Morgunblaðið - 01.12.2006, Síða 44

44 FÖSTUDAGUR 1. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Elísabet Ósk-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 26.
febrúar 1934. Hún
lést á heimili sínu
Sóltúni 5 í Reykja-
vík mánudaginn 20.
nóvember síðastlið-
inn. Móðir hennar
er Helga Þorleifs-
dóttir, f. 21. desem-
ber 1909. Faðir
hennar var Óskar
Jónsson, f. 14. októ-
ber 1910, d. 15. júlí
1962. Þau skildu.
Fósturfaðir Elísabetar var Jón
Guðjónsson, f. 20. janúar 1924, d.
8. desember 2005. Bróðir hennar
er Jón Leifur, f. 1937, maki Lára
Ingólfsdóttir, f. 1946. Systur henn-
ar sammæðra eru Selma Jóns-
dóttir, f. 1947; Hildur Jónsdóttir, f.
1948, maki Sigmundur Ríkarðs-
son, f. 1943; og Magnea Björg
Jónsdóttir, f. 1953. Systkini sam-
feðra eru: Lilja, f. 1943, maki Sig-
urður Kr. Jóhannsson, f. 1943;
Kristín, f. 1945, maki Þorsteinn R.
Hörgdal, f. 1952; Guðlaugur, f.
1949, maki Jónína Eiríksdóttir, f.
úar 1981.c) Sólveig Hrönn, f. 1.
mars 1985, unnusti Jan Keld Lar-
sen, f. 25. maí 1985.
Árið 1959 giftist Elísabet Birni
Indriðasyni bifvélavirkja, f. 17.
október 1935. Þau skildu árið
1980. Börn þeirra eru: 3) Helga
Björg, f. 19. desember 1958, í sam-
búð með Hans Petter Fransrud, f.
21. mars 1961. Sonur hennar og
Þorvarðar Gunnlaugssonar er: a)
Tómas, f. 18. febrúar 1980. Börn
hennar og Guttorms Magnússonar
eru: b) Kári Björn, f. 23. janúar
1989. c) Vera Björk, f. 14. apríl
1991. 4) Indriði Björnsson, f. 31.
mars 1965, í sambúð með Ekater-
inu Gagunashvili, f. 19. október
1976. Sonur þeirra er: a) Davíð
Dimitry, f. 21. maí 2003. Sonur
Indriða og Magnhildar Bjarkar
Gísladóttur er b) Andri, f. 3. októ-
ber 1986, dóttir Indriða og Agnes-
ar Hauksdóttur er c) Sara, f. 26.
september 1989.
Elísabet ólst upp í Reykjavík,
gekk í Melaskóla, lauk þaðan
barnaskólaprófi og síðan gagn-
fræðaprófi frá Laugarvatni. Eftir
að hún giftist var hún lengst af
heimavinnandi en starfaði síðan
við afgreiðslu og umönnun.
Útför Elísabetar verður gerð
frá Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
1952; Guðni Sig-
urður, f. 1950, maki
Rósa Þorsteinsdóttir,
f. 1958; og Sigur-
björg, f. 1953, sam-
býlismaður Guð-
mundur Einarsson, f.
1954.
Elísabet var í sam-
búð með Ingvari Al-
freð Georgssyni, f.
15. september 1929,
d. 29. júlí 1996. Þau
slitu samvistum.
Börn þeirra eru: 1)
Óskar Heimir, f. 29.
janúar 1954, kvæntur Guðrúnu
Matthíasdóttur, f. 21. nóvember
1954. Synir þeirra eru: a) Halldór
Örn, f. 14. ágúst 1976, unnusta
Þórdís Schram, f. 30. nóvember
1982. b) Bjarni Már, f. 8. júní 1982.
2) Sigrún Pálína, f. 8. nóvember
1955, gift Alfreð Wolfgang Gunn-
arssyni, f. 5. ágúst 1953. Börn Sig-
rúnar Pálínu og Sigurðar Blöndal
eru: a) Elísabet Ósk, f.19. júní
1976, synir hennar eru Aron Pétur
Magnússon, f. 11. júní 1994, og
Viktor Stummann Hansen, f. 15.
febrúar 2003. b) Bjarki, f. 11. jan-
Elsku hjartans mamma mín, nú
kveð ég þig í hinzta sinn. Erfitt er að
segja allt það góða sem mér býr í
brjósti í svona stuttri kveðju en
minningin um þig er afar hlý og góð.
Þú hefur reynst mér alla tíð eins og
sú bezta mamma sem maður gat
hugsað sér. Ávallt hefur þú staðið
mér við hlið og stutt mig í gegnum
lífið. Þú gekkst í gegnum lífið með
bros á vör þótt á móti hafi blásið á
stundum. Ávallt áttir þú auðvelt með
að gefa af sjálfri þér og nærvera þín
var mikil blessun þeim sem hennar
nutu. Þú hafðir mikið yndi af nátt-
úrunni og blóm, strá og steinar voru
ávallt innan seilingar hjá þér.
Kallið þitt kom nokkuð óvænt en
sjálfsagt ertu að hluta til hvíldinni
fegin í lok ævidags. Nú horfa börnin
þín á eftir þér í þína lokaferð og
glíma við sorgina hvert með sínum
hætti. Æviárin með þér hafa gert
mig að því sem ég er og ef það er eitt-
hvað sem ég get státað af er það að
stærstum hluta þér að þakka, þú
skilaðir mér vel út í lífið.
Þessi síðustu ár með þér þar sem
þú gast verið svona mikið með Davíð
drengnum okkar Katyu var mikill
gleðiauki þar sem við vorum oft öll
saman eitthvað að sýsla heima við, á
ferðalögum og úti í náttúrunni. Það
var mikil blessun að fá svo góðan
tíma með þér þessi ár og þú fylgdir
fjölskyldunni svo sannarlega vel úr
hlaði. Þú stóðst þig vel í þínu lífi og
gafst mikið af þér.
Viðskilnaðurinn við þig er sár en
minningin góð. Þú hafðir aðeins
minnst á hvíldina fyrir stuttu og nú
hefur þú fengið þá hvíld sem allir
þurfa að lokum. Þakka þér fyrir allt,
mamma mín, og hvíldu í friði.
Indriði.
Kæra tengdó, hvern hefði grunað
að fyrir mánuði yrði okkar síðasta
kveðja hvort til annars. Það var til-
finningalega þungt símtal sem ég
fékk að morgni mánudags 20. nóv-
ember þegar Óskar mágur flutti mér
þá frétt að þú værir látin. Hvernig í
ósköpunum færir maður konunni
sinni þær fréttir að mamma hennar
sé dáin, börnunum að amma þeirra
komi ekki oftar í heimsókn? Ein af
mínum fyrstu hugsunum var hvað ég
væri lánsamur að hafa litið inn til þín
í haust. Ég hitti þig fyrsta sinni fyrir
13 árum, þegar við Pála dóttir þín
byrjuðum okkar samband. Ég gat
strax fundið fyrir því að þarna var
kona sem enginn gengi yfir á óhrein-
um skónum, og kona sem hefði reynt
sitt af hverju í sínu lífi. Við gátum
alltaf talað saman um daginn og veg-
inn, og gang lífsins. Eftir að við Pála
fluttum til Danmerkur urðu samtöl
okkar að sjálfsögðu færri, en ég á
yndislegar minningar frá samtölum
sem við áttum úti á veröndinni, ferð-
um í bæinn og bíltúrum um nágrenn-
ið. Heimsóknin til þín í haust varaði
ekki lengi, en hún er mér ómetanlega
mikils virði nú. Þrátt fyrir erfiðan
sjúkdóm barstu höfuðið hátt og varst
glöð, og það er sú minning sem ég
geymi í hjarta mínu. Börnin þín,
ömmubörnin og langömmubörnin
hafa misst mikið, en við eigum ynd-
islegar minningar sem við geymum
öll djúpt í hjarta okkar. Ég sam-
hryggist innilega mömmu þinni sem
öldruð þarf að sjá á eftir barninu sínu
í gröfina og systkinum þínum sem
þurfa að kveðja þig hinsta sinni. Við
höfum öll misst mikið, en minning-
arnar eru okkar, og þær fær enginn
að taka frá okkur.
Elsku Elísabet tengdamamma,
takk fyrir þau ár sem við þekktum
hvort annað. Eins og þú orðaðir það
stundum, þá getur bros dimmu í
birtu breytt, og þau dimmu ský sem
hvíla yfir okkur öllum núna, eiga eft-
ir að þoka fyrir birtunni og minning-
unum okkar um þig.
Guð geymi þig.
Þinn tengdasonur
Alfred Wolfgang Gunnarsson.
Elsku ammslan mín. Ég trúi þessu
ekki ennþá. Þú ert farin. Þú munt
aldrei framar strjúka yfir kinnina á
mér. Þú munt aldrei framar kyssa
mig á ennið. Þú munt aldrei framar
senda mig út í sjoppu til að kaupa
nammi handa okkur. Þú munt aldrei
framar fara með mér út að borða á
okkar stað. Þú munt aldrei framar
sækja teppi handa mér og leyfa mér
að kúra í sófanum.
Ég gleymi aldrei, þegar ég kom að
gista hjá þér og við fórum í langan
göngutúr. Daginn eftir bjóst þú til
vítamíndrykk handa okkur með kiwi,
bönunum, appelsínum og fullt af öðr-
um hollum ávöxtum og djúsi.
Ég gleymi aldrei plötuspilaranum
þínum og hvernig ég gat setið tím-
unum saman við að hlusta á „Dýrin í
Hálsaskógi“ og „Karíus og Baktus“.
Ég gleymi aldrei, þegar við vorum
alltaf í bíltúr, hvernig þú gast allt í
einu farið að skamma sjálfa þig upp-
hátt og sagt: „Elísabet, af hverju
gerðirðu þetta?“ eða eitthvað annað
og ég varð alltaf steinhissa. „Hvað
gerði ég?“ spurði ég því ég gleymdi í
þessum aðstæðum, að við værum
nöfnur.
Ég gleymi aldrei margra tíma
samtölum okkar þegar ég bjó í
Skeiðarvogi og hvað við vorum alltaf
að hlæja að því, að við hefðum nú
frekar átt að hlaupa hvor yfir til ann-
arrar.
Ég gleymi aldrei Kentucky Fried
Chicken.
Ég gleymi aldrei þér …
Munum öll, eins og amma skrifaði
á fermingarmyndina mína og sagði
reglulega við mig: „Eitt bros getur
dimmu í dagsljós breytt!“
Elsku ammslan mín, eins og ég yf-
irleitt kallaði þig og skrifaði í upphafi
bréfa minna til þín, takk fyrir allan
okkar tíma saman. Þú hefur gefið
mér ótrúlega mikið, skopgáfu þína,
nafnið mitt, hlýleika, innsæi, ferm-
ingarmyndina, sem mér þykir svo
vænt um, og ótrúlega marga aðra
hæfileika og hluti. Ég mun alltaf
elska þig.
Elísabet Ósk.
Elsku amman mín. Ég á mjög erf-
itt með að trúa því að þú sért farin,
þó að ég viti að þú ert hjá mér og átt
alltaf eftir að vera það. En ég á aldrei
eftir að sjá þitt bros aftur, fá gott öm-
muknús, finna ömmulykt eða kyssa
þína mjúku kinn. Við eigum aldrei
eftir að fara og kaupa okkur ís í Álf-
heimum með heitri súkkulaðisósu,
aldrei eftir að fara í Laugardalslaug-
ina saman og fara í pylsuvagninn á
eftir. Ég á aldrei eftir að sofna í sóf-
anum þínum aftur, þar sem þú komst
og straukst mér um kinn.
Ég man mína síðustu heimsókn til
þín, þegar við fórum í sund og feng-
um okkur pylsu og svala, fórum svo í
heimsókn til Helgu ömmu. Síðan fór-
um við heim og ég lagði mig á sófann
meðan þú skaust eitthvað út. Svo
kom stóra spurningin um hvað við
ættum að borða, en við keyrðum í
Nóatún og keyptum okkur djúp-
steiktan kjúkling og fullt af ís og
nammi eins og við vorum vanar og
sátum svo lengi fram eftir að borða
nammi og snakk og horfðum á alls
konar sakamálaþætti og þætti um
drauga og geimverur. Mér fannst ég
svo heppin að eiga þig að. Það
streymdi frá þér svo mikil hlýja
þetta kvöld, mér fannst ég vera svo
örugg hjá þér og elskuð fyrir að vera
ég sjálf.
Ég þakka þér fyrir allt sem þú hef-
ur kennt mér og gefið og er mjög
þakklát fyrir að hafa fengið að vera
hluti af þér. Það er mér erfið tilhugs-
un, að þú eigir ekki eftir að kynnast
börnum mínum sem ófædd eru og
verða langamma þeirra. Gefa þeim af
þér, gleðja þau og kæta.
Þú munt alltaf verða hluti af okkar
lífi og huga.
Sofðu rótt.
Sólveig Hrönn.
Hæ, elsku langamma. Þetta gerð-
ist allt of hratt. Ég á eftir að sakna
þess að fara með þér í sundlaugina.
Ég á aldrei eftir að gleyma því. Það
var bara best og sérstaklega þú.
Þú átt alltaf eftir að vera í hjarta
mínu. Ég elska þig svo mikið.
Aron Pétur.
Elsku Elsa, systir mín góð.
Það er ekki auðvelt að setjast nið-
ur og skrifa minningargrein um þig,
því mér finnst þú ekki vera farin.
Minning mín um þig byrjar á
Hrefnugötunni þar sem við áttum
heima sjö fyrstu ár ævi minnar.
Þetta voru góð ár og ekki skemmdi
návist þín fyrir því við lékum okkur
mikið saman. Þá voru hvorki tölvu-
leikir né sjónvarp til þess að hafa of-
an af fyrir okkur. Við urðum að gera
það sjálf og voru tvinnakeflin frá
saumunum hennar mömmu ekki svo
lítill auður. Það er gaman að minnast
sumarsins sem við vorum á Hólmum
í Vopnafirði hjá föðurfólkinu okkar.
Það var verið að byggja nýtt íbúðar-
hús úr steini og var vatni safnað í
tunnu við húsgaflinn. Sú saga gekk
að það væri púki í tunnunni og stóð
okkur stuggur af honum. Dag einn
tók forvitnin völdin hjá þér og þú
kíktir niður í tunnuna, og viti menn
þar blasti við þér ófreskja ein úfin og
ljót. Hrökklaðist þú frá tunnunni
með miklum öskrum. Seinna kom í
ljós að í þetta skipti var hárið á þér í
úfnara lagi og þú varst ófreskjan
sem blasti við þér í tunnunni. Þetta
var rigningasumar og við sváfum í
tjöldum og ekki var óalgengt að við
berðumst við blautar sængur á
morgnana.
Næsti áfangi á lífsleið okkar fór
fram í Camp Knox við Kaplaskjóls-
veginn en þar áttum við heima í rúm
þrjú ár. Á þeim árum þroskaðist þú
úr stelpu í þessa líka flottu dömu.
Enn var alltaf sama góða sambandið
okkar á milli enda þú stóra systir
sem ég leit alltaf upp til. Samband
okkar rofnaði svolítið eftir að við
fluttum inn í Hólmgarð í Bústaða-
hverfinu, sjálfsagt mest vegna þess
að þú fórst burt úr bænum til vinnu.
Seinna þegar þú fluttist aftur í bæinn
komst sambandið í sitt fyrra horf og
hélst óslitið þar til á mánudaginn
þegar þú fórst á vit feðra okkar. Ein
er sú minning sem er mér ofarlega í
huga en það er þegar þið Björn, mað-
ur þinn, gáfuð mér skrautskrifað
skjal á brúðkaupsdegi mínum með
vísu sem þú hélst alltaf mikið upp á
og hafðir að leiðarljósi í umgengni
þinni við þína nánustu og aðra í
kringum þig.
Vísan er svona:
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Benediktsson)
Já, svona er nú lífið fullt af
skemmtilegum minningum. Það
myndi æra óstöðugan að rifja upp
allar skemmtilegu stundirnar sem
við áttum saman en af nógu er að
taka. Megi almættið vera með þér og
afkomendum þínum um alla eilífð.
Svo mælir þitt eina alsystkini og
bróðir í þakklæti fyrir að hafa átt þig
að.
Jón Leifur Óskarsson.
Í nærri sex áratugi hefur þú verið
Elsa stóra systir mín, það er erfitt að
trúa því að þú sért farin og komir
ekki aftur. Þú varst bara 14 ára þeg-
ar ég kom í heiminn og oft passaðir
þú mig. Þau tengsl sem mynduðust á
milli okkar frá uppeldisárum mínum
voru sterk og mér fannst oft að þú
værir nærri því mamma okkar
Selmu. Það var svo gott að trúa þér
fyrir leyndarmálum, strákamálum
og að bera undir þig ýmislegt sem
maður vissi ekki hvernig skyldi
leysa, þú varst með sérstakt innsæi í
hlutina og þú hafðir alltaf tíma til að
hlusta. Það var ekki bara ég sem leit-
aði til þín með mín hjartans mál held-
ur fundu allir í kringum þig hversu
gott var að eiga þig að og þú eign-
aðist alls staðar vini. Traust og skyn-
semi var eitthvað sem maður fann
streyma frá þér. Það er skrýtið að
draga fram minningarnar um alla
staðina sem þú hefur búið á og alltaf
komum við í heimsókn. Stundum átt-
ir þú heima í Hveragerði, svo á Sel-
fossi, svo í Skagafirði, og í Reykjavík.
Alltaf drusluðumst við Selma í heim-
sókn og fengum að gista og það átti
að heita að við værum að hjálpa þér
með krakkana, vonandi var það
stundum. En aðalminningin er um
hláturinn og samtölin sem við áttum
með þér fram á rauða nótt. Það var
líka svona þegar þú komst með í
Hrísey í sumar, mikið er ég þakklát
fyrir það í dag að hafa fengið þig til
mín í Perlu Eyjafjarðar. Þrátt fyrir
lasleika þá komstu með á Dalvík, í
Svarfaðardalinn okkar og tókst þátt í
öllu í Hrísey. Meira að segja klifraðir
þú yfir sjávargarðinn og komst með í
fjöruna þegar það stóð til og máttir
af engu missa.
Stóra systir mín, þú ert og hefur
alltaf verið hetja í mínum augum. Þú
varst mér svo mikilvæg að þegar
Rikki minn fæddist þá gerði ég allt
sem mér datt í hug til að eignast
hann á afmælisdaginn þinn 26. febr-
úar, mér fannst svo sniðugt að ég
eignaðist mitt fyrsta barn á sama
degi og mamma okkar hafði eignast
þig. Þið fiskarnir voruð líka náin og
Rikka og Jóni Teiti þótti alltaf svo
vænt um Elsu frænku. Það þótti öll-
um vænt um þig. Svoleiðis ætla ég að
muna þig og halda áfram að minnast
góðu stundanna og smitandi hláturs-
ins. Þú gast alltaf gert grín og slegið
á létta strengi, jafnvel yfir veikind-
um þínum, alveg þar til yfir lauk.
Elsku Óskar, Pála, Helga Björg og
Indriði, mamma ykkar situr nú á
skýi langt fyrir ofan okkur, hlær lágt
og smitandi. Guð og englar himinsins
passa hana núna og hún veifar til
okkar. Takk fyrir samveruna, elsku
Elsa mín.
Þín litla systir
Hildur.
Elskuleg systir, Elsa mín. Ævi
manns er um margt undarleg, en um
leið undursamleg. Þegar aldurinn
færist yfir hvarflar hugurinn æ oftar
til liðinna ára, áranna þegar maður
var að hasla sér völl í starfi, stofna
fjölskyldu, eignast börn og fylgjast
með þeim vaxa úr grasi, komast til
manns. En einkum þó til æskuár-
anna sjálfra. Til alls þess góða fólks
er studdi mann, hvatti til dáða, þótt
þroskabrautin væri eftir á að hyggja
fremur farin í hænufetum en helj-
arstökkum. Alltaf var einhver til
staðar, sem ungur drengur gat reitt
sig á. Auður hvers æskumanns og
auðna hans byggist á handleiðslu
foreldra. Hjá þeim lærist að treysta
á uppkomu sólar, þótt um stund héli
á glugga. Að öll él styttir upp um síð-
ir. Að æskuvorið er lífgjöf vonarinn-
ar.
Við systkinin vorum svo lánsöm að
eiga góða foreldra, sem við ekki ein-
asta treystum heldur litum líka upp
til. Það gerðum við vegna þess að við
fundum að við vorum þeim mikils
virði. Að þau voru Guði þakklát fyrir
að mega ala önn fyrir okkur, þrátt
fyrir langvinnt sjúkdómsstríð föður
okkar, er þau háðu hljóðlát saman.
Ævin er varla annað en minninga-
brot, örsmáir kristallar er merla á
stjörnubjörtum himni liðinna ára.
Eða eins og stórfljótið er byltist á
milli bakka, símótandi farveg sinn.
Árflaumurinn í yfirþyrmandi mætti
sínum, þó settur saman úr örsmáum
vatnsdropum, fyrst tveimur, svo tug-
um saman og loks trilljón. Minning-
arnar eru þannig vatnsdropar en
gætu eins verið sæbarðir fjörustein-
ar, slípaðir í ölduróti lífsins, hver og
einn með sína sögu úr volkinu.
Auk foreldra eiga sum börn systk-
ini. Systkini okkar systkinanna voru
að nokkru eins og álfabörn. Þau
komu til okkar Sigga og Sigurbjarg-
ar, alltaf eins og þau hefðu ætíð verið
þar. Þau áttu sömu foreldra og við og
þó voru þau börn föður okkar en ekki
móður. Við fundum aldrei fyrir því
og ég veit að móðir mín var þeim sem
móðir. Jón Leifur var oftar langdvöl-
um í siglingum og þá órafjarri, ein-
hvers staðar hinum megin á hettin-
um, en Elsa var jarðtengdari,
nálægari. Já, við vorum rík, litlu
systkinin, að eiga ykkur að, Jón Leif-
ur og Elsa.
Á jólum, sumrum og vetrum voruð
þið stóru systkini okkar, hvort held-
ur þið fóruð eða komuð aftur. Þið er-
uð samofin æskuminningum okkar.
Glaðværð ykkar og góð nærvera
meðan allt lék í lyndi og þegar faðir
okkar var sem veikastur.
Elsku Elsa mín, umhyggja þín og
mildi við okkur og móður okkar, þeg-
ar hún stóð ein með okkur þrjú
ófermd að föður þínum, föður okkar,
látnum, gleymist aldrei og verður
ekki fullþökkuð. Minningabrotin eru
tærir dropar bergvatnsárinnar.
Stórfljót vegna fjölda þeirra. Minn-
ingin um þig er slípaðir steinar, ljósir
af því að það er bjart yfir samveru-
stundum okkar, öllum.
Að eiga góða að er auður, það finn-
Elísabet Óskarsdóttir