Morgunblaðið - 01.12.2006, Blaðsíða 46

46 FÖSTUDAGUR 1. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gunnar Magn-ús Zoëga Sig-
urðsson fæddist í
Reykjavík 26. júní
1950. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 25.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar
hans voru Sigurður
Torfi Zoëga Magn-
ússon versl-
unarmaður, f. 6.9.
1926, d. 8.6. 2003,
og Hólmfríður
Fjóla Friðþórs-
dóttir, f. 27.5. 1926, d. 15.1.
1979. Systur Gunnars eru Sigríð-
ur Ósk Zoëga, f. 27.6. 1956, gift
Guðmundi Smára Tómassyni, og
eiga þau þrjú börn, og stúlka, f.
1.4. 1967, d. 2.4. 1967.
Gunnar kvæntist 30.3. 1974
1993 en héldu mjög góðu sam-
bandi alla tíð. Gunnar ólst upp í
Reykjavík til ársins 1972 er
hann fluttist í Hafnarfjörð, þar
sem hann bjó til æviloka.
Gunnar hóf störf hjá Vífilfelli
árið 1968 og starfaði þar alla tíð
síðan. Hann gegndi ýmsum
störfum innan fyrirtækisins, síð-
ustu árin á innkaupasviði. Hann
starfaði mikið fyrir starfsmanna-
félag Vífilfells með hléum frá
1977 til dánardægurs, m.a. sem
formaður og gjaldkeri auk setu í
orlofsnefnd en hann átti stóran
þátt í að ráðist var í byggingu
sumarbústaðar sem félagið á.
Helsta áhugamál Gunnars var
stangveiðar. Sumarlangt voru
veiðar helsta umræðuefnið og
veiðifélagarnir voru margir og
kærir.
Útför Gunnars verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13. Jarð-
sett verður í Hafnarfjarð-
arkirkjugarði.
Aðalbjörgu Sigþórs-
dóttur, f. á Ak-
ureyri 9.1. 1951.
Gunnar og Aðal-
björg eignuðust
fjögur börn. Þau
eru: 1) Sigurður
Örn Zoëga, f. 16.1.
1974, sambýliskona
hans er Sif Heiða
Guðmundsdóttir, f.
10.1. 1977, sonur
Sifjar er Jakob Zar-
ioh S. Baldvinsson.
2) Jónína, f. 11.8.
1976, d. 12.5. 1977.
3) Hilmar Örn, f. 8.7. 1978, sam-
býliskona hans er Ólöf Jóns-
dóttir, f. 9.5. 1980. 4) Aðalbjörg,
f. 31.1. 1984, sambýlismaður
hennar er Höskuldur Þór Hösk-
uldsson, f. 13.9. 1984. Gunnar og
Aðalbjörg slitu samvistum árið
Elsku pabbi, hve sárt ég sakna þín.
Mig tók sárt sú frétt sem barst mér á
laugardagsmorgun. Það gleður mig
þó að þú átt gott fólk að ,,hinum meg-
in“ sem tekur eflaust vel á móti þér.
Berðu kveðju mína til ömmu, afa og
Jónínu systur. Ég hef aldrei verið trú-
aður, en á stundu sem þessari get ég
ekki öðru trúað en að þú sér kominn
góðan stað.
Þau ótal símtöl sem ég hef fengið
frá vinum þínum, vinnufélögum og
fjölskyldumeðlimum, geyma jákvæð
lýsingarorð sem sprengja myndu við-
mið jákvæðra lýsingarorða, væru þau
viðmið til. Það varst þú, sannur vinur
vina þinna. Þú varst alltaf fyrstur til
að bjóða fram aðstoð þína ef taka
þurfti til hendinni. Ekki vegna þess
að þér rann blóðið til skyldunnar,
heldur vegna þess að þér þótti gaman
að hjálpa fólki.
Þú varst ástríðufullur maður, þeg-
ar þú tókst þér eitthvað fyrir hendur
var það ekkert hálfkák. Ef það átti að
gera hlutina á annað borð, þá átti að
gera þá vel. Stangveiðin var ein af
þínum ástríðum, hana stundaðir þú
með vinum þínum hvenær sem færi
gafst. Náttúran, árnar og vötnin, það
var þinn Old Trafford, ef svo má
segja. Fótboltinn var líka ofarlega á
baugi og þú misstir aldrei af United
leik þegar ég bauð ykkur Hilmari
bróður í heimsókn.
Það var til siðs á landnámsöld þeg-
ar víkingar voru heygðir að senda þá
til Ásgarðs með klæði sín og vopn. Ég
ætla að viðhafa þann sið og senda þig
með United treyjuna þína svo þú get-
ir haldið áfram að horfa á leiki með
okkur Hilmari. Einnig færðu veiði-
stöng svo þú getir rennt fyrir fiski,
mér skilst að þetta séu boltar í ám
himnaríkis. Skemmtu þér vel og ég
séð þig síðar.
Sigurður Örn.
Síðastliðinn laugardag fékk ég sím-
tal sem ég átti enga von á að fá í bráð,
mamma tjáði mér það að pabbi væri
dáinn. Þessar fréttir komu eins og
þruma úr heiðskíru lofti. Við höfðum
aðeins örfáum dögum áður verið sam-
an að moka út bíla fyrir mömmu og
systu og ekki var að sjá á þeim
„Gamla“ eins og ég kallaði hann oft að
slíkar fréttir væru á næsta leiti. Þetta
var Gamli í hnotskurn, alltaf að
hjálpa, hvort sem það var fjölskylda,
vinir eða aðrir. Þetta er kostur sem ég
vona svo sannarlega að ég hafi fengið
í arf frá honum. Ég á eftir að sakna
þín svo sárt en ég er þess fullviss að
þú ert á góðum stað eins og góðum
manni sæmir. Skilaðu kveðju til Jón-
ínu og afa.
Þinn vinur og sonur,
Hilmar Örn.
Elsku pabbi. Það hefur aldrei verið
eins sárt að heyra nokkur orð eins og
þau að þú værir dáinn. Að komast að
því að ég myndi aldrei sjá þig aftur,
sjá brosið þitt, heyra röddina þína,
heyra þig hlæja, tala við þig og faðma
þig. Það eina sem huggar mig er það
að þú vakir nú yfir mér og þér líður
vel þar sem þú ert.
Ég á endalausar minningar um þig.
Allar sumarbústaðaferðirnar, þar
grilluðum við og fórum saman í pott-
inn, oftast var fjölmennt því auðvitað
vildu allir koma og fá að vera með í
fjörinu. Einnig minnist ég allra jóla
og áramóta þar sem þú varst svo stór
partur, þú sást um að skera steikina
og lesa á pakkana á aðfangadag og þú
varst sá sprengjuglaðasti á áramót-
unum, keyptir alltaf fullt af tertum til
að sprengja, okkur hinum til gleði.
Einnig kemur sterkt upp í hugann sú
staðreynd að þú varst alltaf til taks ef
ég þurfti á þér að halda, það var alveg
sama hvað það var, þú varst kominn
eins og skot. Þú sást alltaf um að mála
og gleymi ég því aldrei þegar þú lagð-
ir á þig þá vinnu í vor að mála fyrir
mig, taka á móti nýja rúminu mínu og
breyta öllu í herberginu svo Hössi
kæmist fyrir.
Þú komst, alveg sama hvort eitt-
hvað þurfti að laga hér heima, bíllinn
var í ólagi, ef einhver var að flytja
o.s.frv., það þurfti bara að nefna það
og þú sagðir: Ekkert mál. Þú sást líka
alltaf um að keyra mig út á flugvöll ef
ég fór til útlanda og það verður
sannarlega skrýtin tilfinning að hafa
þig ekki í því hlutverki næst þegar ég
fer eitthvað. Þú lagðir ríka áherslu á
það að ég hringdi þegar ég kæmi á
leiðarenda svo þú vissir að allt væri í
lagi með litlu prinsessuna þína. Ég
var svo sannarlega prinsessan þín, al-
veg sama þótt ég eltist. Ef einhver
var stoltur af dóttur sinni þá varst það
þú og það var enginn stoltari af mér
þegar ég útskrifaðist og þegar ég hóf
háskólanám. Þú varst líka afar stoltur
af því að geta sagt að dóttir þín væri
starfsmaður Vífilfells.
Auk allra minninganna koma upp
fáránlegar hugsanir á svona stundu
eins og t.d. hver á að leiða mig inn
kirkjugólfið þegar ég gifti mig og
einnig hve sorglegt það er að þú feng-
ir ekki að kynnast afahlutverkinu því
þú hefðir orðið dásamlegur afi, enda
hændust öll börn í fjölskyldunni að
þér. Mér finnst sárt að hugsa til þess
að mín eigin börn í framtíðinni munu
fara á mis við það að fá að kynnast
þeim yndislega manni sem þú hafðir
að geyma.
Maður sér á svona stundu hve
mörgum hefur þótt vænt um þig
pabbi minn, enda varstu allt í öllu all-
staðar, vildir allt gera fyrir fjölskyldu
þína, vini, vinnufélaga og Vífilfell sem
þú vannst hjá alla tíð.
Að lokum vil ég þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gefið mér, kennt mér og
gert fyrir mig, það var allt saman
ómetanlegt þótt tíminn með þér væri
allt of stuttur. Ég mun geyma allar
góðu minningarnar í hjarta mér og þó
ég gráti nú veit ég að þegar fram líða
stundir mun ég minnast þín með bros
á vör og gleðjast yfir að hafa fengið að
vera þess aðnjótandi að vera dóttir
þín og prinsessan þín. Ég ætla að
halda áfram að gera þig stoltan, því
ég veit að þú fylgist áfram með og
vakir yfir mér. Þú varst, ert og verður
alltaf besti pabbi í öllum heiminum.
Ég kveð þig í bili en við sjáumst síðar.
Ég elska þig, þín dóttir og prins-
essa,
Aðalbjörg Gunnarsdóttir.
Öllu er afmörkuð stund og sérhver
hlutur undir himninum hefur sinn
tíma.
Hjartkær vinur og mágur er dáinn,
langt fyrir aldur fram. Eftir sitjum
við hnípin alvarlega áminnt um að það
er annað vald sem ræður för. Við er-
um minnt á að ekkert eigum við víst
nema að minningarnar eigum við allt-
af og þær eru margar og góðar tengd-
ar Gunna. Gunni kom inn í fjölskyld-
una 1973, er hann og Bogga systir
okkar giftu sig, myndaðist þá vin-
skapur sem hefur haldist æ síðan. Þá
var margt skemmtilegt brallað. Við
minnumst með gleði ferðarinnar góðu
sem farin var á gamla Volkswagnin-
um, ekki minna en hringinn í kringum
landið með tjaldið og okkur fimm í
farteskinu og að sjálfsögðu Gunna við
stýrið. Það fór vel um okkur því ósvik-
in gleði var við völd. Allar útilegurnar,
sumarbústaðaferðirnar, ótal gleði-
stundir, og styrkur hans og huggun á
erfiðum stundum sem okkur hefur
eins og öðrum verið úthlutað því eng-
in er gleðin án sorgar eins og sagt er.
Gunni var sannur „kókari,“ en í Víf-
ilfelli var hann búin að vinna síðan
hann var 18 ára gamall, þar á hann
góða vini og veiðifélaga en fátt gaf
honum meiri gleði en veiðiferð og leið
ekki það sumar að ekki væri farið í
nokkrar veiðiferðir. Þar nutum við
ævinlega góðs af og var einmitt fyr-
irhuguð veisla þar sem afurðir síðustu
veiðiferðar áttu að vera á borðum.
Ekkert var Gunna mikilvægara en
fjölskyldan hans og lagði hann mikið á
sig til að vel gengi hjá henni. Gunni
var hreinskiptinn, sagði alltaf sína
meiningu, hann var reddari af guðs
náð, það var ekkert sem Gunni gat
ekki reddað. Það er erfitt að hugsa
sér lífið án Gunna. Hann var ekki að-
eins góður vinur, heldur góður sonur
sem kom best í ljós í veikindum föður
hans. Hann var líka góður faðir barna
sinna sem hann var svo hreykinn af.
Við erum ekki tilbúin að kveðja og
allra síst Gunna sem var svo stór þátt-
ur í lífi okkar allra og verður hans sárt
saknað.
Við sem stöndum hérna megin við
línuna erum minnt á að öllu er af-
mörkuð stund og að lífið snýst ekki
aðeins um að komast af. Bíðum ekki
með að gefa og njóta ástvina okkar og
þess sem er okkur mikils virði í lífinu.
Minnum okkur á að fresta engu sem
auðgar líf okkar af gleði, því sérhver
dagur og stund er sérstök. Lífið er
sem festi gerð af gleðistundum og
þeirra á að njóta. Hugur okkar og
samúð er hjá börnum Gunna og hans
besta vini, henni Boggu okkar, einnig
Sirrý systur hans og fjölskyldu henn-
ar, öllum vinunum, vinnufélögum og
öðrum vandamönnum Við biðjum al-
mættið um styrk í sorginni okkur öll-
um til handa. Minningin lifir um góð-
an dreng.
Rafn, Guðný, María,
Leó og fjölskyldur.
Hvar sem önd þín unir
ei mun vetur þjaka
– vor og síblítt sumar
sífellt hjá þér vaka.
– Ótal þúsund þakkir,
þigg frá vina heimi!
– Andvaka er enduð.
– Árvoðin þig geymi!
Við mæðginin þökkum kærlega
fyrir ljúf og góð kynni af indælum
manni sem dvelja hefði mátt lengur
hérna hjá okkur. Fjölskyldu Gunna
vottum við okkar innilegustu samúð á
þessum erfiðu tímamótum.
Sif og Jakob.
Kveðja frá
starfsmönnum Vífilfells
Í dag kveðjum við góðan vin og
starfsfélaga sem fallinn er frá langt
um aldur fram.
Á laugardagsmorguninn barst okk-
ur sú harmafregn að Gunni Sig væri
látinn. Gunni starfaði hjá Vífilfelli og
gegndi þar ýmsum störfum á farsæl-
um og löngum starfsferli. Hann hóf
störf árið 1971 sem aðstoðarmaður á
bíl við útkeyrslu á Coca-Cola. Daginn
eftir hætti bílstjórinn og Gunna var
þá rétt bílstjórataskan. Þar með var
hann orðinn bílstjóri á öðrum degi í
nýrri vinnu. Eftir þetta var ekki aftur
snúið. Sem dæmi um dugnað og sam-
viskusemi Gunna þá kepptust bíl-
stjórarnir oft um að vera fljótastir að
tæma bílana og koma til baka í verk-
smiðjuna og oftar en ekki var hann
fyrstur. Seinna lá leiðin um ýmsar
deildir fyrirtækisins þ. á m. sem lag-
erstjóri, dreifingarstjóri, starfsmaður
söludeildar, ásamt fleiri trúnaðar-
störfum og undanfarin ár sem mót-
tökustjóri í innkaupadeild Vífilfells.
Vegna víðtækrar starfsreynslu sinnar
var gott leita til Gunna ef aðstoðar var
þörf einhvers staðar innan fyrirtæk-
isins. Leysti hann oft aðra af í fríum
og bætti hann þá þeim störfum gjarn-
an ofan á önnur skyldustörf sín.
Allt frá stofnun starfsmannafélags
Vífilfells 1974 var Gunni meira eða
minna í stjórn félagsins og jafnframt
formaður félagsins í mörg ár. Þegar
eitthvað stóð til hjá starfsmanna-
félaginu var hann jafnan fremstur í
flokki og allt í öllu. Iðulega var það
Gunni sem sá um að útvega það sem
til þurfti og komu sér þá vel tengsl
hans við fólk og fyrirtæki úti um allan
bæ. Sjaldan var farin sú útilega að
Gunni stæði ekki við grillið eða stjórn-
aði leikjum með börnunum. Fyrir
nokkrum árum réðst starfsmanna-
félagið í það stórvirki að reisa glæsi-
legan sumarbústað. Óhætt er að full-
yrða að þessi draumur hefði aldrei
orðið að veruleika hefði Gunna ekki
notið við. Sumarbústaðurinn var
reistur á lóð fyrirtækisins á undra-
skömmum tíma og eyddi Gunni þar
mestöllum frítíma sínum á meðan á
verkinu stóð. Eftir að bústaðurinn var
fluttur á sinn endanlega stað fyrir
austan fjall, tóku við ófáar ferðir við
uppsetningu og viðhald.
Gunni var mikill útivistarmaður og
var eitt aðaláhugamál hans að fara
með núverandi eða fyrrverandi
vinnufélögum í veiðiferðir. Þegar
sumarfríið var skipulagt var byrjað á
því að merkja veiðidagana inn á daga-
talið. Þetta voru vinsælir hópar og
þóttust menn hafa himin höndum tek-
ið ef þeim var boðið með. Hann sá um
að skipuleggja þessar ferðir og út-
vega það sem til þurfti. Ef gifting eða
stórafmæli stóð fyrir dyrum hjá ein-
hverjum starfsmanna Vífilfells var
það Gunni sem óbeðinn tók að sér að
halda utan um söfnun fyrir gjöf handa
viðkomandi. Gunni skilur eftir sig
stórt skarð á meðal okkar vinnufélag-
ana og verður erfitt að venjast lífinu í
Vífilfelli án hans. Allt verður öðruvísi
þegar hans nýtur ekki lengur við til að
hugsa fyrir öllu. Missir okkar starfs-
félaganna er mikill en sýnu meiri er
þó missir fjölskyldu hans og vottum
við henni okkar dýpstu samúð.
Ágúst, Pétur og Tryggvi.
Fallinn er í valinn, langt um aldur
fram, kær samstarfmaður, félagi og
vinur, Gunnar M. Sigurðsson. Gunni
Sig., eins og hann var jafnan kallaður,
varði starfsævi sinni hjá Vífilfelli og
töldu árin þar hátt á fjórða tuginn
þegar ótímabær endi var bundinn á.
Hann byrjaði sem aðstoðarmaður á
dreifingarbíl, varð síðan bílstjóri og
eftir því sem árin liðu voru honum fal-
in margvísleg trúnaðarstörf sem
hann skilaði af samviskusemi og trú-
mennsku. Margur unglingurinn steig
sín fyrstu skref á vinnumarkaði undir
verkstjórn hans og víst er að sá hinn
sami varð ekki svikinn af þeim skóla.
Gunni ávann sér virðingu samferða-
manna sinna fyrir það hver hann var
og þau störf sem hann leysti af hendi
en ekki síður fyrir það hversu gefandi
hann var á tíma sinn og orku til mál-
efna sem vörðuðu Starfsmannafélag
Vífilfells og önnur sameiginleg hags-
munamál samstarfsmanna sinna.
Gunni Sig. var „kókari“ eins og við
segjum gjarnan um þá sem lengi hafa
starfað hjá Vífilfelli en það orð hefur
sérstaka og jákvæða merkingu í huga
þeirra sem upplifað hafa þá fjöl-
skyldutilfinningu sem ríkir hjá fyrir-
tækinu. Þann starfsanda og umgjörð
átti Gunni ríkan þátt í að móta og við-
halda. Njótum við nú m.a. góðs af
glæsilegum sumarbústað starfs-
manna sem hann var ekki bara að-
alhvatamaður að heldur átti án efa
flest handtökin við að gera að veru-
leika. Fleira mætti nefna, s.s. ótaldar
fjölskylduútilegur og bíóferðir. Fyrir
þetta allt er þakkað á kveðjustund.
Gunni eignaðist fjölda vina úr hópi
fyrrverandi og núverandi starfs-
manna og var sú vinátta oftar en ekki
ræktuð við stangveiðar sem voru
hans aðaláhugamál. Einnig var Gunni
liðtækur í keilu og keppti um langt
árabil með vinnufélögunum í fyrir-
tækjamótum. Þótt keppnisskapið hafi
verið ósvikið var sigrum tekið með
jafn miklu rólyndi og ósigrum en jafn-
aðargeð og kannski ákveðin seigla má
segja að hafi verið hans skapgerðar-
einkenni. Fylgst var með boltanum,
eins og gengur, en Gunni var Framari
og gaf það hin síðari ár oft tækifæri til
hæfilega léttra orðahnippinga í dags-
ins önn. Þó að vinnustaðurinn og
vinnufélagarnir skipuðu háan sess í
huga Gunna fór þó ekki á milli mála
að aðalhlutverk hans í lífinu var að
vera börnum sínum ástríkur faðir og
það hlutverk rækti hann vel. Í góðu
samtali sem við áttum fyrir nokkru
kom berlega í ljós að Gunni var stolt-
ur af börnum sínum og gladdist yfir
því að þau höfðu öll fundið lífi sínu já-
kvæða stefnu.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar og
þeirra samstarfsmanna sem ekki
minnast hans sérstaklega með minn-
ingagreinum kveð ég Gunna Sig. með
söknuði, þakka honum samfylgdina
og votta börnum hans og fjölskyldu
innilega samúð. Blessuð veri minning
hans.
Guðmundur Elías Níelsson.
Gunni Sig. er nú fallinn frá. Hans
er sárt saknað og verður veiðihópur-
inn aldrei samur. Stutt er síðan við
vorum samankomnir hjá Sæma til að
ákvarða veiði á næsta ári.
Mikil gleði og tilhlökkun er alltaf til
veiðiferðanna og margar minningar
koma upp í hugann úr skemmtilegum
veiðiferðum. Gunni Sig. vildi alltaf að
allir fengju fisk og máttu þá þeir sem
mest höfðu veitt sitja hjá meðan aðrir
reyndu að fanga fisk. Gunni Sig. var
traustur félagi – vinskapur og hjálp-
semi hans var takmarkalaus. Hann
sleppti aldrei vinnuhelgum í Kókbú-
staðnum en þar var ætíð glatt á hjalla.
Ég er þakklátur fyrir að hafa feng-
ið að kynnast Gunna Sig. Hann var
góður félagi.
Ég votta börnum, fjölskyldu og vin-
um Gunna Sig. innilegustu samúð
mína. Hvíl í friði kæri vinur.
Þinn starfsfélagi,
Andrés Hannesson.
Menn setti hljóða laugardaginn 25.
nóv. sl. þegar sú harmafregn barst að
félagi okkar og vinur Gunnar M. Sig-
urðsson eða Gunni Sig. eins og hann
var ávallt kallaður hefði látist þá um
morguninn, það var nokkuð sem eng-
inn hafði gert ráð fyrir. Gunni var í
senn vinnufélagi okkar hjá Vífilfelli og
svo veiðifélagi í félagsskap sem
myndaður var fyrir 6 árum.
Það var þannig með Gunna að hann
var mjög hjálpsamur og tilbúinn að
eyða sínum tíma fyrir aðra. Hann var
einn af stofnendum Starfsmanna-
félags Vífilfells og lengi formaður
þess félags. Hann stóð ásamt fleirum
að byggingu orlofshúss félagsins í
Reykjaskógi, sem að stórum hluta var
byggt í sjálfboðavinnu. Gunni var
einskonar framkvæmdastjóri, sá um
skipulagningu, útvegaði efni og dró
ekki af sér í vinnu við húsið. Þó svo að
margir hafi lagt hönd á plóg, þá er
trúlega ekki á neinn hallað þó því sé
haldið fram að hlutur Gunna hafi ver-
ið hvað mestur í þessari framkvæmd.
En það er ekki nóg að reisa svona hús,
Gunnar M. Sigurðsson