Morgunblaðið - 27.01.2007, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JANÚAR 2007 47
Önnu Þóru bið ég þess að Maja,
Eva, Sverrir og aðrir ástvinir henn-
ar finni ró og frið í hjarta sínu.
Anna Þóra var mér stórkostleg fyr-
irmynd. Hún var fylgin sér, ráða-
góð en heillandi, bar virðingu fyrir
og hafði áhuga á fólki og naut sam-
vista við það. Farðu í friði, ljúfa
frænka.
Ingibjörg Ýr Pálmadóttir.
Fréttin um andlát Önnu Guð-
mundsdóttur Harned kom eins og
þungt högg. Okkur æskuvini henn-
ar setti hljóða, við vorum agndofa
yfir þessum sorglegu tíðindum.
Yndisleg, góð kona og elskuð vin-
kona, fallin frá, langt fyrir aldur
fram. Yfir fimmtíu ár höfum við
hist og deilt saman gleði og sorg-
um. Samverustundir sem hófust á
unglingsárum á bernskuheimili
hennar í litla rauða húsinu á Vest-
urgötu 46. Þar bjuggu foreldrar
hennar, Þuríður Þórarinsdóttir og
Guðmundur Ágústsson bakara-
meistari og skákmaður, einstaklega
gestrisin og hjartahlý hjón.
Við vinir Önnu höfum misst mik-
ið. Hún var einn besti og nánasti
vinur okkar og við minnumst henn-
ar með miklum trega. Betri vin en
hana er ekki hægt að eignast á lífs-
leiðinni. Hún var gegnheil mann-
eskja, vinaföst, góðhjörtuð og ein-
læg. Við hittumst skömmu fyrir jól,
til að eiga saman stund, eins og við
vorum vanar. Anna var þá á spítala
í Flórída og við spjölluðum allar við
hana í farsíma. Glaðleg rödd hennar
og hlátur hljómar enn í hugskotinu.
Það er svo skammt síðan, en lífið er
hverfult og skjótt skipast veður í
lofti, eins og við erum oft svo
harkalega minnt á.
Ótrúlegur fjöldi fólks, sem hefur
átt um sárt að binda, stendur í
þakkarskuld við Önnu. Hún mátti
ekkert aumt sjá eða vita af, án þess
að rétta fram hjálparhönd. Sam-
kennd hennar með þeim sem minna
máttu sín var djúp. Hún átti stóran
þátt í uppbyggingu grunnsins að
meðferð við áfengissýki hér á landi.
Fyrir það starf var hún sæmd
Fálkaorðunni 1983. Þegar við vinir
hennar minntumst á það hló hún
glaðlega og bryddaði upp á öðru
umtalsefni.
Kæra vinkona, vertu nú sæl að
sinni. Við geymum minningarnar
um þig alla tíð. Þær eru hluti af
okkur, glitrandi perlur í sálinni. Við
óskum þér fararheilla á ljóssins
leið.
Börnum hennar, Maju, Sverri og
Evu, eiginmanni, Ed Harned og
systkinum, Ágústu og Edgari og
ástvinum hennar öllum, sendum við
hugheilar samúðarkveðjur. Góður
Guð styrki þau í sorg sinni.
Kristjana Sæmundsdóttir,
Hulda Erlingsdóttir,
Guðrún Narfadóttir, Þórdís
Jónsdóttir, Svala
Valgeirsdóttir
og Sigrun Simons.
Hún Anna föðursystir mín var
ein af þeim sem gerðu veröldina
auðugri með því að dvelja í henni.
Ég og dóttir mín heimsóttum Önnu
og eiginmann hennar Ed til Flórída
fyrir nokkrum árum. Þau hjónin
veittu okkur frábærar móttökur
eins og þeirra var alltaf von og vísa.
Farið var með okkur mæðgur á
ströndina, í Disney World og margt
fleira. Þau gerðu ferðina ógleym-
anlega fyrir dóttur mína sem mun
muna eftir þessari ferð alla ævi.
Önnu fylgdi alltaf ferskur and-
blær að mínu mati. Hún var rösk og
ákveðin en jafnframt mannvinur.
Hún gaf sér alltaf tíma fyrir ætt-
ingja og vini. Oft hafði hún sam-
band við okkur mæðgur eða sendi
óvæntar gjafir. Það hafa verið for-
réttindi að eiga hana Önnu fyrir
frænku. Börn hennar og barnabörn
bera henni vitni – hvert öðru mann-
vænlegra.
Kristín Þórarinsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Önnu Þóru Guðmundsdóttur
Harned bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga. Höf-
undar eru: Þórdís og Haukur,
Pálmi Ragnar, Elín Kristjánsdóttir,
Lízella og Anna Kristine.
✝ Þóra Krist-insdóttir fædd-
ist á Þvottá 7. apríl
1956. Hún lést á
Líknardeild Land-
spítalans 19. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Kristinn Guð-
mundsson, f. 24.
janúar 1920, og
Unnur Guttorms-
dóttir, f. 12. mars
1925. Þóra átti þrjú
systkini, þau eru: 1)
Smári, f. 24. mars
1952. Kona hans er Kolbrún
Kjartansdóttir, f. 24. júlí 1953.
Þau eiga tvö börn. 2) Hanna, f.
31. mars 1955. Maður hennar er
Björn Jónsson, f. 27. desember
1946. Þau eiga fjögur börn. 3)
Guðmundur, f 12. desember
1957. Kona hans er Hafdís Gunn-
arsdóttir, f. 17. desember 1958.
Þau eiga fjórar dætur.
Þóra giftist Kára Alfreðssyni,
f. 12. október 1956. Foreldrar
hans eru Anna Jóhannsdóttir, f.
30. apríl 1924, og Alfreð Sig-
urbjörnsson, f. 22. apríl 1922, d.
11. júlí 1993. Börn Þóru og Kára
eru: 1) Hlynur, f.
17. desember 1977.
2) Bjarki, f. 28. des-
ember 1981, eig-
inkona Helga
Sveinsdóttir, f. 22.
júlí 1977. Börn
hennar eru: A)
Amalía Petra, f. 22.
janúar 1995. B)
Gabríel Tandri, f.
11. febrúar 2002. C)
Sveinn Tristan, f.
12. desember 2003.
Barn þeirra er:
Kristel Björk, f. 11.
apríl 2005.
Leiðir Þóru og Kára lágu sam-
an 1976. Þau hófu búskap á
Seyðisfirði, en fluttu fljótlega til
Hafnar í Hornafirði þar sem þau
bjuggu alla tíð síðan. Þóra og
Kári giftu sig hinn 19. desember
2006.
Þóra vann mest alla sína
starfsævi við fiskvinnslu, lengst
af sem verkstjóri hjá Borgey,
sem síðar varð Skinney Þinga-
nes.
Úför Þóru verður gerð frá
Hafnarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Hún Þóra okkar er dáin og verður
jörðuð í dag. Hrifin burtu á besta
aldri aðeins fimmtug. Framundan
hefðu átt að vera ár uppskeru. Ár til
að njóta alls þess sem aldrei gafst
tóm til í dagsins önn.
Þóra fæddist á Þvottá 7. apríl
1956. Hún var þriðja í röðinni af fjór-
um systkinum. Við áttum öll góða
bernsku í samheldinni fjölskyldu þar
sem lífið snerist mest um búskap og
það sem honum fylgdi, en líka um að
allir kæmust til nokkurs þroska.
Þetta voru ljúf ár sem gáfu okkur öll-
um gott veganesti fyrir lífið. Þóra
hafði listrænt upplag, sem hún því
miður gat lítið þróað. Í gegnum sinn
listræna glugga sem einkenndist af
víðsýni, sá hún oft óvænta og gjarn-
an jákvæða fleti á samferðamönnun-
um og á viðfangsefnum líðandi
stundar.
Sá skóli sem boðið var upp í okkar
heimasveit átti ekki vel við Þóru,
enda ekki spennandi stofnun, sveita-
skóli af gömlu gerðinni, þar sem
bæði skorti metnað og framsýni.
Hún byrjaði því snemma að vinna
fyrir sér og læra í skóla lífsins. Hún
naut þess mikið að vinna einn vetur í
veitingaþjónustunni hjá Leikfélagi
Reykjavíkur í Iðnó. Þar kynnist hún
leiklistinni og sumum af bestu leik-
urum þess tíma í návígi. Þessi sam-
vera með fólki sem kryfur mannlífið
alla daga reyndist henni mjög dýr-
mæt. Í skóla lífsins eru tekin próf á
hverjum degi og lífið lagði fyrir Þóru
ýmsar snúnar þrautir sem aðrir
hefðu ekki leyst betur.
Þóra var falleg smekkvís kona.
Smekkurinn var látlaus og stíl-
hreinn. Strax sem barn hafði Þóra
skýrar skoðanir á klæðaburði og
samræmi forms og lita. Frá fyrstu
tíð fór hún líka alltaf vel með fötin sín
og óhreinkaðist að jafnaði ekki þótt
hún ynni við óhreinindi. Hún hafði
líka mjög næmt lyktarskyn sem hún
notaði snemma til að meta gæði þess
sem fyrir hana var borið og gat þá
verið nokkuð vandlát, en á þeim tíma
var ekki búið að finna upp síðasta
söludag. Við töluðum um fína nefið
hennar Þóru og átti að vera stríðni.
Gott lyktarskyn kom sér vel í fisk-
vinnslunni þar sem hún eyddi mest-
um hluta sinnar starfsævi, lengst af
sem verkstjóri. Hér reyndist líka
farsælt það látleysi og sú virðing
gagnvart náunganum sem hún hafði
tileinkað sér. Hún kom eins fram við
alla. Þóra hafði mikinn metnað fyrir
hönd síns vinnustaðar, fyrst Borg-
eyjar og síðan Skinneyjar Þinga-
ness. Þekking hennar á því sem sneri
að vinnunni var traust enda setti hún
að jafnaði þarfir vinnustaðarins
framar sínum eigin.
Krabbameinið örlagaríka, greind-
ist fyrir níu árum. Hún fann meinið
sjálf. Henni virtist vegna vel í fyrstu
meðferð og var sagt að meðferðin
hefði tekist vel og sjúkdómurinn
greindist ekki lengur. Fyrir þremur
árum tók sjúkdómurinn sig upp og
reynst þá óviðráðanlegur. Seinni
meðferðin og sjúkdómurinn höfðu
verulegar aukaverkanir, sem tekið
var með ótrúlegu jafnaðargeði
Þóra barðist við sjúkdóm sinn af
mikilli hugprýði og æðruleysi, þann-
ig að manni stóð vart á sama. Það var
ótrúlegt að upplifa hvernig hún gat
fárveik rifið sig upp úr lyfjamóki og
rætt við vini og vandamenn eins og
allt væri í himnalagi. Hún lét ekki
undan síga á neinum vígstöðvum
fyrr en síðustu vikurnar. Hún fór
beint úr vinnunni í sína síðustu
sjúkrahúsdvöl. Hún vann fullan
vinnudag með mikilli aukavinnu alla
tíð og tók að jafnaði eingöngu
sjúkradaga til að fara til læknis í
reglubundin viðtöl og meðferðir.
Hún vildi eiga eðlilegt og innihalds-
ríkt líf eins lengi og kostur væri.
Þóra sagði að síðustu ár í lífi þeirra
Kára hefðu verið stórkostleg og
nefndi þar sérstaklega ferðir um
náttúru Íslands, en þau fóru víða á
sínum jeppa með tjaldvagn. Þau
Þóra og Kári voru mjög samrýnd.
Stuðningur eiginmannsins sem stóð
eins og klettur við hlið hennar á loka-
kaflanum var aðdáunarverður.
Að leiðarlokum þakka ég Þóru
systur samfylgdina. Kveðjustundin
er erfið og lífið framundan fátæk-
legra fyrir okkur öll.
Fyrir hönd foreldra og systkina vil
ég þakka öllum sem stóðu við hlið
Þóru og léttu henni og Kára lífið sl.
vikur.
Smári Kristinsson.
Það var erfið stund þegar pabbi
hringdi í mig og sagði mér að þú
værir dáin. Svo óraunverulegt þó að
við vissum öll hvert stefndi. Þótt þú
hefðir barist við veikindin í mörg ár
þá einhvern veginn trúði maður því
aldrei að þetta myndi fara svona. Ég
hugsaði alltaf: „Hún Þóra er svo
sterk og dugleg að hún hlýtur að
sigrast á þessu.“ Þú varst stolt og
sterk kona og vildir sem minnst gera
úr þínum veikindum. Því gerði mað-
ur sér kannski minni grein fyrir því
hversu alvarlegt þetta í rauninni var
og var það því mikið áfall þegar ég
frétti hvað þú værir skyndilega orðin
veik.
Það eru margar tilfinningar og
hugsanir sem streyma gegnum hug-
ann. Lífið getur verið svo ósann-
gjarnt. Þú sem alla tíð vannst svo
mikið, varst allra manna duglegust,
færð ekki að njóta afraksturs erfiðis-
ins á efri árum.
Þegar ég, sveitastelpan, þurfti að
fara að heiman í gagnfræðaskóla
stóð heimili ykkar opið. Ég fékk sér-
herbergi og allt var gert til að mér
liði eins og heima hjá mér. Hjá ykkur
bjó ég meira og minna í tíu til ellefu
ár með hléum. Í hvert skipti sem mig
vantaði húsaskjól, hvort sem var til
að stunda skóla eða vinnu á Höfn,
átti ég alltaf vísan stað í gamla her-
berginu mínu og er ég þakklát fyrir
það. Eftir allan þennan tíma ertu
auðvitað svo miklu meira í mínum
huga en „bara frænka“ enda nokk-
urs konar mamma mín í mörg ár og
ég veit að þér fannst þú eiga svolítið
mikið í mér. Þegar ég hugsa til baka
eru mörg lítil augnablik sem fá mann
til að brosa út í annað. Þú varst mik-
ill húmoristi og sást spaugilega
kanta við margt og marga. Oft var
t.d. mikið hlegið þegar þú sagðir frá
einhverju fyndnu sem hafði gerst í
vinnunni eða þegar þú rifjaðir upp
sögur af prakkarastrikum ykkar
pabba þegar þið voruð lítil, en þú
kunnir að segja skemmtilega frá.
Það eru margar svona minningar
sem skjóta upp kollinum þessa dag-
ana.
Það er sárt að kveðja en þetta er
víst hluti af lífinu, hvort sem manni
líkar betur eða verr. Stórt skarð er
höggvið í fjölskylduna sem aldrei
verður fyllt. Við eigum þó örugglega
eftir að hittast einhvern tímann aft-
ur. Takk fyrir allt.
Þín
Berglind.
Þóra Kristinsdóttir
Guðrún Lovísa
Guðmundsdóttir
✝ Guðrún LovísaGuðmundsdóttir
fæddist á Króki í
Ásahreppi 28. ágúst
1915. Hún lést á
hjúkrunar- og dval-
arheimilinu Lundi
aðfaranótt 4. janúar
síðastliðins og var
útför hennar gerð
frá Fossvogskirkju
11. janúar.
ómyrk í máli þegar
slíkt bar á góma. Skoð-
anir hennar mótuðust
af erfiðri lífsbaráttu og
sterkri réttlætis-
kennd. Hún fyrirleit
óþarfa prjál og eyðslu-
semi, enda lifðu þau
hjón sparlega og létu
ekki margt eftir sér,
en gestrisin voru þau
með afbrigðum. Lóa
naut sín vel að vera í
hlutverki veitandans
og því glaðari var hún
sem meira var á borð
borið.
Af því að Lóa vann á ýmsum stöð-
um í bænum kom það sér afskaplega
vel þegar hún, bráðfullorðin, eignað-
ist loksins bíl. Það var blá Volkswag-
en-bjalla sem hún keyrði bókstaflega
upp til agna. Ekki minnist ég þess að
hún hafi nokkurn tíma lent í óhappi í
akstri sínum um þvert og endilangt
Stór-Reykjavíkursvæðið í áratug
eða meira.
Ég átti ekki marga að sem ég gat
leitað til með pössun þegar börnin
mín voru lítil, en við höfðum ekki átt
lengi heima í Blönduhlíðinni þegar
það kom eins og af sjálfu sér að Lóa
liti til með strákunum ef ég þurfti að
skreppa frá á daginn og hlustaði eftir
þeim á kvöldin ef við hjónin fórum
út. Hún reyndist mér í því hin
trausta hjálparhella eins og hún
reyndist í svo mörgu öðru síðar. Það
var Lóa sem hringdi á sjúkrabíl og
fór með mér upp á fæðingardeild
Við áttum heima í
sama húsinu lengi, við
Lóa. Það var í Blöndu-
hlíð 25. Lovísa Guðmundsdóttir og
Magnús Kr. Magnússon, maðurinn
hennar, keyptu risíbúðina árið 1959
en ég og mín fjölskylda fluttum á
hæðina fyrir neðan þrem árum
seinna. Ég var með tvo litla stráka,
um það bil tveggja og fjögurra ára,
heimavinnandi húsmóðir af lífi og
sál. Lóa var sjálfstætt starfandi úti-
við. Hún tók að sér hreingerningar
og önnur heimilisstörf fyrir fólk úti í
bæ. Sumum heimilum hafði hún
sinnt í tugi ára. Hún útbjó líka veisl-
ur fyrir fólk; bakaði fínar tertur og
smurði brauð. Hún hafði alltaf mikið
að gera.
Það fór strax vel á með okkur. Lóa
var ekki hvers manns viðhlæjandi en
vinföst og raungóð og hún var ekki
margmál. Hún talaði ekki mikið um
fólk almennt og bar aldrei sögur af
þeim sem hún vann fyrir. Hana
skorti þó ekki skoðanir á málefnum
líðandi stundar og var hún þá oft
þegar eldri dóttir mín knúði á um
miðjan dag og vildi sjá dagsins ljós.
Það var líka Lóa sem hjálpaði mér
með börnin þegar ég var komin á kaf
í að sauma og leigja út grímubún-
inga. Það var hún sem hlustaði á mig
og huggaði mig þegar mér fannst ég
ekki standa undir móður-, eigin-
konu-, húsmóður-, sjálfstætt-hugs-
andi-konu-hlutverkinu, eins og það
var þá. Aldrei orðmörg, aldrei gust-
mikil. Hæglát, traust, góð. Þannig
var hún.
Eftir að við vorum flutt suður í
Kópavog, börnin orðin fjögur, húsið
stórt og ég komin í nám, þá var það
Lóa sem enn hljóp undir bagga þeg-
ar mikið lá við. Hún kom og þreif
húsið frá rjáfri út á dyrahellu á svo
sem hálfum degi. Hún bakaði og
hjálpaði til fyrir fyrstu fermingar-
veisluna en fyrst og fremst hélt hún
áfram að vera kær vinkona.
Árin liðu, samfundum fækkaði, en
tengslin rofnuðu aldrei alveg. Lífið
hefur sinn gang en það er ekki áfalla-
laust. Báðar misstum við ástvini.
Mann sinn, Magnús, missti Lóa árið
1985. Hjónaband þeirra hafði verið
byggt á trausti og gagnkvæmri virð-
ingu. Sonarmissirinn, þegar yngri
sonur hennar, Óli Jóhann, dó í blóma
lífsins, gekk mjög nærri henni. Ég
held að þá hafi heilsu hennar fyrst
farið að hraka og hún aldrei orðið
söm eftir.
Ég sá Lóu seinast sumarið 2005
þegar ég heimsótti hana á dvalar-
heimilið Lund á Hellu. Hún var lasin,
sagði hún, en hugurinn var í lagi og
minnið ótrúlega gott. Hún spurði um
börnin mín, hvert og eitt. Hún mundi
nöfn maka þeirra og hvað mörg börn
hvert þeirra átti og mundi það sem
upp hafði komið í fjölskyldu minni og
til tíðinda mátti telja. Okkur grunaði
báðar að við myndum líklega ekki
sjást oftar og reyndum ekki að dylj-
ast þess. Við kvöddumst þess vegna
með miklum kærleika og hún bað
fyrir sérlega góðar kveðjur til allra
minna.
Ég vil nú senda börnum Lóu,
Magnúsi og Dóru, og barnabörnum
hennar öllum og öðru tengdafólki,
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi Guðrún Lovísa Guðmunds-
dóttir hvíla í friði, blessuð sé minning
hennar.
Þorbjörg Daníelsdóttir.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bilum
- mælt í Tools/Word Count). Hægt er
að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim
sem kvaddur er virðingu sína án
þess að það sé gert með langri grein.
Minningargreinar