Morgunblaðið - 16.12.2006, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. DESEMBER 2006 51
blasti þessi sýn við í gegnum stóran
glugga beint á móti okkur, þar sem
við sátum.
Við nutum þessarar fegurðar í
sýslunni okkar eins og við værum
unglingsstelpur í Fljótshlíðinni.
Inga var með öll sín skilningarvit í
fullkomnu lagi og gat notið þessarar
dýrðar til fulls. Þetta verður ein af
mínum fegurstu minningum með
Ingu minni sem ég mun geyma til
æviloka. Þarna voru samankomnir
flestir af afkomendum Ingu, allt
glæsilegt og elskulegt fólk.
Þegar dætur Ingu renndu í hlað á
dvalarheimilinu, með bílana fulla af
veisluföngum, sýndi starfsfólkið þar
framúrskarandi alúð og aðstoð við
að gera þennan dag sem ánægjuleg-
astan fyrir alla aðila. Það á mikinn
heiður skilinn fyrir það allt. Þetta
var dýrlegur dagur fyrir okkur öll,
fjölskylduna, heimilisfólk og Inga
var alsæl.
Vikan á eftir var henni ljúf og góð.
Einn daginn var öllum í hjólastól-
unum ekið út á veröndina því veðrið
var svo gott og tunglið glampaði á
heiðum himni. Þetta var nú eitthvað
fyrir Ingu mína. Daginn fyrir brott-
för flutti fyrrverandi grannkona
hennar inn á heimilið. Það urðu
fagnaðarfundir og margt rifjað upp
svo það ríkti mikil gleði og hlátur
þennan síðasta dag á meðal okkar.
Morguninn eftir flutti hún inn í
nýja veröld. Það voru góð leiðarlok.
Inga fæddist í Fljótshlíðinni, hinni
fögru sveit, og þar var allt hennar
lífsstarf. Hún var elsta barn Sigur-
bjargar og Steins sem bjuggu
lengstan tíma af sínum búskap á
Kirkjulæk þar sem Steinn átti hálfa
jörðina á móti Ingibjörgu systur
sinni sem var hætt búskap þar. Þau
eignuðust þrjú börn, Ingileifu,
Gunnbjörgu og Ólaf. Þegar börnin
þeirra voru komin um og yfir ferm-
ingu tóku þau kornabarn í fóstur,
Guðrúnu Huldu, sem þetta skrifar.
Hún var þar öll sín uppvaxtarár
og naut umhyggju og ástúðar.
Þetta var mikið myndarheimili,
þar ríkti reglusemi, þrifnaður og
háttvísi til orðs og æðis. Þau voru vel
undirbúin til búskapar, þar sem þau
höfðu um árabil unnið á Breiðaból-
stað hjá sr. Eggerti Pálssyni, pró-
fasti og alþingismanni, Steinn sem
ráðsmaður og Sigurbjörg vinnu-
kona, og þar giftu þau sig. Þetta var
þeim góður skóli sem nýttist þeim
vel og einnig afkomendum þeirra.
Börn þeirra urðu öll mikið myndar-
og dugnaðarfólk, sem þau áttu líka
ætt til. Þau fóru öll að vinna úti upp
úr fermingu. Systurnar fóru til
Reykjavíkur, sinn veturinn hvor, og
Ólafur á vertíð í Eyjum.
En svo hófust ævintýrin: Litla
systir, sú sem þetta skrifar, var eitt
sinn sem oftar að koma af skemmt-
un með Ingu. Sú stutta komst
snemma upp á lag með að fá að fara
með þessum stóru, góðu systrum, á
böll og hvaðeina (að þær skyldu
nenna því). Samkomuhúsið var stutt
frá, bara í landareigninni. Einn
bjartan vormorgun vorum við Inga
að koma heim af balli (ég 7 ára).
Ungur piltur fylgdi okkur. Þegar við
komum að lautinni við lækinn sagði
Inga mér að hlaupa heim sem ég
auðvitað gerði. En ég þurfti aðeins
að snúa við til að segja eitthvað við
Ingu. Þá sá ég að ungi, fallegi mað-
urinn var að kyssa Ingu systur. Mér
brá mjög mikið, enda vissi ég vel að
þetta átti ég alls ekki að sjá. Ég
hljóp titrandi á beinunum heim í bæ
en sagði aldrei nokkrum lifandi
manni frá þessu fyrr en fyrir ári síð-
an að ég sagði henni og Steinunni
dóttur hennar þetta. Við hlógum
mikið. En þetta fór alveg eins og í
ævintýrunum. Prinsinn kom og
kyssti sína prinsessu og þau héldu
brúðkaup og unnust til æviloka.
Þessi ungi maður hét Sveinn og var
úr Kollabæjarhverfinu. Foreldrar
hans, Sigurþór og Sigríður, bjuggu á
allri jörðinni Stóra-Kollabæ. Ungu
hjónin fengu hluta af jörðinni og
byggðu þar nýbýli eins og þá var al-
gengt. Þau bjuggu þar til æviloka
Sveins 1978. Þá flutti Inga til Stein-
unnar dóttur sinnar og hennar góða
manns Jóns Stefánssonar.
Þrátt fyrir þessar miklu breyting-
ar á högum Ingu tók hún þeim af
æðruleysi og tók upp annan lífsstíl,
að ferðast og skoða landið sitt.
Hún fær góða inngöngu til æðri
heima því sælir eru hjartahreinir og
þeir munu Guð sjá. Nú er hún farin
til annars og bjartari heims og þar
bíða vinir í varpa sem hún heldur
með sína jólahátíð. Hjartans þakkir
fyrir samveruna.
Guðrún Hulda.
Fljótshlíð. Ein fegursta sveit
landsins. Grasi gróin frá bökkum
fljóts og langt upp til heiða, svo ríku-
lega að orð um smjör sem drjúpi af
hverju strái eru hvergi nær sann-
leikanum en einmitt þar. Minningar
frá bernskudögum sækja fram í
hugann, „…og grasið og blómin og
lækirnir voru leiksystkini okkar.“
Þannig orðaði Steinn Steinarr það.
Á þeim árum voru aðal-kennileitin í
lífi okkar Kirkjulækur og Kollabær.
Afi Steinn, amma Sigurbjörg og
Ólafur Steinsson á Kirkjulæk, Ingi-
leif Steinsdóttir og Sveinn Sigur-
þórsson í Kollabæ. Við nutum þessa
fólks og alúðar þess sem afkomend-
ur og frændur, litlir strákar úr
Reykjavík, þar sem móðir okkar
kær var eitt af systkinunum Steins-
börnum frá Kirkjulæk.
Að sjálfsögðu voru tengslin meiri
við Kirkjulæk, afa, ömmu, Óla
frænda og Guðmund afabróður
smið. En tíu ára gamall var ég
nokkrar vikur framan af sumri í
Kollabæ hjá „Ingu frænku“ eins og
við kölluðum hana. Það voru góðir
dagar sem einkenndust af umhyggju
hjónanna, Sveins og Ingu, og vin-
semd þeirra systra, Steinunnar og
Sigríðar. Glaðværð og gáski voru
andrúmsloft vorsins og sumarsins
og er óhætt að segja að létt lund og
hláturmildi hafi verið einkenni Ingu,
þessarar sérstöku frænku minnar,
allt hennar líf. Ég heyri hlátur henn-
ar enn.
Móðir mín, Gunnbjörg, nefndi
systkini sín ávallt með ást og hrifn-
ingu þegar hún rifjaði upp bernsku
þeirra. Hún reisti í huga mínum
æðra land, tignað tímabil ástríkis á
kærleiksheimili föðurhúsanna og
vináttu þeirra sem aldrei bar skugga
á. Á döprum dögum huggaði hún sig
gjarnan við endurminningarnar og
rifjaði upp með trega og söknuði í
svip og tóni.
Nú er Ingileif Þóra Steinsdóttir
fallin frá, Inga frænka, níutíu og
átta ára gömul og hlátur hennar
hljóðnaður. Vafalítið var hún södd
lífdaga. Og með henni er síðasta
kennileiti bernskunnar í Fljótshlíð
horfið. Síðasta eikin þeirra þriggja
sem stóðu sterkar við sjóndeildar-
hringinn og vörðuðu heimsmyndina.
Landslag hjartans nefndi ég það
fyrr. Þannig minnist ég þeirra
systkinanna. Með virðingu og þakk-
læti.
Votta ég dætrum hennar, Stein-
unni, Sigríði og Sigurbjörgu,
tengdasonum, barnabörnum og öðr-
um ættingjum og vinum, einlæga
samúð við fráfall Ingileifar og bið
þeim blessunar Guðs.
Blessuð veri minning góðrar
frænku.
Óli Ágústsson.
Ég sest niður og staldra við góðar
minningar um föðursystur mína
Ingileif Þóru Steinsdóttur eða Ingu í
Kollabæ eins og ég ólst upp við að
hún væri kölluð. Ég vil nefna ferðir
sem ég fór í heimsókn að Kollabæ
með foreldrum mínum og systkinum
þar sem Inga bjó lengi með Sveini
manni sínum. Ég skynjaði svo vel að
þau voru svo sátt og sæl með hvort
annað og sína tilveru. Það var gam-
an að sjá og heyra foreldra mína og
Ingu og Svein spjalla og hlæja sam-
an að einhverju sem ég áttaði mig
kannski ekki á hvað var en þau voru
greinilega mjög náin og höfðu gam-
an af að rifja upp sín uppvaxtarár.
Eins var alltaf gaman þegar þau
komu í heimsókn að Kirkjulæk. Allt-
af þegar ég hitti Ingu fann ég að hún
bar hag minn fyrir brjósti, spurði
mig: „Hvað segir þú Nonni minn“
eða „hvað er að frétta af þér væni
minn“. Þetta þótti mér vænt um
enda var ekki annað hægt en að
þykja afar vænt um Ingu frænku
mína. Hún var alltaf svo kát, já-
kvæð, gefandi og hlýtt faðmlagið
hennar. Nú sl. sumar kom hún með
dætrum sínum og dóttursyni í heim-
sókn að Kirkjulæk og fórum við í bíl-
túr um túnin þar sem hún sleit
barnsskónum við að rifja og raka. Þó
nú sé allt mjög breytt, komið kaffi-
hús á Vesturbakkanum og fram-
kvæmdir hafnar við söguskálagerð
með tilheyrandi raski í Símonarmó-
anum var svo gott að finna hvað hún
hvatti okkur áfram og fannst þetta
allt svo spennandi. Í nóvember sl.
fórum við móðir mín í heimsókn til
hennar á Lund á Hellu. Við settumst
sitthvorumegin við hana, spjölluðum
og hlógum, hún bað okkur að kveða
fyrir sig og tók undir sum erindin
með ágætu lagi og spaugsemis-
glampa í augunum. Þar sem Inga
ólst upp hér á Kirkjulæk og lék sér
við sömu læki og ég, Kirkjulækinn
og Lambalækinn, langar mig að láta
fljóta hér með ljóðakorn, Vorgöngu,
sem varð til af bernskuminning-
um mínum við lækinn þegar vorið
var að ganga í garð og tileinka Ingu
það núna.
Er á rölti um mel og móa mikið á ég gott
söng í eyrum lætur lóa lifnar gáska glott
fuglarnir um flóann syngja fagurt lifnar vor
þannig vil ég andann yngja eflist
við hvert spor.
Andinn svífur, gáfur gefast
er ég geng um engi lengi
beðið eftir því, beðið eftir þér.
Niður brekku lækir líða, liðast eins og skott
lögmálinu ljúfir hlýða líðst ei höfgadott
gutli vátn í gúmmiskónum gerir ekkert til
er í sokk af ömmu prjónum ágætum með yl.
Nú er vorið gengið inn í garðinn
græni blærinn kominn
allt í kringum mig, kringum mig og þig.
Allt er nú í góðum gangi gæfan mér við hlið
finnst mér eins og lækinn langi að
leika fossanið
gott er þegar ganga vorsins gefur sálarfrið
lifna foldar frjó til lífsins ljómar sólskinið.
Hæðir birtast grundir gróa þá er gaman
úti að gleðjast
einn og leika sér, leika sér með þér.
Sendum dætrum Ingu og að-
standendum samúðarkveðjur, minn-
ingin um góða konu lifir.
Jón og fjölskylda, Kirkjulæk.
✝
Elskuleg móðir mín og fósturmóðir okkar,
INGILEIF ÁGÚSTA JÓHANNESDÓTTIR,
dvalarheimilinu Hlíð,
áður til heimilis í Víðilundi 20,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri föstudag-
inn 8. desember.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju mánudaginn
18. desember kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim sem vilja minnast hennar, er
vinsamlegast bent á Samband íslenskra kristniboðsfélaga.
Minningarspjöld Kristniboðsfélaganna fást í Blómabúð Akureyrar og
Blómabúðinni Akri.
Guðrún Hjaltadóttir, Friðrik Vestmann,
Hjalti Hjaltason, Vilhelmína Norðfjörð Sigurðardóttir,
Rósa Hjaltadóttir, Hugi Kristinsson,
Anna Friðriksdóttir,
Guðlaug Pétursdóttir,
Sverrir Valdimarsson
og fjölskyldur.
✝
Ástkær bróðir minn,
ÁRNI ÞÓR VÍKINGUR,
er látinn.
Jarðarförin hefur þegar farið fram.
Sveinn Víkingur Þórarinsson.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
GUÐMUNDA SJÖFN SÖLVADÓTTIR,
Einigrund 4,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness miðvikudaginn 13. des-
ember.
Útförin fer fram frá Akraneskirkju miðvikudaginn
20. desember kl. 14.00.
Jakob Sigtryggsson,
Sölvi F. Jóhannsson, Sólveig Hólm,
Anna S. Ólafsdóttir, Úlfur Úlfarsson,
Trausti Ægir Ólafsson,
Silja Sjöfn Sölvadóttir,
Sara Mist Sölvadóttir,
Telma Sif Sölvadóttir,
Kristján Jakobsson,
Guðbjörg Jakobsdóttir,
Steindór Jakobsson,
Guðlaug M. Jónsdóttir.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
RAGNA EFEMÍA GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést á Heilbrigðisstofnun Sauðárkróks aðfaranótt
föstudagsins 15. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðmundur Svanberg Pétursson, Elísabet Guðmundsdóttir,
Margrét Björg Pétursdóttir, Björgvin M. Guðmundsson,
Víglundur Rúnar Pétursson, Hafdís E. Stefánsdóttir,
Sólborg Alda Pétursdóttir, Hallgrímur H. Gunnarsson,
Ragnar Pétur Pétursson,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
JÓN NORÐMANN,
Barðaströnd 37,
Seltjarnarnesi,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 14. desember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Oddbjörg Jóhannsdóttir Norðmann,
Sigríður Norðmann,
Óskar Norðmann,
Elín Norðmann, Börkur Hrafnsson,
Snædís, Tinna,
Jón Hrafn og Óskar Árni.
✝
Ástkær eiginmaður minn og besti vinur, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUÐLAUGUR B. ARNALDSSON,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi fimmtu-
daginn 14. desember síðastliðinn.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju miðvikudaginn
20. desember kl. 13.00.
Blóm og kransar afþakkaðir. Þeim, sem vilja minn-
ast hans, er bent á Krabbameinsfélagið.
Karlotta Kristjánsdóttir,
Angantýr Björn Þórðarson,
Guðbjörg María Guðlaugsdóttir,
Kristján Elvar Guðlaugsson,
tengdabörn og barnabörn.