Morgunblaðið - 19.05.2007, Qupperneq 36

36 LAUGARDAGUR 19. MAÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Arndís Páls-dóttir fæddist á
Sveðjustöðum í
Vestur-Húnavatns-
sýslu 28. janúar
1929. Hún lést á
Heilbrigðisstofn-
uninni á Hvamms-
tanga 10. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Vinbjörg Ásta Jó-
hannsdóttir, f. 17.
ágúst 1893, d. 10.
janúar 1980, frá
Kárastöðum á
Vatnsnesi og Páll Theódórsson, f.
17. nóvember 1882, d. 20. desem-
ber 1939, frá Borðeyri. Systkini
hennar voru Friðrik Theódór, f.
10. nóvember 1926, Jóhanna Dag-
mar f. 27. apríl 1930, Lára f. 31.
ágúst 1933 d. 31. ágúst 1993 og
Finnbogi f. 24. júní 1937.
Hinn 28. júlí 1951 giftist Arndís
Ragnari Benediktssyni, f. á Bark-
arstöðum í Miðfirði 7. apríl 1924.
Foreldrar hans voru hjónin Jenný
Karólína Sigfúsdóttir, f. 27. júní
1885, d. 18. ágúst 1983, frá Rófu í
Miðfirði (nú Uppsölum) og Bene-
dikt Björnsson, f. 22. febrúar
1885, d. 13. maí 1967, frá Barkar-
stöðum í Miðfirði.
ber 1962, þau eiga þrjá syni, 6)
Björn rafmagnsverkfræðingur, f.
3. apríl 1966, d. 23. febrúar 2003,
kvæntur Álfheiði Hannesdóttur
Árdal launafulltrúa, f. 19. júní
1966, þau eiga þrjú börn, og 7)
Helga Berglind dýralæknir, f. 8.
janúar 1973, gift Sigmari Bene-
diktssyni matreiðslumanni, f. 1.
desember 1971, þau eiga tvö börn.
Arndís ólst upp í foreldrahús-
um og stundaði þar öll venjuleg
störf, sem fylgja sveitabúskap.
Hún var við nám í Héraðsskól-
anum á Reykjum í Hrútafirði
1945-1946. Vann síðan við þann
skóla í eldhúsi og við þjónustu-
störf næstu 3 vetur. Stundaði hún
nám við Húsmæðraskólann á
Blönduósi veturinn 1950-1951.
Vorið eftir flutti hún að Barkar-
stöðum í Miðfirði og hóf þar bú-
skap með Ragnari eiginmanni sín-
um. Byggðu þau upp og ráku þar
myndarbú í áratugi og átti fjöl-
skyldan og heimilið allan hennar
hug og hjarta. Gott var þau heim
að sækja og voru þau gestrisin og
vinamörg. Með bústörfunum var
hún einnig starfsmaður Veður-
stofu Íslands í allmörg ár frá
1970. Hún var virkur félagi í
kvenfélagi sveitarinnar árum
saman og var heiðursfélagi þar
síðustu árin.
Útför Arndísar verður gerð frá
Melstaðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Arndís og Ragnar
eignuðust sjö börn.
Þau eru: 1) Karl
Georg bygginga-
tæknifræðingur f.
14. mars 1952,
kvæntur Maríu Rós
Jónsdóttur veitinga-
manni, f. 22. febrúar
1971, þau eiga tvö
börn, frá fyrra
hjónabandi á hann
tvær dætur og tvö
barnabörn, móðir
þeirra er Guðmunda
Björk Óskarsdóttir,
f. 21. nóvember 1954, 2) Ásta Pál-
ína tryggingafulltrúi, f. 3. júní
1953, gift Magnúsi Sverrissyni
kjötiðnaðarmanni, f. 9. desember
1954, þau eiga þrjá syni og tvö
barnabörn, 3) Jenný Karólína
blómaskreytir, f. 29. desember
1954, gift Hilmari Sverrissyni
tónlistarmanni, f. 28. nóvember
1956, þau eiga þrjú börn, 4) Mar-
grét Halla verslunarmaður, f. 16.
ágúst 1956, gift Jóni Gunnarssyni
alþingismanni, f. 21. september
1956, þau eiga þrjú börn og tvö
barnabörn, 5) Benedikt innkaupa-
stjóri, f. 10. júní 1962, kvæntur
Jóhönnu Helgu Þorsteinsdóttur
hjúkrunarfræðingi, f. 9. nóvem-
Við andlát móður minnar birtast í
huga mér minningar og sár sökn-
uður er til þess er hugsað að sjá
hana ekki meir í þessu lífi.
Hennar verður helst minnst sem
sterks og ákveðins leiðtoga sem hélt
fjölskyldunni saman og sem ein-
stakrar móður, ömmu og langömmu.
Tími hennar til handa okkur sem að
henni stóðum var óendanlegur og
nóttin nýtt í það sem þurfti að gera
á heimilinu, hvort sem var til þess að
sauma og prjóna föt á allan hópinn
sinn, eða sjá til þess að matur og
góðgjörðir væru tiltækar á hverjum
morgni handa öllum hópnum eða til-
heyrði heimilinu á einhvern hátt.
Öll barnabörnin áttu hug hennar
allan og ætíð hlakkað til að fara í
ömmu bæ til að finna hlýjuna og
góða viðmótið, syngja nokkur lög
eða hlusta á fallega sögu.
Hennar staða í lífinu og áhugamál
voru börnin og þeirra afkomendur.
Allt gekk út á það að börnin sem
tengdust henni á einhvern hátt
hefðu það eins gott og hugsast gat
og helst betra. Alltaf var til nægt af
hlýjum lopasokkum og peysum til að
fara í. Hún hélt heimilinu til hinsta
dags fullu af hreinleika og hlýju, öll
blómin og skrautið sem hún hafði
uppi, bar merki um gott auga og
fagurkera.
Heimilið að Barkarstöðum, og þá
sérstaklega á sumrin, var ætíð þétt-
setið af fólki sem var við ýmsa vinnu
s.s. ræktun jarðarinnar, girðingar,
byggingar og ýmis störf fyrir hrepp-
inn. Þessu fólk þurfti að sinna bæði í
húsaskjóli, mat og drykk. Þetta
lagðist allt á húsmóðurina sem tók á
móti þessu fólki sem sínum eigin
börnum.
Nú hin síðari ár var hugurinn hjá
börnunum og öllum vinunum sem
hún var ótrúlega dugleg að heim-
sækja og rækta vináttu eins og
mögulegt var. Langur vinnudagur
setti mark sitt á hana þannig að litlu
kropparnir sem sóttu í ömmu sína
skildu oft ekki af hverju hún gat
ekki tekið þá upp og faðmað að sér.
Góður koss og léttar strokur urðu að
duga og með það voru börnin ánægð
og þotin burtu.
Elsku mamma. Þín er sárt saknað
og skarð þitt í okkar samheldnu fjöl-
skyldu verður ekki fyllt. Guð blessi
þig á þeim fallega stað sem þú ert á í
dag.
Þinn sonur og fjölskylda hans.
Karl Ragnarsson.
Í dag kveð ég með þökk og virð-
ingu hvunndagshetjuna hana móður
mína. Hún, sem aldrei unni sér
hvíldar í amstri dagsins, er nú farin
á aðrar slóðir að segja sögur og létta
lund allra í kringum sig. Mikið á ég
eftir að sakna hennar, skrýtið að
geta ekki lengur hringt og spurt;
heyrðu, hvernig var nú með þennan
þarna eða þessa. Aldrei var komið
að tómum kofunum í þeim efnum,
minnið var ótrúlegt og naut hún sín
best í frásögnum af liðum atburðum
og sérstæðu fólki svo viðstaddir
veltust um af hlátri. Það voru fal-
legir kjólarnir sem hún saumaði fyr-
ir mörg jólin á þrjár elstu dætur sín-
ar, allir eins, með flauelsborðum og
fíniríi. Efnin voru ekki mikil í þá
daga og var öllu haldið til haga og
nýtt af bestu getu. Konurnar í sveit-
inni komu með kjólefnin sín til henn-
ar og úr þeim urðu fínustu flíkur.
Ég krakkinn horfði á hana í for-
undran þegar hún klippti efnin í
sundur og spurði hvernig hún þyrði
að klippa svona út í loftið. Þá svaraði
hún mér að efnin væru jafnónýt í
stranga uppi í skáp eins og sund-
urklippt í ruslafötunni. Þetta var
speki sem ég hef oft nýtt mér á lífs-
leiðinni, að ef maður þorir ekki að
byrja á neinu þá verður manni ekk-
ert úr verki, því maður lærir af mis-
tökunum. Hún brýndi fyrir okkur
börnunum sínum að bera virðingu
fyrir öllu lífi, mönnum og dýrum.
Henni var það einnig mikilvægt að
stóri barnahópurinn hennar og síðar
barnabörnin fyndu aldrei fyrir því
að einn væri í meira uppáhaldi frek-
ar en annar. Sýndi hún okkur það á
margan hátt, t.d. í seinni tíma eftir
að við systkinin vorum flutt að heim-
an og einhver okkar var í heimsókn,
þá um leið og sá var búinn að segja
bless þá settist mamma við símann
og hringdi í okkur öll hin til að vita
hvernig við hefðum það. Svona hélt
hún yfirsýn yfir allan hópinn sinn
allt til enda. Ég er afskaplega þakk-
lát fyrir að hafa fengið að vera með
henni og pabba síðustu dagana
hennar heima á Barkarstöðum, en
það var á sumardaginn fyrsta og
helgina eftir.
Mig langar að láta fylgja hér í lok-
in niðurlag kvæðis sem ég orti til
mömmu og pabba á gullbrúðkaups-
daginn þeirra 28. júlí 2001.
Í hálfa öld þau götuna hafa gengið
og gleðin ennþá skín úr þeirra fasi.
Þau hamingjuna alla hafa fengið
að horfa á börnin sjö vaxa úr grasi.
Takk fyrir allt, elsku mamma.
Þín dóttir
Ásta Pálína.
Til mömmu
Elskulega mamma mín
mjúk er alltaf höndin þín
tárin þorna sérhvert sinn
sem þú strýkur vanga minn.
Þegar stór ég orðinn er
allt það skal ég launa þér.
(Sig. Júl. Jóhannesson.)
Elsku mamma mín, það er ein-
kennilegt að hugsa til þess að þú
komir ekki oftar hér í Fífuhjallann.
Það er líka einkennilegt að geta ekki
hringt í þig þegar mig vantar að vita
eitthvað, eða bara til að heyra í þér.
Það hafa verið forréttindi fjölskyldu
minnar að fá að hafa ykkur pabba
svona mikið á heimilinu. Börnin mín
kunnu að meta það og spurðu alltaf,
hvenær koma amma og afi næst.
Það voru forréttindi að geta sent
eldri börnin í sveitina til afa og
ömmu og hvað þau nutu þess svo ég
tali ekki um hversu lærdómsríkt það
var þeim. Mamma mín, við hugsum
til þín, alltaf. Takk fyrir allt sem þú
kenndir okkur, við uppeldi barnanna
okkar, þá þolinmæði sem við þurft-
um og þá virðingu sem maður á að
sýna samferðamönnum sínum. Að
vera þakklát fyrir það sem við höf-
um.
Elsku pabbi, þið hafið arkað sam-
an langan gæfuríkan æviveg. Missir
þinn er mikill en í sameiningu mun-
um við yfirstíga hann og ylja okkur
við kærar minningar.
Hvíl í friði, mamma mín.
Þín
Halla.
Elsku amma mín.
Minningarnar flæddu um hugann
þegar mamma hringdi og sagði að
þetta væri lokaspretturinn hjá þér.
Þegar ég kom á spítalann að hitta
þig sá ég í hvað stefndi og vildi
kveðja, ég vona að þú hafir heyrt í
mér, amma, vegna þess að mér lá
svo á hjarta að segja þér það sem ég
sagði þér þá.
Þegar ég keyrði upp að Bifröst
aftur gat ég ekki annað en hugsað
um allar þær æðislegu stundir sem
ég hef átt hjá ykkur afa í sveitinni
og heima í Fífuhjallanum. Hvílík
forréttindi að hafa átt ömmu og afa
eins og ykkur, fá að koma í sveitina
og kynnast sveitasælunni. Allar
rútuferðirnar sem ég fór á sumrin
til ykkar, sem ég beið í ofvæni eftir
að komast í. Að sjá ykkur afa svo á
afleggjaranum hjá Laugarbakka að
bíða eftir mér. Mér varð svo mikið
um að vera komin að ég var komin
út í dyr á rútunni áður en hún fór yf-
ir brúna. Veturinn mikli þegar verk-
fallið var og snjórinn náði lengst upp
á þak á Barkarstöðum. Við krakk-
arnir að renna okkur niður hlíðina
frá gömlu fjárhúsunum, síðan fóru
allir í mjólk og kleinur til ömmu eft-
ir amstur dagsins.
Alltaf var nóg af öllu til hjá þér,
amma mín, og ef það var von á gest-
um var bara slett í form á engri
stundu. Öll ævintýrin, sem eru of
mörg til að telja upp hér, lifa í minn-
ingunni og mun ég alltaf meta þær
stundir sem ég átti fyrir norðan.
Minnisstæðastar eru þó, amma
mín, allar þær góðu samverustundir
sem við áttum saman bara tvær.
Þegar þú sagðir mér sögur af því
þegar þú varst ung –það sem ég
lærði af þeim var að meta það sem
ég á í lífinu. Mér fannst stundum
eins og ég væri að hlusta á skáld-
sögu, svo ótrúlegar voru þær. Þegar
við fórum svo í hina langþráðu ferð
að Sveðjustöðum og gengum alla þá
hóla og hæðir sem þú hafðir leikið
þér sem barn – sáum lækinn sem
langamma hafði þvegið þvottinn í,
steininn sem þú áttir og hólinn þar
sem þú sást afa fyrst. Einnig þegar
þú kenndir mér að prjóna og lést
mig svo rekja allt saman upp, af því
að það var ekki gert eins og þú vildir
hafa það. Allt sem þú sýndir mér og
kenndir amma, það sem á daga þína
hefur drifið og með hvílíkri þraut-
seigju og dugnaði þið afi hafið náð
að koma upp þessum föngulega hópi
fólks sem þið eruð svo stolt af. Ég
vona að ég eigi eftir að verða eins og
þú.
Ég er svo þakklát fyrir að Jón
Grétar skuli hafa kynnst þér og að
honum hafi þótt svona rosalega
vænt um þig. Ég mun gera mitt
besta við að halda minningu þinni á
lofti við hann svo hann muni hversu
yndisleg manneskja þú varst. Hvað
hann hlakkaði til að koma norður að
hitta ykkur afa og vera í sveitinni,
þar leið honum vel. Hann gat setið
tímunum saman og velt sér í rúminu
með ykkur og unað sér. Rúllurnar
sem ég setti í hárið á þér, amma
mín, þóttu honum svo spennandi,
gátu verið bílar eða kubbar, skipti
engu máli á meðan hann sat hinn ró-
legasti í fanginu á þér.
Ég veit að þú ert kominn í góðar
hendur til hans Bjössa okkar og
munt vaka yfir okkur alltaf. Ég mun
ávallt muna þig og varðveita dýr-
mætu minningarnar sem þú hefur
gefið mér.
Þín ömmustelpa
Arndís Erla.
Nú á ég ekki lengur ömmu mína í
sveitinni, það er skrýtið því í hart-
nær þrjátíu og fjögur ár hefur hún
elskulega amma mín verið ómetan-
legur hluti af lífi mínu. Ég var fyrsta
barnabarn ömmu og afa og varð
þeirra gæfu aðnjótandi að dvelja hjá
þeim um lengri tíma og eru það
tímar sem verða lengi í minnum
hafðir. Amma stóð alltaf í hlaðinu á
Barkarstöðum með útbreiddan
faðminn og matinn tilbúinn. Það var
alltaf gómsætur matur hjá ömmu í
sveitinni, búrið var ómissandi á
Barkarstöðum og kleinurnar hennar
algjört æði. Saumavélin skipti líka
sköpum á Barkarstöðum, amma
gerði við allt, bætti og saumaði, svo
ekki sé talað um allan þvottinn sem
hún straujaði. Á meðan amman
vann hörðum höndum við að laga og
bæta við saumavélina var rætt um
allt milli himins og jarðar, við Helga
frænka lágum oft á rúmstokknum
og létum gamminn geisa og fengum
að heyra reynslusögur ömmu sem
voru snilldin ein hverju sinni. Á
kvöldin, þegar farið var í háttinn,
kom amma alltaf inn til okkar
Helgu, sagði okkur sögur og veitti
okkur þá athygli og umhyggju sem
er hverju barni svo mikilvæg í upp-
vextinum. Ef kuldi hafði sótt að mér
við útiveru í sveitinni fékk ég nudd
hjá ömmu, hreina sokka og því næst
ullarsokka til að mér hlýnaði enn
betur.
Hún amma mín var alla tíð mik-
ilvægur hlekkur í tilveru minni, síð-
ar mannsins míns og barna, en það
er ekki bara hægt að tala um ömmu
í sveitinni án þess að minnst sé á afa
Ragnar. Þau hafa verið óaðskiljan-
leg í gegnum líf sitt saman og sáu
aðrir að þar voru samhent og ham-
ingjusöm hjón á ferð. Við amma
ræddum oft í síma saman og fékk ég
þá góða mynd af því sem var að ger-
ast hjá stórfjölskyldunni á Barkar-
stöðum. Það verður sárt að fá ekki
lengur símtalið sem byrjaði alltaf
þannig með háværri röddu: „Lísa
mín, þetta er amma, hvernig hef-
urðu það og er eitthvað að frétta?“
Frú Arndís Pálsdóttir gat talað og
hún hafði alveg einstakan frásagn-
arhæfileika og nú síðast í mars, þeg-
ar hún lá á sjúkrahúsinu og ég var
að setja í hana rúllur, talaði amma
allan tímann, ennþá með allt á
hreinu og hafði ekki tapað húmorn-
um. Tónlistin skipti líka sköpum í
öllu daglegu lífi ömmu, alveg frá því
ég var pínulítil man ég eftir mér
syngja með ömmu, yfirleitt voru
þetta nú karlakórar sem við hlust-
uðum á og var Rósin í alveg sérlegu
uppáhaldi, gott ef Bo Halldórs slys-
aðist ekki á fóninn í eldhúsinu.
Amma og afi á Barkarstöðum
voru hvort öðru stoð og stytta í
gegnum lífshlaupið, amman og afinn
sem héldust enn í hendur og veittu
hvort öðru ást og hlýju. Það er sárt
að kveðja elskulegu ömmu í sveit-
inni. Ég vil þakka henni fyrir allar
þær góðu stundir sem ég átti með
henni, þær voru æði margar og dýr-
mætar. Þá vil ég einnig þakka henni
fyrir alla þá hlýju og stuðning sem
ég fann frá henni og afa alla tíð í
minn garð og fjölskyldu minnar. Ég
bið algóðan Guð að styðja og styrkja
afa í gegnum þá miklu sorg sem
hann er að ganga í gegnum, það er
sárt að horfa á eftir lífsförunautnum
sem var honum svo kær alla tíð.
Þitt elskandi barnabarn,
Lísbet Ósk Karlsdóttir (Lísa).
Guðjón Karl á eftir að sjá á eftir
langömmu sinni og þegar hann
frétti af andláti hennar sagði hann
grátandi: „Já, en hún amma í sveit-
inni var svo góð, og hvað verður þá
um afa, og aumingja afi Kalli að eiga
ekki lengur mömmu?“ Þetta eru orð
fyrsta langömmubarnsins hennar
ömmu, hann elskaði að fara í sveit-
ina og gista hjá ömmu og afa. Það
voru ófá skiptin sem þau amma og
afi komu á heimili okkar systkin-
anna, amma og afi tóku í spil við
Guðjón Karl og amma söng fyrir
Elvu Björk. Í desember síðastliðn-
um voru amma og afi í sveitinni í
heimsókn hjá okkur fjölskyldunni,
amma var þreytt og lagðist inn í
rúm þegar Elva Björk var að fara að
sofa, þá gerðist það stórmerkilega
að litla skottan stóð upp í fyrsta
skipti fyrir langömmu sína, amman
ljómaði af gleði yfir því að litla sæta-
bollan skyldi standa upp í fyrsta
skipti fyrir hana. Hún sagði svo:
„Mikið ertu nú sæt að standa upp
fyrir ömmu gömlu.“ Það er sárt til
þess að vita að amma komi ekki
lengur til okkar og fái teið sitt með
sín notalegheit. Við viljum þakka
henni fyrir allt sem hún hefur gefið
okkur, þín verður sárt saknað.
Þín langömmubörn,
Guðjón Karl og Elva Björk.
Elskuleg tengdamóðir mín, hún
Adda, er fallin frá. Ég kynntist
henni fyrir ríflega 20 árum, og mikið
ósköp þykir mér vænt um hana.
Adda var kjarnakona, 7 barna
móðir sem hafði lifað tímana tvenna.
Aldrei féll henni verk úr hendi og
alltaf skyldi hún vera fljót og rögg-
söm að gera það sem gera þurfti.
Ekki var heldur kvartað. Sveita-
heimili með mörg börn og mörg
verk.
Hún var höfðingi heim að sækja
og mikið hef ég oft fengið að njóta
þess. Mikið á ég eftir að sakna þess.
Randalína, hjónabandssæla, bestu
kleinur í heimi, setið við eldhúsborð-
ið og hlegið, spilað, sagðar sögur,
svona mætti lengi telja. Á meðan
heilsan leyfði var alltaf bökuð handa
mér randalína þegar ég kom í heim-
sókn, ég hafði nefnilega nefnt það
fyrir mörgum árum þegar ég kom í
réttirnar að randalínan hennar væri
uppáhaldskakan mín.
Einhverju sinni þegar ég var í
heimsókn og gómaði Öddu frammi í
þvottahúsi að brjóta saman þvottinn
minn, sem hún hafði jú einnig sett í
vélina og hengt upp, reyndi ég með
nagandi samviskubit að stoppa hana
og sagðist nú hafa ætlað að gera
þetta sjálf. Hún bað mig í guðanna
bænum að taka ekki af sér ánægj-
una af því að þvo þessi litlu föt sem
barnabörnin áttu og brjóta þau sam-
an. Henni fyndist það svo gaman.
Hún Adda lifði og hrærðist fyrir
fjölskylduna sína og bar alltaf vel-
ferð okkar allra fyrir brjósti. Það
var ótrúlegt hvað hún náði að fylgj-
ast með okkur öllum og líka okkar
vinum og vandamönnum.
Ekki er hægt að tala um tengda-
mömmu án þess að tengdapabbi
komi einnig til sögunnar. Yndislegri
Arndís Pálsdóttir