fór hún til
Kaupmannahafnar, þar sem hún
kynnti sér veirurannsóknir á örveru-
fræðideild Kaupmannahafnarhá-
skóla. Heim komin setti hún upp
margar af mótefnamælingunum,
sem gerðar eru á rannsóknarstof-
unni, og hafði umsjón með þeim alla
tíð. Auður kom líka meira og minna
að öllum störfum og verkefnum á
rannsóknarstofunni og var einkar
lagin við að rækta veirur og segja
mátti að hún hafi haft „græna fing-
ur“ í þeim efnum. Hún kenndi og
verklega veirufræði í mörg ár við
læknadeild og fleiri deildir Háskól-
ans. Auður var að vinna að gæða-
málum rannsóknarstofunnar þegar
hún varð fyrirvaralaust að hætta
störfum vegna veikinda sinna.
Auður var góður vinnukraftur,
traust, afkastamikil og hörkudugleg.
Hún var einn af máttarstólpum
vinnustaðarins sem margt hvíldi á.
Hún er eftirminnileg öllum, sem
henni kynntust, ákveðin og réttsýn
með sitt prakkaralega bros.
Auður starfaði mikið á vettvangi
Félags íslenskra náttúrufræðinga,
var m.a. formaður félagsins og einnig
var hún um tíma í leyfi frá rannsókna-
stofunni til að vinna sem fram-
kvæmdastjóri þess. Hún vann ötul-
lega að kjaramálum náttúrufræðinga.
Við dáðumst að dugnaði hennar og
elju í þeim efnum. Þar var oft við
ramman reip að draga þótt ekki sé
meira sagt. Auður missti aldrei móð-
inn og vann oft fram á nætur við að
undirbúa fundi. Nú hafa náttúrufræð-
ingar og fleiri stéttir innan Landspít-
alans misst öflugan talsmann, sem
kunni einnig skil á öllu, sem á undan
var gengið í þessum málum.
Það var mikið áfall bæði persónu-
lega fyrir starfsfólkið og fyrir starf-
semi rannsóknarstofunnar, þegar
Auður greindist með krabbamein í
byrjun október 2004. Henni var í
fyrstu ekki hugað líf nema í nokkra
mánuði, en meðferðin gekk vonum
framar og hún fékk tvö ár og mánuði
betur. Auður tók veikindum sínum af
mikilli skynsemi og nýtti tímann vel
þrátt fyrir erfiða meðferð. Hún naut
tímans með fjölskyldu og vinum eins
og hægt var og kom oft í heimsókn til
okkar á rannsóknarstofuna. Það var
okkur þungbært að sjá hana taka til
á skrifborði sínu og hillum, flokka og
fleygja og koma ýmsum málum í
annarra hendur. „Ég er komin til að
henda smávegis,“ sagði hún gjarnan
glaðlega þegar hún kom. Alltaf var
hún hress í bragði og gat notið þess
að fara í kaffi með okkur. Veikindi
sín gat hún rætt og leyfði starfsfólki
að fylgjast með hvernig gengi.
Útfararþjónusta
Davíðs Ósvaldssonar ehf.
Davíð Ósvaldsson
útfararstjóri
S. 896 6988 / 553 6699
Óli Pétur Friðþjófsson
útfararstjóri
S. 892 8947 / 565 6511
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN NJÁLSDÓTTIR,
Eyrarholti 3,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði
mánudaginn 13. nóvember kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á heima-
hlynningu Krabbameinsfélagsins.
Jón Vífill Albertsson, Fanney Júlíusdóttir,
Anna Kristrún Sigurpálsdóttir, Arnar Sigurðsson,
Silja Ósk Sigurpálsdóttir, Björn Heiðar Jónsson,
Ingigerður Sigurpálsdóttir,
Ísar Logi, Styrmir Davíð, Elma Lilja, Ylfa Rún.
✝
Okkar ástkæri
ÞÓRÐUR SIGURÐSSON
frá Akranesi,
Blikahólum 12,
Reykjavík,
sem lést á Landspítala Fossvogi mánudaginn
6. nóvember, verður jarðsunginn frá Akraneskirkju
miðvikudaginn 15. nóvember kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristín H. Kristjánsdóttir,
Þóra Ólafsdóttir, Aad Groeneweg,
Jón Pétur Jóelsson,
Ólafur Þór Jóelsson, Lára Óskarsdóttir.
✝
Ástkær sambýliskona, móðir, tengdamóðir, amma
og langamma okkar,
LILJA SIGRÍÐUR BACHMANN
HAFLIÐADÓTTIR,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Droplaugarstöðum
fimmtudaginn 9. nóvember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Óttar Októsson,
Ragnar Kærnested, Sigrún Ólafsdóttir
Bylgja Kærnested, Gizur Bergsteinsson,
Örvar Kærnested, Harpa Ævarsdóttir,
Dröfn Kærnested, Kristinn Guðbjartsson.
✝
Okkar elskulegi og ástkæri
GUÐMUNDUR INGI ÓLAFSSON,
Hólabraut 14,
Skagaströnd,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans miðvikudaginn
8. nóvember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Ólafur R. Ingibjörnsson, Hrönn Árnadóttir,
Árný Guðrún Ólafsdóttir, Haraldur Friðriksson,
Rebekka Laufey Ólafsdóttir, Ari Þór Guðmannsson,
Brynjar Max Ólafsson,
Ingibjörn Hallbertsson.