Morgunblaðið - 15.12.2006, Blaðsíða 48

48 FÖSTUDAGUR 15. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristinn Stein-ar Karlsson
fæddist í Reykjavík
hinn 14. júlí 1954.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi 3.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Bjarndís Frið-
riksdóttir hús-
móðir, f. 18. desem-
ber 1927 í Eilífsdal
í Kjós, og Karl
Kristinsson bif-
reiðastjóri, f. 15.
febrúar 1928 í Miðkoti í Vestur-
Landeyjum.
Sambýliskona Kristins var
Kristíana Baldursdóttir, f. 13.
maí 1954 að Hólabaki í Austur-
Húnavatnssýslu. Dætur þeirra
eru Perla Dís, inn-
anhússhönnuður og
nemi í arkitektúr, f.
16. október 1982,
og Birta Líf
atvinnuflugmaður,
f. 10. febrúar 1984.
Þau slitu samvist-
um.
Kristinn Steinar
lærði húsasmíði hjá
Páli Friðrikssyni
húsasmíðameist-
ara. Hann vann síð-
ar sem húsasmíða-
meistari hjá Þak og
svo við uppsetningu húsa um allt
land frá Einingahúsum Siglu-
fjarðar meðan heilsan leyfði.
Útför Kristins verður gerð frá
Laugarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Elsku pabbi, minningin um þig og
þína nærveru er sem ljós í skamm-
deginu.
Ég man mig litla seint um kvöld
aftur í leigubílsæti, ljósgeislar frá
götuljósum drógu bílinn áfram með
þreytta fjölskyldu á leiðinni heim,
heim í Mosfellssveitina. Þegar einn
geislinn sleppti okkur lausum tók
annar við, hann teygði sig langt og
bjart í áttina að okkur og leyfði okk-
ur að fljóta með, þangað til næsti
tók við. Stundum svifum við á veg-
inum og enginn geisli leiddi okkur
áfram.
Síðustu mánuði hefur einn geisli
leitt okkur saman fjölskylduna en
sleppti svo af honum takinu út á
svífandi braut hans síðustu nótt.
Það kom friður yfir hann pabba
um leið, honum líður vel, og það ylj-
ar mér að hugsa um hlýjuna hans og
minningar um liðna tíð.
Ég hugsa um sumarið síðastliðið í
stígunum austur í sumarbústað þeg-
ar grasið óx svo hratt og sólin skein.
Dag eftir dag var það viljinn sem
fékk pabba út og mig á eftir, því
stígana ætluðum við að klára. Við
töluðum um hversu vel þeir nýttu
landið og myndu kæta marga,
amma gæti nú gengið greitt um
landið og afi gæti trallað um á trak-
tornum nýja. Hann glotti við þegar
ég nefndi að einhvern tímann yrðu
litlir krógar sem hlypu um og gerðu
foreldrum sínum grikk. Við teikn-
uðum upp bústaðinn og veltum fyrir
okkur framkvæmdum sem lágu fyr-
ir, alltaf hafði hann nóg af hug-
myndum og framkvæmdum fyrir
stafni og margt gert nú þegar. Ef
hann svífur einhvers staðar um
núna þá er það á milli trjánna í sum-
arbústaðnum.
Ég hugsa um heimsóknirnar til
mín í Madrid, þegar hann festi á
filmu allt sem gat snert minningar
og tilfinningu fyrir að vera þar, frá
vatnsbrunnum og torgum sem hann
heillaðist af til stigans langa upp í
litlu þakíbúðina, sem honum þótti
þó eitthvað ábótavant við, því að
hann tók upp kíttissprautuna og
hefilinn og lagaði hitt og þetta.
Hann vandist fljótt borg og búi og
kom þangað nokkrum sinnum, þó
hann vildi koma oftar en ég var þá
farin.
Ég hugsa um stríðinn föður með
nefið mitt á milli puttanna og mig
skríkjandi á eftir honum og nefinu,
haldandi að þetta væri það alversta
sem gæti fyrir mig komið, neflaust
fyrirbrigði.
Ég hugsa um það sem pabbi hef-
ur skilið eftir í huga okkar systr-
anna sem leiðsögn í framtíðina.
Hann kenndi okkur að á viljastyrkn-
um einum kæmumst við hvert sem
við vildum, og ekki bara með orðum
og tali um alla tíð heldur sýndi hann
okkur það fram á síðasta dag þegar
viljinn bar hann á fætur og fram úr
þó svo líkaminn gæti það illa. Hann
kenndi okkur að hafa gaman af því
sem við ætluðum okkur að gera að
starfi og þau voru ófá símtölin seint
á föstudagskvöldi þar sem hann
hneykslaðist á því að ég lægi enn yf-
ir lærdómi en væri ekki við gleð-
skap. Hann var félagsvera mikil þó
svo fjölskyldan væri alltaf mikilvæg-
ust og oftast sótti hann í þær rólegu
stundir heima fyrir.
Elsku pabbi, ég hugsa um snert-
ingu handa þinna þessa síðustu nótt
og hversu erfitt það var að sleppa
henni. Hversu erfitt það er að vita
að ég muni aldrei sjá þig aftur en
hversu gott það er að nú líður þér
vel.
Þín,
Perla Dís.
Nú er elsku pabbi minn farinn.
Eftir allar þjáningarnar sem á hann
voru lagðar þá er hann loksins hætt-
ur að þjást. Alla tíð hef ég vitað og
strítt honum á því hversu ótrúlega
þrjóskur hann er og taldi mig ekki
vita um neinn sem væri þrjóskari.
Samt tókst honum að koma mér á
óvart í veikindum sínum. Allt fram á
síðasta dag þrjóskaðist hann við að
gera meira en líkaminn vildi leyfa
honum. Alla tíð hef ég dáðst að hon-
um en þó aldrei meira en núna síð-
ustu mánuðina.
Annað sem ég hef dáðst að í mörg
ár er þolinmæði hans og skapstill-
ing. Aldrei hef ég séð hann æsa sig,
ég veit ekki hvort hann hefur bara
verið svona einstaklega stilltur og
prúður fyrir framan okkur Perlu
Dís en ég efast um það. Hann lagði
alltaf áherslu á það að koma til dyr-
anna eins og maður er klæddur,
aldrei að þykjast vera einhver annar
en maður er.
Ég á svo margar góðar minningar
um hann pabba minn, þegar hann
var að kynna mig fyrir öllum gömlu
og góðu tónlistarmönnunum sem
hann hlustaði á, þegar við vorum í
sumarbústaðnum sem hann elskaði
svo mikið, þegar við fórum út að
borða og hann keyrði marga hringi í
kringum veitingastaðinn í þolin-
móðri bið eftir að fá gott stæði (sem
bar alltaf árangur) og auðvitað þeg-
ar ég horfði á HM og EM í fótbolta
og handbolta með honum. Síðast
núna í sumar.
Einkar vænt þykir mér um að
hugsa til þess þegar ég útskrifaðist
úr menntaskóla. Pabbi vildi hitta
mig seint kvöldið áður, en ég var
þreytt en féllst þó á að hitta hann.
Dyrabjallan hringir og þá stendur
Perla Dís á tröppunum, óvænt kom-
in frá Spáni þar sem hún var í námi.
Pabbi var skælbrosandi úti í bíl og
sagði mér að hann hefði flogið með
hana heim fyrir mig til að við gæt-
um öll verið saman á útskriftinni
minni. Pabbi var nefnilega óhemju
mikill fjölskyldumaður og gerði allt
fyrir fjölskylduna sína. Hann talaði
oft um það hvað honum fannst það
ótrúlegt, fólkið í stórfjölskyldunni.
Hvað það væri gott og skemmtilegt,
aldrei væri það neikvætt eða leið-
inlegt. Hann sagði mér líka oft hvað
afi og amma væru góð og ég ætti að
taka þau mér til fyrirmyndar í öllu.
Eitt af því síðasta sem við gerðum
saman áður en hann fór á spítalann
var að fara í flugferð. Við flugum yf-
ir sumarbústaðinn og sáum stígana
sem pabbi stóð fyrir á landinu, fór-
um yfir Gullfoss og Geysi þar sem
Strokkur gaus fyrir okkur nokkrum
sinnum, flugum yfir Langjökul
þveran og endilangan, fórum í Borg-
arfjörðinn og kíktum á nokkra
sveitabæi og könnuðum Skarðsheið-
ina eins nálægt og hægt er. Þetta
var algjör draumur þar sem sólin
skein skært og skyggnið eins og
best verður á kosið. Ég mun ávallt
muna eftir þessum flugtúr með
pabba og er mjög þakklát fyrir að
hafa átt hann með honum.
Ég mun ávallt geyma pabba með
mér og hugsa um allar stundirnar
sem við áttum að upplifa saman,
giftingu, barneignir, íbúðakaup og
fyrstu alvöru vinnuna. Ég veit að
hann er með mér og vona að honum
líði vel, elsku kallinum mínum.
Þú hefðir orðið svo góður afi. Þú
sem varst ávallt svo góður við okkur
systurnar.
Kveðja.
Birta Líf.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Ég kem eftir, kannske í kvöld …
Þannig kvað Bólu-Hjálmar þegar
honum var þungt í sinni eins og mér
er núna þessa dagana, er ég sé á
eftir bróðursyni mínum Kristni
Steinari Karlssyni, sem bannvænn
sjúkdómur hefur lagt að velli langt
um aldur fram. Í hugann koma
minningar um lítinn dreng í sveit-
inni hjá afa sínum og ömmu í Mið-
koti og okkur föðursystkinunum.
Þar undi hann sér við leik og störf.
Hann var mér sérstaklega hugleik-
inn og ég taldi mig þurfa að gæta
hans svo vel, því hann var einkabarn
foreldra sinna. Ég reiddi hann oft
fyrir framan mig á hesti að gá til
kinda. Sat hann á þúfu og hélt í
hestinn á meðan ég markaði lömbin.
Hundurinn Snoddas og Steinar
sungu oft saman af mikilli innlifun
og skemmtu sér vel. Þegar hund-
urinn dró hann um túnið á peysu-
ermunum var oft orðið lítið eftir af
peysunni á haustin er hann fór
heim, en mamma hans taldi ekki eft-
ir sér að prjóna nýjar peysur á
snáðann. Og árin liðu, hann varð
handtakagóður við hin ýmsu störf í
sveitinni, stakk út úr fjárhúsinu,
staflaði böggum og margt fleira. Gaf
hvergi eftir, ósérhlífinn og kapp-
samur við allt. Ég man sumarið
1969 er hann söng um „litlu hjónin í
lágum bæ“ og stríðnisglampinn log-
aði í augunum, þetta var bara okkar
á milli.
Þegar hann hafði aldur til fór
hann að vinna í byggingarvinnu,
lærði húsasmíði og varð húsasmíða-
meistari að mennt. Hann byggði
einingahús út um allt land og einnig
byggði hann sér einbýlishús í Mos-
fellsbæ þar sem hann bjó í nokkur
ár ásamt sambýliskonu sinni Krist-
íönu Baldursdóttur, en þau skildu,
og tveimur dætrum, Perlu Dís og
Birtu Líf, sem voru sólargeislar föð-
ur síns. Steinar var stoð og stytta
foreldra sinna alla tíð og taldi ekki
eftir sér stundirnar við að byggja
upp og prýða sumarbústaðinn í
Þrastaskógi, svo lengi sem heilsan
leyfði og jafnvel lengur. Þeirra
missir er mikill og ég vil enda þessi
fátæklegu orð á sálminum sem móð-
ir okkar fór með þegar eitthvað
bjátaði á:
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(V. Briem)
Elsku Kalli og Dísa, Perla Dís og
Birta Líf, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Ásdís og fjölskylda, Miðkoti.
Það syrti að og sjá mátti hvert
stefndi. Samt var það ekki raun-
verulegt fyrr en saman var komið til
samverustundar við opna kistu.
Lífskrafturinn var yfirbugaður af
ólæknandi sjúkdómi. Stríði hans við
hinn óvægna óvin var lokið. Ungur
var fallinn góður drengur sem háði
áralanga baráttu við öflin sem
leggja okkur öll um síðir. Hann
frændi okkar er burtkallaður nánast
sem úr systkinahópi, eða þannig var
alltaf á það litið af fjölskyldunni. Við
vorum sem fimm systkin og nú var
eitt tekið úr hópnum. Barnabörnin
frá Miðkoti voru í raun tveir hópar.
Systkinin í Miðkoti og svo við hin
fimm sem dvöldum mörgum sinnum
sumarlangt saman hjá afa og ömmu
í Miðkoti í Landeyjunum. Þar voru
spor æsku og galsa að sumarlagi
þegar nóttin var björt, þegar lífið
var óendanlegt, svo langt inn í hinn
komandi tíma. Kristinn eða Steinar
eins og við nefndum hann alltaf okk-
ar á milli, tók lífsbaráttuna með
harðfylgi og dugnaði árin eftir tví-
tugt og á þeim árum reisti hann sér
veglegt einbýlishús í Mosfellsbæ,
lærði trésmíði og vann við uppsetn-
ingu húsa um allt land. Seinna þeg-
ar heilsan fór að bresta fór hann í
Tækniskóla Íslands og lærði þar
iðnfræði. Það var gaman að koma í
heimsókn til Steinars og Kiddu og
eiga með þeim kvöldstund með
stelpunum þeirra tveimur. Þar ríkti
trú á bjarta framtíð og áframhald-
andi uppbyggingu fyrir komandi
framtíð. Því var það svo sárt þegar
allt í einu var heimilinu beint í tvær
áttir. Spor sem voru frænda svo
þung að vart varð undir staðið.
Samt voru tvær stjörnur sem skinu
skært. Dæturnar tvær sem voru eft-
irlætið og það besta sem lífið gat
gefið. Að eiga elsku barna sinna er
stóra gjöfin í lífinu fyrir utan þau
sjálf. Því hafa síðustu vikur verið
þungbærar systrunum, að sjá með
degi hverjum hnignandi styrk og
dvínandi kraft. Hjá þeim er styrk-
urinn mikli sem Steinar skildi eftir
sig fyrir Kalla og Dísu, foreldra
sína, sem hafa verið vakin og sofin
yfir baráttu hans í því stríði sem
hann háði við sjúkdóminn sterka
sem sigraði að lokum. Á hugann
leitar minning um kraft og elju,
minning um góðan dreng sem burt-
kallaður er langt fyrir aldur fram.
Við sem eftir lifum skiljum ekki allt-
af af hverju. Já, af hverju? Við
systkinin úr ,,Bólstaðarhlíðinni“ og
mamma okkar, vottum Kalla og
Dísu og systrunum, Perlu Dís og
Birtu Líf okkar einlægustu og
dýpstu samúð. Á stundum sem
þessari eru engin orð til, bara þögn-
in, bara virðingin við það líf sem
honum var gefið og síðan í burtu
kallað. Megi guð gefa okkur styrk,
og þær mörgu minningar sem við öll
eigum um ánægjulegar samveru-
stundir með Steinari frænda, færa
okkur gleði.
Guðlín Kristinsdóttir,
G. Erla Kristjánsdóttir,
Kristján E. Kristjánsson,
Guðjóna Kristjánsdóttir,
Kristinn G. Kristjánsson.
Kristinn Steinar
Karlsson
✝
Alúðarþakkir til allra þeirra er auðsýndu okkur
samúð og veittu okkur ómetanlegan stuðning við
andlát og útför
GUÐRÍÐAR ÞÓRUNNAR
JÓNSDÓTTUR BOATWRIGHT,
Hulduhlíð 11,
Mosfellsbæ,
áður búsett á Akranesi
og í Bandaríkjunum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á A-deild Sjúkrahúss Akraness og
starfsfólks á hjúkrunarheimilinu Víðinesi.
Guð blessi ykkur öll.
David E. Boatwright,
Helen Kuszmaul, Brad Kuszmaul,
Jónína Chamberlain, Jon Chamberlain,
Sigrún H. Boatwright, Halldór Ingi Haraldsson,
David J. Boatwright, Lenna Boatwright
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem heiðruðu minningu og
sýndu okkur samúð og hlýhug við fráfall og útför
okkar ástkæra
ÞÓRARINS ÖFJÖRÐ PÁLSSONAR,
Litlu-Reykjum,
Hraungerðishreppi,
Flóa,
sem lést miðvikudaginn 29. nóvember.
Sigríður Gísladóttir,
Þórir L. Þórarinsson, Ásdís Svala Guðjónsdóttir,
Páll Þórarinsson, Sólrún Stefánsdóttir,
Vilborg Þórarinsdóttir, Einar Axelsson,
Gísli Þórarinsson,
Þorvaldur Þórarinsson, Ragnheiður E. Jónsdóttir,
Gunnhildur Þórarinsdóttir, Haraldur Sigurmundsson,
Sigþór Þórarinsson, Jóna Vigdís Evudóttir,
Steinn Þórarinsson, Jónína H. Gunnlaugsdóttir,
Þóra Þórarinsdóttir, Úlfhéðinn Sigurmundsson,
Ingibjörg Þórarinsdóttir, Jósef Geir Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
ANNA SIGURÐARDÓTTIR STRANGE,
Þrastahrauni 5,
Hafnarfirði,
sem lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
þriðjudaginn 12. desember, verður jarðsungin frá
Hafnarfjarðarkirkju þriðjudaginn 19. desember
kl. 15:00.
Egill Ólafur Strange
Greta Strange Young, George Hunter Young,
Sæunn Strange, Brian Docherty,
Victor Strange, Anna Berglind Arnardóttir,
Egill Strange, Sveinbjörg Bergsdóttir,
Ómar Strange,
María Strange,
ömmubörn og langömmubörn.