Morgunblaðið - 19.05.2007, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. MAÍ 2007 33
MINNINGAR
✝ Níels Friðfinns-son fæddist á
Siglufirði 28. sept-
ember 1946. Hann
lést á heimili sínu
12. maí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurður Frið-
finnur Níelsson, f.
17. febrúar 1904, d.
5. febrúar 1974, og
Jóný Þorsteins-
dóttir, f. 3. júní
1904, d. 22. desem-
ber 1997. Níels var
yngstur sjö systkina
en hin eru Aðalsteinn Hjörvar, f.
25. mars 1930, Guðný, f. 8. októ-
ber 1932, Sveinn, f. 6. febrúar
1937, Kristín, f. 4. ágúst 1939,
Friðfinnur, f. 15. júní 1941, og
Selma, f. 4. júlí 1943.
Níels kvæntist 1974 Jakobínu
E. Thomsen, f. 24. september
1953. Börn þeirra eru: 1) Hall-
grímur Óðinn, f. 14. júní 1969,
sambýliskona Jóhanna Ingimund-
ardóttir, börn þeirra eru Sonja
Súsanna, Kristbjörn Lúther og
Hallmar Logi. 2) Friðfinnur, f.
20. september 1971,
dóttir hans er Mar-
ólína Fanney. 3)
Guðbjörg Jóhanna,
f. 27. október 1974,
sambýlismaður
Kristján E. Krist-
jánsson, börn
þeirra eru Frið-
finnur og Lovísa
Margrét. 4) Birna
Björk, f. 8. júní
1976, sambýlis-
maður Kristján Y.
Brynjólfsson, börn
Birnu eru Elísabet
Rósa, Jóhanna Ósk, Tara Sól og
Níels Þór. 5) Margrét Eyrún, f.
27. júlí 1979, gift Ævari Rafni
Marinóssyni, sonur þeirra er
Marinó Níels.
Níels ólst upp á Siglufirði. Árið
1961 fluttist hann til Grundar-
fjarðar þar sem hann stundaði
sjómennsku alla tíð, ásamt því að
vinna sem fangavörður á Kvía-
bryggju.
Útför Níelsar verður gerð frá
Grundarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Í dag kveðjum við góðan vin sem
kvaddi allt of snemma eftir stutta en
harða baráttu við þann illvíga sjúk-
dóm krabbamein.
Elsku Nilli, við þökkum fyrir allar
góðu stundirnar sem við höfum átt
með ykkur Bínu og fjölskyldu og
varðveitum þær í hjörtum okkar.
Þú varst hrókur alls fagnaðar og
bónbetri mann var erfitt að finna, þú
gerðir allt fljótt og vel. Minning þín
lifir í hugum okkar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Valdimar Briem.)
Elsku Bína og fjölskylda, missir
ykkar er mikill. Megi góður guð
varðveita ykkur og styrkja á þessum
erfiðu tímum.
Ykkar vinir,
Þórdís og Gunnlaugur.
(Dísa og Gulli)
Ég sit við tölvuna og læt hugann
reika og skyndilega er minningin
hlaðin Nilla, Nilli að gera við, Nilli
að skreppa aðeins, Nilli í fangaflutn-
ingum eins og strákarnir mínir köll-
uðu það, Nilli alltaf að redda ein-
hverju eða stússa, oftar en ekki fyrir
aðra. Svona var Nilli alltaf reiðubú-
inn til að hjálpa þeim sem bað, hvað
svo sem verkið hét.
Bína systir okkar var ekki gömul
þegar hún og Nilli drógu sig saman,
samt komin með sitt fyrsta barn,
börnunum átti eftir að fjölga hratt
næstu árin, allt þar til hálfum tug
var náð.
Bína og Nilli voru allt tíð einstak-
lega samhent og ljúf og bæði voru
þau tilbúin að gera allt til að gleðja
makann og skipti þá ekki máli hvort
þeirra átti í hlut. Glaðværð og virð-
ing fannst mér einkenna þeirra sam-
búð alla tíð. Okkur fannst gott að
vera innan um þau, enda leið okkur
eins og heima á þeirra heimili.
Núna eru börnin fimm búin að
eignast 11 börn sem öll með tölu
voru uppáhald ömmu sinnar og afa,
öll vildu þau komast sem oftast í
þeirra hús og fátt gat toppað það að
fá að fara með afa og ömmu í kota-
sæluna þeirra í Borgarfirðinum en
þar var einstakt að vera, alltaf sól á
himni sem og inni.
Ríkidæmi þeirra hjóna, börnin,
barnabörnin og tengdabörnin hafa
svo ekki verður um villst sýnt for-
eldrum sínum þakklæti sitt og virð-
ingu með hjálpsemi, hlýju og alúð
núna þegar pabbi þeirra barðist við
þennan illvíga sjúkdóm, stutt þau
bæði og hvatt og verið til staðar
þegar þörf hefur verið á og er það
ljúft og skylt að þakka þeim það öll-
um.
Að leiðarlokum sendum við Bínu
systur, börnum, svo og öðrum að-
standendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og biðjum Guð að
blessa minningu Níelsar Friðfinns-
sonar.
Berglind, Örn og synir.
Einn af bestu drengjum Grund-
arfjarðar er fallinn frá. Eftir stutt
en erfið veikindi kvaddi þessi ljúf-
lingur þennan heim með reisn, um-
vafinn ástvinum sínum heima í sinni
holu.
Nilli var alveg einstakur maður.
Fullur af orku, sítifandi eins og
fiðrildi.
Duglegur og ósérhlífinn við vinnu
til sjós og lands, svo aðrir dáðust að
kraftinum.
Leikari frá náttúrunnar hendi
eins og allt hans fólk. Sérhæfður í
spaugi og alvarlegt drama var ekki
til í orðabókinni.
Músíkant fram í fingurgóma og
búggívúggíið tekið upp á ellefu af tíu
mögulegum.
Handlaginn af Guðs náð. Múr-
skeiðin í vinstri, hamarinn í hægri
og gert við eins og eina þvottavél á
meðan aðrir fóru í pásu.
En fyrst og fremst var Nilli
mannvinur. Ég veit ekki til þess að
hann ætti sér neinn óvildarmann.
Þar sem hann kom birti yfir fólki.
Það var þetta vinarþel og gleði sem
frá honum stafaði.
Hann elskaði börn og þau hænd-
ust að honum. Greiðvikinn og hjálp-
samur út í það óendanlega. Það eru
ófá handtökin sem nágrannar og
vinir hafa fengið notið í gegnum tíð-
ina.
Skipsfélaga sína kallaði hann
aldrei annað en strákana sína. Ég
var svo heppinn að fá að vera einn af
þeim. Saman stigum við ölduna í
nær tvo áratugi.
Fyrir þennan tíma vil ég þakka.
Einstök tryggð og vinátta sem
aldrei bar skugga á.
Ég kveð nú minn kæra vin, með
miklum söknuði og trega.
Það var gott að fá að þegja með
þér í brúnni á kvöldin, Nilli minn, og
ef stelpurnar á dagatalinu fara að
blikka mig, þá kalla ég á þig.
Fjölskyldu Nilla votta ég mína
dýpstu samúð. Blessuð sé minning
Níelsar Friðfinnssonar.
Rúnar Sigtr. Magnússon.
Góðmenni, já og algjört ljúfmenni.
Þetta var það sem kom fyrst upp í
hugann þegar Bína hringdi til að
færa okkur þær fréttir að Níels, eða
Nilli eins og hann vildi láta kalla sig,
væri látinn. Krabbameinið hafði haft
betur.
Við kynntumst Nilla fyrir fjórum
árum, en þá eignuðumst við sum-
arhús við hliðina á honum og Bínu í
Borgarfirðinum. Kynntumst við
þannig að Níels kom yfir í minn bú-
stað og bauð mér fisk í soðið. Þetta
var á sunnudegi, hann á heimleið úr
bústaðnum og vildi síður að sprikl-
andi ferskur fiskurinn færi forgörð-
um enda var þetta fiskur sem Níels
hafði veitt sjálfur. Sá ég þá hversu
ljúfur og indæll þessi maður var og
tókust með okkur og fjölskyldum
okkar ágæt kynni og samgangur
milli okkar í sveitinni mikill.
Allar þær minningar sem ég rifja
upp um Níels ber að sama brunni,
það er hversu mikið ljúfmenni þessi
maður var. Einu sinni þegar ég
heimsótti hann í Grundarfjörðinn
var hann að koma að landi eftir sjó-
ferð. Hreinleikinn um borð var slík-
ur að maður þurfti að fara úr skón-
um og þegar í matsalinn var komið
ilmaði allt af hreinlæti. Snyrtimenn-
ið hafði þarna öll völd í eldhúsinu.
Hann sýndi mér skipið í krók og
kring og áður en ég gekk frá borði
var hann ekki í rónni fyrr en ég
hafði þegið af honum fisk í soðið.
Svona var Níels.
Það er stundum sagt að hundar
séu miklir mannþekkjarar. Níels var
með hund og ég einnig. Það var
hreint magnað að sjá hversu góð
þau Níels og Bína voru við dýrin.
Tíkin mín rölti gjarnan yfir til Nilla
og Bínu, oftast bara til að leggja sig
í rólegheitunum hjá þeim. Og þegar
ég leit í kaffisopa og sá hundinn
minn liggja í makindum þvert yfir
stofugólfið, spurði ég hvort hún væri
ekki fyrir, þarna á miðju gólfinu. Og
það stóð ekki á svarinu hjá Nilla:
„Hún verður að fá að hvílast eins og
aðrir, þessi elska.“ Já, svona var
hann.
Á sumrin hafði hann þann starfa
að vera fangavörður á Kvíabryggju.
Og er það til marks um hans lundar-
far að hann talaði aldrei sérstaklega
um að hann væri fangavörður. Nei,
hann vann við að ,,passa strákana“ á
Kvíabryggju og bætti við: ,,Ég kann
vel við þessa stráka. Þetta eru vinir
mínir.“
Það var svo síðsumars í fyrra að í
ljós kom að Nilli gekk ekki heill til
skógar. Hann var alls ekki sáttur
hvernig komið var en sagðist myndu
berjast. Maður sá þá að þarna fór
maður sem væri að hefja baráttu
upp á líf og dauða. Hann lagði allt
undir. Og nú 10 mánuðum síðar er
þessari baráttu lokið. Maðurinn með
ljáinn hafði betur. Einn ljúfasti ein-
staklingur sem þjóðin hefur alið
kveður nú og snýr sér að öðrum
verkefnum á öðru tilverustigi.
Ég og fjölskylda mín viljum
þakka Níelsi fyrir mannbætandi og
fyrirmyndar samskipti á liðnum ár-
um. Það verður erfitt að horfa yfir
að bústaðnum þínum, Kotasælu, í
sumar og enginn Níels. Æjá, það
verður sárt.
Ég bið góðan Guð að styrkja fjöl-
skyldu Níelsar nú á kveðjustund.
Góða ferð, kæri vinur,
Sigurður Þ. Ragnarsson,
Hólmfríður Þórisdóttir
og synir.
Hafið bláa hafið hugann dregur,
hvað er bakvið ystu sjónarrönd.
Þangað liggur beinn og breiður vegur.
Bíða mín þar æsku draumalönd.
Beggja skauta byr, bauðst mér ekki fyr
Brunaðu nú bátur minn.
Svífðu seglum þöndum, svífðu burt frá
ströndum,
fyrir stafni haf og himininn.
(Örn Arnarson/Friðrik Bjarnason)
Við drúpum höfði og skálum í
mjólk fyrir góðum dreng.
Blessuð sé minning „næstæðsta“.
Strákarnir hans Nilla
á Sóley SH-124.
Níels Friðfinnsson
✝ EymundurKristjánsson
fæddist á Akureyri
26. maí 1959. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
5. maí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Kristján Hauk-
ur Magnússon, f.
28.2. 1935, d. 6.3.
1984, og Hrefna
Lúthersdóttir, f. 6.7.
1936, d. 5.12. 2005.
Systkini: Magnús
Haukur, f. 1.9. 1954,
Inga Lára, f. 13.10. 1956, d. 19.12.
1956, Lárus Ingi, f. 14.1. 1958,
Hilmar, f. 1.10. 1960, Helga Ragn-
hildur, f. 13.4. 1962 og Inga Lára,
f. 17.1. 1969.
Sambýliskona Eymundar var
Þuríður Guðmundsdóttir, f. 27.11.
1962. Þau slitu sam-
vistir.
Börn þeirra Ey-
mundar og Þuríðar
eru: a) Birgitta Sæ-
dís, f. 28.3. 1981,
hennar sambýlis-
maður er Þórir Eyj-
ólfsson, f. 11.4.
1981, og sonur
þeirra er Óðinn
Freyr, f. 21.1. 2003,
b) Jón Þór, f. 17.7.
1984, barnsmóðir
hans er Birgitta
Fanndal. Þeirra
börn eru: Róbert Snær, f. 17.4.
2001 og Sandra Ýr, f. 12.6. 2002,
c) Auður, f. 1.8. 1987 og d) Eydís
Ósk, f. 8.1.1995.
Útför Eymundar fer fram frá
Dómkirkjunni 19. maí og hefst at-
höfnin kl. 11.
Lífið er gáta,
leyst á margan hátt.
Hlæja og gráta
hefur skipst á þrátt.
Unaður, kæti,
angur, sorg og þrá
skipta um sæti
skuggabekkjum á.
(Ók.höf.)
Þessar gömlu vísur koma upp í
huga mér þegar ég minnist bróður-
sonar míns, Eymundar eða Munda,
eins og hann var alltaf kallaður. Minn-
ingar um hann hrannast upp. Haukur
bróðir og Hrefna kona hans eignuðust
elsta barn sitt kornung. Mundi var sá
fjórði í röðinni af sjö börnum þeirra en
þau urðu fyrir þeirri miklu sorg að
missa næstelsta barnið, dóttur,
tveggja mánaða gamla. Baráttan fyrir
lífsviðurværi var hörð hjá þeim ungu
hjónunum með svona mörg börn á
framfæri og auk þess bættust við
margs konar erfiðleikar sem þau og
börnin urðu að glíma við í gegnum ár-
in.
Mundi varð fljótt augasteinn okkar
mæðgnanna á Grettisgötu 6, því hann
dvaldi um tíma hjá okkur vegna lækn-
ismeðferðar þegar hann var 2-3 ára
gamall; svipfríður, glettinn og orð-
heppinn snáði. Hann ólst að mestu
leyti upp hjá foreldrum sínum á Akur-
eyri og í Reykjavík en dvaldi um
nokkurra ára skeið hjá Sigrúnu föð-
ursystur sinni og Trausta Magnús-
syni, eiginmanni hennar, á Flateyri
ásamt Lárusi Inga bróður sínum.
Mundi var námfús og vel að sér um
margt og hafði góða frásagnarhæfi-
leika. Margar spaugilegar athuga-
semdir hans koma upp í hugann.
Kvöld eitt þegar Mundi var að fara
með bænirnar með Sigrúnu systur
var bankað á dyr og fór hún til dyra.
Þegar hún kom aftur að rúmi hans
sagði Mundi: ,,Við vorum komin að
nautunum“ – meinti „skuldunautum“ í
Faðir vor. Hann var dálítill prakkari í
sér, uppátækjasamur, glaðlyndur og
hress í bragði og átti það til að láta allt
flakka.
Mundi byrjaði snemma að vinna til
sjós og við beitingu úti á landsbyggð-
inni og síðustu þrjú árin vann hann
með bræðrum sínum við byggingar-
vinnu.
Hann eignaðist ungur að árum sína
eigin fjölskyldu, fjögur mannvænleg
börn, var orðinn afi og barnabarn á
leiðinni. Leiðir þeirra Þuríðar, sam-
býliskonu hans, skildu eftir nokkurra
ára sambúð en honum var annt um
börnin sín.
Mundi slasaðist mikið í bílslysi fyrir
11 árum, náði ekki fullri heilsu eftir
það en dró ekki af sér og var hörkutól
sem kvartaði ekki um sinn hag.
Kransæðastífla varð honum að aldur-
tila. Bræður Munda báru hag hans
fyrir brjósti og þau systkinin eru sam-
heldin og hjálpsöm hvert við annað og
eiga þakkir skildar fyrir hve vel þau
reyndust sjúkum bróður sínum.
Breyttir tímar í þjóðfélaginu hafa í
för með sér stopulli samskipti manna
á meðal innan fjölskyldna en þær hitt-
ast þó við ýmsar aðstæður og minn-
ingarnar eru alltaf til staðar. Síðast
þegar við Mundi hittumst var það við
jarðarför föðurbróður míns og þá varð
honum að orði um viðkomandi: „Hann
var góður maður og átti allt gott skil-
ið.“ Svo var einnig með Munda
frænda. Megi hann hvíla í friði.
Kæru bróðurbörn og börn Munda.
Innilegar samúðarkveðjur til ykkar
og fjölskyldna ykkar frá okkur Þórði,
Laufeyju, Óla, Sigrúnu og börnum
okkar.
Helga Magnúsdóttir.
Eymundur
Kristjánsson
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR TRYGGVI JÓNSSON,
Akurbakka,
Grenivík,
lést á Grenilundi, Grenivík, fimmtudaginn 17. maí.
Börn, tengdabörn, afa- og langafabörn.
✝
Ástkær sonur minn, bróðir okkar og mágur,
ÁSÞÓR SIGURÐSSON
verkstjóri,
Garðarsbraut 77,
Húsavík,
andaðist á heimili sínu þriðjudaginn 15. maí sl.
Jarðarförin tilkynnt síðar.
Jóhanna Sigfúsdóttir,
Ólafur Ármann Sigurðsson, Þórunn Ástrós Sigurðardóttir,
Guðrún Sigurðardóttir,
Óðinn Sigurðsson,
Edda Sigurðardóttir, Jón Pétursson,
Margrét Sigurðardóttir, Árni Grétar Gunnarsson,
Klara Valgerður Sigurðardóttir, Hafliði Jónsson,
Þórsteinunn Rut Sigurðardóttir.