Morgunblaðið - 15.12.2006, Blaðsíða 50

50 FÖSTUDAGUR 15. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðríður Guð-mundsdóttir
fæddist í Vesturhúsi
í Höfnum 27. apríl
1921. Hún lést á
sjúkrahúsi Kefla-
víkur 7. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðlaug Jónsdóttir,
f. 2. desember 1901,
d. 23. janúar 1985
og Guðmundur
Magnússon, f. 6.
apríl 1897, d. 8. jan-
úar 1974. Guðríður
eignaðist þrjú systkini, þau eru
Magnús, látinn og þær Ráðhildur
og Magnúsína sem lifa systur
sína.
Guðríður giftist 9. maí 1942 Jó-
hanni Gunnari Friðrikssyni frá
Látrum í Aðalvík, d. 23. október
2003. Börn þeirra eru: 1) Sverrir,
f. 12. janúar 1939, kvæntur Ingi-
björgu Guðnadóttur, f. 3. júlí
1943, þau eiga tvo syni og fimm
barnabörn. 2) Einar, f. 12. janúar
1939, kvæntur Hjördísi Brynleifs-
dóttur, f. 12. júní 1944, þau eiga
þrjú börn og fimm
barnabörn. 3) Guð-
laug, f. 15. nóvem-
ber 1944, gift Óm-
ari Steindórssyni, f.
20. mars 1942, þau
eiga þrjár dætur og
átta barnabörn. 4)
Þórunn María, f. 23.
febrúar 1946, gift
Eiríki Hansen, f. 30.
maí 1942, þau eiga
þrjá syni og tvö
barnabörn.
Guðríður ólst upp
í Höfnum. Hún flyt-
ur ásamt manni sínum og sonum
til Keflavíkur 1941, en þá hafði
Jóhann byggt hús að Heiðavegi
19. Þau byggðu hús að Hólabraut
2 1956 og það var þeirra heimili
til æviloka. Guðríður var fyrst og
fremst húsmóðir og mikil hann-
yrðakona, vann verslunarstörf og
verkamannavinnu. Hún var ein af
stofnendum Kvenfélags Keflavík-
ur.
Útför Guðríðar verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Tengdamóðir mín, Guðríður Guð-
mundsdóttir, ættuð frá Vesturhús-
um í Höfnum, er látin, 85 ára að
aldri.
Kynni mín af Guggu eins og hún
var ávallt kölluð hófust fyrir rúm-
um 40 árum er ég kynntist Guð-
laugu dóttur hennar, sem síðar varð
eiginkona mín.
Gugga kynntist ung eiginmanni
sínum Jóhanni Friðrikssyni ættuð-
um frá Látrum í Aðalvík. Jói hafði
komið sem vertíðarmaður til starfa
í Höfnum hjá frænda Guggu, en það
tíðkaðist mjög um fyrri hluta síð-
ustu aldar að ungt fólk færi að
heiman í leit að vinnu þar sem lítið
var að gerast á mörgum stöðum á
landsbyggðinni á þessum tíma.
Ung að árum felldu þau saman
hugi. Þau fluttu til Keflavíkur með
tvíburana Sverri og Einar en þeir
fæddust í Höfnunum, eftir að Jói
hafði byggt frá grunni upp hús að
Heiðarvegi 19 þar í bæ. Í Keflavík
fæddust þeim dæturnar Guðlaug og
Þórunn. Fljótlega eftir að þau flutt-
ust til Keflavíkur kom upp sú staða
að systkini Jóa sem enn bjuggu í
Aðalvík fluttu suður og settust að
hjá þeim á meðan þau voru að koma
sér fyrir, þetta átti einnig við fjölda
fólks að vestan, bæði skyldmenni og
aðra sem lögðu leið sína til Kefla-
víkur að gist var um lengri og
skemmri tíma hjá Guggu og Jóa og
alltaf var til pláss í þessu litla húsi
fyrir þá sem þangað leituðu. Gugga
tók mjög vel á móti þessu fólki og
heyrði maður oft rætt um það
hversu vel hefði verið tekið á móti
þeim. Árið 1956 hafði Jói ásamt
fjölskyldu sinni byggt stórt og fal-
legt tveggja hæða hús að Hólabraut
2. Þar útbjó Gugga hlýlegt og nota-
legt heimili fyrir fjölskylduna og
það var í raun og veru sá staður
sem allar fjölskylduminningarnar
eru tengdar við í dag, enda mjög
góður staður til þess að koma í
heimsókn og ræða mál dagsins, og
alltaf voru góðar veitingar á boð-
stólum, því Gugga hafði mjög gam-
an af því að eiga flottar tertur og
annað bakkelsi fyrir gesti og gang-
andi.
Sameiginlegt áhugamal þeirra
hjóna var að ferðast til annarra
landa, til þess að kynnast menningu
þeirra og siðum og njóta fegurðar
þeirra. Þessi áhugi á ferðalögum
byrjaði nokkuð snemma og ég man
eftir því að hafa heyrt talað um ferð
sem þau fóru með Heklunni til Evr-
ópu og síðar eftir að ég kom inn í
fjölskylduna fóru þau í hina marg-
frægu Baltica-ferð, sem Karlakór
Reykjavíkur stóð fyrir, til landa við
Miðjarðarhafið og lifði sú minning
vel og lengi hjá þeim. Þau gerðust
félagar í ferðaklúbbnum Eddu sem
var hópur áhugafólks um ferðalög
til landa sem ekki voru þá komin á
dagskrá íslensku ferðaskrifstof-
anna á þeim tíma. En annars má
segja að þau hafi ferðast um mest-
allan heim, það var Kínaferðin,
Rússlandsferðin, Suður-Ameríku-
ferðin, Bandaríkjaferðin, auk fjölda
skemmri ferðalaga á sólarstrendur
Evrópu. Nokkrar ferðir fórum við
hjónin með þeim innanlands og
höfðu þau mikið gaman af.
Þegar heilsu Jóa tók að hraka var
það Gugga sem var hans stoð og
stytta í veikindum hans. Er hann
lést fyrir um það bil þremur árum
varð mikill missir og söknuður hjá
henni, enda höfðu þau verið gift í
yfir 60 ár og verið mjög samrýnd.
Gugga hafði alla tíð fram á síðasta
dag mjög gott og sterkt minni og
var því mikill fróðleiksbrunnur, þar
sem hún gat alltaf fyllt upp í þær
eyður sem upp komu er rætt var
um fyrri tíma.
Nú er komið að leiðarlokum hjá
elskulegri tengdamóður minni og er
mér efst í huga þakklæti fyrir góð
kynni og frábæra umhyggju sem
hún veitti mér og fjölskyldu minni í
gegnum árin. Við eigum dásamleg-
ar minningar um góða konu sem
vildi allt fyrir okkur gera.
Blessuð sé minning þín.
Þinn tengdasonur
Ómar.
Elsku amma, nú þegar við kveðj-
um þig streyma fram í huga okkar
minningar um samveru okkar og
hversu stór hlekkur þú varst í lífi
okkar. Það var alltaf svo gott að
koma til ykkar afa á Hólabraut 2.
Þið voruð alltaf svo hlý og góð við
okkur. Alltaf nægt góðgæti á borð-
um svo ekki sé minnst á sörukök-
urnar sem þú bakaðir fyrir hver jól.
Þótt sjónin væri farin að dofna bak-
aðir þú þær samt og naust þess að
gefa okkur að smakka. Það er erfitt
fyrir okkur að hugsa til þess að
amma á Hólabrautinni verður ekki
með okkur á jólunum.
Elsku amma, þú varst búin að lifa
góðu lífi með afa. Þið voruð búin að
ferðast saman út um allan heim. Nú
ert þú komin til hans og þið getið
haldið áfram að ferðast saman.
Elsku amma, við eigum eftir að
sakna þín. Við vitum að nú líður þér
vel eftir erfið veikindi.
Guð blessi þig.
Jóhann, Jörgen og Eiríkur.
Gugga amma er nú látin, aðeins
þremur árum eftir að Jói afi féll frá.
Það er erfitt að hugsa um ömmu án
þess að Jói afi og Hólabrautin komi
upp í hugann. Andrúmsloftið á
Hólabrautinni var alveg einstakt og
þar átti fjölskyldan öll öruggt skjól.
Amma og afi voru þeim kostum
gædd að kunna vel að taka á móti
gestum. Það var líkt og þeim hefði
verið það í blóð borið, svo sjálfsagt
og eðlilegt var það þeim, enda var
þar oft mikið um gesti og gangandi.
Amma var alveg einstök handa-
vinnukona, allt sem hún tók sér fyr-
ir hendur vann hún af alúð og vand-
virkni. Það sem hún gerði hvað
mest af síðustu árin var að hekla og
það voru stoltar ömmustelpur sem
gengu með barnavagna um Kefla-
vík með milliverk í sængurverum
saumuðum af ömmu. Þegar við vor-
um yngri saumaði hún handa okkur
dúkkuföt og á meðan amma hafði
sjón til saumaði hún líka dúkkuföt
handa langömmustelpunum sínum.
Á sínum yngri árum, saumaði
amma mikið af fötum og okkur þótti
alltaf ótrúlegt að heyra ömmu segja
sögur um skömmtunarmiða og að
hún hefði þurft að haga sniðum eft-
ir því hve marga metra af efni hún
náði að verða sér úti um. Hún var
líka iðin við að telja út og það eru
margir fallegir gripir eins og púðar,
rókokóstólar og myndir sem eftir
hana liggja.
Það var alltaf mikil reisn yfir
ömmu, hún var þessi hljóðláta týpa
sem hafði sig ekki mikið í frammi
en náði sínu í gegn með staðfestu
og sannfæringarkrafti. Hún hafði
sterka nærveru og var með ein-
dæmum vel gefin kona og við höfum
stundum grínast með það að hún
væri svolítil prinsessa í sér. Amma
var alltaf vel til fara þegar hún fór á
mannamót enda átti hún marga
pelsa, loðhúfur og skartgripirnir
voru stórir og vandaðir eins og al-
vöru prinsessum sæmir.
Amma var mjög stolt af öllum af-
komendum sínum og fylgdist vel
með því hvernig þeim vegnaði í líf-
inu. Hún sýndi námi okkar systra
mikinn áhuga og hvatti okkur
áfram með ráði og dáð. Þegar við
hugsum til baka getum við ekki
annað séð en að amma hafi verið
mikil jafnréttiskona á mælikvarða
þess tíma. Það má með sanni segja
að það sé duglegum og kjarkmikl-
um konum eins og henni að þakka,
umbætur eins og réttindi kvenna og
umbætur í heilbrigðis- og mennta-
málum sem áttu sér stað á 20. öld-
inni.
Það er sárt að missa nána ætt-
ingja og ósjálfrátt kemur upp sökn-
uður þegar svo ánægjulegar minn-
ingar sækja að eins og allar þær
sem við áttum á Hólabrautinni. Við
munum ávallt minnast ömmu með
hlýjum hug og með tímanum mun
þakklæti fyrir allt það góða sem
hún gaf okkur koma í stað sorg-
arinnar sem við finnum til núna.
Agnes Ósk, Fanney Pet ra
og Íris Helma Ómarsdætur.
Nú hefur hún elsku amma fengið
friðinn. Jói afi hefur tekið á móti
henni opnum örmum.
Þó að við vitum að hún amma
Gugga er nú á betri stað er þó sárt
á sjá eftir henni. Þótt ýmislegt hafi
fölnað með árunum, eins og gerist
og gengur, förlaði minni hennar
aldrei. Hvort sem hún var að rifja
upp löngu liðna atburði eða segja
frá nýjustu fréttum úr Keflavík var
hvergi snurðu á að finna. Það eru
þær samræðustundir, við eldhús-
borðið á Hólabrautinni, sem við
munum sakna mest. Takk fyrir allt
elsku amma.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt,
um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Þín barnabörn,
Atli Már, Brynleifur Örn
og Sandra Sif
Þegar ég hugsa til systur minnar
Guggu sem lést 7. desember sl., þá
kemur upp í huga minn að hún og
hennar fjölskylda er búin að vera
fastur liður í mínu lífi frá því ég
fæddist. Gugga var þá tuttugu og
tveggja ára og voru þá Einar og
Sverrir fjögurra ára. Ég tel mig
hafa verið mjög heppna að hafa átt
þá og síðan Gullý og Þórunni að fé-
lögum og vinum alla tíð. Það voru
ófáar ferðirnar sem ég, mamma og
pabbi fórum eftir kvöldmat upp á
Heiðarveg til að vera samvistum við
fjölskyldu Guggu systur. Það voru
mínar sælustundir. Eins er það
ljóslifandi í huga mér að ég og
mamma fórum til Guggu eftir há-
degi, skólinn búinn og þær mamma
og Gugga voru byrjaðar að sauma
jólafötin á okkur krakkana. Þá
minnist ég með ánægju þess tíma
sem Gugga og fjölskylda bjuggu á
Hafnargötunni heima hjá mömmu
og pabba, en þá var verið að byggja
Hólabraut 2. Það voru gleðistundir.
Ég man að þegar þau fluttu varð ég
ákaflega sorgmædd því ég hefði
viljað hafa þau áfram heima. En ég
var heppin það var ekki langt að
fara upp á Hólabraut. Þrátt fyrir
mikinn aldursmun okkar systranna
voru náin tengsl á milli okkar og
margt sameiginlegt. Báðar erum
við fæddar í apríl. Sömu ár og ég
eignast strákana mína eignast hún
alltaf barnabörn og þegar ég eign-
ast barnabörn þá eignast hún
barnabarnabörn. Vorum við því oft
uppteknar af börnum og barna-
börnum á sama tíma á æviskeiði
okkar. Eftir að ég eignast mína fjöl-
skyldu eru þær stundir ekki ófáar
sem ég og fjölskylda mín áttum
með Guggu og fjölskyldu hennar á
jólum og á öðrum hátíðarstundum.
Það var föst regla um langa tíð að
fjölskyldur okkar Ráðu systur hitt-
ust hjá Guggu og Jóa á jólunum og
áttum saman ánægjustundir. Eru
það ógleymanlegar stundir í mínum
huga.
Ég kveð systur mína með þakk-
læti og virðingu og þakka henni allt
sem hún gerði fyrir mig og mína
fjölskyldu.
Megi guð og gæfa fylgja hennar
fjölskyldu um ókomna tíð.
Kveðja,
Magnúsína litla systir.
Guðríður giftist bróður okkar Jó-
hanni Friðrikssyni ung að aldri og
hófu þau búskap að Heiðarvegi í
Keflavík. Það var happ okkar yngri
systkinanna að eiga athvarf hjá
þeim, þegar við fórum að flytja frá
heimili okkar á Látrum í Aðalvík til
Keflavíkur. Svo var um fleiri skylda
og vandalausa. Þá sannaðist að Jói
bróðir hefði gifst góðri konu, sem
gerði að verkum að gott var þar að
vera, enda gestkvæmt hjá þeim alla
tíð. Þegar börnin voru uppkomin
hófst nýr þáttur í lífi þeirra, sem
þau notuðu til þess að skoða heim-
inn. Ég og Dilla konan mín ferð-
uðumst mikið með þeim, bæði í
tengslum við saumaklúbbinn þeirra
„Bláa blómið“ og í ferðaklúbbnum
Eddu. Margar af þessum ferðum
voru mjög eftirminnilegar, ekki síst
ferðin til Kína. Ég minnist þess allt-
af þegar Gugga gerðist sérfræðing-
ur í silkikaupum í glæsilegri versl-
un í Peking, enda var hún orðin
leiðsögumaður fyrir hóp af konum
þegar yfir lauk, enda sérfræðingur í
hannyrðum og smekkleg og listræn
á flestum sviðum.
Ekki er hægt að koma öllu að í
stuttri grein, en eitt er víst að við
erum að kveðja góða konu sem hef-
ur verið okkur mjög kær í gegnum
tíðina og við vitum að hún fær góð-
ar móttökur, þegar hún stígur yfir
þröskuld hins ókunna.
Blessuð sé minning hennar.
Guðmunda og Þórbergur.
Minningin um Guggu frænku,
systur mömmu, er góð. Ég á marg-
ar góðar minningar frá Hólabraut-
inni og fannst alltaf gaman að koma
í heimsókn til Guggu og Jóa. Húsið
var stórt og spennandi fyrir börn að
leika sér í, sérstaklega efsta hæðin
þar sem Sverrir frændi bjó um
tíma, það var spennandi að heim-
sækja hann. Lengi vel var það siður
í minni fjölskyldu að fara til Guggu
frænku á aðfangadagskvöld eftir að
búið var að opna alla pakkana.
Minningin um þessar samveru-
stund með fjölskyldunni er góð og
eitthvað sem aldrei hverfur. Gugga
tók alltaf vel á móti öllum og er
dótaskúffan í eldhúsinu eitthvað
sem aldrei gleymist. Gugga og Jói
komu ávallt til okkar á annan í jól-
um og eru ófáar vistirnar sem ég
spilaði með Jóa yfir jólin, hvort sem
það var á jóladag heima hjá Ráðu
og Henna eða heima hjá okkur á
Faxabrautinni. Alltaf var jafngam-
an að spila vist með Jóa, meiri
keppnismann er erfitt að finna.
Gugga og Jói voru afar heppin og
farsæl, fáir eru svo heppnir að eiga
svona stóra og góða fjölskyldu,
hvort sem það eru langafabörn,
barnabörn, tengdadætur- og synir
eða synir og dætur. Gugga var um-
lukin ást alla sína ævi.
Ég vil þakka fyrir að eiga svona
góða ættingja, þakka fyrir öll þau
jól sem við höfum verið saman,
þakka fyrir allar þær stundir sem
við höfum átt saman um leið og ég
og mín fjölskylda vottum okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Eysteinn og fjölskylda.
Guðríður
Guðmundsdóttir
✝
Sendum öllum vinum og ættingjum innilegar þakkir
fyrir samúðarkveðjur og hlýhug við fráfall eiginkonu
minnar, móður, ömmu, langömmu og systur,
HÓLMFRÍÐAR ÁSGEIRSDÓTTUR,
er lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni föstudaginn
24. nóvember síðastliðinn.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk hjúkrunarheimilisins
Sóltúns fyrir einstaka umönnun og hlýhug.
Guð veri með ykkur öllum.
Sverrir Jónsson,
Charlotta Sverrisdóttir,
Ásgeir Sverrisson,
barnabörn, langömmubörn og
María Ásgeirsdóttir.
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is