Morgunblaðið - 27.01.2007, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JANÚAR 2007 41
ilmögnum ef einhver var hafður út-
undan og þannig var hún alla sína
skólavist einstakur friðarstillir og
var henni að mæta ef átti að setja
einhvern hjá.
Ég man alltaf eftir einu atviki úr
barnaskóla, en þá bauð Halla okkur
öllum heim til sín í Stóru-Mástungu.
Þetta var ógleymanlegur dagur,
margir leikir leiknir og sungið, við
gæddum okkur á góðum mat og kök-
um, nýja rafstöðin var skoðuð og
okkur sýnd fyrstu raftækin og Ham-
arsheiðarbræður fengnir til að sýna
okkur hvað mætti eiga von á að raf-
væðingin ætti eftir að létta störfin í
sveitunum í framtíðinni.
Svo var dagur að kvöldi kominn og
við kvöddum hjónin og fólkið, sem þá
var margt á hverjum bæ, sennilega
12–14 manns í Stóru-Mástungu.
En þegar við ætluðum að leggja af
stað fram í Ásaskóla og Bjarni bóndi
að leggja af stað á fjárhúsin, sem
voru um klukkustundargang frá
bænum, fyrir innan fjall, þá fann
Halla allt í einu að hún yrði að fara
með pabba sínum á húsin, eins og
hún hefði gert í gamla daga, þegar
hann hafði gert eitthvað sérstakt
fyrir hana. Hún sagði okkur að hafa
engar áhyggjur. Pabbi hennar
myndi áreiðanlega reiða hana fram í
skóla morguninn eftir, og allt yrði í
besta lagi.
En ég veitti því síðar eftirtekt á
lífsleiðinni að þannig gat Halla oft,
þegar einhverjum á heimilinu leið
ekki vel, veitt svo mikla hlýju með
nærveru sinni sem hún mátti þó
varla sjá af vegna vaxandi umstangs
á hennar stóra heimili.
Það eru nú bráðum 70 ár síðan
Halla í Stóru-Mástungu ákvað að
hjálpa Einari bróður mínum að
gegna bóndastarfinu, með þeirri
reisn sem hans uppeldisskyldur
buðu honum. Hún hefði getað valið
annan og hægari kost og léttari lífs-
leið.
En ég gleymi því aldrei hvað ég
dáðist oft að Höllu og Þórdísi dóttur
þeirra hjóna, þegar þær voru að
annast Einar bróður minn síðustu
sporin hans, fársjúkan, að þá var
unnið svo óborganlegt hjálparstarf
sem þeir einir geta sem gæddir eru
sterkri dáð og hetjulund.
Við sem vorum samtíða Höllu á
þessum árum þökkum henni öll
hennar óeigingjörnu störf, sem einni
hinna miklu húsmæðra, sem hafa átt
þátt í hinu fallega og mannbætandi
heimilislífi, sem mér er svo minn-
isstætt frá Hæli þá um langan aldur
og aldrei verður fullþakkað nú þegar
Halla Bjarnadóttir er kvödd.
Hjalti Gestsson.
Halla húsmóðir mín á Hæli var að
kveðja þennan heim eftir erfið veik-
indi.
Ljúfar minningar hrannast upp,
allt frá bernskudögum til þessa
dags.
Það var mikil gæfa að fá að alast
upp og njóta samvista við svo góða
konu sem Halla var.
Halla var einstaklega skapgóð,
ljúf, hlý, glaðlynd, dugleg og ósér-
hlífin, alltaf tilbúin að gera allt það
sem hún gat lagt af mörkum til að
láta heimafólki og gestum líða vel.
Og það tókst.
Ég kem sem kaupakona til Höllu
og Einars föðurbróður míns sumarið
1956. Ég hafði verið mörg sumur þar
á undan hjá þeim bræðrum Einari,
Steinþóri og konum þeirra, mest við
leik og fékk einnig að vera með við
bústörfin.
Nú byrjaði nýr kafli í lífi mínu, því
nú átti ég að gera eitthvert gagn.
Það urðu stórkostleg ár, þar sem ég
lærði margt af Höllu varðandi ýmis
heimilis- og bústörf við mjög breyti-
legar aðstæður.
Einkum má nefna sumarið eftir
húsbrunann. Bráðabirgðahúsakynn-
in voru mjög þröng og allur aðbún-
aður erfiður, þar sem við vorum líka
sérstaklega mörg í heimili. Sumarið
þurfti að nýtast vel. Heimilisfólkið
þurfti að komast í varanlegt hús áð-
ur en vetur gengi í garð.
Það er þakkarvert að hafa fengið
tækifæri að vinna með Höllu við
þessar aðstæður. Æðruleysi hennar,
gleðin og þjónustulundin unnu
marga sigra.
Húsmæðurnar á Hæli voru
ógleymanlegar konur, þær Halla,
Steinunn og amma mín Margrét.
Unnu þær störf sín af einstakri
natni, umhyggju og svo árekstra-
laust að við litlum á það sem sjálf-
sagðan hlut.
Það er notalegt að hugsa til þess
hvað Þórdís dóttir hennar og fjöl-
skylda hugsuðu vel um Höllu og átti
hún mörg góð ár í skjóli þeirra.
En síðustu árin dvaldi Halla á
hjúkrunarheimilinu Skjóli í Reykja-
vík, þrotin að kröftum en börnin
hennar og fjölskyldur sameinuðust
um að hlúa sem best að henni, svo
eftir var tekið.
Við sem eftir lifum verðum ríkari
að hafa kynnst svo góðri konu sem
Halla var. Það verður eitt af hlut-
verkum okkar að koma lífsgildum
hennar til afkomenda okkar.
Ég votta frændfólki mínu frá Hæli
og afkomendum þeirra virðingu og
þökk.
Það verður vel tekið á móti Höllu
af heimilisfólkinu frá Hæli sem þeg-
ar er gengið.
Hafðu þökk fyrir allt.
Margrét Hjaltadóttir
og fjölskylda.
Það er 12. júní árið 1937. Það er
vor og sumarið framundan. Það er
hátíðisdagur á Hæli. Nunna og
Steini, Halla og Einar ganga í hjóna-
band þennan dag, nú taka þau við
búsforráðum af Margréti ömmu og
setjast að í nýbyggðu tvíbýlishúsi
sem er þannig gert að mikill sam-
gangur milli heimilanna er óhjá-
kvæmilegur. Eldhúsin eru samliggj-
andi og ungu konurnar elda fyrir sitt
fólk á sömu eldavélinni, nánast í
sömu pottunum um langt árabil.
Þótt þetta nána sambýli gengi með
ólíkindum vel gefur auga leið að það
hefur reynt á unga fólkið sem þarna
hóf búskap, ekki síst konurnar sem
voru ekki barnfæddar á staðnum
eins og mennirnir þeirra. Orð eins
og félagsfærni voru ekki notuð og
tæplega til í þá daga, fólk einfaldlega
tók því sem að höndum bar og vann
úr því með sjálfsögðum hætti.
Á næstu 16 árum fæddust tíu börn
á Hæli, fimm á hvorum bæ. Þetta
voru góðir og glaðir dagar og for-
réttindi að fá að alast upp í þessum
hópi og njóta fordæmis foreldranna.
En þessir dagar eru liðnir, hús-
bændurnir hafa kvatt og í dag kveðj-
um við Höllu, síðasta þeirra.
Þennan umrædda brúðkaupsdag
fyrir nær sjötíu árum var Halla tví-
tug að aldri, fríð og brosmild með
þykkt, ljósgullið hár, smávaxin og
kvik í spori og bar íslenska búning-
inn vel. Ekki er að efa að margur
pilturinn hefði viljað standa í spor-
um Einars frænda míns á þessum
degi. Halla geislaði af mildi og góð-
mennsku, ekki bara þennan dag
heldur alla ævi á hverju sem gekk.
Þessa nutu allir sem kynntust henni
og þá ekki síst krakkahópurinn á
Hæli.
Halla var ákaflega starfsöm kona,
leti var ekki til í hennar fari. Hún
vann öll störf húsmóðurinnar með
ljúfu geði. Þó finnst mér að útistörf-
in hafi verið henni mest að skapi.
Hún naut þess að fara í fjós, mjólka
og fylgjast með kúnum sínum. Ég sé
hana fyrir mér í matjurtagarðinum
austur við Brúarhlið. Þar átti hún
margar stundir og veifaði brosandi
til þeirra sem fóru um veginn.
Eins og nærri má geta átti kona
með eins ljúfa lund og Halla einstak-
lega fallegt samband við börnin sín
og bar hag þeirra fyrir brjósti skil-
yrðislaust. Heita má að hún og Dísa
einkadóttir hennar hafi aldrei skilið,
svo náið var samband þeirra. Eng-
um gleymist heldur hvernig hún
annaðist Einar þegar veikindi herj-
uðu á hann á efri árum.
Það átti fyrir Höllu að liggja að
berjast við þunga elli en brosinu og
hlýja viðmótinu hélt hún í gegnum
alla erfiðleika. Þá fengu Dísa og
strákarnir tækifæri til að endur-
gjalda henni ástríkið og gerðu það
ríkulega. Það duldist engum.
Við sem munum gömlu dagana
eigum dýrmætar minningar um
Höllu fríska og glaða. Við systkinin
úr Vesturbænum þökkum samfylgd-
ina við fágæta konu og sendum inni-
legar samúðarkveðjur til frændfólks
og vina úr Austurbænum.
Jóhanna Steinþórsdóttir.
Nú þegar löngu lífshlaupi Höllu er
lokið leitar margt á hugann. Fyrst
og fremst er það þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast henni og átt
með henni samleið í mörg ár. Heima
á Hæli þar sem nábýli er mikið er
ómetanlegt að eiga góða granna og
það var Halla svo sannarlega.
Fyrsta veturinn eftir að ég hóf bú-
skap á Hæli og var einn í Vestur-
bænum var ég svo heppinn að Halla
bauð mér að koma og borða hjá sér,
sem ég þáði. Þær stundir eru mér
mjög minnisstæðar. Hún reiddi fram
mat eins og hann gerist bestur og
gjarnan fylgdi sneið af brúntertu, en
brúnterturnar hennar Höllu voru
með réttu rómaðar. Umhyggjan sem
hún sýndi mér var sem væri ég
hennar eigin sonur. Þetta var aðeins
einn þáttur því hún lét alla líðan
mína sig varða. Halla var mikil
prjónakona og það eru ófáar lopa-
peysurnar sem hún prjónaði á mig
og síðar meir á fjölskyldu mína. Í því
samhengi man ég sérstaklega eftir
einu. Ég átti nýja lopapeysu, þá
fyrstu sem Bolette prjónaði á mig,
ekki tókst betur til en svo að hún
datt út úr traktornum hjá mér og
lenti í heybindivélinni. Sem von var
voru báðir málsaðilar heldur leiðir
yfir örlögum peysunnar. Einhvern
veginn komst Halla á snoðir um
þetta og sagðist skyldi laga gripinn
sem hún og gerði. Það óx henni ekki
í augum að gera eina lopapeysu
brúkhæfa á nýjan leik, þetta var lýs-
andi fyrir hennar miklu hjálpfýsi,
hún var ávallt tilbúin að hjálpa öðr-
um.
Halla var ræktunarmanneskja á
marga vegu, hún ræktaði vináttu við
samferðamenn sína en hún var líka
ræktunarmanneskja í öðrum skiln-
ingi. Hún átti góðan matjurtagarð
austur við Brúarhlið, þar sá maður
hana oft bograndi yfir plöntunum
sínum. Þá er ónefnd hennar mikla
rósarækt sem við í Vesturbænum
fengum að njóta eftir að hún varð
þess áskynja að Bolette var áhuga-
söm um þessi fallegu blóm. Þessi
samskipti voru nokkuð skemmtileg
því að á vorin kom hún með rósa-
pottana vesturí og á haustin sótti
hún þá svo aftur og gróf niður fyrir
frost. Hún sá sem sé alfarið um
ræktunina en við nutum augnakon-
fektsins. Þetta var lýsandi fyrir
Höllu, á sinn hljóða og ljúfa hátt
leyfði hún öðrum að njóta verka
sinna. Varla er hægt að minnast
Höllu án þess að geta þess hversu
mikil stoð hún var Einari, ekki síst
eftir að heilsa hans brast. Þar sýndi
hún mikla umhyggju og alúð.
Minningin sem lifir er minning um
litla konu með stórt hjarta fullt af
hlýju.
Sigurður á Hæli.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
BERTRAM HENRY MÖLLER,
Tunguvegi 24,
Reykjavík,
sem lést laugardaginn 20. janúar, verður jarðsung-
inn frá Hallgrímskirkju mánudaginn 29. janúar
kl. 13.00.
Guðríður Erla Halldórsdóttir,
Hákon Gunnar Möller, Linda Möller,
Guðrun Möller, Ólafur Árnason,
Sóley Halla Möller, Hjörtur Bergstað,
Einar Kári Möller
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
ÞORVALDAR SVEINS GUÐJÓNSSONAR
netagerðarmeistara,
Hríseyjargötu 17,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjúkrunarheimilinu
Seli fyrir góða umönnun og hlýju.
Helga Margrét Sigurjónsdóttir,
Sigríður Jóna Þorvaldsdóttir, Eyjólfur Einarsson,
Sigurjón Rafn Þorvaldsson, Daníela Guðmundsdóttir,
Ellen Margrét Þorvaldsdóttir, Ármann Þórir Björnsson,
afa- og langafabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
SVAVA JÓNA MARKÚSDÓTTIR
frá Súðavík,
Njörvasundi 37,
Reykjavík,
sem lést á Landspítalanum laugardaginn 20. janúar,
verður jarðsungin frá Langholtskirkju mánudaginn
29. janúar kl. 13:00.
Blóm eru vinsamlega afþökkuð en þeim sem vilja minnast hennar er
bent á Krabbameinsfélag Íslands.
Beinteinn Ásgeirsson,
Ásgeir Beinteinsson, Sigurbjörg Baldursdóttir,
Halldóra Beinteinsdóttir Hall, Kjell Hall,
Einar Beinteinsson, Jóna Björg Hannesdóttir,
Sigríður María Beinteinsdóttir, Hulda Ingvarsdóttir Bethke,
Jóhanna Beinteinsdóttir, Magnús Thoroddsen,
Markús Þorkell Beinteinsson, Elsa Bára Traustadóttir,
Berglind Guðrún Beinteinsdóttir, Haraldur Már Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við andlát og
útför
HÁLFDÁNS H. SVEINSSONAR
frá Sauðárkróki,
(Hálfdán í Segli),
Laufbrekku 24,
Kópavogi.
Ásta Hálfdánardóttir, Sigurjón Ámundason,
Hálfdán Sigurjónsson,
Páll Sigurjónsson, Chomyong Yongngam.
✝
Móðir mín og amma okkar,
SÓLVEIG JÓNSDÓTTIR,
áður til heimilis í
Lindasíðu 4,
lést á hjúkrunarheimilinu Seli á Akureyri föstudag-
inn 19. janúar.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju þriðjudag-
inn 30. janúar kl. 13.30.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á aðstandendafélag hjúkrunar-
heimilisins Sels.
Alda Aradóttir,
Birgir Óli Sveinsson, Rósa Hansen,
Sólveig Stefánsdóttir, Ægir Þorláksson,
Guðrún Ósk Stefánsdóttir, Jón R. Kristjánsson,
Elísabet Stefánsdóttir, Finnur Sveinbjörnsson,
Íris Ragna Stefánsdóttir, Konráð V. Konráðsson,
langömmubörn og langalangömmubörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HJÖRDÍS STURLAUGSDÓTTIR
(Lolla) ,
Stífluseli 11,
lést á heimili sínu miðvikudaginn 24. janúar.
Sigrún Reynisdóttir, Tryggvi Guðmundsson,
Anna Soffía Reynisdóttir, Jónas Freyr Harðarson
og barnabörn.